Autor: Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
Sygnatura: FSK 772/04
Hasła tematyczne: dopuszczalność zaskarżenia, braki podania, skarga kasacyjna, skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego
Kategoria:
Izba Skarbowa w Szczecinie zaskarżoną decyzją uchyliła w części decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Szczecinie z dnia 25 czerwca 2001 r., którą określono Jackowi K wysokość zobowiązania w podatku od towarów i usług za wrzesień 1998 r. i wysokość zaległości podatkowych w tym podatku. W uzasadnieniu decyzji podano, że skarżący prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług blacharsko-lakierniczych oraz handlu artykułami przemysłowymi i motoryzacyjnymi pod firmą N. W złożonej deklaracji VAT-7 za wrzesień 1998 r. wykazał on podatek należny, podatek naliczony do odliczenia oraz nadwyżkę podatku naliczonego, a następnie złożył korektę tej deklaracji.
W wyniku przeprowadzonej kontroli w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania i prawidłowości obliczenia i wypłacenia podatku od towarów i usług ujawniono, że podatnik nie przedłożył żadnych dokumentów, oświadczając jedynie kontrolującemu, że wszelkie dokumenty dotyczące działalności gospodarczej zostały mu skradzione. Organ kontroli skarbowej zakwestionował dokonane przez podatnika odliczenie podatku naliczonego za wrzesień 1998 r., w konsekwencji czego dnia 25 czerwca 2001 r. wydał decyzję, którą określił Jackowi K zobowiązanie podatkowe wraz z zaległością podatkową w podatku od towarów i usług.
Izba Skarbowa w Szczecinie uznała za uzasadnione odwołanie podatnika jedynie w części dotyczącej błędnie wyliczonej przez organ kontroli zaległości podatkowej. Wskazując na istotę podatku od towarów i usług, jako podatku pośredniego oraz na prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o kwotę podarku naliczonego przy nabywaniu towarów i usług określone w fakturach stwierdzających to nabycie, organ ten podkreślił, że dowodem stanowiącym podstawę do odliczenia określonej kwoty podatku naliczonego jest prawidłowo wystawiony oryginał faktury. Gdy zaś dowód ten zaginął lub uległ zniszczeniu to dowodem tym jest faktura oznaczona słowem "duplikat", ponownie wystawiona przez sprzedawcę na podstawie kopii faktury. Obowiązkiem, podatnika jest przechowywanie tych dokumentów przez 5 lat licząc od końca roku w którym je wystawiono oraz okazywanie ich na każde wezwanie uprawnionego organu. Brak takich dokumentów uniemożliwia wykazanie, że ewidencja dla podatku od towarów i usług prowadzona była prawidłowo, a tym samym wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego.
W konkluzji swego uzasadnienia Izba Skarbowa w Szczecinie stwierdziła, iż bezspornym jest fakt nieposiadania przez skarżącego oryginałów faktur lub ich duplikatów, a to oznacza, że w tym zakresie nie ma on prawa do odliczenia podatku naliczonego od należnego i nie może on tego prawa realizować legitymując się brakiem tych dokumentów, chociażby z powodu ich utraty na skutek zdarzeń losowych.
Jacek K domagając się uchylenia w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu kontroli skarbowej, zarzucił naruszenie przepisu art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym poprzez przyjęcie, że nie przysługuje mu prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a także naruszenie przepisu art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy.
Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie w zaskarżonym wyroku stwierdził, że stosownie do regulacji art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podarku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) podatnik podatku od towarów i usług ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, przy czym kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach stwierdzających nabycie towarów i usług. Podstawę do obniżenia podatku należnego oraz podstawę zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego stanowią wyłącznie oryginały faktur albo ich duplikaty. Ich brak bądź utrata, niezależnie czym spowodowana, oznacza utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego i to niezależnie od tego czy do tej utraty doszło przed dokonaniem rozliczenia czy też nastąpiło w czasie późniejszym. Utrata faktur nakłada na podatnika obowiązek uzyskania ich duplikatów, gdyż w przeciwnym razie nie będzie on w stanie udokumentować zasadności dokonanego odliczenia podatku naliczonego.
W dalszej części uzasadnienia Sąd uznał za słuszne dokonanie przez organ odwoławczy kontroli korekty złożonej przez podatnika deklaracji za kontrolowany okres i określenie wysokości zobowiązania podatkowego z pominięciem odliczenia podatku naliczonego nie udokumentowanego fakturami lub ich duplikatami.
W skardze kasacyjnej z dnia 26 marca 2004 r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271) pełnomocnik Jacka K zarzucił powyższemu wyrokowi rażące naruszenie przepisów art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że nie mają żadnego znaczenia dla sprawy ustalenia zawarte w protokole kontroli przeprowadzonej w 1999 r. przez Drugi Urząd Skarbowy w Szczecinie, art. 122 Ordynacji podatkowej poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy oraz rażące naruszenie art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 08 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) poprzez pozbawienie podatnika prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług mimo spełnienia przez niego przesłanek pozwalających na odliczenie. Wskazując na powyższe podstawy pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie wyroku w całości.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, po przedstawieniu stanu faktycznego, podniesiono, że w przedmiotowej sprawie podatnik w 1998 r. na podstawie oryginałów faktur dokonał obniżenia kwoty podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług i podstawę tego odliczenia stanowiły oryginały faktur, którymi w tym okresie podatnik dysponował. Rzetelność tego odliczenia była przedmiotem kontroli Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie, do której podatnik okazał oryginały faktur, a zatem bezsporne jest że miał prawo dokonać przedmiotowego odliczenia. Zdaniem autora skargi kasacyjnej takiej sytuacji za bezzasadne należy uznać twierdzenie organu podatkowego, że w momencie utraty tych dokumentów wskutek ich kradzieży prawo takie utracił.
W dalszej części skargi kasacyjnej podniesiono, że organy podatkowe winny były prowadzić postępowanie podatkowe w sposób budzący do nich zaufanie i gdyby ten stan faktyczny wyjaśniły to nie było by podstaw do kwestionowania dokonanego w 1998 r. odliczenia podatku. Podatnik był bowiem w posiadaniu oryginałów faktur, na podstawie których tego odliczenia dokonał i fakt ten został stwierdzony przez organ podatkowy.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wniósł o jej oddalenie w całości podnosząc, że skarga kasacyjna nie spełnia wymogów określonych w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ponadto zwrócono uwagę, że ze stanu faktycznego sprawy wynika, iż przedmiotem kontroli Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie w zakresie podatku od towarów i usług były miesiące październik, listopad i grudzień 1998 r., natomiast będące przedmiotem skargi kasacyjnej odliczenie od podatku za wrzesień 1998 r. nie było przedmiotem przeprowadzonej kontroli.
Naczelny Sad Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie z dnia 9 października 2003 r. Postępowanie kasacyjne polega na badaniu zasadności podstaw kasacyjnych, którymi Naczelny Sąd Administracyjny jest związany zgodnie z treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270). Dlatego niezbędne jest wskazanie przez wnoszącego skargę kasacyjną podstaw prawnych, o których mowa w art. 174 powołanej wyżej ustawy. W skardze kasacyjnej sformułowano zarzuty dotyczące naruszenia przepisów art. 121 § 1 oraz art. 122 Ordynacji podatkowej, a także art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Zarzuty tak sformułowane odnoszą się więc do naruszenia przepisów postępowania oraz norm prawa materialnego.
Sporządzając skargę kasacyjną jej autor winien wskazać na konkretne naruszone przez Sad – skarżonym orzeczeniem – przepisy prawa materialnego, wskazując na czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być -zdaniem skarżącego – wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie. Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, jeżeli uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Należy podkreślić, iż naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy jako podstawa kasacji dotyczy postępowania sadowo-administracyjnego, a nie postępowania przed organami administracji publicznej. Ponadto, czego nie zawiera przedmiotowa skarga kasacyjna, autor, stosowanie do art. 176 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, winien wskazać czy przedmiotowy wyrok zaskarża w całości, czy też może w części, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie może domyślać się intencji autora skargi kasacyjnej, ani wnioskować czego strona skarżąca oczekuje, żądając rozstrzygnięcia. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych, gdyż nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków.
Ponadto autor skargi kasacyjnej w żaden sposób nie uzasadnił w jaki sposób Sąd, którego wyrok zaskarżono, naruszył wskazany przez niego w podstawach skargi kasacyjnej przepis art. 19 ust 1 i 2 ustawy o podatku od towaru i usług oraz podatku akcyzowym.
Wobec powyższego w świetle wskazanych wyżej przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie jest możliwe rozpatrzenie przez sąd kasacyjny tak sformułowanych zarzutów. Z tych powodów, na podstawie art. 184 powołanej ustawy orzeczono jak w sentencji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 tej ustawy.