Przepis art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT za eksport usług uznaje jedynie usługowe wykonywanie czynności uszlachetniania towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, jeżeli towary te zostaną wywiezione za granicę zgodnie z warunkami określ


Autor: Naczelny Sąd Administracyjny

Sygnatura: I FSK 928/05

Hasła tematyczne: uszlachetnianie czynne, wywóz towarów, eksport usług, otrzymanie prowizji

Kategoria:

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę BS Agency LTD spółki z o.o. w S; (zwanej dalej spółką) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z dnia 5 kwietnia 2004 r., utrzymującą w mocy decyzje Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Szczecinie z dnia 31 grudnia 2003 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty, marzec, kwiecień, maj i czerwiec 2003 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego, określając za poszczególne miesiące zobowiązanie w podatku od towarów i usług w kwocie wyższej od wykazanej oraz ustalając dodatkowe zobowiązanie podatkowe przyjął, że Spółka bezzasadnie zastosowała do sprzedaży usług akwizycji remontów statków bander zagranicznych obniżoną stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0%, o której mowa w § 64 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), dalej jako: rozporządzenie. Organ pierwszej instancji wyjaśnił, że w 2003 r. Spółka zawarła z podmiotami krajowymi, tj. z M Stocznią Remontową S.A. w Ś oraz z firmą T z G umowy agencyjne obejmujące akwizycję prac remontowych statków i że obniżona stawka podatku nie mogła mieć w tej sprawie zastosowania, gdyż pośrednictwo nie było związane z towarem, lecz z usługą. Organ ten ustalił, że wykonując pozyskane za pośrednictwem Spółki prace remontowe jej kontrahenci nie korzystali z procedury uszlachetniania czynnego towarów (statków) i dlatego brak było także podstaw do zastosowania w tej sprawie § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Podkreślił, że skoro usługi remontów statków nie były objęte procedurą uszlachetnienia czynnego, to Spółka nie spełniła przewidzianego w tym przepisie warunku posiadania kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę i w konsekwencji na tej podstawie zastosować 0% stawki podatku. Mając na uwadze te ustalenia organ l instancji za podstawę opodatkowania przyjął – zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), dalej: ustawa VAT – kwotę prowizji otrzymaną przez Spółkę z tytułu wykonania usług pośrednictwa i opodatkował ją – stosownie do art. 18 ust. 1 ustawy VAT – stawką 22%.

W odwołaniu Spółka wniosła o uchylenie w całości powyższych decyzji i zarzuciła, że wydano je z naruszeniem prawa materialnego polegającym na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu art. 18 ust. 3 w związku z art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT oraz § 58 ust. 1 pkt 2, § 60 ust. 1 pkt 6 lub 7, § 64 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia. Ponadto zarzuciła, że decyzje wydano z naruszeniem przepisów postępowania podatkowego wskutek przekroczenia granic swobodnej oceny materiału dowodowego. Spółka wyjaśniła, że w celu zawarcia kontraktów dla firmy T wykonującej remonty statków poza granicami kraju, jej Prezes udał się do Niemiec. Argumentowała, że skoro zawarła umowę z kontrahentem zagranicznym na wykonanie usługi poza granicami Polski i zleciła ich wykonanie innym podmiotom, to miała – jako bezpośredni zleceniobiorca – prawo do zastosowania stawki 0%.

Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie, po rozpoznaniu odwołań, utrzymał w mocy powyższe decyzje i w pełni podzielił stanowisko organu pierwszej instancji o braku faktycznych i prawnych podstaw do uznania, że świadczone przez Spółkę usługi akwizycji podlegały opodatkowaniu preferencyjną stawką VAT 0%. W uzasadnieniu wyjaśnił, że działania Spółki jako pośrednika (akwizytora) w sprzedaży usług remontów statków należących do zagranicznych armatorów ograniczały się do pozyskiwania zamówień od tych armatorów. Usługi te polegały wyłącznie na wykonywaniu czynności "operacyjnych" na terenie kraju, w oparciu o upoważnienia wynikające z umów agencyjnych zawartych z krajowymi stoczniami. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że Spółka sama nie zawierała umów handlowych z kontrahentami zagranicznymi, z których wynikałoby, że usługi pośrednictwa były wykonywane poza granicami kraju. Zwrócił uwagę na to, że Spółka nie przedłożyła wiarygodnych dowodów (umów handlowych, porozumień, itp.), potwierdzających wykonanie usług pośrednictwa za granicą. W jego ocenie usługi były wykonywane w kraju, w miejscu siedziby Spółki, gdzie został zrealizowany cały efekt usługi i nie były to usługi eksportowe, zdefiniowane w art. 4 pkt 6 ustawy VAT. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził również, że wykonywane przez Spółkę usługi pośrednictwa nie były eksportem usług, o jakim mowa w § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, gdyż jej kontrahenci nie korzystali z procedury uszlachetniania czynnego towarów (statków), a świadczyły o tym znajdujące się w aktach sprawy pisma M Stoczni Remontowej S.A. oraz firmy T z dnia 3 grudnia 2003 r. Dodał, że w świetle poczynionych w tej sprawie ustaleń faktycznych nie został spełniony warunek posiadania kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę. W szczególności, w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej, warunku tego nie spełniały przedłożone przez Spółkę dokumenty wejścia do portów oraz wyjścia z portów remontowanych statków (IMO), należących do armatorów zagranicznych, jakie sporządzone zostały przez kapitana statku lub upoważnione osoby. Powrotny wywóz za granicę mógł potwierdzić jedynie właściwy organ, tj. Urząd Celny, zgodnie z określoną procedurą, na przewidzianych przez przepisy prawa celnego deklaracjach SAD. Według Dyrektora Izby Skarbowej Spółka nie mogła zastosować stawki 0% podatku również na podstawie § 64 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia, gdyż wykonywane przez nią pośrednictwo dotyczyło sprzedaży usług eksportowych, a nie sprzedaży towarów eksportowanych. Co się tyczy zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania, Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie stwierdził, że ocena materiału dowodowego, jakiej dokonał organ pierwszej instancji, nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów, przewidzianej w art. 191 Ordynacji podatkowej. Odnosząc się natomiast do argumentu, że stawkę 0% Spółka zastosowała opierając się na publikacji zawartej w "Przeglądzie Podatkowym", Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił, że interpretacjami podatkowymi wiążącymi dla organów podatkowych są wyłącznie interpretacje zamieszczone w Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów, stosownie do art. 14 § 2 Ordynacji podatkowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie Spółka zarzuciła, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej oraz poprzedzające ją decyzje organu pierwszej instancji zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego przez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie art. 19 ust. 3 ustawy VAT w związku z art. 39 ust. 1 pkt 5 tej ustawy oraz § 58 ust. 1 pkt 2, § 60 ust. 1 pkt 7 lub 6 i § 64 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia a także z naruszeniem 122, art. 125, art. 180, art. 191 i art. 210 Ordynacji podatkowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, oddalając skargę, podkreślił w uzasadnieniu, że w sprawie nie zaistniały podstawy do przyjęcia, że zaskarżona decyzja naruszała prawo. Wyjaśnił, że w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 maja 2004 r. opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegały czynności wymienione w art. 2 ustawy VAT oraz eksport i import towarów i usług. Sąd podkreślił, że eksportem usług w rozumieniu ustawy VAT były również czynności określone w art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, w tym m. in. usługi polegające na naprawie, uszlachetnianiu, przerobie lub przetwarzaniu towarów przywiezionych na polski obszar celny, które zostały objęte procedurą uszlachetniania czynnego, jeżeli towary te zostały wywiezione za granicę zgodnie z warunkami określonymi w przepisach celnych. Wyjaśnił ponadto, że w § 58 rozporządzenia Minister Finansów określił, jakie usługi uznaje się za eksport usług, o którym mowa w art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, zaś w § 60 zawarł listę innych usług podlegających opodatkowaniu obniżoną do wysokości 0% stawką podatku. l tak za eksport usług, o jakich stanowił art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, uznawano nie tylko usługi świadczone bezpośrednio przez podatnika, który sprowadził na polski obszar celny towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego w celu ich naprawy uszlachetnienia, przerobu lub przetworzenia, o ile towary te zostały następnie wywiezione za granicę zgodnie z warunkami określonymi w przepisach celnych (§ 58 ust. 1 pkt 1), ale również usługi polegające na pośredniczeniu między takim podatnikiem a podmiotem zagranicznym niebędącym podatnikiem, gdy pośrednik otrzymał prowizje lub inne wynagrodzenie od którejkolwiek ze stron zawartego kontraktu dotyczącego usług wykonanych w ramach procedury celnej uszlachetniania czynnego, pod warunkiem posiadania przezeń kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę. Według Sądu z cytowanego powyżej przepisu wynikało, że za eksport usług, podlegający opodatkowaniu "zerową" stawką podatku VAT, mogła być uznana wyłącznie taka usługa pośrednictwa, która doprowadziła do sprowadzenia na polski obszar celny towarów objętych procedurą celną czynnego ich uszlachetniania poprzez naprawę, przerób lub przetworzenie oraz do wywozu tych towarów następnie za granicę zgodnie z warunkami określonymi w przepisach celnych. Sąd podkreślił, że wystarczającej podstawy do przyjęcia, że podjęte przez kontrahentów spółki czynności remontowe (naprawcze) wykonane zostały w ramach procedury celnej uszlachetnia czynnego nie stanowiła okoliczność, że poddane remontowi statki weszły do portu polskiego i następnie po zakończeniu prac remontowych port ten opuściły. W jego ocenie posiadanie przez skarżącą Spółkę dokumentów wejścia statku do portu oraz jego wyjścia z portu, tj. zgłoszenia ogólnego (wg IMO) sporządzonego przez kapitana statku, nie wyczerpywało określonego w § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia warunku posiadania przez pośrednika kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę i nie dawało podstawy prawnej do stosowania "zerowej" stawki podatku VAT do wykonywanych na rzecz kontrahentów usług pośrednictwa. Zdaniem Sądu nie naruszało prawa także stanowisko organów podatkowych, że podstawy prawnej do stosowania takiej stawki podatku nie stanowił także § 60 i § 64 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia, gdyż świadczone przez Spółkę usługi pośrednictwa nie mieściły się w żadnym z hipotetycznych stanów faktycznych w przepisie tym wymienionych. W ocenie Sądu bezzasadne były podniesione w skardze zarzuty naruszenia przepisów postępowania podatkowego, gdyż organy podatkowe obu instancji podjęły wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i działały w tej sprawie z dostatecznym stopniem wnikliwości. Organy te – jak podkreślił Sąd -dopuściły w tej sprawie wszystkie dowody mogące przyczynić się do wyjaśnienia sprawy oraz oceniły na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, czy sporne okoliczności zostały udowodnione. Według Sądu zaskarżona decyzja w pełni odpowiadała wymaganiom art. 210 Ordynacji podatkowej i zarzut skargi w tym zakresie był gołosłowny.

W skardze kasacyjnej wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik skarżącej Spółki zaskarżył powyższy wyrok w całości i na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., zarzucił, że wydano go z naruszeniem prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 39 ust. 1 ustawy VAT w powiązaniu z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, określającego m. in., jakie usługi uznaje się za eksport, o którym mowa w art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT.

Wskazując na powyższą podstawę kasacyjną pełnomocnik skarżącej Spółki wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Szczecinie.

W uzasadnieniu autor skargi kasacyjnej podkreślił, że podobnie jak organy podatkowe Sąd nieprawidłowo zastosował przepis art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT oraz § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, gdyż bezpodstawnie przyjął, że Spółka przedstawiła dokumenty celne, które nie potwierdzały jej udziału w procedurze celnej uszlachetniania czynnego. Wyjaśnił, że powołane wyżej regulacje dotyczyły między innymi usług polegających na pośredniczeniu pomiędzy podmiotem zagranicznym niebędącym podatnikiem a podatnikiem, który sprowadził na polski obszar celny towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego, w sytuacji gdy pośrednik otrzymuje prowizję od którejkolwiek ze stron zawartego kontraktu dotyczącego usług określonych w pkt 1, pod warunkiem posiadania kopii dokumentów potwierdzający powrotny wywóz towarów za granicę. Autor skargi kasacyjnej podniósł, że ani ustawa VAT oraz rozporządzenie wykonawcze nie precyzowały, jakie to miały być dokumenty celne. Zaznaczył, że jest oczywistym, że przekroczenie granicy Polski wymaga sporządzenia i dostarczenia Urzędowi Celnemu odpowiednich dokumentów celnych, gdyż w przeciwnym przypadku nie doszłoby do wejścia (sprowadzenia) towarów na polski obszar celny. Jednym z dokumentów, które powinny być sporządzone jest zgłoszenie ogólne – dowód wejścia statku na polski obszar celny po uprzednim zweryfikowaniu go przez służby celne – oraz końcowe dokumenty wyjścia statku. Spółka – jak podkreślił autor skargi kasacyjnej – była w posiadaniu dowodów, o których mowa powyżej i wywodziła z tego faktu skutki podatkowe dające prawo do zastosowania 0% stawki VAT, zgodnie z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Zarzucił w związku z powyższym, że Sądu błędnie przyjął w zaskarżonym wyroku, że sporządzone przez kapitana statku dokumenty wejścia/wyjścia (wg IMO) nie spełniały warunku określonego w § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, skoro sam ustawodawca nie zapisał ich w sposób skatalogowany (zamknięty). Autor skargi kasacyjnej dcdał, że Sąd w uzasadnieniu nie wskazał, jakie winny być "prawidłowe" dowody i podkreślił, że właściwy Urząd Celny – dokonując odpraw celnych – nigdy nie kwestionował dokumentów celnych przedkładanych przez Spółkę. W tej sytuacji w pełni zasadny był w jego ocenie zarzut, że w zaskarżonym wyroku Sąd naruszył prawo materialne poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 39 ust. 1 ustawy VAT w powiązaniu z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w Szczecinie wniósł o oddalenie tej skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że skarżąca Spółka nie wykazała, że wykonywane przez nią usługi pośrednictwa na rzecz M Stoczni Remontowej SA w Ś pozostawały w związku ze sprowadzeniem przez Stocznię statków na polski obszar celny w celu naprawy w ramach procedury uszlachetniania czynnego. Wyjaśnił także, że wprawdzie M Stocznia Remontowa SA w Ś posiadała wydane przez właściwy urząd celny pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego, to jednak remontując statki, o których była mowa w decyzjach nie korzystała z tej procedury, co potwierdziła w piśmie z dnia 3 grudnia 2003 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie zawiera uzasadnionych podstaw.

W skardze kasacyjnej podniesiony został wyłącznie zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 P.p.s.a), wobec czego dla jego oceny miarodajny był stan faktyczny ustalony przez organy podatkowe i zaakceptowany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Kluczowe i przesądzające znaczenie miało w tej sprawie ustalenie, że wykonywane przez Spółkę usługi pośrednictwa na rzecz M Stoczni Remontowej SA w Ś nie pozostawały w związku ze sprowadzeniem przez Stocznię statków na polski obszar celny w celu naprawy w ramach procedury uszlachetniania czynnego i że M Stocznia Remontowa SA w Ś remontując statki, o których była mowa w decyzjach, nie korzystała z tej procedury.

W świetle tych ustaleń za chybiony uznać należy zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego polegający na niewłaściwym zastosowaniu art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT w powiązaniu z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia. Naruszenie prawa materialnego polegające na jego niewłaściwym zastosowaniu wyraża się w pominięciu obowiązującego przepisu, który powinien mieć zastosowanie w konkretnej sprawie. Uściślając, wadliwość tej postaci naruszenia prawa sprowadza się do nieprawidłowego wyboru normy prawnej lub na jej mylnej subsumcji. Wadliwość subsumcji przejawia się w tym, że stan faktyczny ustalony w sprawie błędnie uznano za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w normie prawnej, względnie "nie podciągnięto" go pod hipotezę określonej normy prawnej.

Przepis art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT za eksport usług uznaje jedynie usługowe wykonywanie czynności uszlachetniania towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, jeżeli towary te zostaną wywiezione za granicę zgodnie z warunkami określonymi w przepisach celnych. Według § 58 ust 1 pkt 2 rozporządzenia eksportem usług, o których mowa w art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT, są także usługi polegające na pośredniczeniu między podmiotem zagranicznym niebędącym podatnikiem a podatnikiem, o którym mowa w pkt 1, gdy pośrednik otrzymuje prowizję lub inne wynagrodzenie od którejkolwiek ze stron zawartego kontraktu dotyczącego usług określonych w pkt 1, pod warunkiem posiadania kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę.

Wykładnia powołanych wyżej przepisów, tj. art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT i z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sposób jasny wskazuje na to, że aby pośrednik mógł skorzystać z obniżonej stawki podatku VAT muszą być spełnione dwa warunki:

  1. Towary przywiezione na polski obszar celny muszą być objęte procedurą uszlachetniania czynnego.
  2. Pośrednik, który pośredniczył pomiędzy wskazanym wyżej podatnikiem a podmiotem zagranicznym, powinien posiadać kopie dokumentów potwierdzających wywóz towarów za granicę (§ 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia).

Oba warunki muszą być spełnione łącznie, z tym że drugi stanowi konsekwencję pierwszego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że "za eksport usług, podlegający opodatkowaniu zerową stawką podatku VAT, może być uznana wyłącznie taka usługa pośrednictwa, która doprowadziła do sprowadzenia na polski obszar celny towarów objętych procedurą celną czynnego ich uszlachetniania poprzez naprawę, przerób lub przetworzenie oraz do wywozu tych towarów następnie za granicę zgodnie z warunkami określonymi w przepisach celnych" (str. 16 zaskarżonego wyroku). Wyjaśnił następnie, że wykonywane przez Spółkę umowy pośrednictwa nie pozostawały w żadnym związku ze sprowadzaniem przez jej kontrahentów na polski obszar celny statków w celu ich naprawy w ramach procedury celnej uszlachetnienia czynnego. W konsekwencji powyższego Sąd przyjął, że przedłożone przez skarżącą Spółkę dokumenty wejścia statku do portu oraz jego wyjścia z portu tj. zgłoszenie ogólne (wg IMO) sporządzone przez kapitana statku, nie spełniały wynikającego z § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia warunku posiadania kopii dokumentów potwierdzających powrotny wywóz towarów za granicę. Sąd przyjął tym samym, że skoro nie został spełniony warunek podstawowy – sprowadzone na polski obszar celny towary (statki) nie zostały objęte przez kontrahentów procedurą uszlachetnienia czynnego – to tym samym nie mógł być spełniony warunek drugi, tj. posiadanie przez pośrednika dokumentów potwierdzających wywóz towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego. Stanowisko to wydaje się być oczywiste w sytuacji, gdy kontrahenci spółki, za rzecz których świadczyła ona usługi pośrednictwa, nie korzystali z procedury celnego uszlachetnienia czynnego w stosunku do remontowanych statków.

Reasumując, skoro w rozpoznawanej sprawie nie zostało podważone ustalenie, że wykonywane przez Spółkę usługi pośrednictwa na rzecz M Stoczni Remontowej SA w Ś nie pozostawały w związku ze sprowadzeniem przez Stocznię statków na polski obszar celny w celu naprawy w ramach procedury uszlachetniania czynnego i że M Stocznia Remontowa SA w Ś , remontując statki, o których była mowa w decyzjach nie korzystała z tej procedury, to zarzut naruszenia art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy VAT jest chybiony. Przepis ten – jak to już zostało wyżej powiedziane – ma bowiem zastosowanie wyłącznie do towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego. Chybiony w konsekwencji okazał się także zarzut naruszenia § 58 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, gdyż przepis ten dotyczył towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego.

Mając to wszystko na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawierała uzasadnionych podstaw i podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 P.p.s.a.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art. 204 pkt 1 P.p.s.a oraz z § 6 pkt 5 w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a 2 w związku z ust. 2 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.).