Wskazując na zakres kognicji sądu administracyjnego polegającej na badaniu legalności zaskarżonego aktu lub czynności wedle stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie ich podjęcia, podkreślając, że zawsze jest związany granicami sprawy,


Autor: Naczelny Sąd Administracyjny

Sygnatura: I FSK 1445/07

Hasła tematyczne: Naczelny Sąd Administracyjny, właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego, koszty egzekucji, umorzenie kosztów egzekucyjnych

Kategoria:

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 20 czerwca 2007 r. sygn. akt I SA/Bk 174/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę S. K. Spółka jawna L. K., R. K., D. K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku z dnia 17 stycznia 2007 r. w przedmiocie odmowy umorzenia kosztów egzekucyjnych.

W uzasadnieniu wyroku, Sąd I instancji wskazał, iż organ odwoławczy zaskarżonym do Sądu postanowieniem utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grajewie z 5 grudnia 2006 r. odmawiające umorzenia kosztów egzekucyjnych i uznające oceny przesłanek wniosku o umorzenie za nie wykraczające poza ramy swobodnej oceny dowodów. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że przesłanki umorzenia kosztów egzekucyjnych zostały określone w art. 64e ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.), a system umarzania kosztów egzekucyjnych jest analogiczny do systemu umarzania zobowiązań podatkowych i uznawany jest za pomoc publiczną regulowaną przepisami ustawy z 31 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. Nr 123, poz. 1291). Nie uzyskanie przez Spółkę żadnej pomocy publicznej, w tym także pomocy de minimis, w okresie 3 ostatnich lat poprzedzających dzień wystąpienia z wnioskiem o umorzenie kosztów egzekucyjnych, zdaniem organu odwoławczego nie jest wystarczającą przesłanką potwierdzającą zasadność umorzenia kosztów egzekucyjnych. Umorzenie kosztów egzekucyjnych zależy, od wystąpienia okoliczności wskazanych w cytowanym art. 64e § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Organ odwoławczy uznał, że skoro każdy ze wspólników w październiku 2006 r. uzyskał dochód w kwocie 4.003,94 zł z tytułu udziału w Spółce, to nie sposób zgodzić się z twierdzeniem, iż uiszczenie kosztów egzekucyjnych w wysokości 4.097,30 zł doprowadzi do zachwiania prowadzonej działalności, zmniejszenia zatrudnienia oraz spowoduje nieodwracalne skutki ekonomiczne. Również argument zobowiązanego, że spłaca raty z tytułu zaciągniętych kredytów organ odwoławczy uznał za niezasadny. Umorzenie kosztów egzekucyjnych stworzyłoby w gruncie rzeczy uprzywilejowana sytuację wierzycieli zobowiązanego, albowiem zrealizowanie ich należności odbyłoby się kosztem należności Skarbu Państwa. Organ odwoławczy również stwierdził, że w sprawie nie wystąpiły również pozostałe okoliczności, które mogłyby uzasadniać umorzenie kosztów egzekucyjnych. Natomiast powoływanie się przez Spółkę na istnienie interesu podatnika, organ uznał za niezasadne, albowiem taka okoliczność nie została wymieniona w art. 64e § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i stwierdził, że brak jest w sprawie okoliczności, które wskazywałyby na istnienie ważnego interesu publicznego przemawiającego za umorzeniem przedmiotowych kosztów egzekucyjnych.

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skardze, pełnomocnik Spółki wniósł o uchylenie powyższego postanowienia, któremu zarzucił: naruszenie art. 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji; naruszenie art. 64 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 7 i art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez ustalenie zbyt wysokich opłat egzekucyjnych; naruszenie art. 64e § 1 i § 2 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez przyjęcie, że okoliczności, w jakich znajduje się zobowiązany nie uzasadniają zastosowania tych przepisów i umorzenia kosztów egzekucyjnych.

Autor skargi zakwestionował również zasadność wszczęcia wobec Spółki postępowania egzekucyjnego, stwierdzając, że za zwłokę można uznać jedynie zawinione zwlekanie dłużnika w spełnieniu świadczenia, celowe uchylanie się, zwodzenie wierzyciela, narażanie go w ten sposób na powstanie szkody w jego interesie. Spółka w żaden sposób nie unikała spełnienia świadczenia, stale utrzymywała kontakt z organami podatkowymi, ubiegała się o rozłożenie tego zobowiązania na raty, o odroczenie terminu płatności, nie kwestionowała też zasadności wydanej decyzji określającej zobowiązanie, co oznacza, że godziła się na zapłatę zobowiązania. Dlatego organ mógł, wstrzymać się z wszczęciem egzekucji. Nadto organ egzekucyjny pominął (nie rozpoznał) wniosek strony w przedmiocie odstąpienia od wszczynania egzekucji na czas rozpoznania wniosków w przedmiocie odroczenia terminu płatności podatku i rozłożenia jego spłaty w ratach. Skarżący podkreślił, że nie dokonywał żadnych czynności prowadzących do pomniejszenia swojego majątku i pokrzywdzenia wierzyciela. Dlatego skoro egzekucję niepotrzebnie wszczęto, niezasadnie naliczono również koszty egzekucyjne. Ponadto autor skargi wywiódł, że wysokość kosztów została ustalona w sposób zdecydowanie wygórowany, co jest sprzeczne z zasada proporcjonalności, nie odpowiada charakterowi sprawy, stopniowi jej zawiłości pod względem faktycznym i prawnym. Postawa organu egzekucyjnego, który obciąża zobowiązanego kosztami egzekucyjnymi zdecydowanie ponad miarę, nadając im w okolicznościach mniejszej sprawy charakter wręcz represyjny, kłóci się z zasadą praworządności – art. 7 Kpa. i z zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów – art. 8 Kpa.

W odpowiedzi Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi. Wskazał, że określony w art. 6 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji obowiązek wierzyciela do podjęcia czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych rozpoczyna się wraz z nabyciem przez obowiązek cech wykonalności. Przyjmuje się, iż zobowiązany uchyla się od wykonania obowiązku, jeżeli obowiązek stał się wymagalny, a zobowiązany nie podjął działań zmierzających do jego wykonania. Wprawdzie Spółka wystąpiła do organu podatkowego o zastosowanie ulg w spłacie należności podatkowych, lecz już po wszczęciu postępowania egzekucyjnego.

Organ podkreślił, że zgłoszony przez Spółkę zarzut, iż niezasadnie wszczęto egzekucję nie odnosi się do zaskarżonego postanowienia, wydanego przez organ egzekucyjny w postępowaniu w przedmiocie umorzenia kosztów. egzekucyjnych. Zakresem postępowania w sprawie umorzenia kosztów egzekucyjnych nie mogą być objęte środki zaskarżenia podlegające rozstrzygnięciu w odrębnym trybie. Wskazał także, że w postępowaniu w sprawie umorzenia kosztów egzekucyjnych nie moga być rozstrzygane kwestie dotyczące ustalenia wysokości kosztów egzekucyjnych. Wysokość kosztów egzekucyjnych ustalana jest w odrębnym postępowaniu, regulowanym przepisami art. 64c ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał skargę za niezasadną.

Wskazując na zakres kognicji sądu administracyjnego, Sąd I instancji wskazał, iż bada legalność zaskarżonego aktu lub czynności wedle stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie ich podjęcia. Nie będąc związany granicami skargi (art. 134 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona, nie może swoimi ocenami prawnymi wkraczać w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydanych w nim decyzji administracyjnych (patrz wyrok NSA sygn. akt 2572/95, Pr. Gospo.1998, nr 5, s.36). Dlatego podnoszone w skardze zarzuty niezasadności wszczęcia postępowania egzekucyjnego, i ustalenia wysokości kosztów egzekucyjnych powinny były być podniesione w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego, a nie na etapie postępowania w przedmiocie umorzenia kosztów egzekucyjnych z uwagi na to, że nie odnoszą się bezpośrednio do przedmiotu zaskarżonego postanowienia, wydanego przez organ egzekucyjny. Zakresem postępowania w sprawie umorzenia kosztów egzekucyjnych nie mogą być objęte środki zaskarżenia podlegające rozstrzygnięciu w odrębnym trybie.

Odnosząc się natomiast do wskazywanego w skardze naruszenia art. 64e § 1 i § 2 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji będącego podstawą rozstrzygnięcia .w sprawie umorzenia kosztów egzekucyjnych, Sąd I instancji wskazał, że koszty egzekucyjne, co do zasady obciążają zobowiązanego, a zapłata egzekwowanej należności po dokonaniu czynności egzekucyjnych nie zwalnia zobowiązanego z obowiązku uiszczenia kosztów egzekucyjnych.

W art. 64e § 2 pkt 1-3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wyliczono (w sposób wyczerpujący) przypadki, w których organ egzekucyjny może umorzyć w całości lub w części koszty egzekucyjne. I tak organ egzekucyjny może z urzędu lub na wniosek, umorzyć koszty egzekucyjne, gdy stwierdzi nieściągalność od zobowiązanego dochodzonego obowiązku lub zobowiązany wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów egzekucyjnych bez znacznego uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej (pkt 1) lub za umorzeniem przemawia ważny interes publiczny (pkt 2) lub ściągnięcie tylko kosztów egzekucyjnych spowodowałoby niewspółmierne wydatki egzekucyjne (pkt 3). Rozstrzygnięcie w przedmiocie umorzenia kosztów ma charakter uznaniowy. Z tego względu, odmowa umorzenia kosztów egzekucyjnych nie narusza prawa zarówno, gdy wystąpiły, jak i gdy nie wystąpiły w sprawie przesłanki ich umorzenia.

Dalej Sąd I instancji wskazał, iż mając wyłącznie uprawnienia kasatoryjne i nie mając uprawnień do merytorycznego rozpatrzenia sprawy, w przypadku orzeczeń wydanych w ramach tzw. uznania administracyjnego, Sąd nie może poddawać ocenie, czy dokonany przez organ administracji wybór jest słuszny. Takie rozstrzygnięcie należy wyłącznie do organów administracyjnych. Decyzje takie Sąd bada w zakresie ich zgodności z przepisami proceduralnymi(patrz wyrok WSA z 1.06.1994 r., sygn. akt III SA 1734/93, pub. Wspólnota 1994/42/16),

W niniejszej sprawie skarżąca Spółka poza zarzutami naruszenia art. 7 i art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego podnoszonymi w związku z ustaleniem zbyt wysokich opłat egzekucyjnych, które jak wskazano wyżej nie są przedmiotem rozpoznawanej sprawy, nie sformułowała żadnych zarzutów naruszenia przepisów proceduralnych związanych z prowadzonym postępowaniem przez organy podatkowe w przedmiocie umorzenia kosztów egzekucyjnych. Naruszenia obowiązujących w tym zakresie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie sprawy nie dostrzegł również Sąd I instancji i uznając, że ocena wskazywanych przez Spółkę okoliczności, które miały uzasadniać podjęcie pozytywnej decyzji w zakresie umorzenia kosztów egzekucyjnych nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, skargę oddalił.

W skardze kasacyjnej pełnomocnik Spółki zarzucił wyrokowi z 20 czerwca 2007r. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a w związku z przepisami procedury administracyjnej, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

  1. art. 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. jedn. Dz.U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.)
  2. art. 64 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 7 i art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kpa (t. jedn. Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) poprzez ustalenie zbyt wysokich opłat egzekucyjnych,
  3. art. 64e § 1 i § 2 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez przyjęcie, że okoliczności, w jakich znajduje się zobowiązany nie uzasadniają zastosowania tych przepisów i umorzenia kosztów egzekucyjnych.
    Przytaczając podstawy kasacyjne z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) i wskazując na przepisy art. 176 w związku z art. 185 § 1 cytowanej ustawy, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku, oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W ocenie wnoszącego skargę kasacyjną zaskarżony wyrok jest wadliwy. Autor skargi przyznał, że co prawda postępowanie w przedmiocie ustalenia wysokości kosztów egzekucyjnych jest odrębne od postępowania w przedmiocie ich umorzenia, jednak w tym drugim, można te koszty w uzasadnionych wypadkach korygować poprzez ich przynajmniej częściowe umorzenie, a orzeczenia wydane w ramach tzw. uznania administracyjnego Sąd może badać co do ich zgodności z przepisami proceduralnymi. Zdaniem autora skargi kasacyjnej w tym zakresie wystąpiły uchybienia po stronie organów i dotyczyły oceny materiału dowodowego.

I tak, organ podatkowy dowody obrazujące sytuację majątkową strony ocenił nieobiektywnie i nierzetelnie i podobnie okoliczności, w jakich doszło do naliczenia kosztów egzekucyjnych. Niemniej w pierwszej kolejności skarżący odniósł się do kwestii zasadności wszczynania względem niego postępowania egzekucyjnego, co ma o tyle zasadnicze znaczenie w rozstrzyganej sprawie, że wykazanie braku wystarczających podstaw do jego wszczęcia, pozwoli uznać za niesłusznie naliczone także koszty egzekucyjne.

W przedmiotowym postanowieniu Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że organ egzekucyjny miał prawo wszcząć egzekucję, ponieważ zobowiązany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem swego świadczenia. Skarżący nie godząc się z taką interpretacją zaistniałych faktów wskazał, że za zwłokę można uznać jedynie zawinione zwlekanie dłużnika w spełnieniu świadczenia, celowe uchylanie się przez wierzyciela, i narażanie go w ten sposób na powstanie szkody w jego interesach. Tymczasem Spółka S. w żaden sposób nie unikała spełnienia świadczenia określonego wskazanymi tytułami wykonawczymi. Przeciwnie, utrzymywała kontakt z organami podatkowymi, ubiegała się o rozłożenie tego zobowiązania na raty i o odroczenie terminu płatności. Spółka nie kwestionowała zasadności wydanej decyzji, co oznacza, że godziła się na zapłatę zobowiązania. Dlatego zdaniem skarżącego w tych okolicznościach wszczynanie egzekucji nie było uzasadnione. Organ znając dokładnie sytuację zobowiązanego, jego obciążenie wieloma zobowiązaniami o charakterze publicznoprawnym, w tym obowiązkami wynikającymi z prowadzenia koncesjonowanej działalności, która obarczona jest licznymi warunkami, koniecznością dopasowywania się do coraz to nowych standardów wymaganych prawem, w tym prawem unijnym, mógł skorzystać z tzw. uznania administracyjnego i wobec braku zagrożenia zbywania i obciążania majątku zobowiązanego wstrzymać się z wszczynaniem egzekucji. Nie było konieczne poza sporządzeniem tytułów wykonawczych stosowanie środków egzekucyjnych w tym zabezpieczania ruchomości. Organ egzekucyjny pominął (nie rozpoznał) wnioski strony w przedmiocie odstąpienia od wszczynania egzekucji na czas rozpoznania wniosków w przedmiocie odroczenia terminu płatności podatku i jego rozłożenia na raty. Nienależyte rozpatrzenie tych okoliczności wskazuje, że organ egzekucyjny nie wykazał przesłanki niezbędności egzekucji i tym samym niezasadnie naliczył koszty postępowania egzekucyjnego.

Abstrahując od samej zasadności naliczenia kosztów egzekucyjnych, w świetle art. 64 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 18 tej ustawy i w zw. z art. 7 i art. 8 Kodeksu postępowania administracyjnego zdaniem skarżącego wartość tych kosztów została ustalona w sposób zdecydowanie wygórowany.

Zgodnie z cytowanym przepisem ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji opłata egzekucyjna za zajęcie ruchomości wynosi 6% kwoty egzekwowanej należności, nie mniej jednak niż 6 zł 80 gr. Określenie widełkowe wysokości opłat egzekucyjnych oznacza, że organ winien miarkować ich wysokość w zależności od tego, jaki nakład pracy organ poniósł w celu wyegzekwowania należności publicznoprawnej. Jest to ogólna zasada naliczania kosztów egzekucyjnych (co więcej, analogiczna do niej obowiązuje przy naliczaniu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu prowadzonym przed sądami lub organami). Tymczasem, mimo podnoszenia tego argumentu, żaden z organów nie ustosunkował się do niego, lakonicznie stwierdzając, że koszty naliczono w takiej wysokości, na jaką pozwala ustawa. Bezspornym jest bowiem fakt, że organ egzekucyjny nie miał żadnych trudności z wyegzekwowaniem kwoty zobowiązania głównego, albowiem podatnik z pewnym, niewielkim opóźnieniem sam zapłacił należny podatek. Dlatego zdaniem skarżącego brak racjonalnych podstaw do tego, by za sporządzenie jedynie protokołu zajęcia ruchomości naliczać tak wysoką opłatę egzekucyjną.

Mimo tak uzasadnionego stanowiska organu, Sąd I instancji nie dopatrzył się żadnych uchybień w jego postępowaniu, w tym w ocenie materiału dowodowego. W ocenie skarżącego rozstrzygnięcie organu wykracza poza ramy uznania administracyjnego i w niniejszej sprawie stanowi naruszenia wskazanych w podstawach kasacyjnych przepisów. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzywszy się tych uchybień w ramach kontroli postanowienie w zakresie jego zgodności z prawem, sam naraził się na zarzut naruszenia prawa, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Zdaniem skarżącego, w toku niniejszego postępowania wykazał on fakt występowania po jego stronie przesłanek niezbędnych do przynajmniej częściowego umorzenia kosztów egzekucyjnych a okoliczność, że skarżący dotychczas nie korzystał z pomocy publicznej, tym bardziej przemawia za zasadnością umorzenia kosztów egzekucyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny u z n a ł, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest zasadna.

Jako sformalizowany środek odwoławczy od orzeczeń Sądu I instancji, zgodnie z przepisem art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wyznacza granice rozpoznawania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny, który tylko przesłanki nieważności postępowania uwzględnia z urzędu, a które w przedmiotowej sprawie nie występują.

Równocześnie należy pamiętać, że przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest skarga na decyzję czy akt organu administracji państwowej, której przedmiot wyznacza ramy sprawy.

Przedmiotowa skarga kasacyjna Spółki K. dotyczy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, który rozpatrywał skargę na postanowienie organów podatkowych odmawiające umorzenia kosztów egzekucyjnych, co oznacza, że przedmiotem toczącej się sprawy jest kwestia umorzenia kosztów egzekucyjnych nałożonych na dłużnika w zakończonym postępowaniu egzekucyjnym.

Jeżeli zatem przedmiotem kontroli Sądu wskutek wniesienia skargi było postanowienie organów podatkowych odmawiające Spółce K. umorzenia kosztów postępowania egzekucyjnego, które zostały ustalone w odrębnym postępowaniu, zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 6 i art. 64 § 1 pkt 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z przepisami art. 1 i art. 8 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego należy uznać za nietrafne, albowiem kwestia zasadności wszczęcia postępowania egzekucyjnego i ustalenia wysokości opłat za czynności egzekucyjne nie były przedmiotem badania w tym postępowaniu i tym samym nie mogą być przedmiotem badania przez Sąd, na co trafnie zwrócił uwagę Sąd i instancji. Wskazując na zakres kognicji sądu administracyjnego polegającej na badaniu legalności zaskarżonego aktu lub czynności wedle stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie ich podjęcia, podkreślając, że zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona, Sąd nie może ocenami prawnymi wkraczać w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydanych w nim decyzji administracyjnych.

Tę ocenę podziela Naczelny Sąd Administracyjny uznając, iż wskazane wyżej zarzuty w przedmiotowej sprawie są nietrafne i za nieuzasadniony należy zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 64e § 1 i § 2 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Konstruując ten zarzut, autor skargi kasacyjnej zarzucił Sądowi naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z przepisami procedury administracyjnej, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 64e § 1 i § 2 pkt 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Wskazany przepis art. 64e § 1 i § 2 reguluje instytucję umorzenia kosztów egzekucyjnych przez organ egzekucyjny określając w § 2 przesłanki umorzenia.

Uzasadniając ten zarzut, autor skargi kasacyjnej zarzucił Sądowi I instancji, że naruszył ten przepis, albowiem pominął i nie rozważył celowości prowadzenia postępowania egzekucyjnego i zasadności ustalenia opłat od czynności egzekucyjnych. Jak wynika z przepisu art. 64e § 2 cytowanej ustawy, koszty egzekucyjne mogą być umorzone jeżeli stwierdzono ich nieściągalność, gdy zobowiązany nie jest w stanie ich ponieść bez znacznego uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej, z uwagi na ważny interes publiczny oraz gdy ściągnięcie kosztów egzekucyjnych spowodowałoby niewspółmierne wydatki egzekucyjne.

Skoro autor skargi kasacyjnej nie wskazał, na czym polega lub jakie przesłanki umorzenia kosztów egzekucji zostały pominięte oraz jakie przepisy postępowania zostały naruszone przez Sąd I instancji przy ocenie tego zarzutu skargi, zarzut ten należy uznać za nieuzasadniony.

Mając powyższe na uwadze, uznając, że zarzuty skargi kasacyjnej są nieuzasadnione Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę kasacyjną oddalił, a na podstawie art. 204 cytowanej ustawy orzekł o kosztach postępowania.

Z uwagi na przekształcenie uchwałą Spółki jawnej z dnia 13 grudnia 2006 r. w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością o nazwie Przedsiębiorstwo K. w B. wpisanej do Krajowego Rejestru Sądowego postanowieniem z dnia 29 grudnia 2006 r., Naczelny Sąd Administracyjny sprostował wyrok Sądu I instancji wpisując jako skarżącą w miejsce Spółki jawnej S., K. Sp. z o.o. w B., skoro skargę z dnia 7 marca 2007 r. wniosła ta ostatnia.