Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Sygnatura: IP-PP2-443-495/07-4/SAP

Hasła tematyczne: odliczanie podatku naliczonego, towar używany, podatek od towarów i usług, aport

Kategoria:

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18.10.2007 r. (data wpływu 23.10.2007 r.), uzupełnione pismem z dnia 20.12.2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku dostawy towarów używanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2007 r. został złożony w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku dostawy towarów używanych, uzupełniony następnie pismem z dnia 20.12.2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe).

Spółka nabyła w drodze aportu zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w skład której wchodzą m.in. środki trwałe i inne towary. W związku z nabyciem przedmiotu aportu po stronie Spółki nie powstało prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż zgodnie z przepisami o VAT zwalnia się od tego podatku wkłady niepieniężne (aporty) wnoszone do spółek prawa cywilnego i handlowego. Spółka planuje w najbliższym czasie sprzedaż nabytych w ten sposób towarów (sprzedaż na terytorium kraju). Zgodnie z uzupełnieniem do wniosku wszystkie towary, będące przedmiotem wniosku, stanowią środki trwałe ew. wyposażenie (wśród tych towarów nie było towarów handlowych) i wszystkie były faktycznie używane przez Spółkę dla potrzeb działalności gospodarczej. W momencie sprzedaży towary te będą spełniały kryteria uznania ich za towary używane w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. okres ich używania przez Spółkę będzie dłuższy niż pół roku (zorganizowana część przedsiębiorstwa nie obejmowała budynków, budowli lub ich części).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Spółkę towarów używanych (tj. towarów, których okres używania przez Spółkę w momencie ich dostawy będzie dłuższy niż pół roku, innych niż budynki, budowle lub ich części), nabytych w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT?

Zdaniem wnioskodawcy sprzedaż towarów używanych (tj. towarów, których okres używania przez Spółkę w momencie ich dostawy będzie dłuższy niż pół roku, innych niż budynki, budowle lub ich części), nabytych w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, nie będzie objęta zwolnieniem dla towarów używanych, określonym w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż nie będzie spełniona jedna z przesłanek, warunkujących możliwość zastosowania dla dostawy przedmiotowych towarów zwolnienia z opodatkowania. Brak jest, zdaniem Spółki, podstaw do stwierdzenia, że w stosunku do towarów nabytych w drodze aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ze względu na zwolnienie z podatku VAT czynności wniesienia aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa, przy nabyciu przedmiotowych towarów przez Spółkę w ogóle nie wystąpiła kwota podatku naliczonego. Konsekwentnie, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, dostawa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 22% (alternatywnie wg stawki 7% lub 3%, jeśli stawka taka będzie wynikała z przepisów o VAT). Spółka powołuje się przy tym na przepis art. 136 Dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zgodnie ze stanowiskiem Spółki przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług w sposób niewłaściwy implementuje do polskiego systemu prawnego normę prawną zawartą w przepisie art. 136 w/w Dyrektywy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Definicja pojęcia „towary używane” jest zawarta w przepisie art. 43 ust. 2 w/w ustawy, który brzmi: „Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się:

1. budynki i budowle lub ich części – jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;
2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku”.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym towary mające być przedmiotem dostawy spełniają warunki do uznania ich za towary używane – w momencie dokonania dostawy okres ich użytkowania będzie wynosił co najmniej pół roku.

Przepis art. 86 ust. 1 w/w ustawy brzmi: „W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”. Natomiast przepis art. 86 ust. 2 w/w ustawy brzmi: „Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
      – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów”.

Korzystając z upoważnienia ustawowego zawartego w treści art. 82 ust. 3 w/w ustawy Minister Finansów w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 97, poz. 970 ze zm.) zwolnił od podatku wkłady niepieniężne (aporty) wnoszone do spółek prawa handlowego i cywilnego. Przepis ten nie ogranicza zakresu zwolnienia do określonych rodzajów aportów, tak więc również wniesienie aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa należy uznać za czynność zwolnioną od podatku na tej podstawie. Podkreślić należy, iż zorganizowana część przedsiębiorstwa nie stanowi w świetle ustawy o podatku od towarów i usług towaru. Nie można również zakwalifikować tej czynności jako świadczenia usług. Spółka nabyła przedmioty dostawy w drodze aportu – nie powstało zatem po stronie Spółki prawo do odliczenia podatku naliczonego. Tym samym, stosownie do literalnego brzmienia przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy Spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem obydwa warunki, wymienione w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, konieczne do zwolnienia przedmiotowej dostawy z podatku od towarów i usług, należy uznać za spełnione.

Zgodnie z przepisem art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa organy podatkowe działają na podstawie przepisów prawa. Na podstawie art. 14b § 1 w/w ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zgodnie natomiast z przepisem art. 3 pkt 2 w/w ustawy przez pojęcie „przepisy prawa podatkowego” rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Zgodnie z Ogłoszeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie stosowania przepisów prawa Unii Europejskiej (M.P. z 2004 r., Nr 20, poz. 359):

• rozporządzenia są aktami wiążącymi w całości i są bezpośrednio stosowane w każdym państwie członkowskim, ich obowiązywanie zależy jedynie od ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,
• opinie i zalecenia nie mają mocy wiążącej,
• decyzje wiążą swoich adresatów,
• dyrektywy skierowane są do państw członkowskich, określają cel, który powinien być osiągnięty w wyznaczonym terminie. Wybór metody i sposobu realizacji celu leży w gestii państw członkowskich. Warunkiem związania podmiotów przepisami dyrektywy jest wdrożenie przepisów dyrektywy do krajowego porządku prawnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż przepisy, zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 347/1), odpowiadające brzmieniem przepisom wcześniej obowiązującej VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC), nie są przepisami prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa. W związku z powyższym tut. organ podatkowy nie odniósł się do części argumentacji Spółki, która dotyczy nieprawidłowej implementacji przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Odnosząc się natomiast do powołanego przez Spółkę wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-280/04 Jyske Finans A/S przeciwko Skatteministeriet należy zauważyć, iż został on wydany w sprawie o odmiennym stanie faktycznym oraz prawnym i z tego powodu nie może mieć wpływu na treść niniejszej interpretacji.

Jak wyżej wykazano argumentacja Spółki, iż przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie, jest nieprawidłowa. Zgodnie bowiem z literalnym brzmieniem w/w przepisu podatnikowi przy nabyciu towarów nie objętych podatkiem od towarów i usług prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego nie przysługiwało. Zatem sprzedaż przez Spółkę przedmiotowych towarów będzie podlegała zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 w/w ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 w/w ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 w/w ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.