I SA/Wr 1369/09 – Wyrok WSA we Wrocławiu


Sygnatura:
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne:
Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-08-17
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Oddalono skargę o wznowienie postępowania
Sędziowie:
Dagmara Dominik
Marta Semiczek
Tomasz Świetlikowski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Dagmara Dominik, Sędzia WSA Marta Semiczek, Protokolant Dagmara Stankiewicz-Rajchman, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 listopada 2009 r. sprawy ze skargi E. W. w przedmiocie wznowienia postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia […] r. o sygn. akt I SA/Wr 897/08 dotyczącym podatku od nieruchomości za 2008 r. oddala skargę o wznowienie postępowania.
Uzasadnienie: Przystępując do rozstrzygania Sąd uwzględnił stan faktyczny i prawny sprawy j/n. Wyrokiem z dnia 12 marca 2009 r. (sygn. akt I SA/Wr 897/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę E. W. (dalej: skarżący/ strona/podatnik) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. (dalej: SKO) z dnia […] r. (nr […]) w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. W/w wyrok stał się prawomocny z dniem 15 kwietnia 2009 r.
W dniu 17 sierpnia 2009 r. strona wniosła skargę o wznowienie postępowania zakończonego powołanym na wstępie wyrokiem. Jako podstawę wznowienia powołała art. 273 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.). Uzasadniała, że decyzja, której dotyczył wyrok, została wydana na podstawie sfałszowanych danych. Podniosła, iż wysokość podatku od nieruchomości za 2008 r. wyliczono w oparciu
o operat szacunkowy, z którym się nie zgadza. Wywodziła, że dokonując wymiaru podatku błędnie przyjęto liczbę udziałów w prawie użytkowania wieczystego działki nr […] obręb w L., które według SKO oraz danych przedłożonych
i potwierdzonych przez Urząd Miasta i Gminy w J.-L. wynoszą 244, podczas gdy faktyczna ich ilość to 248 (strona przedstawiła własne wyliczenia w tym zakresie). Zauważyła strona, iż nieprawidłową wielkość udziałów (244) zawiera również akt notarialny Repertorium A Nr […]. 13.03.1995 r. Skarżący stwierdził, że powyższe ustalenia poczynił w dniu 8 sierpnia 2009 r. Podkreślił, iż ustalenia te potwierdzają jednoznacznie, że organ podatkowy pobrał zawyżony podatek od nieruchomości za 2008 r. (także za lata wcześniejsze).
Reasumując, strona wniosła o ponowne rozpatrzenie i uwzględnienie jej skargi na decyzję SKO oraz zmianę wydanego 12 marca 2009 r. wyroku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.
Instytucja wznowienia postępowania umożliwia rozpoznanie sprawy, w której zapadł wyrok prawomocny. Wznowienie postępowania może jednak nastąpić wyłącznie w przypadkach przewidzianych w Dziale VII p.p.s.a. Powyższe wynika z treści art. 270 p.p.s.a. Skarga o wznowienie postępowania, zgodnie z art. 277 i 279 p.p.s.a., powinna: 1) być wniesiona – poza wyjątkami przewidzianymi w przepisach – w terminie trzymiesięcznym od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, 2) zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, 3) zawierać podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, 4) zawierać okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do jej wniesienia, 5) zawierać żądanie o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Rozpatrzenie skargi o wznowienie, co wynika z art. 280 § 1 p.p.s.a, warunkuje wniesienie skargi w terminie i oparcie jej na ustawowej podstawie wznowienia. Brak jednego z tych elementów powoduje to, że rozpoznanie skargi o wznowienie jest niemożliwe, skutkując jej odrzuceniem.
Sąd zauważa, iż skarga strony spełnia wszelkie formalne przesłanki pozwalające na jej merytoryczną ocenę.
W sprawie skarga o wznowienie oparta została na podstawie określonej w art. 273 § 2 p.p.s.a., tj. wykryciu takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać
w poprzednim postępowaniu.
Wskazując w/w podstawę wznowienia strona powołała się na okoliczność,
o której dowiedziała się 8 sierpnia 2009 r., a mianowicie, że w sprawie niewłaściwie określono udziały w prawie użytkowania wieczystego działki, na której znajdował się – będący jej własnością – garaż. Uznała strona, iż udziały te wynoszą 248, natomiast wymierzający podatek organ, bazując m. in. na akcie notarialnym z 13.03.1995 r. (przenoszącym na skarżącego użytkowanie wieczyste działki i własność garażu), przyjmuje udziały w wysokości 244. Zdaniem strony, przyjmując do wyliczenia podatku jego udział w prawie użytkowania wieczystego w wysokości 1/244 – nie zaś 1/248 – zawyżono podatek od nieruchomości za 2008 r.
Przechodząc do oceny trafności powołanej przez stronę podstawy wznowienia Sąd zauważa, iż w myśl art. 272 § 2 p.p.s.a można żądać wznowienia postępowania
w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Z przepisu tego wynika, że chodzi o wykrycie późniejsze tych okoliczności, tj. dowiedzenie się o ich istnieniu w czasie, w którym powołanie ich w zakończonym postępowaniu było niemożliwe. Wykrycie, o którym mowa w tym przepisie, odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle nieujawnionych i przez to nieznanych stronom, nie odnosi się natomiast do okoliczności i dowodów jawnych w materiale poprzedniego postępowania, a tylko niedostrzeżonych przez stronę (vide: wyrok NSA z 19 kwietnia 2005 r., sygn. akt GSK 1242/04, opubl. w Systemie informacji prawniczej LEX po nr 176988). Okoliczności te muszą przy tym istnieć w trakcie zakończonego postępowania, nie będąc jednak nim objęte. Muszą być też tego rodzaju, aby powołanie ich mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Strona nową okoliczność postrzega w błędnym przyjęciu udziałów w prawie użytkowania wieczystego działki, co skutkowało zawyżeniem podstawy naliczenia
a w konsekwencji także zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2008 r.
Zdaniem Sądu, powyższa okoliczność nie spełnia przesłanki z art. 273 § 2 p.p.s.a. Okoliczność związana z wielkością przypadającego na skarżącego udziału
w prawie użytkowania wieczystego spornej działki była bowiem ujawniona
w postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem Sądu. Skarżący tym samym,
w ramach tego postępowania, mógł tę okoliczność negować, czego nie uczynił.
Zauważyć należy, że podejmując rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku z 12 marca 2009 r. tutejszy Sąd, oddalając skargę, a w konsekwencji uznając prawidłowość dokonanego w skarżonej decyzji wymiaru podatku za 2008 r., badał – do czego zobowiązywał go m. in. art. 134 p.p.s.a. – podstawę wymiaru podatku, tj. wielkość przypadającego na podatnika udziału w prawie użytkowania wieczystego działki. Podkreślenia wymaga, iż wielkość tego udziału wynika z treści – znajdującego się
w aktach sprawy zakończonej prawomocnym wyrokiem – aktu notarialnego (Repertorium A Nr […] z 13.03.1995 r.), potwierdzającego nabycie przez skarżącego prawa do użytkowania wieczystego działki (także własności garażu)
w udziale 1/244, nie zaś 1/248. Zaakcentować ponadto trzeba, że Sąd analizował treść aktu notarialnego ponieważ zarzuty skargi wskazywały na wadliwość zapisów tego aktu. Dodać należy, iż akt notarialny, jako dokument urzędowy, korzysta z domniemania prawdziwości (autentyczności dokumentu) oraz zgodności z prawdą tego, co zostało
w nim urzędowo stwierdzone. Domniemania tego nie mogły w sprawie obalić sporządzone przez skarżącego, niepoparte żadnym wiarygodnym dowodem, wyliczenia matematyczne.
Wobec niezasadności zgłoszonej w sprawie podstawy wznowienia, Sąd
– w oparciu o art. 282 § 2 p.p.s.a.- skargę o wznowienie postępowania oddalił.

Uzasadnienie wyroku