Autor: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku

Sygnatura: I SA/Gd 402/07; I SA/Gd 403/07

Hasła tematyczne: dostawa towarów, stawki podatku, interpretacje

Kategoria:

Pismem z dnia 7 kwietnia 2006 r. A zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

W złożonym zapytaniu wskazano następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydawania i sprzedaży książek, między innymi serii książek p.t. "E", wydawanej w częściach, oznaczonej stosowanymi na podstawie odrębnych przepisów symbolami ISBN. Podatnik dostarcza nabywcy wraz z książką figurkę przedstawiającą postać mieszkańca <...>. Figurka stanowi materiał uzupełniający i pomocniczy do książki, służy celom poznawczym oraz kolekcjonerskim. Całość produktu tj. książka oraz figurka są zafoliowane i stanowią jednolity przedmiot dostawy. Nabywca nie ma możliwości odrębnego zakupu figurki, ponieważ podatnik nie oferuje takiego produktu.

Na tle opisanego stanu faktycznego podatnik zwrócił się z zapytaniem, czy dostawa produktu opisanego wyżej (książka wraz z figurką postaci), jest dostawą książki w rozumieniu art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a) tiret pierwsze ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm), zwanej dalej ustawą o VAT, objętą stawką VAT 0%.

Zdaniem podatnika dostawa opisanego wyżej produktu jest dostawą książki w rozumieniu art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a) tiret pierwsze ustawy o VAT, objętą stawką VAT 0%.

Podatnik z założenia oferuje książkę, a dodanie do niej figurki ma podnieść jej walory poznawcze oraz walory nauczania. Zarówno książka jak i figurka posiadają takie same zakresy funkcjonalności – służą celom poznawczym oraz kolekcjonerskim. Figurka dołączona do książki jest jej integralną częścią – nabywca nie może nabyć ich odrębnie. Świadczy o tym fakt, że sprzedawane są w jednym zafoliowanym opakowaniu.

Zdaniem podatnika, skoro książka i figurka stanowią jeden produkt – to oznacza, że od dostawy przedmiotowych figurek podatnik nie ma obowiązku naliczania odrębnego podatku VAT. Przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest bowiem wyłącznie dostawa książki objęta stawką VAT 0%.

Postanowieniem nr <...>z dnia <...> Naczelnik Urzędu Skarbowego działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 z późn. zm.) stwierdził, że stanowisko przedstawione przez podatnika w złożonym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

W uzasadnieniu postanowienia wskazano, iż zgodnie z przepisem art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a cytowanej ustawy zastosowanie preferencyjnej stawki podatku VAT 0% dotyczy sprzedaży książek mieszczących się w grupowaniu PKWiU ex 22.11, oznaczonych na podstawie odrębnych przepisów symbolem ISBN.

Organ podatkowy uznał, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotem sprzedaży jest co do istoty, jeden produkt, na który składają się poszczególne tomy książki oraz figurki. Figurki z uwagi na swoje przeznaczenie (materiał uzupełniający i pomocniczy) stanowią integralną część tomów książki. Między przedmiotowymi towarami istnieje nierozerwalny związek, gdyż osobne użycie każdego z nich nie zapewnia możliwości pełnego wykorzystania zawartego w nich materiału, czyli uzyskania maksymalnej korzyści stanowiącej dla nabywcy wartość, o jaką – przystępując do zawarcia umowy sprzedaży – zabiegał. Ostatecznie organ uznał, że w ramach jednej dostawy ma miejsce sprzedaż jednego towaru, o tym samym przeznaczeniu.

Dyrektor Izby Skarbowej działając w trybie art. 14 b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej decyzją z dnia <...> znak <...> zmienił z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego.

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż zgodnie z przepisem art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT zastosowanie preferencyjnej stawki podatku VAT 0% dotyczy wyłącznie sprzedaży książek mieszczących się w grupowaniu PKWiU ex 22.11, oznaczonych na podstawie odrębnych przepisów symbolem ISBN. Za takim stanowiskiem przemawia bowiem fakt, iż w grupowaniu PKWiU 22.11, do którego wprost odwołuje się przepis art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a. cytowanej ustawy, wskazano, iż dotyczy ono artykułów w tym książek wytwarzanych metodami poligraficznymi.

Oznacza to, że dostawa figurek stanowiących dodatek do książki nie może korzystać z opodatkowania preferencyjną stawką podatku VAT w wysokości 0% na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a cytowanej ustawy. Zatem dostawa dodatków do książek, opodatkowana jest stawką podstawową, czyli 22%, określoną w art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Pismem z dnia 4 grudnia 2007 r. A zaskarżyła decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia <...> wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Decyzją z dnia <...> nr <...> Dyrektor Izby Skarbowej w oparciu o art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 221 Ordynacji podatkowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia <...>. Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania i uchylenia własnej decyzji w trybie art. 226 Ordynacji podatkowej i w całej rozciągłości podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Od powyższej decyzji A złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj: art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, art. 7 ust. 1 ustawy o VAT poprzez błędne ustalenie, że element książki w postaci figurki stanowi przedmiot odrębnej dostawy towarów oraz przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.: art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej, poprzez uchylenie z urzędu postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego, pomimo, że postanowienie nie naruszało prawa w sposób rażący, art. 208 § 1 w zw. z art. 233 § 1 pkt 2 lit a Ordynacji podatkowej poprzez utrzymanie w mocy orzeczenia pierwszej instancji pomimo jego bezprzedmiotowości, art. 122 Ordynacji podatkowej, poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia sprawy, art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nadużycie zaufania do organów podatkowych, art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez wadliwe uzasadnienie prawne decyzji.

W uzasadnieniu skargi, wskazano, iż organ podatkowy w swoim rozstrzygnięciu pominął najważniejszy element analizy, która powinna być przeprowadzona – analizę funkcjonalną sprzedawanego produktu. Strona skarżąca podniosła, iż pominięto całkowicie orzecznictwo organów podatkowych, w tym interpretacje Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego z 3 lutego 2005 r. nr 1472/RPP 1/443-70/05/RO oraz z 17 lutego 2006 r. nr 1472/RPP 1/443-105/06/KB, w których na podstawie tego samego przepisu art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a dokonano odmiennego rozstrzygnięcia, zgodnie z którym sprzedaż książki wraz z dołączoną płytą DVD lub CD zawierającą materiał pomocniczy do tej książki stanowi jednolity produkt – książkę, podlegającą opodatkowaniu 0% stawką podatku VAT.

Zdaniem skarżącej dokonując rozstrzygnięcia organ podatkowy drugiej instancji na poparcie własnego stanowiska przytoczył nieprawdziwe twierdzenie, iż symbol PKWiU dotyczy wyrobów przemysłu poligraficznego, podczas gdy w rzeczywistości grupowanie PKWiU zawiera również pozycje wydawane w formie elektronicznej jak np: grupowanie 22.11.22 zawierające "książki, broszury, ulotki i tym podobne wyroby w formie elektronicznej". Zatem nie można uznać, iż grupowanie 22.11 zawiera wyłącznie pozycje wytworzone metodami poligraficznymi. Tym samym, zdaniem strony skarżącej, stanowisko organu podatkowego drugiej instancji dotyczące konieczności zachowania metody poligraficznej przy wytwarzaniu książki dla zastosowania stawki VAT 0% nie ma żadnego uzasadnienia w powoływanych w decyzji przepisach.

Zdaniem strony skarżącej, błędne założenie, iż przedmiotem dostawy są dwa odrębne towary książka oraz figurka, spowodowało naruszenie przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, poprzez bezpodstawne uznanie, iż miały miejsce dwie dostawy towarów. Ponadto brak analizy funkcjonalnej produktu, stanowi naruszenie art. 122 Ordynacji podatkowej, tj. zasady dokładnego wyjaśnienia sprawy. Kolejny zarzut strony dotyczył braku analizy argumentacji zawartej w przykładowych orzeczeniach sądów polskich oraz ETS przywołanych we wniosku oraz zawartych w interpretacji Naczelnika Urzędu Skarbowego. Ponadto strona skarżąca zarzuciła, iż przywołany w postanowieniu wyrok ETS sygn. C-251/05, jest nieadekwatny do przedstawionego w przedmiotowej sprawie stanu faktycznego, bowiem dotyczy prawa brytyjskiego, w którym oprócz listy towarów, co do których przysługuje prawo do zastosowania stawki podatku VAT 0%, istnieje lista towarów wyraźnie wykluczonych z tej stawki. Przepisy prawa polskiego nie zawierają natomiast żadnej "listy wykluczeń", która wymieniałaby przedmiotowe figurki jako towary, do których niemożliwe jest zastosowanie stawki podatku VAT 0%.

Skarżący akcentował, że w przepisie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, wprowadzającym obciążenie książek stawką podatku VAT 0% brak jest jakiegokolwiek zastrzeżenia co do metody, jaką ma być wytworzona książka.

W odniesieniu do naruszenia przepisów postępowania strona skarżąca zarzuciła, iż zaprezentowana przez organ podatkowy interpretacja przepisów VAT musi być oceniona jako sprzeczna z prawem. Zdaniem strony, wskazuje na to fakt nadużycia przez stronę przeciwną zaufania do organów państwa poprzez stworzenie na potrzeby niniejszego postępowania nieistniejącego przepisu zastrzegającego rzekomo stosowanie stawki VAT 0% do wyrobów wytworzonych metodą poligraficzną. Zatem uzasadnienie prawne decyzji jest wadliwe i narusza art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.

Skarżąca zarzuciła, że Dyrektor Izby Skarbowej nie akceptując wykładni prawa przyjętej przez organ wydający interpretację w ogóle nie analizował, czy dokonana przez ten organ wykładnia ma charakter naruszającej prawo w sposób rażący. Ustawodawca ustalił, że przesłanką zmiany wykładni prawa dokonanej przez organ niższego szczebla musi być kwalifikowane (rażące), a nie każde naruszenie prawa. W ocenie skarżącej zakwestionowana przez Dyrektora Izby Skarbowej wykładnia prawa nie może stanowić rażącego naruszenia, skoro pojawiają się znaczne rozbieżności w orzeczeniach organów podatkowych tych kwestii dotyczących.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, zważył, co następuje:

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej w dalszej części "p.p.s.a", stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Przystępując do oceny zaskarżonej decyzji pod kątem wskazanych powyżej kryteriów w pierwszej kolejności należy zaakcentować, że w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2006 r. (sygn. akt P 36/05, OTK-A 2006/9/129) nie może budzić wątpliwości kompetencja sądów administracyjnych do merytorycznego rozpatrywania spraw dotyczących indywidualnych interpretacji podatkowych, bowiem stanowi ona przejaw realizacji art. 45 Konstytucji RP.

Zasadniczą kwestią, istotną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, jest właściwa interpretacja przepisów art. 14a Ordynacji podatkowej.

W myśl § 1 tego artykułu stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Wniosek składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celnego lub wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa. Składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie (§ 2). Interpretacja, o której mowa w § 1, zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa (§ 3).

Zgodnie z jednoznaczną, jasną i nie budzącą wątpliwości treścią przytoczonych powyżej przepisów rolą organu i istotą jego postępowania w sprawie urzędowej interpretacji jest ocena stanowiska strony, nie zaś przedstawianie poglądów i interpretacji mających zastosowanie w sprawie przepisów prawnych w odniesieniu do rożnych sytuacji faktycznych. Organ ogranicza się jedynie do wykładni treści przepisów prawa podatkowego oraz sposobu ich zastosowania w odniesieniu do określonej indywidualnie sprawy.

Należy też zaakcentować, że pełną wiedzę o stanie faktycznym stanowiącym punkt wyjścia dla ustalenia adekwatnych regulacji prawa podatkowego organ podatkowy czerpie wyłącznie z wniosku uprawnionego podmiotu. Jeśli wniosek ten nie zawiera określonych informacji organ może zwrócić się o jego uzupełnienie w trybie przewidzianym dla usuwania braków formalnych. Organ w tym postępowaniu nie może prowadzić żadnego postępowania dowodowego. Właśnie z tego względu, że ustalenie stanu faktycznego nie jest przedmiotem postępowania w sprawie o wydanie urzędowej interpretacji wynika, iż stan ten jest stanem hipotetycznym, określonym przez wnioskującego o interpretację. Dla rozstrzygnięcia kwestii prawnych nie jest bowiem istotne rzeczywiste wystąpienie określonych zdarzeń.

Organ udzielając interpretacji przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez wnioskodawcę. Również organ odwoławczy kontroluje jedynie poprawność dokonanej interpretacji danego przepisu w kontekście zadanego pytania prawnego. Zarówno na etapie postępowania wywołanego wniesieniem zażalenia, jak i na etapie kontroli sądowej wydanego w wyniku tego postępowania rozstrzygnięcia kontroli podlega prawidłowość wyjaśnienia treści przepisów w odniesieniu do zadanego pytania

Przechodząc do merytorycznej kontroli zgodności zaskarżonego orzeczenia z przepisami prawa materialnego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przychyla się do poglądu Dyrektora Izby Skarbowej, że co do zasady stanowisko zaprezentowane we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji uznać należy za nieprawidłowe.

Słusznie bowiem w zaskarżonej decyzji zwrócono uwagę, że jeżeli wybrane towary zostały objęte preferencją w postaci możliwości zastosowania zerowej stawki VAT, oznacza to, że w przypadku dostawy innych towarów nie można stosować preferencyjnej stawki podatku VAT, nawet wówczas, gdy towary opodatkowane preferencyjną stawką oraz towary nie objęte obniżoną stawką podatku VAT stanowią przedmiot jednej dostawy. Takie poszerzenie zakresu preferencji byłoby niezgodne z przepisami ustawy o VAT, bowiem towary wyraźnie wyłączone z zakresu preferencji byłyby jednak nią objęte. Taka wykładnia przepisu umożliwiającego zastosowanie obniżonej stawki podatku VAT, jako szczególnego odstępstwa od opodatkowania zwykłą stawką podatku VAT, byłaby sprzeczna z literalnym brzmieniem i celem przepisu ją wprowadzającego. Zakres przewidzianego w danym przepisie odstępstwa od ogólnych zasad opodatkowania musi bowiem zostać ograniczony wyłącznie do tego, co wyraźnie w nim zapisano. Oznacza to, że możliwość zastosowania 0% stawki podatku VAT na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT nie może obejmować dostawy także innego towaru nawet wówczas, gdy stanowią przedmiot jednej dostawy wraz z książką opodatkowaną stawką VAT 0% na podstawie tego przepisu.

Słusznie również zaakcentował organ odwoławczy, że przepisy ustanawiające odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT jest pobierany od każdej odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, podlegają wykładni zawężającej. Z tego też powodu jakiekolwiek zwolnienia od podatku lub objęcia obniżoną stawką VAT, nie powinny być rozciągane na towary, które są wyłączone spod takiego zwolnienia lub spod takich stawek.

Stanowisko to potwierdza także orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, który w wyroku z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie C-251/05 Talacre Beach Caravan Sales Ltd v. Commissioners of Customs Excise (LEX nr 190234), wskazał, że jedna dostawa towarów, co do zasady, podlega jednej stawce podatku VAT. Jednakże możliwe jest również oddzielne opodatkowanie określonych składników tej dostawy, jeżeli z przepisów wyraźnie wynika taka ewentualność i taka konieczność. Oznacza to, że okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty preferencją podatkową w podatku VAT oraz z drugiej strony towary wyłączone z tej preferencji, nie stoi na przeszkodzie temu, aby od dostawy towarów wyłączonych z preferencji podatek VAT był pobierany według stawki podstawowej.

Podobny wniosek wynika także z orzeczenia z dnia 18 stycznia 2001 r. w sprawie C-83/99 Komisja Wspólnot Europejskich v. Królestwo Hiszpanii (LEX nr 83099), w którym ETS stanął na stanowisku, że ze względu na to, iż możliwość stosowania stawek obniżonych przewidziana w VI Dyrektywie stanowi wyjątek od zasady ogólnej, może ona mieć zastosowanie wyłącznie do kategorii towarów i usług wymienionych w załączniku H.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej rozważania należało uznać za prawidłowe stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, zgodnie z którym czynności polegające na tworzeniu i sprzedaży przez skarżącą książek oznaczonych symbolem ISBN oraz mieszczących się w grupowaniu PKWiU ex 22.11 w okresie od 1 maja 2004 r. do 31 grudnia 2007 r. opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 0%, natomiast preferencja ta nie może obejmować dostawy innych towarów, nawet jeżeli stanowią dodatki do książki, albowiem – jak wykazano powyżej – wszelkie preferencje w zakresie stosowania obniżonych stawek podatku VAT należy poddawać wykładni zwężającej.

Z tych przyczyn za nieuzasadniony uznać należało zarzut strony skarżącej, że organ podatkowy dokonując interpretacji przepisów prawa podatkowego nie poddał analizie funkcjonalnej zaprezentowanego przez skarżącą produktu. Skoro art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, ustalając zakres preferencji, tj. prawa do zastosowania stawki 0% w stosunku do wybranych produktów, odwołuje się wprost do klasyfikacji PKWiU, wskazując grupowanie 22.11, stwierdzić należy, iż tylko towary objęte tym grupowaniem mogą korzystać z obniżonej stawki podatku VAT, bez względu na to, czy dołączone do nich dodatki stanowią funkcjonalną całość. W przedstawionym stanie faktycznym przedmiotem sprzedaży jest bowiem produkt podstawowy – książka, oznaczona symbolem ISBN, oraz produkt dodatkowy – figurka.

Powyższe potwierdza legalność w tym zakresie zaskarżonej decyzji, tak z prawem krajowym, jak i z prawem wspólnotowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku nie podziela natomiast poglądu, któremu Dyrektor Izby Skarbowej poświęcił znaczącą część decyzji, co do interpretacji przepisu art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w okresie od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej do dnia 31 grudnia 2007 r. stawkę podatku 0% stosuje się do dostaw w kraju i wewnątrzwspólnotowego nabycia książek (PKWiU ex 22.11) – z wyłączeniem książek adresowych o zasięgu krajowym, regionalnym i lokalnym, książek telefonicznych, teleksów i telefaksów (PKWiU 22.11.20-60.10), nut, map i ulotek – oznaczonych stosowanymi na podstawie odrębnych przepisów symbolami ISBN oraz czasopism specjalistycznych.

Analiza przywołanego powyżej przepisu prowadzi do wniosku, że w przypadku dostawy książek oznaczonych symbolami ISBN i mieszczących się w grupowaniu PKWiU ex 22.11., z uwzględnieniem wyłączeń, dostawa taka w okresie od 1 maja 2004 r. do 31 grudnia 2007 r. jest opodatkowana stawką 0%.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w zaskarżonej decyzji ustawa o VAT w cyt. wyżej przepisie nie wymaga, aby książki i czasopisma specjalistyczne wytworzone były metodami poligraficznymi. Tylko w odniesieniu do książek z importu mówi się o książkach drukowanych (zob. A.Bartosiewicz, R.Kubacki, VAT. Komentarz, Kantor Wydawniczy ZAKAMYCZE, 2004, oraz A.Bartosiewicz, R.Kubacki, VAT. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LEX, 2007).

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że w tym zakresie decyzja Dyrektora Izby Skarbowej narusza prawo. W ocenie tutejszego Sądu preferencyjna stawka podatku VAT, określona w art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, nie jest ograniczona do książek wytworzonych metodami poligraficznymi.

Biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Sąd uznał, że Dyrektor Izby Skarbowej dokonał niewłaściwej oceny prawnej stanu faktycznego przedstawionego we wniosku skarżącej, poprzez błędną wykładnię przepisów ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji.

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., uznając skargę za zasadną orzekł jak w sentencji.

W drugim punkcie wyroku Sąd, na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., zasądził od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej zwrot kosztów postępowania.

Z uwagi na charakter sprawy Sąd nie zawarł rozstrzygnięcia w przedmiocie wykonalności decyzji (art. 152 p.p.s.a.).