Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Sygnatura: ILPP2/443-100/07-2/MN

Hasła tematyczne: darowizna gruntu, działka pod budowę, działki, grunt niezabudowany, grunty, grunty rolne, plan zagospodarowania przestrzennego, sprzedaż gruntów, sprzedaż zwolniona

Kategoria: Podatek od towarów i usług –> Podatnicy i płatnicy –> Podatnicy

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana G. G., przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007 r. (data wpływu 25 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy gruntów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi prywatną praktykę jako lekarz weterynarii. W związku z tą działalnością jest płatnikiem VAT. Żona Wnioskodawcy jest emerytowaną nauczycielką.

W 1993 r. Wnioskodawca wraz z żoną otrzymał jako darowiznę gospodarstwo rolne, w skład którego wchodzą działki: 158/2 (pow. 0,3 ha), 175 (pow. 1,63 ha). W celu powiększenia otrzymanego gospodarstwa rolnego, w 1997 r. Wnioskodawca wraz z żoną zakupił 4,85 ha gruntów rolnych (działka 137/7).

Rentowność produkcji rolnej na ww. gruntach (głównie V i VI klasa ziemi) zmusza Wnioskodawcę do powolnej rezygnacji z działalności rolniczej.

We wrześniu 2007 r. Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał w trybie rolnym działkę 137/7 innemu rolnikowi. Obecnie Wnioskodawca podzielił działkę 175 na 7 działek. Jedna z tych działek posiada już warunki zabudowy, reszta jest rolna, ale studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy T. (zatwierdzone uchwałą Nr X Rady Miejskiej w T.) przewiduje te tereny pod zabudowę.

W październiku 2007 r. Wnioskodawca planuje sprzedaż dwóch działek, powstałych z podziału działki 175. W przyszłości Zainteresowany planuje sprzedaż jeszcze czterech działek, powstałych z podziału ww. działki. W dalszej przyszłości, ze względu na nieopłacalność produkcji rolnej na tych gruntach, Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży pozostałych działek (w całości jako rolne lub po podziale na mniejsze), jakie otrzymał w postaci darowizny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedając przedmiotowe działki jako majątek osobisty, który Wnioskodawca uzyskał w wyniku darowizny (Wnioskodawca i jego żona nie są przedsiębiorcami), powinien zapłacić podatek VAT…

Wnioskodawca uważa, że od sprzedaży działek, które stanowią jego majątek osobisty (darowizna z majątku rodziców żony), nie można żądać rozliczenia VAT.

Stanowisko swoje Wnioskodawca opiera na wyroku NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I FSK 603/06) i wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wr 1254/05) stwierdzającym, że „tym samym podatnikiem z tytułu sprzedaży działek budowlanych może być jedynie osoba, która dokonała nabycia działki z zamiarem jej dalszej odsprzedaży”. Opodatkowanie VAT tego typu czynności, zdaniem Zainteresowanego, nie znajduje również uzasadnienia w przepisach dyrektywy VAT. Sprzedaż kilku działek budowlanych stanowiących majątek osobisty osoby fizycznej, nawet będącej podatnikiem VAT, które nie służą prowadzonej przez nią działalności gospodarczej – nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT.

Zgodnie z tym przepisem za działalność taką należy uznać w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego oraz wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskania z tego tytułu stałego dochodu.

Również podobne stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Opolu w decyzji z dnia 23 sierpnia 2007 r. (PP-II/44071-29/07/ISZ): „nie można uznać za podatnika podatku od towarów i usług podmiotu sprzedającego kilka działek wyodrębnionych z nieruchomości gruntowej zwłaszcza, gdy podział warunkuje zbycie lub osiągnięcie wyższej ceny, jeżeli podatnik ten nie nabył nieruchomości w celu jej odsprzedaży (…)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Art. 15 ust. 1 ustawy stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ustępie 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca dokonał dostawy jednej działki, która wydzielona została z gruntów służących wcześniej w działalności rolniczej oraz zamierza dokonać sprzedaży kolejnych działek.

Biorąc pod uwagę definicję działalności gospodarczej – art. 15 ust. 2 – należy uznać, iż zamierzone transakcje mają związek z działalnością gospodarczą. Bowiem podmiot prowadzący działalność rolniczą, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą). Jednakże na mocy art. 43 ust. 1 pkt 3 ustawy korzysta tylko ze zwolnienia od podatku w zakresie dostaw produktów rolnych pochodzących z własnej działalności oraz w zakresie świadczenia usług rolniczych. Jeśli więc osoba taka wykonuje inne czynności mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług, brak jest podstaw prawnych do uznania, iż nie podlegają one opodatkowaniu.

Także zakres i skala planowanego przedsięwzięcia (planowana sprzedaż kolejnych działek) oraz podjęte przez sprzedawcę działania (wydzielenie przed sprzedażą działek z gruntu rolnego) wskazują na zamiar dokonywania sprzedaży w sposób częstotliwy, a więc w okolicznościach przesądzających o prowadzeniu działalności gospodarczej.

Zaznaczyć przy tym należy, że o kwestii częstotliwości wykonywanej czynności nie decyduje czasookres jej wykonywania (tydzień, miesiąc, rok), ani też ilość dokonanych transakcji, tylko fakt powtarzalności określonej czynności.

Dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu stawką podatku 22%. Podatnik dokonujący dostawy przedmiotowych gruntów nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9, zgodnie z którym zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Przedstawione okoliczności faktyczne sprawy wskazują ponadto, iż Wnioskodawca posiada już status podatnika podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, wskazaną w art. 15 ust. 2 ustawy (prywatna praktyka lekarza weterynarii). Jeśli więc Wnioskodawca wykonuje także inne czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie można uznać, że nie rodzą one obowiązku podatkowego. Nie można bowiem przyjąć, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. pewne czynności wskazane w ustawie jako podlegające opodatkowaniu realizowane przez podatnika są opodatkowane, a inne nie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (poprzednio: art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy), za podatnika uważa się każdą osobę, która prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty tej działalności.

Definicja ta wprowadza szerokie rozumienie pojęcia "podatnik", którym jest każda osoba prowadząca działalność gospodarczą w dowolnym miejscu, zarówno na terenie Wspólnoty, jak i poza jej granicami.

Postanowienia art. 9 ust. 1 powołanej Dyrektywy 2006/112/WE Rady uzależniają posiadanie statusu podatnika od prowadzenia działalności gospodarczej. Termin ten obejmuje "wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu”.

Należy zwrócić uwagę, że definicja zawarta w art. 9 Dyrektywy nie uzależnia posiadania statusu podatnika od celu lub wyników prowadzonej działalności gospodarczej, co oznacza, że działalność ta nie musi być ukierunkowana na osiągnięcie zysku.

Dla uznania podmiotu za podatnika w rozumieniu Dyrektywy nie ma również znaczenia rezultat prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Podatnikiem będzie zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Mając na względzie powyższą analizę definicji podatnika oraz działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy oraz porównując do niej zapisy art. 15 ust.1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, że nie występują istotne różnice pomiędzy tymi aktami prawnymi w zakresie celów, które winny zostać zrealizowane, tj. zagwarantowanie realizacji fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej.

Należy również dodać, iż wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, które zostały w uzasadnieniu stanowiska przez Wnioskodawcę powołane, zapadły w indywidualnych sprawach podatników i nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Rozstrzygnięcia dokonane przez sądy są wiążące wyłącznie w sprawach, w których zostały wydane, a organy podatkowego nie są związane rozstrzygnięciami sądów administracyjnych w indywidualnych prawach.

Reasumując, dokonana dostawa gruntów, nabytych na podstawie umowy darowizny, służących uprzednio działalności rolniczej, jest czynnością podlegającą uregulowaniom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług i jako taka, podlegać będzie opodatkowaniu ww. podatkiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.