Spółka współpracuje z osobami prowadzącymi działalność gospodarczą przy sprzedaży swoich towarów i usług oraz odbiorze należności z tytułu sprzedaży. Zgodnie z umową o współpracy: od dokonanych transakcji współpracujący otrzymuje prowizję dokumentowaną fakturą VAT; współpracujący jest upoważniony do wystawiania faktur VAT w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy; współpracujący bierze w depozyt towary oraz wyroby gotowe stanowiące własność Spółki; Wnioskodawca ma prawo do przeprowadzania kontroli czynności współpracującego w odniesieniu do dokonywanych transakcji, stanu powierzonych towarów oraz dokumentowania zdarzeń gospodarczych. Według umowy o współpracy w przypadku:

• niedotrzymania warunków sprzedaży wyrobów Spółki,
• postępowania w sposób naruszający interesy Spółki,
• nierozliczenia się w terminie,
• wystąpienia niedoborów w powierzonym mieniu,
• uszkodzenia wyrobów z winy współpracującego

współpracujący ponosi odpowiedzialność całym swoim majątkiem za wyrządzoną szkodę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wobec stwierdzenia w wyniku inwentaryzacji braków ilościowych wyrobów gotowych Spółki właściwe było wystawienie faktury VAT obciążającej współpracującego w cenach sprzedaży obowiązujących w Spółce…
2. Czy właściwe było zawarcie w fakturze VAT sformułowania: „obciążenie z tytułu niedoborów wynikające z inwentury zgodnie z umową”…

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec stwierdzenia w wyniku inwentaryzacji braków ilościowych wyrobów gotowych należało wystawić fakturę VAT obciążającą współpracującego w cenach sprzedaży obowiązujących w Spółce. Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska podnosi, że osoba współpracująca z nim przy sprzedaży towarów nie została zatrudniona na podstawie umowy o pracę, ale prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług przewidzianych umową o współpracy i dokumentowanych fakturami VAT. Ponieważ nie ustalono przyczyn niedoborów towarów, Wnioskodawca odwołuje się do zasad odpowiedzialności za powierzone mienie wynikających z umowy o współpracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu VAT podlegają:

• odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
• eksport towarów;
• import towarów;
• wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
• wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Za dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy – uważa się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

nbspnbsp – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części (art. 7 ust. 2 ww. ustawy).

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług – rozumie się rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Według art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, za świadczenie usług uważa się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
• zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Zgodnie z art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, za sprzedaż uważa się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie towarów na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, wobec stwierdzenia niedoborów inwentaryzacyjnych, wystawił fakturę VAT obciążającą współpracującego w cenach sprzedaży obowiązujących w Spółce.

W świetle przytoczonych przepisów o podatku od towarów i usług niedobory towarów, zarówno zawinione, jak i niezawinione, nie stanowią ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, a więc nie podlegają opodatkowaniu VAT i nie wymagają dokumentowania fakturami VAT.

W związku z powyższym drugie pytanie Wnioskodawcy jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.