Sygnatura:
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Hasła tematyczne:
Inne
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2008-09-05
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżone postanowienie
Sędziowie:
Małgorzata Łuczyńska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska /spr/. Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędzia WSA Monika Krzyżaniak Protokolant Asystent sędziego Jarosław Szkudlarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi […] Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego A Spółki z o. o. w Z. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia […] nr […] w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za zwrot wydatków koniecznych związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór 1. uchyla zaskarżone postanowienie, 2. orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku, 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi na rzecz […] Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego A Spółki z o. o. w Z. kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie: Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. postanowieniem z dnia […] nr […], wydanym na podstawie art. 123 § 1 i 2 ustawy z dnia 14.06.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz.U. z 2000r. Nr 98, poz.1071 ze zm.), art. 130 a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. z 1997 r. Nr 98, poz. 602 ze zm.), art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 2005 r. Nr 229 poz. 1954) oraz § 3 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 50, poz. 449), przyznał Z. Przedsiębiorstwu Komunikacyjnemu "M" sp. z o.o. w Z. wynagrodzenie za dozór mienia Skarbu Państwa – pojazdu marki FIAT 125p nr rej. […] – w wysokości 925,12 zł.
W uzasadnieniu postanowienia wyjaśnił, że z dniem 13.04.2004 r. samochód osobowy FIAT 125p nr rej. […] przeszedł na własność Skarbu Państwa na mocy art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W dniu nabycia własności tego pojazdu przez Skarb Państwa, znajdował się on na parkingu prowadzonym przez spółkę "M", która wykonywała czynności dozoru tego mienia. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23.04.2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a w szczególności § 3 pkt 1 lit. c oraz art. 102 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji , przyznaje się dozorcy na jego wniosek zwrot koniecznych wydatków oraz wynagrodzenie za dozór przechowywanej rzeczy. W dniu […] r. spółka " M" wystawiła fakturę VAT nr […] za parkowanie 5 pojazdów: w tym w poz. 9 dot. przedmiotowego pojazdu, określając wynagrodzenie dozorcy na kwotę 12.120 zł. za okres dozoru od 12.10.2003r. do dnia27.12.2005r. tj. 808 dni według stawki 15 zł. za dobę oraz w poz. 10 na kwotę 5.920 zł. za okres dozoru od 28.12.2005 r. do 19.10.2006 r., to jest 296 dni według stawki 20 zł. stosowanej przez spółkę na podstawie cennika opłat stanowiących załącznik do Uchwały Rady Powiatu Z. nr […] z dnia […] oraz uchwały Rady Powiatu Z. nr […] z dnia […]. Organ egzekucyjny pomimo wezwań nie uzyskał od spółki jednoznacznego wyjaśnienia wysokości żądanej należności i był zobowiązany podjąć stosowne działania mające na celu prawidłowe ustalenie wynagrodzenia dozorcy, uwzględniając wysokość stawki dziennej za parkowanie pojazdu i okres za jaki zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór są należne. Dozorca jest zobowiązany przechowywać ruchomość tak, aby nie straciła ona na wartości. Tym samym spółka prowadząca parking zobowiązana jest do składowania pojazdów w taki sposób, aby należycie zabezpieczyć je przed zniszczeniem, kradzieżą ( całodobowa ochrona). Nie są natomiast wymagane specjalne warunki przechowywania, np. garażowanie. Obowiązki te spółka wykonywała wobec mienia Skarbu Państwa w okresie od dnia 13.04.2004 r. do dnia pierwszego zgłoszenia po odbiór, tj. 28.07.2005r. ( 472 dni). Uwzględniając powyższe okoliczności organ likwidacyjny przyjął stawkę dzienną 1,96 zł. jako zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. Wartość ta uwzględnia miejsce przechowania – miasto Z., warunki pieczy nad rzeczą – całodobowa ochrona oraz powierzchnię niezbędną do składowania pojazdu osobowego ( 5,5 m. kw.) i czas wykonywanego dozoru. Organ kalkulując wysokość stawki dziennej 1,96 zł. za samochód osobowy uwzględnił stawki z 5 porównywalnych parkingów z terenu miasta Z. prowadzonych przy zastosowaniu m.in. całodobowego dozoru, ogrodzenia. Stawki te wynosiły 64 zł. na 1 parkingu, 65 zł. na 2 parkingach, 50 zł. na 2 parkingach, co daje średnią miesięczną opłatę w wysokości 58,80 zł. Przyjęcie liczby dni w miesiącu średnio na poziomie 30, pozwala określić średnią stawkę dzienną w wysokości 1,96 zł. ( 472 dni x 1,96= 925,12 zł.). Wobec powyższego ostateczne koszty dozoru ustalono na kwotę 925,12 zł. Pozostałe koszty, które wynikają z faktury VAT nr […], są kosztami nienależnymi.
Spółka wniosła zażalenie na to postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., wnosząc o jego uchylenie. Zrzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego – artykułów 836 kodeksu cywilnego, art.87 § 2 Konstytucji RP w związku z uchwałą nr XL/375/05 Rady Powiatu Z. z dnia 4.11.2005 r., art. 130 a ust. 5a-5e i art. 130 a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, a ponadto przepisów postępowania artykułów 6, 7, 8, 75 § 1, 77, 80, 124 § 1 i 2, 61 § 4 i 28 k.p.a.
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. postanowieniem z dnia […] nr […], wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23.04.2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz art. 102 § 2 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji uchylił zaskarżone postanowienie w całości i przyznał wynagrodzenie za zwrot wydatków koniecznych związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór stanowiącego własność Skarbu Państwa samochodu osobowego marki FIAT 125p nr rej. […] w wysokości 1131,36 zł.
Uzasadniając orzeczenie wyjaśnił, iż pismem z dnia 24.09.2007 r. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. o przeprowadzenie dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiałów i dowodów w sprawie. Wyniki ustaleń organu pierwszej instancji wpłynęły do organu odwoławczego w dniu 23.10.2007 r. Strona w piśmie z dnia 8.02.2008 r. wskazała, że w pełni podtrzymuje dotychczasowe stanowisko, iż zarówno koszty jak i wynagrodzenie związane z przechowywaniem pojazdów zostały skalkulowane przez radę Powiatu Z., która w uchwałach ustaliła stawki obowiązujące w tym zakresie na terenie powiatu Z. z tytułu wykonywania czynności związanych z przechowywaniem pojazdów. W załączniku do tego pisma zatytułowanym " Kalkulacja 1 doby postoju samochodu zleconego przez policję na parkingu prowadzonym przez ZPK " M" strona przedstawiła następujące koszty: wynagrodzeń ( 4,90 zł ), dzierżawy i podatku od nieruchomości (0,06 zł), monitoringu ( 0,02 zł), amortyzacji ( 0,33 zł), koszty ogólne 80% ( 4,25 zł), zysk 40% ( 3,82 zł.), co dało w sumie kwotę netto w wysokości 13,38 zł.
Po zapoznaniu się z kalkulacją Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. pismem z dnia 13.02.2008 r. wezwał spółkę do wyjaśnienia:
– jakiego okresu dotyczyło wyliczenie,
– czy kalkulacja ta obejmowała łącznie wynagrodzenie za dozór i wydatki konieczne, czy też jeden z tych elementów. Niezbędne było przy tym ewentualne wyodrębnienie z kosztów eksploatacji parkingu wydatków koniecznych związanych ze sprawowaniem dozoru.
– co wchodziło w skład kosztów ogólnych 80 % ( 4,25 zł.),
– jaką ilość pojazdów przechowywanych dziennie na parkingu przyjęto do skalkulowania kosztów utrzymania jednego pojazdu ( czy była to średnia dzienna liczba pojazdów przechowywanych w danym roku, kwartale, miesiącu),
– co było podstawą przyjętego zysku w wysokości 40% ( dla porównania inne podmioty prowadzące parkingi strzeżone kalkulują zysk na poziomie 10%).
Strona odpowiadając pismem z dnia […] Nr […] wyjaśniła , że przedstawione wyliczenie (kalkulacja) stawki dobowej dotyczy:
1.Całego okresu przechowywania pojazdów od momentu ich przejścia z mocy samego prawa na własność Skarbu Państwa do momentu odbioru stosownie do postanowień rozporządzenia MSWiA w sprawie usuwania pojazdów.
2.Przedstawione koszty są wydatkami koniecznymi pozwalającymi na przechowywanie pojazdów w stanie niepogorszonym i jest to kwota 9,56 zł, zaś kwota 3,82 zł. jest wynagrodzeniem za dozór.
3.W skład kosztów ogólnych wchodzą koszty zużycia energii, koszty zarządu, obsługi prawnej i inne koszty związane z funkcjonowaniem parkingu.
4.Dla przedstawionej kalkulacji przyjęto średnią liczbę pojazdów przechowywanych na parkingu w skali analizowanego okresu przechowywania.
5.Podstawą przyjętego zysku przedsiębiorstwa jest decyzja wspólników.
Organ II instancji pismem z dnia 28.03.2008 r. wystąpił do strony z kolejnym wezwaniem, czy wskazane w kalkulacji koszty: wynagrodzenia , dzierżawy i podatku od nieruchomości, monitoringu oraz amortyzacji odnoszą się wyłącznie do prowadzonej przez spółkę działalności w postaci parkingu strzeżonego, na którym przechowywane są pojazdy usunięte z drogi w trybie art. 130 a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Spółka oprócz powyższej działalności prowadzi bowiem także Okręgową Stację Kontroli Pojazdów, zajezdnię autobusów, Akademię Jazdy "M", pomoc drogową, przewozy autokarowe i ośrodek szkolenia kierowców. Ponadto zażądano od strony wskazania ilu pracowników i z jakim wynagrodzeniem przyjęto do przedmiotowej kalkulacji. Podobnego wyjaśnienia wymagały " koszty ogólne", na które zgodnie z pismem z dnia 23.02.2008 r. składają się koszty zużycia energii, koszty zarządu, koszty obsługi prawnej i " inne koszty związane z funkcjonowaniem parkingu". Niezbędne było również szczegółowe przypisanie do poszczególnych elementów składowych kosztów ogólnych skalkulowanej kwoty wydatków koniecznych. W w/w piśmie z dnia 28.03.2008 r. organ odwoławczy zwrócił się także o podanie " średniej liczby pojazdów przechowywanych na parkingu w skali analizowanego okresu przechowywania" oraz o jednoznaczne wskazanie tego okresu. Ponadto zażądał wyjaśnienia, czy przedstawiona kalkulacji 1 doby postoju samochodu ( 13.38 zł netto ) ma charakter uniwersalny ( dotyczy całego okresu przechowywania samochodu, którego własność przeszła na Skarb Państwa ), czy też obowiązuje np. w 2008 r. ( w takim przypadku niezbędne byłoby wskazanie tejże kalkulacji w odniesieniu do poszczególnych lat, w których pojazd był przechowywany ).
W odpowiedzi na pismo z dnia 28.03.2008 r. spółka w piśmie z dnia 11.04.2008 r. wyjaśniła, że:
1.Przedstawione w kalkulacji koszty odnoszą się do prowadzonego przez spółkę przedmiotowego parkingu strzeżonego, na którym przechowywane są pojazdy usunięte z drogi w trybie art. 130 a ustawy Prawo o ruchu drogowym.
2.Na potrzeby funkcjonowania przedmiotowego parkingu w spółce zatrudnionych jest na podstawie stosunku pracy 6 osób przy ogólnym zatrudnieniu w spółce 70 osób. Osoby te zajmują się pracami związanymi z prawidłową obsługą i funkcjonowaniem parkingu. We wskazanej liczbie osób nie zostały ujęte niezbędne i konieczne koszty związane z funkcjonowaniem parkingu w postaci kosztów zarządu spółki, obsługi administracyjnej i księgowej, obsługi prawnej wykonywanej bezpośrednio w związku z funkcjonowaniem przedmiotowego parkingu. Wskazaną kwotę 4,90 zł. skalkulowano następująco – koszt wynagrodzenia i ZUS 22.043,95 : ( 30 x 50 ) = 4,90 zł.
3.Skalkulowane i przedstawione koszty amortyzacji na kwotę 0,33 zł. obejmują następujące składniki majątkowe: parking o wartości początkowej zł. 93.770,36, parking o wartości początkowej 75.192,72 zł., ogrodzenie o wartości początkowej 7370,49 zł. amortyzowane stawką 10% ( jest to inwestycja w obcym obiekcie amortyzacja miesięczna wynosi 1469,45 zł. 1469,45 : (150 x 30) = 0,33.
4.Koszty ogólne przyjęte w wysokości 80% kosztów bezpośrednich nie były specyfikowane kwotowo i rodzajowo. Wskazane są jako narzut do kosztów bezpośrednich ( 5,31 x 80% = 4,25). Wskazane w kalkulacji koszty obsługi prawnej, księgowej, biurowej oraz zużycie energii elektrycznej odnoszą się również do funkcjonowania parkingu i zawarte są w kosztach ogólnych przyjętych do kalkulacji.
5.W skali analizowanego okresu przechowywania średnia liczba przechowywanych i dozorowanych pojazdów na parkingu spółki wynosi około 150 na dobę.
6.Pod pojęciem " analizowanego okresu przechowywania" rozumie się odpowiednio to, co Pan Dyrektor zapewne miał na myśli formułując pytanie w punkcie V.
7.Przedstawiona przez spółkę kalkulacja dotyczy dozorowania pojazdu przechowywanego na parkingu strzeżonym spółki, a nie li tylko jego " postoju". Kalkulacja ta dotyczy całego okresu przechowywania. Zarząd z uwagi na znaczący wzrost cen i kosztów oraz inflacji w ostatnim czasie w Polsce, dostrzega konieczność podwyższenia stawek w tym zakresie w przyszłości, jednak aby nie komplikować i tak już bardzo długo trwającego postępowania przed organami administracji publicznej, planowane i konieczne podwyżki w tym zakresie Zarząd najprawdopodobniej wprowadzi po zakończeniu postępowań, które są w toku.
Strona zaznaczyła, że przedstawione kalkulacje i udzielone dotychczas wyjaśnienia są ostateczne i wyczerpujące.
Po przeanalizowaniu zgromadzonego materiału dowodowego Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. stwierdził, iż zgodnie z art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd nieusunięty z drogi i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.
W sprawach dotyczących przypadających jednostce prowadzącej parking strzeżony należności za parkowanie pojazdów, które przeszły na własność Skarbu Państwa w trybie art. 130 a ust. 10 w/w ustawy, zastosowanie mają zgodnie z § 3 pkt 1 lit. c rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23.04.2002 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji przepisy działu II rozdziału 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji , a w szczególności art. 102 tej ustawy, określający obowiązki dozorcy oraz wydatki i wynagrodzenie związane z wykonywaniem dozoru nad ruchomością, która przeszła na własność Skarbu Państwa. Organ powołał szereg orzeczeń sądów administracyjnych potwierdzających przyjęte wyżej stanowisko.
Powołał się także na stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19.06.2007 r. sygn. akt III CZP 47/07, iż stosunek prawny, którego przedmiotem jest " parkowanie" nie ma charakteru cywilnoprawnego. Jest to typowy stosunek administracyjny, powstały na skutek władczych działań organów administracyjnych. Po zakończeniu postępowania administracyjnego w przedmiocie przejęcia na rzecz Skarbu Państwa nieodebranego pojazdu, nowy jego właściciel, którym jest Skarb Państwa, wstępuje w taki stosunek administracyjny, jaki łączył dotychczasowego właściciela z podmiotem prowadzącym parking. Jeżeli więc wynikający z takiego stosunku administracyjnoprawnego spór dotyczy okresu za jaki Skarb Państwa obciążony jest obowiązkiem uiszczenia opłaty za parkowanie, to uznać należy, że w sprawie z powództwa jednostki prowadzącej parking przeciwko Skarbowi Państwa o zapłatę należności za parkowanie pojazdu, którego własność przeszła na rzecz Skarbu Państwa z mocy prawa na podstawie art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, droga sądowa jest niedopuszczalna.
Opłata za przechowywanie pojazdów, określona uchwałą Rady Powiatu Z., ma charakter sankcyjny i można nią obciążać wyłącznie właścicieli pojazdów uprawnionych do ich odbioru z parkingu w ustawowym terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi. Opłata ta nie dotyczy Skarbu Państwa, na rzecz którego pojazd przechodzi w trybie art. 130 a w/w ustawy.
W ocenie organu odwoławczego organ I instancji przyjął prawidłową metodę wyliczenia wynagrodzenia przysługującego spółce za dozór samochodu. Stosowane na terenie miasta Zgierza opłaty za parkowanie pojazdów uwzględniają obowiązujące prawa rynku. Jednostki te stosują ceny, w których skalkulowano nie tylko rzeczywiste koszty i wydatki, ale także uwzględniają zysk z prowadzonej działalności. Powyższe stanowisko jest również zgodne z orzecznictwem sądowym, w myśl którego do wyliczenia stosownej kwoty kosztów dozoru i wynagrodzenia za dozór konieczne jest m.in. porównanie ze stawkami stosowanymi u innych podmiotów prowadzących podobną działalność.
Wyznaczenie przez Starostę Z. parkingu prowadzonego przez skarżącą spółkę do przechowywania pojazdów usuniętych z dróg oraz ustalenie przez Radę Powiatu Z. opłat za usuwanie pojazdów i ich przechowywanie, zostało dokonane na podstawie m.in. art. 130 ust. 6 prawa o ruchu drogowym, który to przepis zdanie 1 ( łącznie z ust. 5 art. 130 a ustawy) wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7.06.2005 r. sygn. akt K 23/04 został uznany za niezgodny z art. 2 i art. 22 Konstytucji R.P., z uwagi na niespełnienie wymogów ustawowej podstawy ograniczenia wolności działalności gospodarczej oraz należytej określoności przepisów prawa.
Zgodnie z w/w wyrokiem Trybunału, wymienione przepisy utraciły moc obowiązującą z dniem 30.06.2006 r. Nowelizacja przepisów w tym zakresie nastąpiła z dniem 19.10.2006 r. mocą ustawy z dnia 22.09.2006 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym ( Dz.U. Nr 190, poz. 1400). W aktualnym stanie prawnym ( art. 130 a ust 5 e ustawy ) wyznaczenie jednostki usuwającej pojazd oraz prowadzącej parking strzeżony, na którym umieszcza się usunięty pojazd, następuje poprzez wybór najkorzystniejszej oferty z uwzględnieniem warunków określonych w ust. 5 b i 5 d, tj. przesłanek rzetelności oraz zapewnienia najwyższej jakości usług.
Powyższe zmiany legislacyjne dodatkowo potwierdzają konieczność ustalenia wynagrodzenia dozorcy za przechowanie pojazdu przy uwzględnieniu obowiązujących praw rynku.
Organ odwoławczy zgodził się z zarzutem spółki zawartym w zażaleniu, dotyczącym braku w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia szczegółowego określenia podmiotów, których cenniki opłat zostały przyjęte do przeprowadzenia analizy porównawczej. Uznał jednak, że na mocy art. 136 w zw. z art. 144 k.p.a. może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie, albo zlecić przeprowadzenie takiego postępowania organowi, który wydał postanowienie.
Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego organ odwoławczy przyjął, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. w kalkulacji stawki dziennej (wynikającej z miesięcznej opłaty abonamentowej) uwzględnił 5 parkingów znajdujących się w Z. przy ulicach: J. nr […], G. nr […], P. nr […], P. nr[…] i C. nr […].
Dla prawidłowego ustalenia kwoty należnego zwrotu koniecznych wydatków oraz wynagrodzenia za dozór należy uwzględnić zakres obowiązków dozorcy i okoliczności związanych z przechowaniem, warunki sprawowania pieczy nad ruchomością, wielkość składowanego przedmiotu i powierzchnię niezbędną do jego składowania. Na wskazanych parkingach występują warunki zbliżone do panujących na parkingu skarżącej spółki. Wszystkie z tych parkingów są ogrodzone, oświetlone, czynne całą dobę, na terenie każdego z nich przez całą dobę znajduje się osoba dyżurująca, zaś pojazdy są przechowywane na otwartej przestrzeni. Natomiast monitoring występuje na jednym z parkingów. Specyfiką parkingu prowadzonego przez spółkę M jest zainstalowanie m.in. dla jego obsługi zaawansowanego technicznie monitoringu. Koszty monitoringu zostały wskazane przez spółkę w wysokości 0,02 zł.
W odniesieniu do zarzutu strony dotyczącego naruszenia przez organ I instancji art. 80 k.p.a. – poprzez wyliczenie przysługującego jej zwrotu wynagrodzenia w oparciu o stawkę wynikającą z abonamentu miesięcznego, podczas gdy na parkingu spółki ( w zakresie przechowywania samochodów, które stały się własnością Skarbu Państwa ) obowiązują stawki dzienne, organ odwoławczy wyjaśnił:
Stawka dobowa ma zastosowanie do przechowywania samochodów przez krótki okres czasu ( np. do 30 dni). Wówczas bowiem stawka dzienna, jako tzw. stawka okazjonalna, odpowiada powszechnie obowiązującym regułom postępowania stosowanym przez jednostki prowadzące parkingi, w tym również przez jednostki przyjęte przez organ I instancji do analizy porównawczej.
Przedmiotowy samochód przechowywany był na parkingu spółki " M" przez ponad 15 miesięcy ( 472 dni ) od momentu przejścia na rzecz Skarbu Państwa do dnia, w którym poborca skarbowy zgłosił się po odbiór pojazdu ( 28.07.2005r.).
Z przeprowadzonego przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego wynika, iż regułą jest uiszczanie przez klientów miesięcznych opłat abonamentowych, w tym również w takich sytuacjach, w których okres ich przechowywania obejmuje pełną liczbę miesięcy i kilka dni ( a więc w tym okresie mieści się również niepełny miesiąc). Wówczas opłata za parkowanie pojazdów w odniesieniu do liczby dni obliczana jest proporcjonalnie do wysokości miesięcznej opłaty abonamentowej. Ponadto w odniesieniu do wybranej przez organ I instancji grupy 5 reprezentatywnych podmiotów gospodarczych prowadzących parkingi na terenie Z., zaznaczyć należy, że klient, który wykupi abonament na miesiąc kalendarzowy, dostaje przydzielone miejsce parkingowe i w każdej chwili może z niego skorzystać. Z kolei samochody parkowane na dobę nie mogą korzystać z wykupionych miejsc abonamentowych ( miesięcznych) w sytuacji, gdy te chwilowo są wolne.
W związku z powyższym, w ocenie organu odwoławczego, należy przyjąć zasadę, że za pierwszych 30 dni sprawowania dozoru stawka dzienna zgodna jest ze średnią ceną dla klientów okazjonalnie korzystających z usługi parkowania na wymienionych wyżej parkingach przyjętych do analizy porównawczej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. Natomiast za kolejne dni stawka dzienna powinna być określona w oparciu o uśrednioną wartość opłat miesięcznych, tzw. abonamentowych jakie opłacają klienci parkujący pojazdy w dłuższych okresach. Stawki te powinny także uwzględniać specyfikę parkingu prowadzonego przez spółkę " M" ( zaawansowany technicznie monitoring ). Stawki dzienne nie wynikają z uchwały rady powiatu , gdyż w przedmiotowej sprawie nie ma ona zastosowania do Skarbu Państwa.
Za niewłaściwe należy uznać przyjęcie przez organ I instancji jako bazy dokonanych wyliczeń wyłącznie miesięcznych opłat abonamentowych. Tym samym przyjęta stawka ( 1,96 zł.) jest niewłaściwa.
Obliczona prawidłowo stawka dzienna za parkowanie pojazdu wynosi:
– za parkowanie do 30 dni – 8,42 zł. ( w tym 0,02 zł. koszty monitoringu ), wyliczona następująco : 8 zł.+ 10 zł.+8 zł. + 6 zł. +10 zł. = 42 : 5 ( liczba parkingów przyjętych do analizy porównawczej ) = 8,40 zł. + 0,02 zł. ( koszty monitoringu ) = 8,42,
– za parkowanie powyżej 30 dni ( abonament ) – 1,98 zł ( w tym 0,02 zł. koszt monitoringu ) wyliczona w następujący sposób : 64 zł. + 65 zł. +50 zł. + 50 zł + 65 zł. = 294 zł. : 5 ( liczba parkingów przyjętych do analizy porównawczej ) 58,80 zł. : 30 ( przyjęta średnia liczba dni w miesiącu ) = 1,96 zł. + 0,02 zł. ( koszty monitoringu ) = 1,98 zł.
Spółka składając fakturę VAT Nr […] nie uzasadniła wysokości żądanej należności. W szczególności nie przedstawiła kalkulacji wynagrodzenia za dozór przechowywanych na parkingu pojazdów. Jednakże treść składanych przez nią pism, kierowanych do organu I instancji, wskazuje, iż wysokość stawek dziennych wynikała z przekonania strony o wyłączności stosowania w tego rodzaju sprawach opłat ustalanych uchwałami Rady Powiatu Z.
Takie stanowisko jest błędne. Kwota wyliczona przez spółkę – 13,38 zł. jest wynikiem przyjęcia za podstawę stawki dziennej w oparciu o wskazane uchwały rady powiatu. W ocenie organu odwoławczego żądana kwota nie stanowi realnych kosztów przechowywania pojazdu na przedmiotowym parkingu.
Zastrzeżenia budzi wyjaśnienie zawarte w piśmie z dnia 11.04.2008 r., iż " koszty ogólne przyjęte w wysokości 80% kosztów bezpośrednich nie były specyfikowane kwotowo i rodzajowo. Wykazane są jako narzut do kosztów bezpośrednich ( 5,31 x 80% = 4,25 )." Nie wiadomo więc, co rzeczowo przedstawiają sobą koszty ogólne spółki, ani dlaczego przyjęto ich narzut w wysokości 80%. Wątpliwości organu odwoławczego odnoszą się także do wyjaśnienia zawartego w piśmie spółki z dnia 23.02.2008 r., w którym stwierdzono m.in., że " ( …) przedstawiona kwota 3,82 zł. jest wynagrodzeniem za dozór", w kontekście stwierdzenia zawartego w załączniku do pisma z dnia 8.02.2008 r. zatytułowanym " Kalkulacja 1 doby postoju samochodu zleconego przez policję na parkingu prowadzonym przez ZPK M", że 3,82 zł. jest 40% zyskiem. Pojęcie wynagrodzenia nie jest bowiem tożsame z pojęciem zysku.
Roszczenia skarżącej nie są oparte na rzetelnych dowodach i prawidłowych obliczeniach kalkulacyjnych. Zweryfikowanie rzeczywistych kosztów przechowywania pojazdu sprowadzałoby się w praktyce do przeprowadzenia audytu w spółce. To z kolei wykracza poza zakres kompetencji Dyrektora Izby Skarbowej w Ł.
Ponadto wysokość żądanej kwoty za parkowanie pojazdu – 6.315,36 zł. jest nieadekwatna do wartości przedmiotowego pojazdu, oszacowanej przez rzeczoznawcę na około120 zł. Uznanie żądań strony za zasadne, przy przyjęciu jej przekonania o obligatoryjnym zastosowaniu stawek za dozór wyliczonych w oparciu uchwałę rady powiatu, stanowiłoby znaczne i nieuzasadnione obciążenie Skarbu Państwa.
Uwzględniając powyższe okoliczności organ odwoławczy, przyznając należną spółce kwotę wynagrodzenia za przechowanie pojazdu, nie wziął pod uwagę wyliczeń strony.
W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., wyliczenia należnego spółce zwrotu wydatków koniecznych związanych z wykonywaniem dozoru i wynagrodzenia za dozór przedmiotowego pojazdu należy dokonać w następujący sposób: 8,42 zł. x 30 dni = 252,60 zł. oraz 1,98 zł. x 442 dni = 875,16 zł. Łącznie 1131,36 zł. Jest to wynagrodzenie za okres od dnia 13.04.2004 r. do 28.07.2005 r. ( 472 dni ).
Organ nie zgodził się z zarzutem zażalenia naruszenia art. 836 kodeksu cywilnego, poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy wysokość wynagrodzenia za przechowanie określona jest w taryfie uchwalonej uchwałą Rady Powiatu Z. Mimo, że w sprawach dotyczących przypadających jednostce prowadzącej parking strzeżony należności za parkowanie pojazdów, które przeszły na własność Skarbu Państwa w trybie art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zastosowanie ma w szczególności przepis art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, to w/w ustawa nie określa kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia dozorcy oraz wydatków koniecznych związanych ze sprawowanym dozorem. Powyższe powoduje, że należy w tym zakresie posiłkować się stosowaniem odpowiednio art. 835 i art. 836 kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 835 w/w ustawy, przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować w stanie niepogorszonym rzecz ruchomą oddaną mu na przechowanie oraz art. 836 tejże ustawy, w myśl którego, jeżeli wysokość wynagrodzenia nie jest określona w umowie albo w taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach.
Także niezasadny, w ocenie organu odwoławczego, jest zarzut zażalenia dotyczący naruszenia art. 64 § 4 i art. 28 k.p.a., poprzez pozbawienie spółki prawa czynnego udziału w postępowaniu. Stosownie do art. 130 a ust.10 ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 powyższego przepisu i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, zostaje uznany za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy. Oznacza to, ze orzeczenie wydane w tego rodzaju sprawie ma charakter deklaratoryjny, zaś stroną tego postępowania są wyłącznie Skarb Państwa oraz właściciel pojazdu.
Nie można przy tym uznać, że w przedmiocie należności za parkowanie pojazdów, których własność przeszła na rzecz Skarbu Państwa, spółka nie była traktowana jako strona, a tym samym, że została pozbawiona możliwości czynnego udziału w przedmiotowym postępowaniu. W analizowanej sprawie postępowanie w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu zostało wszczęte na żądanie spółki, pismem z dnia 14.04.2004 r. skierowanym do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. W piśmie tym poinformowała o nieodebraniu pojazdu w ciągu 6 miesięcy od dnia jego usunięcia z drogi i wskazała kwotę żądanej należności. Od tej chwili stała się stroną postępowania administracyjnego w przedmiocie przypadających jej należności za parkowanie pojazdu będącego własnością Skarbu Państwa. Miała ona możliwość uczestniczenia w postępowaniu, z której to możliwości skorzystała, kierując do organu pisma precyzujące jej żądania. Ponadto organ I instancji pismem z dnia 25.04.2008 r. poinformował spółkę o przysługującym stronie na podstawie art. 10 § 1 k.p.a. prawie wypowiedzenia się, przed wydaniem rozstrzygnięcia, co do zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zgłoszonych żądań.
Spółka M wniosła skargę na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, zarzucając naruszenie:
1.Przepisów prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, to jest:
– art. 15 k.p.a. poprzez naruszenie zasady II instancyjności postępowania administracyjnego, polegające m.in. na braku dwukrotnego przeprowadzenia przez niezależne od siebie organy wnikliwego i rzetelnego postępowania w sprawie a także rzetelnej kontroli instancyjnej,
– art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., art. 138 § 2 k.p.a. poprzez niesłuszne zaniechanie uchylenia przez organ II instancji postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia pomimo stwierdzenia, iż rozstrzygnięcie sprawy wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości lub w znacznej części,
– art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 124 § 2 k.p.a. poprzez uchylenie się od podjęcia wszelkich niezbędnych kroków celem wnikliwego i wszechstronnego wyjaśnienia prawdziwej podstawy faktycznej wydanego rozstrzygnięcia w sprawie, w tym w szczególności w zakresie specyfiki parkingu strzeżonego skarżącej strony sprawującej dozór,
– art. 80 k.p.a. poprzez dowolne i instrumentalne przyjęcie w procesie wyliczania wysokości wynagrodzenia hipotetycznej i całkowicie wymyślonej przez organ instytucji abonamentu za dozorowanie pojazdu powyżej 30 dni od przejścia na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy,
– art. 80 k.p.a. poprzez dowolne i instrumentalne porównanie kosztów dozoru i wynagrodzenia należnego skarżącej ze stawkami stosowanymi u 5 przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą w stosunkach cywilno-prawnych na terenie Zgierza przy pominięciu specyfiki parkingu sprawującego dozór, a ponadto zaniechanie podjęcia próby posiłkowania się w procesie obliczania wynagrodzenia uchwałą Rady Powiatu Z. w sprawie wysokości opłat za usuwanie pojazdów z dróg i przechowywanie tych pojazdów ,
– artykułów 7, 77 i 80 k.p.a. w zw. z art. 124 § 2 k.p.a. poprzez całkowicie dowolne przyjęcie 173 dni jako okresu, za który nadzorcy należy się wynagrodzenie za dozorowanie w sytuacji, gdy przedmiotowy towar jest nadal dozorowany, a decydujący w tym względzie winien być rzeczywisty moment odbioru dozorowanego pojazdu. Ponadto organy obu instancji błędnie ustaliły, w oparciu o notatkę urzędową, że pracownik Urzędu Skarbowego w Z. przybył do dozorcy. Tymczasem treść ani data sporządzenia w żaden sposób nie zostały potwierdzone przez dozorcę. Naruszenie powołanych przepisów nastąpiło także poprzez dowolne i instrumentalne zakwestionowanie przez organ II instancji, iż przedstawiona przez dozorcę kalkulacja kosztów odbiega od rzeczywistych kosztów ponoszonych jako związanych z dozorowaniem dlatego, że jest zbliżona do opłat określonych przedmiotową uchwałą rady powiatu Z., co świadczy również o apriorycznym nastawieniu organu skarbowego do przedkładanych przez dozorcę dokumentów i odmawianiu im waloru wiarygodności tylko dlatego, ze nie pasują do przyjętego przez ten organ sposobu wyliczenia wynagrodzenia.
2. przepisów prawa materialnego, w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 102 § 2 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w realiach sprawy.
Skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia go poprzedzającego, a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi stwierdziła, iż organ odwoławczy dostrzegając słuszność zarzutów zażalenia powinien uchylić postanowienie organu I instancji, a nie zlecać mu dokonanie dodatkowych, kluczowych i najważniejszych, czynności postępowania dowodowego. Zlecenie przez organ odwoławczy powyższych czynności spowodowało, iż organ I instancji dążył do tego aby postępowanie uzupełniające w możliwie najmniejszym stopniu potwierdziło wątpliwości związane z jego rozstrzygnięciem.
Zupełnym nieporozumieniem świadczącym o całkowitej dowolności organów administracji publicznej jest również przyjmowanie i odwoływanie się przez organ II instancji do wymyślonej na potrzeby tego postępowania instytucji abonamentu, którą się posługuje organ przy obliczaniu należnego wynagrodzenia po 30 dniach dozorowania pojazdu, który przeszedł na rzecz Skarbu Państwa. Skoro organ jednoznacznie stwierdza, iż w realiach sprawy mamy do czynienia ze stosunkiem administracyjnoprawnym i należy stosować drogę administracyjną, to analizując specyfikę prowadzenia parkingu depozytowego, koniecznym jest zbadanie specyfiki prowadzenia parkingów depozytowych przez inne podmioty prowadzące takie parkingi na zlecenie policji (np. z Ł., P.), a nie porównywanie w procesie obliczenia wynagrodzenia dozorcy stawek dziennych ( kosztów i wynagrodzenia ) ustalanych na podstawie stosunków zobowiązaniowych w relacjach przedsiębiorca – osoba fizyczna, która np. za wykupienia miejsca parkingowego z góry na określony czas wykupuje abonament. Do wyliczenia stosownej kwoty kosztów dozoru i wynagrodzenia za dozór konieczne jest m.in. porównanie ze stawkami stosowanymi u innych podmiotów prowadzących podobną działalność w tym samym obszarze wykonywania dozorowania pojazdów usuniętych z drogi publicznej na zlecenie policji. Inna jest specyfika dozorowania na rzecz Skarbu Państwa, a inna odpłatnego wynajmowania miejsca parkingowego dla osób fizycznych w stosunkach cywilnoprawnych.
W okolicznościach niniejszej sprawy zabrakło wnikliwej i wszechstronnej analizy, zaś przyjęte przez organ odwoławczy kryteria noszą cechy dowolności, gdyż nie uwzględniają specyfiki prowadzenia porównywalnych ( podobnych ) parkingów depozytowych przez podmioty trudniące się podobną ( a nie zupełnie inną ) działalnością.
W ocenie skarżącej brzmienie przepisu § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie usuwania pojazdów jest jednoznaczne i nie może w pozytywny sposób przesądzać o uprawnieniu naczelnika urzędu skarbowego, jako reprezentanta Skarbu Państwa, do żądania wydania pojazdu bez uiszczenia należnego wynagrodzenia. Postanowienia tej normy prawnej dają kompetencje właściwym naczelnikom urzędów skarbowych jedynie do orzekania ( o charakterze deklaratywnym ) co do przejścia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa. Błędna wykładnia § 8 ust.1 tego rozporządzenia skutkowała nietrafną jego wykładnią i wyposażeniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. uprawnieniem do żądania wydania pojazdu bez uiszczenia stosownych opłat za dozorowanie, a więc przed przeprowadzeniem postępowania likwidacyjnego i wyjaśniającego. Zaprezentowany w zaskarżonym rozstrzygnięciu sposób rozumowania zupełnie nie wytrzymuje krytyki argumentów po skonfrontowaniu z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30.06.2008 r. w sprawie sygn. akt P 4/06. Z orzeczenia tego wynika niekonstytucyjność uprawnienia naczelnika urzędu skarbowego nawet do deklaratywnego orzekania o przejęciu własności na rzecz Skarbu Państwa.
Zgodnie z art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ administracyjny przyzna, na żądanie dozorcy, zwrot wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. Przepis ten, ani żaden inny przepis ustawy nie określa jak należy ustalić przedmiotową należność. Nie sposób przyjmować za organem administracji publicznej, iż koniec okresu dozorowania, za który Skarb Państwa winien ponosić opłaty ma miejsce wtedy kiedy jakiś pracownik organu zwrócić się ma do dozorcy z prośbą o wydanie pojazdu z parkingu.
Uchwała Rady Powiatu Z. ustala stawki opłat właśnie za parkowanie pojazdów usuniętych z drogi publicznej. Dlatego organ likwidacyjny mógł, a wręcz powinien, posiłkować się i odnosić do tych stawek dziennych przy ustalaniu wynagrodzenia skarżącej. Opłaty winny być ponoszone przez Skarb Państwa do dnia odebrania pojazdu od dozorcy, a w tej sprawie skutki bezczynności organu likwidacyjnego po wpłynięciu informacji od dozorcy o upływie 6 miesięcy do podjęcia jakichkolwiek czynności w toku postępowania administracyjnego, próbuje się przerzucić na dozorcę i obniżyć mu wynagrodzenie.
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, powołując się na argumenty wcześniej przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Ponadto stwierdził, iż skarżący całkowicie mija się z prawdą podając okoliczność dozorowania nadal przedmiotowego pojazdu. Z akt sprawy wynika bezsprzecznie, iż FIAT 125p nr rej. […] został odebrany z parkingu spółki w dniu 19.10.2006 r. przez poborcę skarbowego T. J. Potwierdzenie odbioru stanowi protokół przekazania i odbioru samochodu z dnia 19.10.2006 r., podpisany przez w/w poborcę skarbowego i pracownika spółki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie zawarte w niej zarzuty są trafne.
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz.1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. W myśl zaś art. 1 § 2 wymienionej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Na podstawie art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p. p. s. a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji
publicznej i stosują środki określone w ustawie.
W myśl zaś art. 145 § 1 p. p. s. a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:
1./ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części jeżeli stwierdzi:
a./ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy;
b./ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego;
c./ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;
2./ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art.156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;
3./ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.
Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji lub postanowienia, czy są one zgodne z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.
Zgodnie z art. 102 § 2 ustawy z dnia 17.06.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz.U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm. ) organ egzekucyjny przyznaje na żądanie dozorcy zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór.
Organ odwoławczy zaskarżonym postanowieniem przyznał spółce " M" kwotę 1131,36 zł. tytułem zwrotu wydatków koniecznych związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór w okresie 472 dni. Spółka w skardze kwestionuje zarówno wysokość przyznanej kwoty jak i okres za jaki należy się jej zapłata.
W ocenie sądu okres dozorowania pojazdu – 472 dni został wyliczony prawidłowo. Niewątpliwie datą początkową od której Spółce przysługiwało wynagrodzenie oraz zwrot koniecznych wydatków od Skarbu Państwa był dzień przejścia własności przedmiotowego pojazdu na rzecz Skarbu Państwa tj. 13.04.2004 r. W ocenie Sądu organy orzekające w sprawie prawidłowo przyjęły, że datą końcową jest dzień zgłoszenia się upoważnionego poborcy podatkowego na parking Spółki celem odebrania przedmiotowego pojazdu tj. 28 07.2005r. Z akt administracyjnych bezspornie wynika, że właśnie w tym dniu poborca skarbowy działający z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. po raz pierwszy zgłosił się po odbiór auta, które nie zostało mu wydane z uwagi na brak wniesienia opłaty za parkowanie.
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi dotyczący braku uprawnienia naczelnika urzędu skarbowego do żądania wydania pojazdu bez uiszczenia stosownych opłat za dozorowanie. Stanowisko skarżącego zasługiwałoby na aprobatę w przypadku, gdyby do Skarbu Państwa miały zastosowanie opłaty przewidziane w uchwale rady powiatu. Tymczasem w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że opłaty za parkowanie, jakie ustala rada powiatu na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym odnoszą się do właścicieli (innych niż Skarb Państwa) pojazdów usuwanych z dróg publicznych i umieszczanych na parkingach w trybie przewidzianym przepisami art. 130a cyt. ustawy i wprost nie mają zastosowania do Skarbu Państwa, który stał się właścicielem pojazdu przechowywanego na parkingu z uwagi na wystąpienie przesłanek wymienionych w ust. 10 art. 130a. ( por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 21.02.2007 r., sygn. I OSK 1765/06 – LEX nr 344067 , wyrok NSA w Warszawie z dnia 15 maja 2007r. sygn. I OSK 1768/06, LEX nr 347847). Skoro więc przedmiotowe opłaty nie mają wprost zastosowania do Skarbu Państwa, to również przepis uzależniający wydanie pojazdu od uiszczenia ustalonej w powyższym trybie opłaty nie ma zastosowania do Skarbu Państwa. Sporna kwestia jest natomiast w opinii Sądu uregulowana w art. 102 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji , który jednoznacznie stanowi, że "dozorca obowiązany jest przechowywać zajętą ruchomość z taką starannością, aby nie straciła na wartości, oraz wydać ją na wezwanie organu egzekucyjnego lub poborcy skarbowego(…)" i nie uzależnia obowiązku wydania poborcy skarbowemu zajętej ruchomości od uprzedniego uiszczenia jakiejkolwiek opłaty. Dopiero § 2 tego przepisu wskazuje, że na żądanie dozorcy organ egzekucyjny przyzna zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór. Na postanowienie organu egzekucyjnego wydane w tym przedmiocie wierzycielowi, zobowiązanemu oraz dozorcy służy zażalenie, a następnie skarga do sądu administracyjnego. Powyższe stanowisko wzmacnia znany skarżącej pogląd sądów powszechnych powołany w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia oparty na przepisie art. 222 Kodeksu cywilnego.
Już tylko na marginesie sprawy należy podnieść, że skarżąca zażądała zwrotu wydatków i wynagrodzenia za wykonywanie dozoru wystawiając fakturę w dniu […] r., a zatem po ponad 30 dniach od wydania samochodu. Organ administracji mógł wypłacić należną kwotę po zapoznaniem się z żądaniem dozorcy i po ustaleniu prawidłowości wyliczenia kwoty w tym żądaniu określonej.
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi, iż przedmiotowy samochód jest nadal dozorowany przez spółkę. W aktach administracyjnych ( k. 28 ) znajduje się protokół z dnia 19.10.2006 r. przekazania i odbioru z parkingu spółki samochodu FIAT 125p o nr rej. […] podpisany przez poborcę skarbowego T. J. i dyspozytora spółki M P. M. Dokument ten stanowi dowód wydania pojazdu z parkingu w dniu 19.10.2006 r.
Przechodząc do zarzutu dotyczącego ustalenia wysokości przyznanego wynagrodzenia za zwrot wydatków koniecznych związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór, na wstępie należy podkreślić, że w myśl art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym ( t. jedn. Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ) pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy. Zgodnie natomiast z przepisem § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2.08.2002 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz.U. z 2002 r. Nr 134, poz. 1133 ze zm. ) o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa orzekał naczelnik właściwego miejscowo urzędu skarbowego.
Niesporne w sprawie pozostaje, iż przedmiotowy pojazd został usunięty z drogi przez policję w dniu 12.10.2003 r., a następnie umieszczony na parkingu skarżącej. Wobec nieodebrania pojazdu w okresie 6 miesięcy przez właściciela Naczelnik Urzędu Skarbowego w Z. decyzją z dnia […]. orzekł o jego przejściu na rzecz Skarbu Państwa. Powyższa decyzja miała charakter deklaratoryjny, bowiem z mocy przepisu ustawy ( art. 130 a ust. 10 ) pojazd stał się własnością Skarbu Państwa w dniu 13.04.2004 r. i od tej daty Skarb Państwa ponosi koszty jego parkowania.
Wobec pojawiającego się w sprawie zagadnienia przejścia na rzecz Skarbu Państwa własności pojazdu konieczne jest odniesienie się przez Sąd do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3.06.2008 r. sygn. akt P 4/06. W orzeczeniu tym Trybunał uznał, że art. 130 a ust. 10 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym w zakresie, w jakim dopuszcza odjęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu, jest niezgodny z art. 46, art. 21 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Także niezgodny z Konstytucją ( art. 64 ust. 3 ) jest art. 130 a ust. 11 pkt 3 tej ustawy. Ponadto § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2.08.2002 r. w sprawie usuwania pojazdów jest niezgodny z art. 130 a ust. 11 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz art. 92 ust. 1 i art. 46 Konstytucji. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny stwierdził, ze przepisy art. 130 a ust. 10 i 130 a ust. 11 pkt 3 w/w ustawy, w zakresie tam wskazanym tracą moc obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Ogłoszenie to nastąpiło w dniu 11.06.2008 r. ( Dz.U. Nr 100, poz. 649 ).
W uzasadnieniu wyroku Trybunał wyjaśnił, że jeśli chodzi o niekonstytucyjny przepis § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie usuwania pojazdów, należy przypomnieć, że utracił on już moc obowiązującą na skutek wejścia w życie nowego rozporządzenia z 2007 r. Został jednak zastąpiony identycznej treści przepisem § 8 ust. 1 rozporządzenia z 2007 r. Należy przyjąć, że orzeczenie przez Trybunał Konstytucyjny, iż art. 130 a ust. 11 pkt 3 prawa o ruchu drogowym jest niezgodny z art. 64 ust. 3 Konstytucji, w konsekwencji spowoduje także utratę mocy obowiązującej wydanego na jego podstawie przepisu § 8 ust. 1 nowego rozporządzenia z 2007 r. Orzeczenie przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności przepisu ustawowego, upoważniającego do wydania rozporządzenia, pociąga bowiem za sobą utratę mocy obowiązującej wydanego na jego podstawie rozporządzenia. Trybunał podkreślił ponadto, że odroczenie terminu utraty mocy obowiązującej zakwestionowanych przepisów ma ten skutek, że w okresie 12 miesięcy od ogłoszenia wyroku Trybunału w organie promulgacyjnym – Dzienniku Ustaw przepisy te, mimo że obalone w stosunku do nich zostało domniemanie konstytucyjności, winny być przestrzegane i stosowane przez wszystkich adresatów, w tym przez sądy orzekające. Zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego o odroczeniu mocy obowiązującej przez niekonstytucyjne przepisy ma charakter ostateczny i moc powszechnie obowiązującą.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd orzekający w niniejszej sprawie uznał, iż zaskarżone postanowienie, będące konsekwencją decyzji wydanej w dniu […] ( w przedmiocie przejścia na rzecz Skarbu Państwa samochodu FIAT 125p nr rej. […]) przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. na podstawie art. 130 a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym należy uznać za wydane w oparciu o przepisy obowiązujące. Ponadto zauważyć należy, iż wymieniona wyżej decyzja stała się ostateczna i pozostaje w obrocie prawnym.
W ocenie sądu nie są zasadne, podniesione w skardze, zarzuty naruszenia przez Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. przepisów art. 15, 138 § 1 i 136 k.p.a. Organ ten, na podstawie art. 136 k.p.a., przeprowadził z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie. W pismach z dnia 14.05.2007 r. i z dnia 24.09.2007 r. zobowiązał dodatkowo organ, który wydał postanowienie do przedstawienia wykazu podmiotów prowadzących parkingi, uznanych przez ten organ za reprezentatywne, oraz wyjaśnienia w jaki sposób ( ustnie, pisemnie ) uzyskano informacje od osób prowadzących parkingi, a także czy ustalona wysokość składek płaconych przez klientów zależna była od okresu na jaki uzgodniono parkowanie.
Organ I instancji wykonując powyższe zalecenia nadesłał notatkę urzędową sporządzoną w dniu 6.06.2006 r. ( załączona do pisma z dnia 22.05.2007 r. ) wymieniającą parkingi uwzględnione w postanowieniu I instancji oraz sposób ich zabezpieczenia i stawki opłat, a ponadto pismo z dnia 22.10.2007 r. wraz z załącznikiem (nr 8 ) zawierającym informacje zbieżne z podanymi w notatce z dnia 6.06.2006 r.
Organ odwoławczy dodatkowo uzupełnił materiał dowodowy w zakresie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych. W tym miejscu należy podkreślić, że przedmiotem postępowania odwoławczego jest ponowne rozpoznanie i rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej rozstrzygniętej postanowieniem organu I instancji. Granice postępowania dowodowego generalnie zatem wyznaczają zasady ogólne postępowania administracyjnego, a przede wszystkim zasada prawdy obiektywnej i zasada dwuinstancyjności. W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że "kompetencje orzecznicze organu odwoławczego nie sprowadzają się tylko do kontroli zasadności zarzutów podniesionych w stosunku do decyzji organu I instancji" (por. wyrok NSA z dnia 09.08.1988r. w sprawie SA/Ka 378/88 niepubl.). Organ odwoławczy zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i zasadą swobodnej oceny dowodów dokonuje oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu przed pierwszą instancją. Jeżeli organ odwoławczy stwierdzi, że postępowanie dowodowe przeprowadzone w I instancji wymaga uzupełnienia, nie zostały bowiem ustalone wszystkie istotne mające znaczenie prawne dla sprawy okoliczności faktyczne lub przeprowadzone prze organ I instancji dowody nie dają podstawy do uznania okoliczności faktycznych za udowodnione może z urzędu lub na wniosek strony przeprowadzić postępowanie dowodowe. Jeżeli wyniki tego postępowania prowadzą do zmiany rozstrzygnięcia sprawy przez organ odwoławczy ma on wówczas kompetencje merytoryczno- reformacyjne (art. 138 § 1 pkt 2 Kpa) obejmujące zarówno korygowanie wad prawnych decyzji organu I instancji, polegających na niewłaściwie zastosowanych przepisach prawa materialnego jak i wad polegających na niewłaściwej ocenie okoliczności faktycznych. W kontekście powyższych rozważań Sąd stwierdza, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie doszło do naruszenia wskazanych art. 15, 136 i 138 § 2 Kpa. Organ odwoławczy ponownie rozpatrzył sprawę merytorycznie, przeprowadzając uzupełniające postępowanie dowodowe. Przedstawione zaś przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. informacje, sprowadzające się do krótkiego opisu zabezpieczeń parkingów i stosowanych opłat, nie zmierzały – jak podnosi skarżąca – do obrony wcześniejszego postanowienia. Stanowiły w istocie uzupełnienie lakonicznie sporządzonego uzasadnienia orzeczenia.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30.09.1999 r. ( sygn. akt IV SA 1591/97) wyraził pogląd, iż konieczność przeprowadzenia dowodu, uzupełnienia w niewielkim zakresie postępowania lub uzupełnienia rozstrzygnięcia mieści się w kompetencji organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania wyjaśniającego, wyłączając dopuszczalność kasacji decyzji. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Zasadnie natomiast skarżąca podnosi, iż organ odwoławczy wydając zaskarżoną decyzję naruszył przepisy artykułów 7, 77 § 1, 80 k.p.a. oraz 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Naruszenia te, w ocenie sądu, mogły mieć wpływ na wynik sprawy.
Skarżącej, dozorującej pojazd usunięty z drogi w trybie art. 130 a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym przysługuje zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za dozór ( art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ).
Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. podjął działania zmierzające do ustalenia wysokości koniecznych wydatków poniesionych przez spółkę oraz przysługującego jej wynagrodzenia. W dniach 13.02.2008 r. i 28.03.2008 r. wystosował do spółki pisma wzywające do udzielenia wyjaśnień, w oparciu o które stałoby się możliwe wyliczenie jej należności. Organ nie zgodził się bowiem z kalkulacją dołączoną przez spółkę do pisma z dnia 8.02.2008 r. Przedstawiona " kalkulacja 1 doby postoju samochodu zleconego przez policję na parking prowadzony przez ZPK " M" wykazywała należność 13,38 zł. W szczególności zastrzeżenia organu budziły kwestie ustalenia kosztów ogólnych ( 80% ) i zysku spółki ( 40% ). Spółka odpowiadając na wezwania organu przedstawiła argumentację uzasadniającą jej stanowisko ( pisma z 23.02. i 11.04.2008 r.). Argumentacja ta zdaniem organu była oparta na nierzetelnych dowodach i nieprawidłowych obliczeniach kalkulacyjnych. Wobec powyższego organ odwoławczy nie wziął pod uwagę wyliczeń strony i dokonał własnych wyliczeń. Przyjął zasadę, że za pierwsze 30 dni sprawowania dozoru stawka dzienna zgodna jest ze średnią ceną dla klientów okazjonalnie korzystających z usługi parkowania na parkingach przyjętych do analizy porównawczej przez organ I instancji. Natomiast za kolejne dni stawka dzienna została określona w oparciu o uśrednioną wysokość opłat miesięcznych, tzw. abonamentowych jakie płacą klienci parkujący pojazdy w dłuższych okresach.
W ocenie sądu przyjęty przez organ odwoławczy sposób obliczania należności podmiotu prowadzącego parking dozorowany jest nieprawidłowy. Należność odpowiadać powinna sumie dwóch pozycji, to jest wydatkom koniecznym związanym z wykonywaniem dozoru i wynagrodzeniu za dozór.
Ustawodawca nie mówi o wydatkach odpowiadających przeciętnym wydatkom związanym z dozorowaniem rzeczy, ale wskazuje na wydatki poniesione przez konkretnego dozorcę. Tym samym organ zobowiązany był ustalić konieczne wydatki skarżącej spółki związane z dozorowaniem przedmiotowego samochodu przez okres 472 dni.
Spółka na wezwanie organu przedstawiła wyjaśnienia i kalkulacje, a także dokumenty – rachunek zysków i strat oraz bilans sporządzony na dzień 31.12.2006 r. Należy stwierdzić, że wyjaśnieni spółki w pewnych fragmentach były nieprofesjonalne Np. w punkcie VI pisma z dnia 11.04.2008 r. spółka odpowiada, że, cyt: " Co do pytania Pana Dyrektora co rozumie się pod pojęciem analizowanego okresu przechowywania ? Spółka pod przedmiotowym pojęciem rozumie to, co Pan Dyrektor zapewne miał na myśli formułując pytanie w punkcie V". Jednak co do zasady spółka realizowała polecenia organu zawarte w pismach z dnia 13.02.2008 r. i 28.03.2008 r., poprzez składanie wyjaśnień, kalkulacji i dokumentów. W ocenie Sądu organ przedwcześnie uznał wyjaśnienia i kalkulacje skarżącej za nierzetelne i dopasowane do wysokości opłat wynikających z niemającej zastosowania uchwały rady powiatu.
Organ mając wątpliwości co do rzetelności kalkulacji dokonanej przez spółkę zobowiązany był podjąć czynności zmierzające do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Powinien zatem poddać analizie złożone pisma oraz dokumenty i ewentualnie skorygować nieprawidłowości kalkulacji sporządzonej przez spółkę. Analiza powinna obejmować m.in. kwestionowaną przez organ wysokość kosztów ogólnych spółki. W przypadku uznania, że sprawdzenie kalkulacji wymaga posiadania wiadomości specjalnych, organ mógł zwrócić się do biegłego z zakresu księgowości o wydanie opinii. Tymczasem organ wyjaśnienia strony w całości odrzucił i przyjął własną, nieodpowiadającą normie przepisu art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, metodę wyliczenia koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru.
Organ odwoławczy rozpatrując kwestię wysokości należnego spółce wynagrodzenia za dozór pojazdu wyszedł z prawidłowego założenia, iż art. 102 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie ustala kryteriów ustalania wysokości wynagrodzenia dozorcy, a zatem w tym zakresie należy posiłkować się odpowiednio art. 836 kodeksu cywilnego. Przepis ten stwierdza – jeżeli wysokość wynagrodzenia za przechowanie nie jest określona w umowie albo taryfie, przechowawcy należy się wynagrodzenie przyjęte w danych stosunkach. Oznacza to, że przy określaniu wynagrodzenia przyjętego w danych stosunkach należy uwzględnić zakres obowiązków przechowawcy i okoliczności towarzyszące przechowaniu, to jest miejsce przechowania, warunki sprawowania pieczy nad zajętą ruchomością oraz wielkość składowanego przedmiotu i powierzchnię zajętą do jego składowania w sposób zapewniający jego właściwości. Niezbędne jest uwzględnienie opłat stosowanych u innych podmiotów prowadzących podobną co dozorca działalność, jak również specyfiki parkingu prowadzącego dozór.
Realizacja przyjętego założenia nastąpiła jednak w sposób wadliwy. Zgodzić się należy z zarzutem skargi, iż parkingami prowadzącymi podobną co spółka " M" działalność są inne parkingi depozytowe dozorujące pojazdy usunięte z drogi przez policję. Nie mogą zostać uznane za parkingi prowadzące " podobną działalność" przyjęte przez organ parkingi strzeżone z terenu miasta Z., na których kierowcy pozostawiają pojazdy na podstawie zawartej z właścicielem parkingu umowy cywilnej. Specyfika obu rodzajów parkingów jest różna. Parkingi dozorujące mają obowiązek realizowania każdego zlecenia policji dotyczącego umieszczenia pojazdu na parkingu strzeżonym i powiadamiania urzędów skarbowych o nieodebraniu pojazdów przez właścicieli. Ponadto, w przeciwieństwie do parkingów uznanych przez organ za reprezentatywne, są zobowiązane przechowywać pojazdy z uszkodzeniami powypadkowymi. Pojazdy takie wymagają szczególnego nadzoru i dodatkowych czynności związanych z umieszczaniem na parkingu i przygotowaniem do wydania zgłaszającemu się przedstawicielowi Skarbu Państwa, na który przeszła własność pojazdu.
Organ ustalając wysokość wynagrodzenia należnego spółce powinien wziąć zatem pod uwagę wynagrodzenia uzyskiwane przez inne podmioty prowadzące parkingi depozytowe. Celowe byłoby zwrócenie się przez organ do podmiotów na terenie województwa łódzkiego, prowadzących parkingi depozytowe w miastach o zbliżonej wielkości do Zgierza, o podanie informacji o wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia za dozorowanie pojazdów, których własność przeszła na Skarb Państwa. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że fakt, iż w świetle utrwalonego orzecznictwa opłaty za dozorowanie aut na parkingach depozytowych, ustalane w drodze uchwały przez radę powiatu nie mają zastosowania do Skarbu Państwa nie oznacza, że materiałem porównawczym dla ustalenia stosownego wynagrodzenia mogą być inne niż depozytowe parkingi i przyjmowane tam opłaty w dodatku uśrednione. Nie należy zapominać, że istnieje ustawowy obowiązek kierowania aut zatrzymanych w trybie art. 130a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym na parkingi wyznaczone przez starostę i w ocenie Sądu tylko tego rodzaju parkingi mogą być ewentualnym materiałem porównawczym. Jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 15 maja 2007r. sygn. I OSK 1768/06 ( Lex nr 347847) "Ani art. 102 § 2 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.), ani żaden inny przepis powołanej ustawy nie określa jak należy ustalić przedmiotową należność. Nie ulega natomiast wątpliwości, że należność ta winna odpowiadać wydatkom poniesionym przez podmiot wykonujący dozór na wykonywanie dozoru w tym przypadku na utrzymanie i eksploatację parkingu oraz wynagrodzenie za sprawowany dozór mienia przechowywanego na parkingu".
Na zakończenie należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Mając powyższe na uwadze Sąd nie jest związany oceną prawną wyrażoną przez WSA we Wrocławiu w wyrokach na które powołał się Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. w głosie do protokołu z dnia 3 lutego 2009r. Tym samym skład orzekający w przedmiotowej sprawie nie podziela zaprezentowanego w tych wyrokach stanowiska.
Organ rozpoznając ponownie sprawę ustali wysokość poniesionych przez skarżącą spółkę wydatków koniecznych związanych z dozorowaniem przedmiotowego pojazdu. Nastąpi to po przeanalizowaniu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jeśli organ uzna, ze analiza powyższa wymaga wiadomości specjalnych zwróci się do biegłego z zakresu księgowości o wydanie opinii. Natomiast określenie wynagrodzenia spółki nastąpi po uzyskaniu przez organ stosownych wyjaśnień podmiotów prowadzących parkingi depozytowe w innych miastach województwa łódzkiego, o wielkości zbliżonej do miasta Zgierza.
Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 c p.p.sa. uchylił zaskarżone postanowienie. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonego postanowienia Sąd orzekł stosownie do art. 152 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a.
A. B.

Uzasadnienie wyroku