Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Sygnatura: ITPB3/423-239/07/AM

Hasła tematyczne: amortyzacja, koszty uzyskania przychodów, lokal mieszkalny, odpisy amortyzacyjne, stawka amortyzacyjna

Kategoria: Podatek dochodowy od osób prawnych –> Koszty uzyskania przychodów –> Amortyzacja środków trwałych

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2007 r. (data wpływu 8 listopada 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawową działalnością Spółki jest wykonywanie instalacji centralnego ogrzewania i wentylacyjnych. W dniu 10 lipca 2006 r. Wnioskodawca zakupił lokal mieszkalny w celu prowadzenia działalności gospodarczej, z zamiarem jego przekwalifikowania na lokal użytkowy. Lokal był wykończony w stopniu podstawowym (ścianki działowe, wylewka betonowa na posadzkach, wstawione okna i drzwi wejściowe).

Spółka wykonała prace modernizacyjne i wykończeniowe, które swym zakresem objęły położenie deski podłogowej, montaż drzwi wewnętrznych, wykonanie instalacji wewnętrznych (c.o., wodno-kanalizacyjnych, elektrycznych, białego montażu). Przyjęcie lokalu do używania, na stan środków trwałych, miało miejsce w dniu 1 sierpnia 2006 r., w związku z czym od 1 września 2006 r. rozpoczęto naliczanie amortyzacji, przyjmując stawkę 1,5% rocznie. Wartość początkową środka trwałego ustalono w wysokości 172.991 zł 59 gr. Po zakończeniu prac wykończeniowych i adaptacyjnych na biuro, zwiększyła się wartość początkowa lokalu, wobec czego od dnia 1 października 2006 r. amortyzacja naliczana była od wartości 217.037 zł 29 gr. Amortyzacja naliczana była do końca miesiąca września 2007 r., ponieważ w dniu 5 września 2007 r. Spółka sprzedała przedmiotowy lokal osobom fizycznym ze względu na brak zgody wspólnoty mieszkaniowej na przekształcenie lokalu w lokal użytkowy.

We wskazanym lokalu mieszkalnym mieściła się siedziba Spółki. Wykonywano w nim czynności zarządzania i administracji niezbędne do funkcjonowania firmy.

W związku z powyższym Spółka zadała pytanie

Czy w prawidłowej wysokości ustalono odpis amortyzacji nabytego lokalu mieszkalnego (1,5% rocznie)…

Zdaniem Wnioskodawcy, ze względu na prowadzenie działalności gospodarczej w lokalu mieszkalnym budynku wielorodzinnego – w którym nikt nigdy nie mieszkał i nie był w nim zameldowany – przyjęto stawkę amortyzacji w wysokości 1,5% rocznie, stosowaną do amortyzacji lokali mieszkalnych. Lokal został przyjęty do używania 1 sierpnia 2006 r. i był amortyzowany od 1 września 2006 r. do 30 września 2007 r. Naliczone odpisy amortyzacyjne potraktowano jako odpisy podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wskazać należy, iż środki trwałe to kontrolowane przez jednostkę rzeczowe aktywa trwałe, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne i zdatne do użytku w momencie oddania do używania, przeznaczone na potrzeby działalności statutowej jednostki.

Zalicza się do nich m.in. nieruchomości, a w tym grunty, prawo wieczystego użytkowania gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Definicji środków trwałych nie odpowiadają obiekty nabyte, które będą nadawały się do używania dopiero po dokonaniu ich remontu lub uzupełnieniu o brakujące części, względnie ulepszeniu; są to środki trwałe (inwestycje) w budowie.

Samodzielnymi środkami trwałymi w ramach grupy 1 są lokal, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego. O zaliczeniu lokalu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku lokali o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do omawianej ustawy, roczna stawka amortyzacyjna dla lokali mieszkalnych (rodzaj 122 Klasyfikacji Środków Trwałych) wynosi 1,5%.

Z kolei przepis art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (…).

Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego – art. 16h ust. 2 ustawy.

Reasumując, Spółka prawidłowo ustaliła wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego dla zakupionego lokalu mieszkalnego, wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jednakże, w kontekście powyższych unormowań prawnych, należy zauważyć, iż w okresie od rozpoczęcia do zakończenia prac modernizacyjno-wykończeniowych w przedmiotowym lokalu, nie mógł on zostać zakwalifikowany przez Wnioskodawcę do grupy środków trwałych, gdyż nie spełniał jednego z podstawowych warunków implikujących jego zaliczenie do tejże grupy, a mianowicie kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania.

Konieczność poniesienia wydatków związanych z przystosowaniem lokalu do spełniania zamierzonej przez jednostkę funkcji (siedziba Spółki), wskazuje jednoznacznie, że lokal w dniu wprowadzenia do ewidencji nie spełniał ww. warunku, tak więc nie mógł być wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.