Autor: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku

Sygnatura: I SA/Gd 150/07

Hasła tematyczne: prawo podatkowe, podatek dochodowy od osób prawnych, amortyzacja, interpretacja przepisów, działalność gospodarcza

Kategoria:

Zaskarżoną decyzją z dnia <...> Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu zażalenia podmiotu "A", utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia <...> zawierające pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Podstawą rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej był następujący stan faktyczny:

Pismem z dnia 12 lipca 2006 r. podmiot "A" zwana dalej "A", zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Przedstawiając stan faktyczny wnioskodawczyni podała, że prowadzi działalność niezarobkową. Cały dochód, w skład którego wchodzą również wydatki nie uznawane za koszty uzyskania przychodów przez przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm., zwanej dalej u.p.d.o.p.), przeznacza na cele statutowe. Wnioskodawczyni podała, że wykorzystuje w prowadzonej działalności statutowej samochody osobowe o wartości przewyższającej 20.000 Euro.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym "A" powzięła wątpliwość, czy równowartość dochodu odpowiadająca odpisom amortyzacyjnym nieuznanym za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 4 u.p.d.o.p. podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p.. Zdaniem wnioskodawczyni, powyższe wydatki zostały wydatkowane na cele statutowe, a zatem wolne są od podatku dochodowego od osób prawnych.

Postanowieniem z dnia <...> Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał, że w odniesieniu do opisanego we wniosku stanu faktycznego przedstawione przez "A" stanowisko jest nieprawidłowe.

W ocenie organu pierwszej instancji w sytuacji, gdy "A" nabyła środek trwały wykorzystywany bezpośrednio do realizacji celów statutowych, to z uwagi na treść art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych w całości, a nie tylko w części ustalonej od wartość samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt. 4 u.p.d.o.p. Zgodnie bowiem z przepisem art. 16 a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają jedynie takie środki trwałe, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu zażalenia "A", utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy powołując się na art. 16 ust. 1 pkt. 1 lit. b), art. 16a ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 pkt. 33 i art. 17 ust. 1 b) u.p.d.o.p. wskazał, że jednym z warunków, które muszą zostać przez podatnika spełnione w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych, jest fakt wykorzystywania składnika majątku na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Musi więc istnieć związek przyczynowo-skutkowy między kosztami amortyzacji a przychodami. Z przedstawionego zaś przez "A" wniosku wynika, że prowadzi ona działalność niezarobkową, a więc taką, która wyklucza jej odpłatny charakter. Natomiast wydatki na nabycie środka trwałego, niestanowiące kosztu uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt. 1 u.p.d.o.p., w przypadku, gdy środek trwały będzie służył bezpośrednio realizacji celów statutowych, korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na spełnienie warunku wynikającego z art. 17 ust. 1 b powołanej ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił także, iż podnoszony w zażaleniu argument strony, że "A" jest spółdzielnią, co oznacza, że prowadzi działalność gospodarczą, nie podlega ocenie. Zgodnie bowiem z art. 14a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z 2005 r. z późn. zm., zwanej dalej O.p.), składający wniosek jest zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. W złożonym wniosku podatnik wskazał, że prowadzi działalność niezarobkową. W tak przedstawionym stanie faktycznym ocena dokonana przez organ pierwszej instancji jest – zdaniem organu odwoławczego – prawidłowa. Dyrektor Izby Skarbowej wskazał przy tym, że w myśl art. 33 ust. 2 ustawy z 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.) – zwana w dalszej części "ustawą o s.k.o.k." – tylko w zakresie nieuregulowanym tą ustawą stosuje się przepisy ustawy Prawo spółdzielcze. Obowiązek zaś prowadzenia działalności niezarobkowej wynika wprost z art. 38 ust. 1 ustawy o s.k.o.k.

W skardze na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej "A" zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, tj. art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. poprzez jego niezastosowanie wskutek błędnej wykładni art. 38 ust. 1 ustawy o s.k.o.k. i pominięcia treści art. 33 ust. 2 ustawy o s.k.o.k., naruszenie art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, iż podatnik miał obowiązek wskazania we wniosku o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, iż jako spółdzielnia prowadzi on działalność gospodarczą, gdy tymczasem fakt ten wynika z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, oraz naruszenie art. 122 Ordynacji podatkowej przez nieuwzględnienie z urzędu okoliczności, że podatnik, jako spółdzielnia, prowadzi działalność gospodarczą.

W uzasadnieniu skargi "A" podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, iż dochód podatkowy w równowartości odpisów amortyzacyjnych w części niestanowiącej kosztów uzyskania przychodów jest zwolniony do końca 2006 r. z podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p. Powyższy przepis stanowi, iż wolne od podatku dochodowego od osób prawnych są dochody z działalności niezarobkowej spółdzielczych kas oszczędnościowo – kredytowych oraz Kasy Krajowej, prowadzonej na podstawie odrębnych przepisów, w części przeznaczonej na działalność statutową.

Skarżąca wskazała, że jest spółdzielnią, co oznacza obowiązek prowadzenia działalności gospodarczej. Definicję spółdzielni zawiera art. 1 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz.U. z 2003 r., Nr 188, poz. 1848 ze zm., zwanej dalej ustawą Prawo spółdzielcze), zgodnie z którym spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Ustawa Prawo spółdzielcze przesądza, zdaniem skarżącej, że każda spółdzielnia, a zatem także "A", prowadzi działalność gospodarczą. Potwierdza to także fakt wpisania "A" do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Cele statutowe polegające na <...> są realizowane – między innymi – w ramach działalności gospodarczej "A" i ze środków uzyskanych z działalności gospodarczej <...> wskazanej w art. 35 pkt. 7-8a ustawy o s.k.o.k. Działalność ta polega na przyjmowaniu lokat, udzielaniu pożyczek i kredytów oraz pośredniczeniu w prowadzeniu rozliczeń na rzecz członków s.k.o.k. Czynności te wykonywane są w sposób zorganizowany, ciągły i mają charakter odpłatny (zarobkowy), co spełnia wymogi definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 173, poz. 1807 ze zm., zwanej dalej u.s.d.g.). Jak wskazała skarżąca generowanie przychodów i kosztów przez "A" powinno prowadzić do uzyskania nadwyżki bilansowej, która zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy o s.k.o.k. powiększa fundusz stabilizacyjny. Jeżeli działalność "A" miałaby mieć charakter niezarobkowy, to w jej wyniku nie byłoby możliwe wypracowanie nadwyżki bilansowej. Powyższe wskazuje – zdaniem skarżącej – że regulacja ustawy o s.k.o.k. dotycząca niezarobkowej działalności "A" ma jedynie charakter dyrektywy, nakazującej dążenie do takiego kształtowania wielkości przychodów i kosztów, które pozwoliłyby wypracować nadwyżkę bilansową na poziomie nie wyższym, niż jest to niezbędne dla realizacji celów statutowych "A". W konsekwencji "A" ma prawo, zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzować posiadane samochody osobowe, które z uwagi na ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej i spełnienie pozostałych warunków przewidzianych we wskazanym przepisie stanowią środki trwałe "A".

Skarżąca zarzuciła także, iż zgodnie z art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej przedstawiła stan faktyczny i własne stanowisko w sprawie, nie była natomiast zobowiązana do przytaczania jakichkolwiek przepisów prawnych na poparcie swego poglądu w kwestiach objętych wnioskiem, ani tych elementów stanu faktycznego, które wynikają z bezwzględnie obowiązujących norm prawnych. Organy podatkowe powinny były z urzędu uwzględnić normę wynikającą z art. 1 ust. 1 ustawy Prawo spółdzielcze w związku z art. 33 ust. 2 ustawy o s.k.o.k., które obligują "A" do prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowi to także naruszenie art. 122 Ordynacji podatkowej, która nakazuje organom podatkowym dogłębne wyjaśnienie stanu faktycznego w tej części, która wynika z norm prawnych bezwzględnie obowiązujących. Skarżąca zaznaczyła przy tym, że wprawdzie z art. 33 ust. 2 ustawy o s.k.o.k. wynika, że to właśnie ta ustawa kształtuje w pierwszej kolejności reżim prawny "A", jednakże z tym wyjątkiem, iż "A" jest spółdzielnią, co oznacza, iż musi spełniać wszystkie cechy konstytutywne spółdzielni, w tym dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej. Twierdzenie, iż "A" jest spółdzielnią nie prowadzącą działalności gospodarczej oznaczałoby występowanie w polskim systemie prawnym dwóch rodzajów spółdzielni, co byłoby sprzeczne z zasadami wykładni systemowej.

Mając powyższe na względzie "A" wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) – zwanej w dalszej części "P.p.s.a", stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) P.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skarga "A" nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem brak jest podstaw do uznania, że w rozpatrywanej sprawie doszło do naruszenia przez organy podatkowe przepisów prawa w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem wniosku o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy dochód podatkowy w równowartości odpisów amortyzacyjnych w części niestanowiącej kosztów uzyskania przychodów jest zwolniony do 31 grudnia 2006 r. z podatku dochodowego, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p.

Przepis powyższy został dodany do u.p.d.o.p. na mocy art. 1 pkt 13 lit. a) ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 144, poz. 931) i obowiązywał od dnia 1 stycznia 1999 r. Formalnie został uchylony z dniem 1 stycznia 2004 r. na podstawie art. 1 pkt 13 lit. a) tiret pierwszy w zw. z art. 10 ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1957 z późn. zm.). Jednakże zwolnienie zawarte w tym przepisie stosowało się do dnia 31 grudnia 2006 r. w zakresie i na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2003 r.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 33 u.p.d.o.p. wolne od podatku są dochody z działalności niezarobkowej spółdzielczych kas oszczędnościowo – kredytowych oraz Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej, prowadzonej na podstawie odrębnych przepisów, w części przeznaczonej na cele statutowe.

Skarżąca we wniosku z dnia 12 lipca 2006 r. wskazała, że spełnia warunki zwolnienia dochodu od podatku wynikające z powyższego przepisu, prowadzi bowiem działalność niezarobkową, a cały dochód przekazuje na cele statutowe.

Organy podatkowe zakwestionowały stanowisko podatniczki wskazując, iż zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. amortyzacji podlegają jedynie te środki trwałe, które wykorzystywane są przez podatnika w działalności gospodarczej. Zwolnienie dochodu od opodatkowania przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p. dotyczy zaś tylko dochodu uzyskiwanego z działalności niezarobkowej, a więc nie będącej działalnością gospodarczą. "A" nie prowadząc działalności gospodarczej nie może zatem zaliczać do kosztów uzyskania przychodów jakichkolwiek odpisów amortyzacyjnych.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie należało podzielić stanowisko organów podatkowych.

Analizując argumenty skargi wskazać należy, iż zarzut naruszenia przez organy podatkowe art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. przez jego niezastosowanie wskutek błędnej wykładni art. 38 ust. 1 ustawy o s.k.o.k. i pominięcia treści art. 33 ust. 2 ustawy o s.k.o.k. był niezasadny. Wbrew bowiem zarzutom skargi z powyższych przepisów nie wynika, aby "A" prowadziła działalność gospodarczą.

Definicję działalności gospodarczej zawiera art. 2 u.s.d.g., zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Konstytutywną cechą działalności gospodarczej jest zatem jej zarobkowy charakter. Brak zarobkowego charakteru działalności wyklucza możliwość uznania jej za działalność gospodarczą. Zarobkowy charakter działalności oznacza po pierwsze, że jest ona prowadzona w celu uzyskania dochodu (zarobku), a po drugie, iż jest ona prowadzona na zaspokojenie cudzych potrzeb. (tak też K. Kohutek: Komentarz do art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, Lex 2005). Na tę ostatnią cechę wskazał także Sąd Najwyższy stwierdzając, iż działalnością gospodarczą jest tylko działalność zewnętrzna, między podmiotami gospodarczymi, mająca na celu np. świadczenie usług osobom trzecim. Nie jest natomiast działalnością gospodarczą działalność prowadzona na potrzeby samej osoby prawnej lub zrzeszonych w niej członków (postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1998 r., III CZP 7/98, OSNC 1998, nr 11, poz. 188).

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż działalność "A" regulowana ustawą o s.k.o.k. nie spełnia wymogów uznania jej za działalność gospodarczą, gdyż nie ma charakteru zarobkowego i nie jest skierowana "na zewnątrz".

Z art. 38 ust. 1 ustawy o s.k.o.k. wprost wynika, że "A" prowadzi działalność niezarobkową. Celem działalności "A" nie jest uzyskanie dochodu, ale takie generowanie wielkości przychodów i kosztów, aby zapewnić realizację celów statutowych"A", określonych w art. 34 ustawy o s.k.o.k. Takiego charakteru działalności "A" nie zmienia fakt, że zgodnie z art. 38 ust. 2 powyższej ustawy nadwyżka bilansowa "A" powiększa fundusz stabilizacyjny. Fakt uzyskiwania nadwyżki bilansowej, która nie jest tożsama z dochodem (nadwyżka bilansowa jest kategorią rachunkową, a dochód to pojęcie z zakresu podatku dochodowego) nie oznacza, iż jest (i tylko może być) ona wynikiem prowadzenia działalności gospodarczej, tj. działalności o zarobkowym charakterze. Z uwagi właśnie na wykluczenie zarobkowego charakteru działalności "A" uzyskanie nadwyżki bilansowej nie jest skutkiem maksymalizacji zysku, lecz obniżania wydatków, kosztów i prowadzenia racjonalnej gospodarki polegającej na zapobieganiu marnotrawstwu.

Działalność prowadzona przez "A" nie może być uznana za działalność gospodarczą także i z tego względu, że jest ona prowadzona na rzecz członków zrzeszonych w "A", co wynika z art. 35 ustawy o s.k.o.k. Działalność ta polegać może w szczególnosci na przyjmowaniu lokat, udzielaniu pożyczek i kredytów oraz pośrednictwie w przeprowadzaniu rozliczeń. Jednakże działalność ta nie jest świadczona na rzecz osób trzecich, w celu osiągnięcia zysku, lecz jest świadczona na rzecz członków "A", a jej celem jest zapewnienie stabilności finansowej kas oraz sprawowanie nadzoru nad kasami, zgodnie z art. 34 ustawy o s.k.o.k. Jak już natomiast wskazano, fakt prowadzenia działalności tylko na rzecz swoich członków wyklucza możliwość uznania jej za działalność gospodarczą.

Nie jest zasadna także argumentacja strony skarżącej, iż "A", jako spółdzielnia, musi prowadzić działalność gospodarczą.

Jak stanowi art. 33 ust. 2 ustawy o s.k.o.k. "A" jest spółdzielnią osób prawnych, do której w zakresie nie uregulowanym ustawą stosuje się przepisy ustawy Prawo spółdzielcze. Jednocześnie z art. 1 ust. 1 ustawy Prawo spółdzielcze wynika, że spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Zakresy zastosowania obu ustaw nie krzyżują się. Ustawa o s.k.o.k reguluje sposób działania i stosunki pomiędzy "A", a zrzeszonymi w niej członkami przesądzając, iż działalność "A", świadczona na rzecz jej członków ma charakter niezarobkowy, a jej celem jest zapewnienie stabilności finansowej kas oraz sprawowanie nadzoru nad kasami dla zapewnienia bezpieczeństwa zgromadzonych w nich oszczędności oraz zgodności działalności kas z przepisami ustawy. Tym samym działalność ta nie jest działalnością gospodarczą, nie ma bowiem charakteru zarobkowego, a ponadto jest skierowana do wewnątrz, to jest na rzecz członków zrzeszonych w "A".

Jednocześnie jednak "A", jako spółdzielnia, na mocy art. 1 ust. 1 ustawy Prawo spółdzielcze może prowadzić w interesie swoich członków wspólną działalność gospodarczą. Z przepisu tego wynika, że mowa w nim o działalności skierowanej na zewnątrz, o czym świadczy wyrażenie "w interesie swoich członków", a nie na ich rzecz. Taka działalność "A" nie jest uregulowana w ustawie o s.k.o.k., a podlega przepisom ustawy Prawo spółdzielcze. Nie można przenosić zasad prowadzenia działalności gospodarczej przez spółdzielnię, w imieniu jej członków z podmiotami trzecimi, na działalność tej spółdzielni skierowaną do jej członków, ta bowiem uregulowana jest w przypadku "A" w przepisach ustawy o s.k.o.k. Podkreślić należy również, iż zasada, zgodnie z którą działalność prowadzona na potrzeby zrzeszonych w danej osobie prawnej członków nie jest działalnością gospodarczą, ma zastosowanie także na gruncie ustawy Prawo spółdzielcze. Przepis art. 1 ust. 1 tej ustawy stwierdzający, iż spółdzielnie prowadzą działalność gospodarczą w imieniu swych członków, odnosi się jedynie do działalności skierowanej do osób trzecich.

Wbrew zatem wywodom skarżącej, art. 1 ust. 1 ustawy Prawo spółdzielcze nie przesądza o tym, że działalność "A" wykonywana na rzecz swoich członków na podstawie ustawy o s.k.o.k. jest działalnością gospodarczą, bowiem przepis ten ma zastosowanie jedynie do takiej działalności "A", która nie jest regulowana ustawą o s.k.o.k, a jest działalnością zewnętrzną, mającą na celu świadczenie usług osobom trzecim, a nie zrzeszonym w niej członkom.

Zwolnienie od podatku dochodowego przewidziane w art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p. ma zastosowanie jedynie do dochodu uzyskiwanego przez "A" z działalności niezarobkowej, prowadzonej na podstawie ustawy o s.k.o.k., która ze swej istoty nie jest działalnością gospodarczą, z uwagi na treść art. 2 u.s.d.g. Tym samym podzielić należy pogląd organów podatkowych, że art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p. nie może mieć zastosowania do dochodu podatkowego w równowartości odpisów amortyzacyjnych, bowiem zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. amortyzacji podlegają jedynie takie środki trwałe, w tym środki transportu, które są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Inaczej rzecz ujmując, jeżeli środki transportu wykorzystywane są przez "A" w jej działalności niezarobkowej, uregulowanej przepisami ustawy o s.k.o.k., to nie podlegają one amortyzacji z uwagi na treść art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. i koszty z tego tytułu nie powiększają dochodu. Jeżeli natomiast "A" wykorzystuje środki transportu w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to co prawda podlegają one amortyzacji, jednakże dochód w ten sposób uzyskany nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na mocy art. 17 ust. 1 pkt. 33 u.p.d.o.p., bowiem zwolnienie to dotyczy tylko dochodu z działalności niezarobkowej.

Za bezzasadny Sąd uznał także zarzut naruszenia przez organy podatkowe art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej. W myśl powyższego przepisu składając wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie. Interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa (§ 3).

Zgodnie z jednoznaczną, jasną i nie budzącą wątpliwości treścią przytoczonych powyżej przepisów rolą organu i istotą jego postępowania w sprawie urzędowej interpretacji jest ocena stanowiska strony, nie zaś przedstawianie poglądów i interpretacji mających zastosowanie w sprawie przepisów prawnych w odniesieniu do rożnych sytuacji faktycznych. Organ ogranicza się jedynie do wykładni treści przepisów prawa podatkowego oraz sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej indywidualnie sprawy.

Należy też zaakcentować, że pełną wiedzę o stanie faktycznym stanowiącym punkt wyjścia dla ustalenia adekwatnych regulacji prawa podatkowego organ podatkowy czerpie wyłącznie z wniosku uprawnionego podmiotu. Jeśli wniosek ten nie zawiera określonych informacji organ może zwrócić się o jego uzupełnienie w trybie przewidzianym dla usuwania braków formalnych. Organ w tym postępowaniu nie może prowadzić żadnego postępowania dowodowego. Właśnie z tego względu, że ustalenie stanu faktycznego nie jest przedmiotem postępowania w sprawie o wydanie urzędowej interpretacji wynika, iż stan ten jest stanem hipotetycznym, określonym przez wnioskującego o interpretację. Dla rozstrzygnięcia kwestii prawnych nie jest bowiem istotne rzeczywiste wystąpienie określonych zdarzeń.

Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę. Również organ odwoławczy kontroluje jedynie poprawność dokonanej interpretacji danego przepisu w kontekście zadanego pytania prawnego. Zarówno na etapie postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia, jak i na etapie kontroli sądowej wydanego w wyniku tego postępowania rozstrzygnięcia kontroli podlega prawidłowość wyjaśnienia treści przepisów w odniesieniu do zadanego pytania. Nie jest zatem możliwe dalsze uzupełnienie bądź doprecyzowanie zgłoszonego wniosku o interpretację.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 122 Ordynacji podatkowej. Postępowanie w przedmiocie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie jest postępowaniem podatkowym i nie stosuje się w jego toku zasady prawdy obiektywnej. Postępowanie to ma na celu – jak już wskazano – wykładnię treści przepisów prawa podatkowego oraz sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej indywidualnie sprawy. Skoro zatem skarżąca we wniosku o interpretację wskazała, że prowadzi działalność niezarobkową, to organy podatkowe nie mogły modyfikować stanu faktycznego opisanego przez stronę i przyjmować, że faktycznie prowadzi ona działalność zarobkową.

Badając zaskarżoną decyzję pod względem jej zgodności z prawem tutejszy Sąd nie stwierdził ponadto naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 P.p.s.a., oddalił skargę.