Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Sygnatura: IBPBI/1/415-216/09/ZK
Hasła tematyczne: koszty uzyskania przychodów, najem, odpisy amortyzacyjne, samochód
Kategoria: Podatek dochodowy od osób fizycznych –> Koszty uzyskania przychodów
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA.
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 13 marca 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu i dzierżawy nieruchomości:
- odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego służącego uzyskiwaniu ww. przychodów – jest nieprawidłowe,
- wydatków z tytułu eksploatacji ww. samochodu – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 marca 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu i dzierżawy nieruchomości, odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego służącego uzyskiwaniu ww. przychodów oraz wydatków z tytułu eksploatacji ww. samochodu.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji usług przewodnickich oraz w zakresie szkolenia żeglarskiego i wczasów pod żaglami. Jest również współwłaścicielem nieruchomości w budynku użytkowo-mieszkalnym, kamienicy położonej w L., gdzie ponad 95% powierzchni tego budynku służy wynajmowi pod działalność gospodarczą. Jego udział w tej nieruchomości wynosi 11,43% i w ramach tej współwłasności zajmuje się reprezentowaniem współwłaścicieli.
Wnioskodawca kupił samochód osobowy, który w większości wykorzystuje do prowadzenia spraw związanych z najmem i dzierżawą, jak również do pozyskania nowych najemców oraz organizowania spraw administracyjno-zarządczych. Współwłaściciele nieruchomości są na etapie wypowiedzenia obecnemu zarządcy umowy i przejęcia zarządu. Nieruchomość ta położona jest w L., a więc w innym województwie niż miejsce zamieszkania wnioskodawcy, dlatego wymaga to od niego częstych wyjazdów.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Czy w ramach uzyskiwanych przychodów z najmu i dzierżawy może rozliczyć zakup środka trwałego w postaci samochodu osobowego, który będzie służył tym przychodom…
Czy w związku z powyższym odpisy amortyzacyjne i koszty eksploatacyjne będą dla niego kosztem uzyskania przychodu…
Zdaniem wnioskodawcy przychody i dochody z tytułu najmu powinny być traktowane jako prowadzenie działalności gospodarczej. Stanowisko to uzasadnia tym, iż w działalności z tytułu najmu i dzierżawy ponosi takie samo ryzyko jak przy działalności gospodarczej, w związku z tym wymaga to od niego takiego samego zaangażowania się w pozyskiwanie klientów, jak i utrzymanie dalszej współpracy z nimi.
Powyższe wskazuje, iż zdaniem wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne i wydatki eksploatacyjne dot. przedmiotowego samochodu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów z najmu (dzierżawy) nieruchomości.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.
Natomiast przepis art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wymienia najem, który nie stanowi działalności gospodarczej jako odrębne źródło przychodów. Zgodnie bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Dochodem z tego źródła jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym (art. 9 ust. 2 ww. ustawy). W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
Użyty przez ustawodawcę zwrot „w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenia źródła przychodu.
Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.
Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że amortyzacji podlegają rzeczy wskazane w tym przepisie wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowa leasingu).
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie najmu, jak również nie wynajmuje składnika majątku związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Z wniosku wynika także, iż wnioskodawca nie odda nabytego samochodu do używania na podstawie umów wymienionych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Wobec tego nabyty samochód nie może podlegać amortyzacji, a co za tym idzie odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej samochodu nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z najmu.
Równocześnie wydatek poniesiony na nabycie samochodu nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z najmu, gdyż jak wynika z wniosku nabyty samochód nie służy wyłącznie osiąganiu przychodów z najmu.
Tym samym wydatek poniesiony na nabycie samochodu nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu z najmu.
Zatem stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie jest nieprawidłowe.
Wnioskodawca może natomiast zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione przez siebie wydatki na eksploatację nabytego samochodu w części w jakiej wydatki te mają związek z osiąganiem przychodu z najmu. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodu osobowego, możliwe jest, jeżeli wnioskodawca wykaże i udokumentuje, iż samochód ten jest faktycznie wykorzystywany i eksploatowany w działalności w zakresie najmu i przyczynia się do osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z najmu.
Jeżeli jednak eksploatowany samochód osobowy nie przyczynia się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z najmu, gdyż służy innym celom to wydatki związane z jego eksploatacją nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów z tego źródła przychodów.
Ciężar udowodnienia jaka część poniesionych wydatków ma związek z prowadzoną przez wnioskodawcę działalnością w zakresie najmu oraz wpływu tych wydatków na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na wnioskodawcy.
Zatem stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie i z tym zastrzeżeniem jest prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. .
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). .
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.