Autor: –

Sygnatura: FSK 1724/04

Hasła tematyczne: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, naruszenie przepisów, odsetki od zaległości podatkowych, skarga kasacyjna, podatek od towarów i usług

Kategoria:

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 1779/02, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę G w Szczecinie na decyzjęIzby Skarbowej w Szczecinie z dnia 5 lipca 2002 r., Nr PP. 1.22-820/70/02 w przedmiocie odsetek od zaległości podatkowych.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że decyzją z dnia 5 lipca 2002 r., Nr PP 1.22-820/70/02, wydaną z powołaniem się na przepisy art. 53 § 1, § 4, § 5 pkt 2, art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.-Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 maja 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 40, poz. 463), Izba Skarbowa w Szczecinie orzekła o utrzymaniu w mocy decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 5 kwietnia 2002 r., Nr PP/4400-27/E.Z./02, określającej M w Szczecinie na kwotę 44.730,20 zł wysokość odsetek od zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za maj 2001 r.

Sąd wskazał, że powyższa decyzja ostateczna zaskarżona została przez G w Szczecinie do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem art. 52 § 1 i 54 § 1 Ordynacji podatkowej, ponieważ nie nastąpił zwrot podatku, bowiem organ podatkowy dokonał zabezpieczenia zaległości podatkowej podatnika, a ponadto z naruszeniem art. 247 § 1 pkt 4 i art. 33 § 1 tejże ustawy, z uwagi na to, że decyzja określająca odsetki została wydana w sprawie wcześniej już umorzonej i wygasłej w zakresie zabezpieczenia. W uzasadnieniu skargi powtórzono zarzuty podniesione w odwołaniu, a ponadto wskazano, że zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą nieważności, ponieważ dotyczy ona sprawy prawomocnie umorzonej. Podniesiono także, iż decyzja ostateczna określająca zaległość podatkową została również zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa w Szczecinie wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uznał, że skarga okazała się nieuzasadniona – nie istnieją bowiem podstawy do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja nie odpowiada przepisom prawa.

Sąd stwierdził, iż zgodnie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), zobowiązanie podatkowe lub zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym przyjmuje się w kwotach wynikających z deklaracji podatkowych składanych przez podatnika za okresy miesięczne, chyba że urząd skarbowy decyzją administracyjną określi zobowiązanie lub zwrot w innej wysokości. Z treści tego przepisu wynika, że obowiązek prawidłowego obliczenia podatku należnego, przy uwzględnieniu podatku naliczonego, spoczywa na podatniku.

Wobec stwierdzenia przez organ podatkowy, na skutek wszczętego postępowania podatkowego, że wysokość zobowiązania podatkowego skarżącego jest inna od wykazanej w deklaracji, organ ten – w myśl art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej – decyzją z 27 września 2001 r. dokonał określenia zaległości podatkowej w kwocie 614.240,00 zł w podatku od towarów i usług za maj 2001 r., utrzymaną w mocy decyzją Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 8 stycznia 2002 r. Nr PP1-22-823/198/2001.

Sąd stwierdził, iż określenie przez organ podatkowy I instancji, decyzją z dnia 5 kwietnia 2002 r. odsetek za zwłokę od tej zaległości podatkowej w kwocie 44.730,20 zł, zaakceptowane następnie przez organ odwoławczy, nie może być uznane za niezgodne z prawem, a w szczególności z przepisami Ordynacji podatkowej, zwłaszcza w sytuacji, gdy skarżący nie kwestionuje prawidłowości ustaleń co do wysokości tej kwoty, tj. zastosowanej stopy oprocentowania odsetek lub okresu pozostawania w zwłoce. Skarżący zarzuca przede wszystkim, iż nie doszło w sprawie do "zwrotu podatku", co jest ustawową przesłanką powstania zaległości podatkowej w stanie faktycznym, którego konsekwencją było naliczenie skarżącemu odsetek za zwłokę.

W takiej sytuacji Sąd stwierdził, że zarzut taki odnosi się do zasadności decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej, a więc wykracza poza zakres przedmiotowy skargi w rozpatrywanej sprawie i pozostaje bez wpływu na ocenę zgodności z prawem decyzji określającej wysokość odsetek za zwłokę. Zarzut taki może być rozpatrywany jedynie w postępowaniu dotyczącym decyzji określającej zaległość podatkową.

Sąd zważył, że wprawdzie skarżący w odrębnym postępowaniu zaskarżył decyzję ostateczną określającą zaległość podatkową jednak sam fakt kwestionowania tej decyzji, dopóki decyzja ta nie zostanie uchylona, nie stwarza skutecznych podstaw do kwestionowania zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji określającej wysokość, odsetek od tej zaległości, wydanej w warunkach art. 53 § 4 Ordynacji podatkowej.

Wobec tego, iż odsetki za zwłokę nalicza się od dnia zwrotu podatku (art. 53 § 5 Ordynacji podatkowej) w sprawie mniejszej Sąd stwierdził, że bezspornym jest iż w dniu 20 lipca 2001 r. organ podatkowy przekazał na konto skarżącego kwotę 1.115.122,00 zł, tytułem "zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okres 05/2001 r. Kwota ta stanowi różnicę pomiędzy wykazaną przez skarżącego w deklaracji nadwyżką podatku naliczonego nad należnym za maj 2001 r., a kwotą 798,512,00 zł tj. przybliżoną kwotą zaległości podatkowej w podatku od towarów usług za maj 2001 r., zabezpieczoną przez organ podatkowy decyzją z 18 lipca 2001 r. Nie ulega więc wątpliwości, w ocenie Sądu, że w dniu 20 lipca 2001 r. nastąpił "zwrot podatku" na konto skarżącego, wprawdzie w wysokości pomniejszonej o kwotę zabezpieczoną przez organ, jednak kwota ta stanowiła od tej daty własność skarżącego (pozostając na oprocentowanym koncie depozytowym organu podatkowego do czasu wydania i doręczenia decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej).

Sąd zważył, że podnoszone przez skarżącego pozostałe zarzuty dotyczące kwestii zabezpieczenia zaległości podatkowej, rozliczenia z "konta depozytowego" kwoty 802.340,48 zł i umorzenia postępowania w tej sprawie pozostają bez wpływu na dokonaną wyżej ocenę legalności zaskarżonej decyzji. Nie jest przy tym uzasadniony zarzut, że zaskarżona decyzja określająca wysokość odsetek dotknięta jest nieważnością bowiem dotyczy sprawy uprzednio ponownie umorzonej, gdyż ostateczna decyzja umarzająca postępowanie w sprawie nie dotyczyły określenia wysokości odsetek, lecz sposobu rozliczenia przez organ I instancji kwoty 802.340,48 zł z konta depozytowego (tj. kwoty uprzednio wraz z oprocentowaniem zabezpieczonej).

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku M w Szczecinie zarzucił:

1. Naruszenie przepisów postępowania w art. 111 w zw. z art. 64 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
2. Naruszenie prawa materialnego w art. 2, 6, 19 ust. 1 i 3a, art. 27 ust 6 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w związku z art. 155 § 1 kc oraz 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej.
3. Naruszenie przepisów postępowania – art. 111 w zw. z art. 64 § 3 i art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oraz art. 54 § 1 pkt 1 oraz art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

Wniesiono o:

1. Łączne rozpoznanie skarg – skargi niniejszej ze skargą kasacyjną wniesioną dnia 10 marca 2004 r. od wyroku WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2004 r. sygn. akt SA/Sz 493/02.
2. O rozpoznanie skarg w trybie art. 188 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, rozpoznanie sprawy skargi, uchylenie decyzji Izby Skarbowej w Szczecinie w całości oraz zasądzenie od niej na rzecz strony skarżącej kosztów sądowych w tym zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Ewentualnie, wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Autor skargi kasacyjnej wskazał, że u podstaw niniejszego sporu leży decyzja II US/ 8610/59/EZ/2001 i Izby Skarbowej w Szczecinie Nr PP 1- 22-823/198/2001 oraz wyrok WSA w Szczecinie sygn. akt SA/Sz 493/02 zaskarżony skargą kasacyjna z dnia 8 marca 2004 r., która powinna być rozpoznana łącznie z niniejszą sprawą, gdyż wniosek o to został złożony w skardze z dnia 31 lipca 2002 r. i w żaden sposób nie został oceniony.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że skarżący powraca do tego wniosku i wnosi o łączne rozpoznanie niniejszej skargi ze skargą z dnia 8 marca 2004 r. na wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 493/02.

Podniesiono, że skarżący niezmiennie twierdzi i dowodzi, że w rozliczeniu podatku VAT za miesiąc maj 2001 r. w ogóle nie powstała zaległość podatkowa, z którą związany byłby też obowiązek zapłaty odsetek. Niezależnie od tego skarżący wywodzi i dowodzi, iż nawet gdyby ze słów "otrzymał" miałaby wynikać zaległość podatkowa to przez fakt, że Drugi Urząd Skarbowy zatrzymał kwotę 802.340,48 zł (vide postanowienie z dnia 2 października 2001 r., Nr II US RP- 7/870/529/2001), a którą zarachował na zaległość podatkową, to w ogóle nie powstał obowiązek podatkowy gdyż jest to sytuacja do której ma zastosowanie art. 54 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Dla sprawy istotne jest również, zdaniem autora skargi kasacyjnej, i to że postanowienie II US RP- 7/870/529/2001 ustalające obowiązek zapłaty odsetek zostało przez Izbę Skarbową w Szczecinie postanowieniem z dnia 8 stycznia 2002 r. Nr PO-10-822-135/2001/02 uchylone, a postępowanie w sprawie umorzone. Sprawa rozpatrywana była z zażalenia skarżącego na ustalenie obowiązku odsetkowego a nie co do sposobu zarachowania z za-bezpieczenia. Postanowienie Izby Skarbowej dotyczyło zatem, przede wszystkim, ustalenia zobowiązania i to zostało umorzone.

Podniesiono, że w innym przypadku Izba Skarbowa poprzestałaby na uchyleniu postanowienia.

Zdaniem autora skargi kasacyjnej, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 29 kwietnia 2004 r. pominął ten moment uznając, że skoro zaistniała zaległość podatkowa, to też był obowiązek zapłacenia odsetek bez względu na to czy i jaka istniała procedura rozliczenia depozytu ani jak opieszale czy niekonsekwentnie postępowały organy skarbowe. Przede wszystkim jednak skarżący poprzez skargi kasacyjne od wyroków WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 493/02 i z dnia 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 1779/02 chce wykazać, że w ogóle nie miał zobowiązań podatko-wych a decyzje organów podatkowych były wadliwe.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie, stosownie do art. 179 i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniósł o jej oddalenie.

W odpowiedzi na zarzuty skarżącego M w Szczecinie, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wyjaśnił, iż w zaskarżonym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył wskazanych przez skarżącego przepisów, albowiem w myśl mającego zastosowanie w niniejszym postępowaniu art. 111 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd nie był zobligowany, a jedynie miał możliwość zarządzenia połączenia kilku oddzielnych spraw toczących się przed nim w celu ich łącznego rozpoznania lub także rozstrzygnięcia, jeżeli sprawy te pozostawały ze sobą w związku. W przedmiotowym postępowaniu Wojewódzki Sąd Administracyjny nie skorzystał z powyższej możliwości. Art. 111 § 1 nie znajduje zastosowania, gdyż przepis ten dotyczy spraw, które mogły być objęte jedną skargą, co w omawianej sytuacji, w przypadku wydania przez organy podatkowe dwóch odrębnych orzeczeń (decyzja wymiarowa i odsetkowa), nie zachodzi.

Za nie zasługujący na uwzględnienie uznać również należy, zdaniem organu administracyjnego, zarzut naruszenia przez Sąd art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi albowiem treść tego przepisu nie pozostawia wątpliwości, iż Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy. Sąd nie jest co prawda związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, jednak przedmiot w którym orzeka pozostaje niezmienny. Sąd orzeka w granicach danej sprawy, a zatem nie może sam dowolnie zmieniać zakresu materii, w której wydaje rozstrzygnięcie. Słusznie zatem w niniejszej sprawie, w której przedmiotem skargi było naliczenie odsetek w kwocie 44.730,20 zł Sąd orzekł w przedmiocie tychże odsetek, nie zaś w przedmiocie zaległości podatkowej, która nie była objęta granicami skargi, a w konsekwencji rozpoznania i wyrokowania.

Autor pisma procesowego wskazał, że instytucja pobierania odsetek za zwłokę uregulowana została w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa. W myśl art. 52 § 1 pkt 2 Ordynacji na równi z zaległością podatkową traktuje się także zwrot podatku, jeżeli podatnik otrzymał go nienależnie lub w wysokości wyższej od należnej, chyba, że podatnik wykaże, że nie nastąpiło to z jego winy.

Podniesiono, iż zgodnie z art. 53 § 1 Ordynacji od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę. Z kolei art. 53 § 4 stanowi, iż gdy wskutek wszczętego postępowania podatkowego organ podatkowy wyda decyzję określającą wysokość zaległości podatko-wej – organ ten nalicza odsetki za zwłokę, określając ich wysokość na dzień wydania decyzji. Podkreślono, że stosownie do delegacji zawartej w art. 58 Ordynacji – Minister Finansów sprecyzował we wskazanym wyżej rozporządzeniu szczegółowe zasady określania odsetek. Terminy określania odsetek zostały z kolei sprecyzowane w § 10 cytowanego powyżej rozporządzenia. Stawkę odsetek za zwłokę, zgodnie z art. 56 § 3 Ordynacji ogłasza Minister Finansów w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski.

Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), zobowiązanie podatkowe lub zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym przyjmuje się w kwotach wynikających z deklaracji podatkowych składanych przez podatnika za okresy miesięczne, chyba, że urząd skarbowy decyzją administracyjną określi zobowiązanie lub zwrot w innej wysokości. Z treści przepisu wynika, że obowiązek prawidłowego obliczenia podatku należnego przy uwzględnieniu podatku naliczonego spoczywa na podatniku.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, w ocenie organu administracyjnego, iż w deklaracji dla podatku od towarów i usług za maj 2001 r. wykazano nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie 1.913.634 zł. Drugi Urząd Skarbowy w Szczecinie w dniu 20 lipca 2001 r. przekazał kwotę zwrotu zgodnie z dyspozycją, podatnika, uprzednio zabezpieczając decyzją z dnia 18 lipca 2001 r., znak: II USPP/8610/12/EZ/2001 przybliżoną kwotę zaległości. Następnie organ ten decyzją z dnia 27 września 2001 r. znak: II US/8610/59/EZ/2001 w podatku od towarów i usług za maj 2001 r. określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika w kwocie 1.299.394,00 zł, zaległość podatkową w kwocie 614.240,00 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w kwocie 184.272,00 zł.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, różnica między zwrotem wykazanym w deklaracji a określonym decyzją jest zaległością podatkową w rozumieniu art. 52 § 1 ust. 2 Ordynacji podatkowej, od której naliczane są odsetki za zwłokę.

W związku z tym zasadnie określono odsetki za zwłokę od zaległości podatkowej za maj 2001 r. w kwocie 44.730,20 zł, liczone od dnia 20 lipca 2001 r. Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie podtrzymał stanowisko wyrażone w decyzji Izby Skarbowej z dnia 5 lipca 2002 r., znak: PP1.22- 820/70/02.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, dokonanej w świetle zarzutów skargi kasacyjnej, brak jest usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia skargi, bowiem zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odpowiada prawu.

W piśmie procesowym z dnia 3 września 2004 r. skarżący wniósł aby do sprawy dołączono do łącznego rozpoznania skargę kasacyjną z dnia 18 czerwca 2004 r. od wyroku WSA w Szczecinie sygn. akt SA/Sz 1779/02 w sporze między stronami o zobowiązanie pozostające w ścisłym związku ze skargą FSK 965/04. Wniosek o łączne rozpoznanie tych spraw skarżący zgłosił w skardze kasacyjnej mającej w NSA sygn. akt FSK 1724/04 w oczekiwaniu na rozpoznanie.

Wniosek o rozpoznanie obu spraw zgłoszono już w toku postępowania przed WSA w Szczecinie. Wniosek został pominięty bez uzasadnienia. W skardze kasacyjnej z dnia 18 czerwca 2004 r. od wyroku, podniesiony został zarzut obrazy art. 111 § 1.

Co do stanowiska Izby Skarbowej w Szczecinie w odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący stwierdził, że w ocenie obowiązku podatkowego zachowane muszą być logiczne pojęcia całego systemu prawa. W tym przypadku niezdefiniowane w ustawie o podatku VAT słowa "otrzymanie towaru" nie może być interpretowane w oderwaniu od pojęć ukształtowanych w całym systemie prawa.

Tramwaje, z którymi spór podatkowy jest związany w umowie z A S.A. w C, zostały indywidualnie oznaczone i umowa w znaczeniu stosunków cywilnych także była wykonywana w C. Tramwaje jako rzeczy co do tożsamości oznaczone zostały przez producenta wydane skarżącemu w dniu 28 Maja 2004 r. w C tak jak przewidywała umowa.

Drugi Urząd Skarbowy w Szczecinie fakt ten wadliwie zakwalifikował do obrotu rzeczami oznaczonymi co do gatunku i bezpodstawnie w oparciu o tę ocenę ustalił zobowiązanie podatkowe. W postępowaniu odwoławczym Izba Skarbowa, a następnie WSA w Szczecinie całkowicie pominęły zarzuty skarżącego w istotnej części decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie, a więc tego że tramwaje były rzeczami oznaczonymi co do tożsamości a nie rzeczami oznaczonymi co do gatunku. Kwestia kwalifikacji towaru nie może być pominięta w postępowaniu administracyjno sądowym skoro od tej kwalifikacji zależy obowiązek podatkowy.

Strona wnosząca skargę kasacyjną podkreśliła, iż Sąd Administracyjny jest zobowiązany w kwalifikowaniu obowiązku podatkowego zastosować logikę pojęciową w całym systemie prawa ukształtowaną. Skarżący otrzymał towar – tramwaje w dniu 28 maja 2001 r. w C i to jest jedyny fakt do znaczenia obowiązku i prawa do rozliczenia podatku VAT.

Wskazano, że Izba Skarbowa w stanowisku do kasacji nie przedstawiła żadnych argumentów przeciw temu twierdzeniu, chociaż jako organ II instancji postępowania podatkowego Ordynacją podatkową do tego jest zobowiązana. Skarżący ma więc tym bardziej prawo oczekiwać od Sądu wnikliwej oceny sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom określonym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany.

Z kolei art. 183 tej ustawy stanowi, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.

Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 ustawy, a w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły, to Sąd związany był granicami skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1. Naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,
2. Naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Autor skargi powinien wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżanym orzeczeniem przepisy prawa materialnego i procesowego.

W odniesieniu do prawa materialnego winien wykazać, na czym polegała dokonana przez SAd I instancji ich błędna wykładnia i niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa i właściwe zastosowanie.

Podobnie przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W sytuacji, gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega ostatnio wymieniony zarzut.

Dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo, że nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego.

Na wstępie trzeba zaznaczyć, że wyrokiem z dnia 29 września 2004 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2004 r., sygn. akt SA/Sz 493/02 w przedmiocie zaległości podatkowej, od której naliczono sporne odsetki. W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny zajął stanowisko w sprawie łącznego rozpoznania sprawy zaległości podatkowej i odsetek. Sąd stanął na stanowisku, że nie zachodzą przewidziane w art. 111 § 1 i 2 w zw. z art. 193 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) okoliczności uzasadniające połączenie oddzielnych spraw, toczących się przed sądem do łącznego rozpoznania.

Zwalnia to Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie od wykazywania bezzasadności zarzutu naruszenia art. 111 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Błędne jest zapatrywanie strony skarżącej, iż sąd administracyjny może wykraczać poza przedmiot sprawy określony w zaskarżonej decyzji.

Art. 134 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wyaraźnie zakreśla granice rozstrzygnięcia do "danej sprawy". Bezzasadnie wiec strona skarżąca zarzuca, iż Sad I instancji nie badał kwestii będącej przedmiotem innej sprawy, której przedmiot dotyczył zaległości podatkowej.

Bezzasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego w postaci przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż Sąd I instancji nie stosował tych przepisów w niniejszej sprawie. Zauważyć należy, że Sąd nie mógł ich stosować, gdyż nie były one podstawą prawną zaskarżonej decyzji. Przepisy te stosował Sąd w wyżej wymienionej sprawie, w której skargę kasacyjną oddalono.

Wobec stwierdzenia, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 oraz art. 204 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.