przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z usługą turystyczną tj. te udokumentowane fakturami VAT jak i udokumentowane innymi dowodami np. rachunek, paragon, dowody opłat


Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Sygnatura: IBPP2/443-240a/07/EJ

Hasła tematyczne: marża, usługi turystyczne

Kategoria: Podatek od towarów i usług –> Procedury szczególne –> Szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana W., przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007r. (data wpływu 29 października 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ujmowania przy obliczaniu marży wydatków udokumentowanych innymi dowodami niż faktura VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości ujmowania przy obliczaniu marży wydatków udokumentowanych dowodami innymi niż faktura VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi biuro podróży w zakresie usług turystycznych w ramach działalności turystycznej, do której odnoszą się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych (Dz. U. Nr 133, poz. 884 ze zm.). Świadcząc usługi dla bezpośredniej korzyści turysty biuro stosuje szczególne zasady opodatkowania na podstawie przepisów art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, spełniając jednocześnie wszystkie cztery warunki ust. 3 ww. artykułu.W związku ze świadczonymi usługami turystycznymi biuro nabywa miedzy innymi usługi: transportowe, zakwaterowania, wyżywienia, ubezpieczenia, przewodnika, a także bilety wstępu i komunikacyjne oraz inne usługi i towary, niezbędne do zorganizowania imprezy. Wydatki te udokumentowane są fakturami VAT, rachunkami czy też innymi dowodami księgowymi takimi jak bilety, paragony, dowody opłat. Wszystkie te dokumenty brane są pod uwagę przy obliczaniu marży będącej podstawą opodatkowania usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ustalając wysokość marży dla danej imprezy turystycznej należy brać pod uwagę tylko wydatki udokumentowane fakturami VAT, czy też można uwzględniać inne dokumenty takie jak: bilety parkingowe, paragony, rachunki, dowody opłat…

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 119 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest zobowiązany do posiadania dokumentów, z których wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Natomiast wg art. 15 ww. ustawy podatnikami są podmioty bez względu na to czy faktycznie płacą podatek od towarów i usług czy też go nie płacą. Ustawodawca nie zawęził obowiązku posiadania dokumentów jedynie do faktur VAT, dlatego też, według Wnioskodawcy, przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną – i te udokumentowane fakturą VAT i te udokumentowane innymi dowodami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przepisy art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) wprowadzają szczegółowy sposób opodatkowania usług turystycznych, polegający na opodatkowaniu marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyczne.Zgodnie z art. 119 ust. 1 cyt. ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007r.) przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

  1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
  2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
  3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
  4. prowadzi ewidencję, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Należy podkreślić, iż z ww. ustawy nie wynika wprost, że wyliczenie marży ma być dokonane tylko i wyłącznie na podstawie wydatków udokumentowanych fakturami VAT. W przepisie art. 119 ust. 2 mowa jest o „cenie nabycia przez podatnika (świadczącego usługę turystyczną) towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty”, co nie oznacza w odniesieniu do sformułowania – innych podatników, wyłącznie zarejestrowanych podatników VAT czynnych. Pomocna w tym zakresie może być definicja podatnika zawarta w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, zgodnie z którą podatnikami, co do zasady są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Według ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jednakże należy pamiętać, że nie uznaje się za samodzielną działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy czynności wymienionych w art. 15 ust. 3 pkt 1-3 ustawy o VAT. Podatnicy, jak wiadomo, mogą korzystać z regulacji ustawowych dotyczących zwolnień od podatku podmiotowych oraz przedmiotowych.Podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16 (art. 106 ust. 1).

Należy także zauważyć, iż zgodnie z § 20 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798 ze zm.) za fakturę uznaje się również:

  1. bilety jednorazowe wydawane przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, jeżeli zawierają następujące dane:
    a) nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
    b) numer i datę wystawienia biletu,
    c) odległość taryfową nie mniejszą niż 50 km,
    d) kwotę należności wraz z podatkiem,
    e) kwotę podatku;
  2. dowody zapłaty za usługi radiokomunikacji przywoławczej, jeżeli zawierają następujące dane:
    a) nazwy i numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy,
    b) kwotę należności wraz z podatkiem,
    c) kwotę podatku;
  3. dokumenty dotyczące usług bankowych i ubezpieczeniowych zwolnionych od podatku, jeżeli zawierają co najmniej następujące dane:
    a) określenie usługodawcy i usługobiorcy,
    b) numer kolejny i datę ich wystawienia,
    c) nazwę usługi,
    d) kwotę, której dotyczy dokument;
  4. dowody zapłaty za przejazdy autostradami płatnymi, jeżeli zawierają następujące dane:
    a) nazwę i numer identyfikacji podatkowej sprzedawcy,
    b) numer kolejny i datę wystawienia,
    c) nazwę autostrady, za przejazd którą pobierana jest opłata,
    d) nazwę należności wraz z podatkiem,
    e) kwotę podatku;
  5. rachunki, o których mowa w art. 87-90 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w § 8, 9, 11-17, 19-22 i 24.

Dlatego też, zdaniem tut. organu, przy obliczaniu marży należy brać pod uwagę wszystkie wydatki związane z daną usługą turystyczną, stanowiące składniki tej usługi, tj. te udokumentowane fakturami VAT oraz udokumentowane innymi dowodami takimi jak: rachunek, dowody opłat, paragony, pochodzące od podatników prowadzących działalność gospodarczą (zwolnionych od podatku VAT podmiotowo lub przedmiotowo).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.