Autor: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Sygnatura: III SA/Wa 155/08

Hasła tematyczne: dokumenty, dostawa wewnątrzwspólnotowa, dowód, stawka preferencyjna podatku

Kategoria:

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia 23 listopada 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm. – powoływana dalej jako "ord. pod.") oraz art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3, ust. 4, ust. 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., powoływanej dalej jako "ustawa o VAT"), po rozpatrzeniu zażalenia Skarżącej sp. z o.o. A. zmienił postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w W. z dnia 24 listopada 2006 r. w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

We wniosku o udzielenie interpretacji Spółka przedstawiła stan faktyczny z którego wynika, że dokonuje dostaw towarów na rzecz odbiorców z krajów Unii Europejskiej, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Strona w przedmiotowych transakcjach uzyskuje następujące dokumenty potwierdzające dokonane dostawy towarów w ramach WDT:

1. kopia faktury zawierająca oryginalny podpis i pieczątkę odbiorcy, specyfikacja dostawy,
2. kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowego CMR z oryginalną pieczątką odbiorcy i podpisem odbitym przez kalkę, jako, że dokument CMR był drukiem samokopiującym,
3. kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowego z podpisem odbiorcy (czytelnym i nieczytelnym), ale bez pieczątki i firmy,
4. kopia faktury, specyfikacja wysyłki, kopia listu przewozowego z pieczątką firmy odbiorcy, ale bez podpisu odbiorcy,
5. faktura, specyfikacja wysyłki, oryginał potwierdzenia odbioru towarów.

Wszystkie komplety wymienionych dokumentów mogą być uzupełnione o zamówienia przesłane faksem lub e-mailem oraz o dowody zapłaty.

Strona wystąpiła z pytaniem, czy przedstawione sposoby dokumentowania wysyłek towaru uprawniają do stosowania stawki 0% VAT. Zdaniem Strony analiza przepisów art. 42 ust.3 i ust.11 ustawy o VAT wskazuje, iż gromadzenie wskazanych w powyższych przepisach dokumentów ma za zadanie dowieść okoliczności wywiezienia towarów z kraju i dostarczenia do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Art. 42 ust.3 ustawy o VAT nie wskazuje na konieczność posiadania przez Spółkę pokwitowania odbioru towaru przez odbiorcę umieszczonego na fakturze czy też liście przewozowym oraz, czy powinno to być oryginalne pokwitowanie, czy może to być kopia pokwitowania.

Wyjaśniła, że jako dowód winny być dopuszczone wszelkie formy potwierdzeń odbioru towaru, także przesłane faxem CMR, otrzymane pocztą kserokopie listów przewozowych, przesyłane faxem lub e-mailem zamówienia, czy też potwierdzenia odbioru towaru.

Zdaniem Strony skarżącej zgromadzone przez Spółkę komplety dokumentów dowodzą dostarczenia towarów do kraju członkowskiego Unii Europejskiej innego niż terytorium kraju i uprawniają do stosowania stawki 0% VAT.

Postanowieniem z dnia 24 lipca 2006r. Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Organ powołując się na art. 42 ust. 11 ustawy o VAT wskazał, że ustawa przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Wynika to z art. 42. ust. 3 ustawy o VAT, który zawiera wyczerpujące wyliczenie dokumentów uznawanych za dowód, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Oznacza to, iż w tym zakresie w ustawie przyjęto swego rodzaju legalną teorię dowodów, która jednocześnie ogranicza zastosowanie art. 180 ord. pod., nakazującej dopuścić jako dowód wszystko, co może przyczynić się do załatwienia sprawy. Dowodami dokonania WDT umożliwiającymi podatnikowi zastosowanie do tej dostawy 0% stawki podatku mogą być w zasadzie więc tylko dokumenty wyraźnie wskazane w powołanym przepisie.

Jedyne odstępstwo dopuszcza art. 42 ust. 11 ustawy o VAT zgodnie z którym w przypadku, gdy dokumenty wskazane w ust. 3 i 4 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego, dowodami mogą być również inne dokumenty. Wykładnia językowa wskazuje jednak, iż przykładowo wymienione w ust. 11 dokumenty mają jedynie charakter pomocniczy, tzn. mogą być uwzględnione tylko w sytuacji, gdy zgromadzona w pełnym zakresie dokumentacja, o której mowa w ust. 3 i 4 nie rozwiewa w pełni wątpliwości co do dostarczenia towarów do nabywcy. Za taką interpretacją przemawia również sformułowanie ust. 3, w którym zastrzegając odstępstwa od jego stosowania, zawarto odesłanie tylko do ust. 4 i 5, a nie również do ust. 11.

Organ wskazał, że ustawodawca nie określił jednoznacznie formy dokumentu potwierdzającego dokonanie WDT, dlatego należy przyjąć, iż otrzymane pocztą kserokopie, przesłane faksem lub e-mailem zamówienia lub potwierdzenia odbioru towaru mogą – przy posiadaniu przez podatnika dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3, 4 lub 5 ustawy o VAT – stanowić jeden z dowodów potwierdzających dokonanie transakcji.

W zażaleniu Spółka zarzuciła organowi naruszenie art. 42 ust. 3 w powiązaniu z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT oraz art. 42 ust.4 w powiązaniu z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Wskazała, że w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów będąc w posiadaniu kopii faktury, specyfikacji oraz kopii listu przewozowego CMR bez podpisów odbiorcy lub bez jego pieczątki ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT. Podniosła, że dysponuje dodatkowo innymi dokumentami (zamówieniami przesłanymi faxem lub pocztą elektroniczną i dowodami zapłaty za fakturę w całości lub w części), które mogą jednoznacznie potwierdzić dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski. Z tego względu spełnia przesłanki z art. 42 ust. 3 w związku z ust.11 ustawy o VAT do zastosowania 0% stawki VAT.

Wynika to z faktu, iż CMR jako dowód zawarcia umowy przewozu (zgodnie z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego (CMR) – Dz. U. z 1962r. Nr 49, poz.238 ze. zm.) nie musi zawierać potwierdzenia dostarczenia towaru do odbiorcy. CMR jest bowiem sam w sobie potwierdzeniem wykonania usługi transportowej.

Wyjaśniła, że zgodnie z art. 42 ust.3 ustawy o VAT dysponuje kopią faktury, specyfikacją wysyłki, kopią listu przewozowego CMR z oryginalną pieczątką odbiorcy i podpisem odbitym przez kalkę, a zatem ma prawo do stosowania stawki 0% bez konieczności uzupełniania takiego kompletu dokumentów dodatkowymi dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Podkreśliła, że w przedstawionym w pkt 1 i 5 wniosku stanie faktycznym nie posiada dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika, jednakże faktury wystawiane przez Spółkę zawierają elementy wymienione w art. 42 ust. 4 ustawy o VAT. Gdyby faktura nie zawierała jednego z tych elementów, wówczas mogłaby przedstawić dodatkowe dowody w postaci potwierdzenia zapłaty, czy też korespondencji handlowej. Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska przytoczyła stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego W. zawarte w piśmie z dnia <...> maja 2006 r., nr <...> oraz Naczelnika <...>Urzędu Skarbowego z dnia <...>września 2004 r., nr <...>, a także postanowienia <...>Urzędu Skarbowego w S. z dnia <...> sierpnia 2005 r., nr <...>.

W uzasadnieniu zaskarżonej do Sądu decyzji organ drugiej instancji wyjaśnił, że ustawa o VAT przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wyliczenie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT ma charakter wyczerpujący. Nie zostało ono poprzedzone bowiem zwrotem "w szczególności" więc nie można przyjąć, że ma ono charakter jedynie przykładowy. Dowodami dokonania tych dostaw mogą być jedynie dokumenty wyraźnie wskazane w przepisie. Jeżeli są niewystarczające, niejasne, czy też nie potwierdzają jednoznacznie dokonania powyższej czynności to ustawodawca w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których będzie wprost wynikać, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Jest to katalog o charakterze otwartym.

Odnosząc się do stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę we wniosku z dnia 25 sierpnia 2006 r. organ uznał, iż w pkt 1 i pkt 5 wniosku – brak jest listu przewozowego, a więc jednego z dokumentów koniecznych do potwierdzenia wywozu, tym samym nie przysługuje spółce prawo do zastosowania stawki 0% przy dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W pkt 2 wniosku – Strona dysponuje kopią listu przewozowego z oryginalną pieczątką odbiorcy i podpisem odbitym przez kalkę, jako że dokument CMR był drukiem samokopiującym. Sporządzenie dokumentu na drukach samokopiujących w trzech egzemplarzach, o treści identycznej jak egzemplarz wypisany oryginalnie nie będzie stanowił przeszkody do uznania go za dokument uprawniający do zastosowania stawki 0%, z uwagi na brak wymogu umieszczenia na liście przewozowym podpisu i pieczątki odbiorcy. W takim przypadku podatnik będzie zobowiązany do przedstawienia innych dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, z których będzie wynikało, że odbiorca towar otrzymał.

W pkt 3 i 4 wniosku Spółka wskazała, że dysponuje jedynie kopią listu przewozowego, natomiast z regulacji zawartych w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego wynika brak możliwości potraktowania kopii dokumentu CMR jako dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Organ zgodził się również ze stanowiskiem Spółki, iż na liście przewozowym CMR nie musi znajdować się potwierdzenie odbioru towaru przez nabywcę. Jako dowód potwierdzający otrzymanie towaru przez zagranicznego kontrahenta powinien być dopuszczony każdy dokument, z którego jednoznacznie wynika fakt odbioru towaru.

W skardze do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie Strona zarzuciła organowi naruszenie art. 42 ust.3 ustawy o VAT w powiązaniu z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT oraz art. 42 ust.4 ustawy o VAT w powiązaniu z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Skarżąca podniosła, że zgodnie z art. 42 ust.4 ustawy o VAT w przypadku, gdy transport towarów w ramach WDT realizowany jest przez strony transakcji, środkami transportu stanowiącymi ich własność, nie jest wymagane posiadanie dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika, ponieważ wówczas nie ma takiego przewoźnika. Z tego względu w odniesieniu do kompletów dokumentów przedstawionych w pkt 1 i 5 zażalenia fakt realizacji WDT został udokumentowany w sposób wyczerpujący do zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług. Wątpliwości może budzić jedynie to, czy wskazane w art. 42 ust.4 ustawy o VAT dokumenty winny występować odrębnie, czy wystarczy, aby z treści dokumentu wynikały wymagane przez ustawodawcę informacje, co oznacza, iż forma odrębnego dokumentu nie jest konieczna. Podniosła, że możliwa będzie sytuacja, iż faktura zawierać będzie równocześnie specyfikacje towarów oraz potwierdzenie odbioru towaru.

Zdaniem Strony ze względu na fakt, iż wskazane dokumenty powinny łącznie potwierdzać dostarczenie towarów do kontrahenta z siedzibą w innym państwie członkowskim, decydującym kryterium będzie treść dokumentów, a nie fakt posiadania odrębnego egzemplarza wskazanych dokumentów.

Podniosła, że jeżeli faktury, zawierają dane wskazane w art. 42 ust.4 pkt 1 do 5 ustawy o VAT oraz jeżeli Spółka dysponuje specyfikacją dostawy/wysyłki, oryginałem potwierdzenia odbioru towarów, to w przypadku tak udokumentowanej WDT, w której transport realizowany jest przez strony transakcji środkami transportu, stanowiącymi własność stron, Spółka będzie miała prawo do zastosowania 0% stawki VAT. Natomiast w sytuacji, gdyby taka faktura nie zawierała jednego z podanych w art. 42 ust.4 pkt 1 do 5 ustawy o VAT elementów, Spółka będzie mogła przedstawić dodatkowe dowody w postaci potwierdzenia zapłaty, czy też korespondencji handlowej, które będą potwierdzać, iż nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Dokument otrzymany w formie faxu lub drogą elektroniczną ze względu na specyficzne warunki realizacji WTD (np. transport realizowany przez przewoźnika działającego na zlecenie kontrahenta Strony skarżącej) nie może być automatycznie kwestionowany jako dowód, jeżeli z innych dokumentów wynika, że towar został dostarczony i odebrany przez kontrahenta z siedzibą na terytorium kraju członkowskiego, innym niż Polska.

Wskazała, że art. 42 ust.3 pkt 1 ustawy o VAT nie precyzuje, i w jakiej formie podatnik winien posiadać wymagane dokumenty przewozowe. Gdyby ten fakt był istotny, wtedy ustawodawca wskazałby w przepisie, iż wymagana jest postać oryginału lub kopii, tak jak to uczynił np. w art. 42 ust.3 pkt 2 ustawy o VAT, gdzie wyraźnie wskazał, że wymagana jest kopia faktury. Na potwierdzenie takiego stanowiska strona powołała się na postanowienie Naczelnika <...> Urzędu Skarbowego w S. z dnia <...> sierpnia 2005 r., nr <...> oraz na wyrok WSA z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Podstawowe znaczenie dla określenia, jakie dokumenty obowiązany jest posiadać dostawca w celu potwierdzenia, że towary w ramach danej dostawy zostały dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, ma fakt, kto dokonuje transportu towarów.

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jeżeli transport jest zlecany podmiotowi trzeciemu (np. przewoźnikowi, spedytorowi), dostawca powinien posiadać następujące dokumenty:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium Polski,
2. kopię faktury,
3. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku.

Wymienione dokumenty są wystarczającymi dowodami potwierdzającymi prawo dostawy do zastosowania stawki 0%, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski. Tak sformułowany przepis wprowadza jednak kilka istotnych wątpliwości interpretacyjnych.

Przede wszystkim nie jest do końca jasne, czy podatnik powinien posiadać te dowody jako odrębne dokumenty, czy też nie jest istotna liczba tych dokumentów, lecz ich treść. Należy także ustalić, jak rozumieć wymaganie, aby dowody te "łącznie" potwierdzały dostarczenie towarów do innego państwa członkowskiego. Nie są również wyraźnie określone konsekwencje sytuacji, w której z uzasadnionych przyczyn dostawca nie dysponuje jednym lub dwoma z powyższych dokumentów, ale z pozostałych posiadanych przez dostawcę dokumentów wynika jednoznacznie, że towar został dostarczony zgodnie z przeznaczeniem.

Skład orzekający w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku WSA z dnia 27 września 2007, sygn. akt SA/Wa 1210/07, iż stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładnia przepisów dotyczących warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzająca, a nie zawężająca, zaś wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%. Należy zatem uznać, że podatnik nie musi posiadać omawianych dowodów jako odrębnych. Ważne jest jedynie to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3, mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Ponieważ dokumenty mają "łącznie" potwierdzać określony fakt, podatnik (dostawca) nie musi posiadać wszystkich typów dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3. Wystarczy, że dwa z nich potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (a niekiedy nawet jeden – np. faktura zawierająca specyfikację towarów i będąca jednocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru).

W art. 42 ust. 11 przewidziano również dowody uzupełniające. Z przepisu tego wynika, że jeśli dokumenty obowiązkowe nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski, dowodami potwierdzającymi dokonanie dostawy mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Przywołana regulacja oznacza, że jeśli lista dokumentów obowiązkowych nie dostarczy odpowiedzi na pytanie, czy towar został faktycznie przetransportowany na terytorium innego państwa członkowskiego, dopuszczalne jest posiłkowanie się jakimikolwiek innymi dokumentami, które staną się dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, jeśli wskazują one, że dostawa wewnątrzwspólnotowa miała miejsce.

Powołane wyżej przepisy nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna będzie więc każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniona była autentyczność dokumentu. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesłanemu w formie elektronicznej, czy faksem. W ocenie Sądu nie stanowi także podstawy dla odmowy zastosowania stawki podatku 0% przy dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, okoliczność dysponowania przez Skarżąca kopią listu przewozowego. Wniosku tego nie zmienia powoływana przez organ odwoławczy treść art. 5 ust. 1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego (CMR) z dna 19 maja 1956r. ( Dz. U. z 1962r, Nr 49, poz. 238 ze zm.), zgodnie z którym dokument przewozowy wystawiany jest w trzech oryginalnych egzemplarzach, z których pierwszy wręcza się nadawcy, drugi towarzyszy przesyłce, a trzeci zatrzymuje przewoźnik. Biorąc pod uwagę różnorodność zdarzeń i stanów faktycznych występujących w obrocie gospodarczym w praktyce, nietrudno wyobrazić sobie takie sytuacje, gdy np. oryginalny egzemplarz listu przewozowego nie zostaje nadawcy wydany (nadawca otrzymuje jego kopię), lub – wydany w oryginale, zostaje przez niego zgubiony. Nie budzi wątpliwości, iż takie sytuacje nie wpływają na ważność umowy przewozu, co jednoznacznie wynika z brzmienia art. 4 konwencji CMR. Tym bardziej na gruncie ustawy o VAT brak jest podstaw do automatycznego kwestionowania kserokopii listu przewozowego, jako dowodu w sprawie, gdy ustawa ta w komentowanych przepisach nie wprowadza wymogu posiadania oryginału dokumentu, a w razie jakichkolwiek wątpliwości np. co do jego autentyczności, przewiduje możliwość złożenia innych dokumentów, wskazujących, iż nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa.

Podsumowując tę część rozważań, w przypadku wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów udokumentowanych kompletem dokumentów wskazanych przez Spółkę w pkt 2,3 i 4 wniosku o udzielenie interpretacji, w sytuacji, gdy Spółka dysponuje dodatkowo innymi dokumentami (zamówienia przesłane faksem lub pocztą elektroniczną, dowody zapłaty za fakturę), które jednoznacznie potwierdzają, że odbiorca towar otrzymał, Spółka będzie miała prawo do zastosowania 0 % VAT.

Nie można także zgodzić się ze stanowiskiem organów podatkowych, iż ze względu na brak – w odniesieniu do kompletu dokumentów wskazanych w pkt 1 i 5 wniosku Spółki, listu przewozowego, nie ma ona prawa do zastosowania stawki podatku 0% .

W myśl art. 42 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów bezpośrednio przez podatnika dokonującego takiej dostawy lub przez jego nabywcę, przy użyciu własnego środka transportu podatnika lub nabywcy, podatnik oprócz dokumentów wymienionych w ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy (jak wyżej), powinien posiadać dokument zawierający co najmniej :

1. imię i nazwisko lub nazwę oraz adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz nabywcy tych towarów,
2. adres, pod który przewożone są towary, w przypadku gdy jest inny, niż adres siedziby lub miejsca nabywcy,
3. określenie towarów i ich ilości,
4. potwierdzenie przyjęcia towarów przez nabywcę do miejsca, o którym mowa w pkt 1 lub 2, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju,
5. rodzaj oraz numer rejestracyjny środka transportu, którym są wywożone towary, lub numer lotu – w przypadku, gdy towary przewożone są środkami transportu lotniczego.

Z literalnej wykładni omawianego przepisu nie wynika, aby w sytuacji, gdy transport towarów realizowany jest bezpośrednio przez strony transakcji (bez korzystania z usług przewoźnika, czy spedytora), Spółka miała posiadać dokument przewozowy. Nie trzeba wyrafinowanej wiedzy prawniczej, ale wystarczy zdrowy rozsądek by stwierdzić, iż w przypadku transportu towarów realizowanego bezpośrednio przez podatnika dokonującego dostawy, posiadanie przez podatnika dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika nie jest możliwe.

Rację należy więc przyznać Skarżącej, iż w przypadku, gdy transport towarów w ramach WDT realizowany jest bezpośrednio przez jedną ze stron transakcji i Skarżąca posiada kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz dokument zawierający dane wyszczególnione w pkt 1 – 5 ust. 4 art. 42 ustawy o VAT, ma ona prawo do zastosowania 0 % stawki podatku od towarów i usług. Jeżeli zaś z treści faktury wynikają wszystkie wymagane przez ustawodawcę informacje, o których mowa w pkt 1-5 ust. 4 art. 42 ustawy o VAT, nie jest konieczne przedkładanie kolejnego dokumentu, "dublującego" dane wynikające z faktury.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku. Zakres, w jakim uchylona decyzja nie może być wykonana, określono zgodnie z art. 152 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. .