Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Planowanie przestrzenne
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-07-23
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Arkadiusz Blewązka
Joanna Sekunda-Lenczewska
Jolanta Rosińska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Dnia 17 listopada 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA: Jolanta Rosińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA: Joanna Sekunda – Lenczewska Sędzia WSA: Arkadiusz Blewązka Protokolant Asystent sędziego Katarzyna Orzechowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2009 roku przy udziale — sprawy ze skargi U. D. i Z. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia […], Nr […] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Ł. z dnia […], Nr […] (znak: […]); 2. zasądza od organu – Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. solidarnie na rzecz strony skarżącej – U. D. i Z. D. kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. LS
Uzasadnienie: Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia […] roku, Nr […], po rozpatrzeniu odwołania E. O., Z. O., U. D. i Z. D., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Ł. z dnia […] roku, Nr […] (znak: […]).
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, organ I instancji decyzją z dnia […] roku ustalił dla "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., warunki zabudowy dla inwestycji o nazwie: budowa zespołu pawilonów handlowych branży spożywczej oraz budowlanej z ogrodem wystawienniczym, z parkingami, miejscami postojowymi, wraz z niezbędnymi elementami infrastruktury technicznej i drogowej na działce Nr ewid. […] przy ul. P. w Ł. Integralną część decyzji stanowi załącznik graficzny w postaci mapy. W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, że z uwagi na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rozpatrzenie wniosku inwestora następuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Po dokonaniu analizy funkcji cech zabudowy i zagospodarowania terenu i uzgodnień z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad w Ł., organ stwierdził, że zamierzenie inwestycyjne spełnia łącznie wymogi wynikające z przepisu art. 61 ust. 1 pkt 1 – 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i ustalił warunki zabudowy.
W odwołaniu od powyższej decyzji E. O., Z. O., U. D. i Z. D. wnieśli o jej uchylenie, bądź ewentualnie zawieszenie postępowania. Zdaniem odwołujących, decyzja narusza przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ planowana inwestycja, jako przewidziana do realizacji na działce sąsiadującej z działkami odwołujących, wpłynie bezpośrednio na sposób wykorzystania własności odwołujących i spowoduje naruszenie zasady dobrego sąsiedztwa. W miejscu planowanej inwestycji jest duże natężenie ruchu pojazdów, po przeciwnej stronie w odległości ok. 200 m znajduje się targowisko miejskie gdzie w ciągu tygodnia panuje wzmożony ruch pieszy i kołowy.
W uzupełnieniu odwołania E. O., Z. O., U. D. i Z. D., w piśmie z dnia 6 maja 2009 roku podnieśli, że ulica P. w pobliżu planowanej inwestycji jest wąska, panuje na niej duże natężenie ruchu, zwłaszcza w dni targowe, a w pobliżu zlokalizowane są dwie stacje benzynowe i targowisko miejskie. Usytuowanie obiektów handlowych u wylotu miasta ograniczy widok na zabytkowy klasztor Bernardynów i starówkę oraz zdominuje sąsiednią zabudowę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia […] roku utrzymało w mocy rozstrzygnięcie I instancji. W motywach organ wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, decyzja o warunkach zabudowy wymagana jest, gdy chodzi o zmianę zagospodarowania terenu, polegającą na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części. Planowana w sprawie inwestycja przewidziana jest do realizacji na terenie dla którego nie ma obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego i rozstrzygnięcie wymaga wydania decyzji o warunkach zabudowy. Ustalenie warunków zabudowy w drodze decyzji jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków wymienionych w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym:
– co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
– teren ma dostęp do drogi publicznej;
– istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego, a warunek ten uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną, a inwestorem;
– teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
– decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze podzieliło stanowisko organu I instancji, iż z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu wynika, że zabudowę wokół działki stanowią – budynki mieszkalne jednorodzinne, wielorodzinne (kamienice), usługi. Planowany rodzaj zabudowy to zabudowa usługowa – pawilon branży spożywczej i pawilon budowlany. W ramach prowadzonego postępowania organ I instancji dokonał uzgodnień z zarządcą drogi stosownie do przepisu art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organ uznał, że analiza terenu pozwala na uznanie, że wnioskowana inwestycja spełnia warunki o jakich mowa w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia warunków wymienionych w cytowanym przepisie. Do tych warunków należy m.in. tzw. zasada dobrego sąsiedztwa, uzależniająca zmianę w zagospodarowaniu terenu od dostosowania się do określonych cech zagospodarowania terenu sąsiedniego. Celem zasady dobrego sąsiedztwa jest zagwarantowanie ładu przestrzennego, jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w przyporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo – społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno – estetyczne. Zasada dobrego sąsiedztwa określa konieczność dostosowania nowej zabudowy do wyznaczonych przez zastany w danym miejscu stan zagospodarowania obszaru. Zdaniem organu zasada dobrego sąsiedztwa, wymaga zachowania kontynuacji funkcji w jej szerokim rozumieniu i nie wymaga przy projektowaniu nowych inwestycji powielania celu i charakterystyki zabudowy istniejącej na terenie sąsiednim. Dlatego, w ocenie organu, rozumienie pojęcia "kontynuacja funkcji" nie może być zawężające i ograniczające się do możliwości powstania w danym miejscu obiektów tożsamych z istniejącymi. Wobec tego, jeśli istniejąca zabudowa realizuje funkcję usługową o różnym profilu działalności gospodarczej to nowa zabudowa pawilonu handlowego z branży spożywczej i pawilonu budowlanego z ogrodem wystawienniczym oraz parkingu, stanowi kontynuację funkcji. W tej sytuacji, nowa inwestycja jest dopuszczalna i nie godzi w zastany sposób zagospodarowania terenu.
Ustosunkowując się do zarzutów odwołania organ wyjaśnił, że nie ma w sprawie podstaw do zawieszenia postępowania do czasu uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Okoliczność prowadzenia prac nad planem nie stanowi podstawy do zawieszenia postępowania administracyjnego na mocy art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W omawianej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, że dla danego obszaru sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest obowiązkowe.
Również nie jest zasadny zarzut naruszenia zasady dobrego sąsiedztwa. Organ już wcześniej wskazał, że planowana zabudowa musi się mieścić w granicach zastanego w danym miejscu sposobu zagospodarowania, w tym użytkowania obiektów. Wobec tego wymóg kontynuacji funkcji spełnia taka zabudowa, którą można pogodzić z istniejącą już funkcją, przy czym należy mieć na względzie, że celem ustawodawcy było zachowanie ładu przestrzennego, a nie zablokowanie inwestycji w razie braku planu miejscowego. Dlatego rozumienie tego pojęcia, zdaniem organu odwoławczego, nie może być zawężające i ograniczające się do możliwości powstania w danym miejscu obiektów tożsamych z już istniejącymi. W okolicznościach niniejszej sprawy, na terenie gdzie występuje funkcja usługowa, inwestycja polegająca na budowie dwóch pawilonów usługowych z parkingami jest zgodna z zastanym na tym terenie sposobem użytkowania obiektów. W tym zakresie organ wyjaśnił, że nie podziela także argumentów zaprezentowanych w cytowanym przez stronę odwołującą się orzecznictwie i komentarzach.
W odniesieniu do kwestii natężenia ruchu drogowego w okolicy organ wskazał, że w wymaganiach dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu przewidziano, że część działki przeznaczona zostanie pod docelowe poszerzenie drogi krajowej i drogi gminnej, co będzie miało wpływ na poprawienie stanu komunikacji drogowej w tym rejonie. Zarządca drogi pozytywnie uzgodnił projekt decyzji o warunkach zabudowy (postanowienie z dnia […] roku) i wskazał na uwarunkowania wynikające z ustawy o drogach publicznych. Planowana inwestycja przewiduje realizację parkingów i miejsc postojowych co, wbrew zarzutom odwołujących, poprawi warunki komunikacyjne w tym rejonie, zwłaszcza, że jest to teren na obrzeżach miasta.
W konkluzji organ wskazał, iż planowana inwestycja jest przewidziana do realizacji na działce o dużej powierzchni, w otoczeniu obiektów wykorzystywanych do działalności gospodarczo – usługowej, na terenie położonym u wylotu z miasta i w tych konkretnych uwarunkowaniach terenowych zlokalizowanie pawilonów handlowych nie narusza wymogów, kontynuacji funkcji, ani ładu przestrzennego.
W toku prowadzonego postępowania zarówno przed organem I instancji, jak i organem odwoławczym, stronie zapewniono czynny udział w postępowaniu i umożliwiono zapoznanie się i wypowiedzenie co do zebranych dowodów.
W skardze na powyższą decyzję U. D. i Z. D. wnieśli o jej uchylenie. W motywach skargi strona opisała dotychczasowy przebieg postępowania wskazując, że ustalenie warunków zabudowy, dla terenu, na którym nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, następuje w decyzji o warunkach zabudowy wydawanej na podstawie analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu. W analizie tej organ wyznacza obszar analizowany. Zagadnienie, w jaki sposób należy wyznaczyć granice obszaru analizowanego oraz jakie działki uznaje się za działki sąsiednie, jak wskazano w skardze, jest przedmiotem kontrowersji w orzecznictwie. W odniesieniu do analizy załączonej do akt administracyjnych wskazano, iż do obszaru analizowanego włączono budynki wielorodzinne, a północna granica obszaru znajduje się w dużo większej odległości od działki objętej zamierzeniem inwestycyjnym, niż pozostałe granice obszaru analizowanego. Zdaniem strony, w innej decyzji wydanej dla tej samej działki organ określił granice obszaru analizowanego w sposób bardziej rygorystyczny, niż w przedmiotowej sprawie. Taka przychylność organu pozwoliła na określenie warunków zabudowy w sposób korzystniejszy dla inwestora. Następnie strona wskazała, że w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla miasta Ł. działka objęta zamierzeniem inwestycyjnym została przeznaczona pod usługi służące obsłudze ruchu turystycznego. Zdaniem skarżących, organ nie uwzględnił wzrostu natężenia ruchu w okolicy.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z innych powodów niż wskazane w jej treści.
Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Materialno – prawną podstawę rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 zd. I ustawy, zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków (art. 61 ust. 1 ustawy):
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
Decyzja o warunkach zabudowy wydawana jest na podstawie analizy przygotowanej w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).
Zgodnie z treścią § 2 pkt 4 rozporządzenia, obszar analizowany to teren określony i wyznaczony granicami, którego funkcję zabudowy i zagospodarowania oraz cechy zabudowy i zagospodarowania analizuje się w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania. W celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy (§ 3 ust. 1 rozporządzenia). Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów (§ 3 ust. 2 rozporządzenia).
Pierwszym elementem, na który należy zwrócić uwagę w przedmiotowej sprawie jest kwestia określenia zakresu obszaru analizowanego. W stanie faktycznym sprawy, zdaniem składu orzekającego, doszło do naruszenia § 3 cytowanego rozporządzenia, gdyż na mapie stanowiącej załącznik do przygotowanej analizy urbanistycznej, jak i na mapie dołączonej do decyzji, nie określono, w sposób precyzyjny, obszaru analizowanego. Brak takiego określenia powoduje, że nie da się ustalić, które sąsiednie działki zostały zaliczone do obszaru analizowanego. Nadto, nie wynika to z części opisowej analizy. Brak tych informacji nie pozwala na zweryfikowanie, czy nowa zabudowa stanowi kontynuację funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu.
Następnie, zgodnie z przepisem art. 61 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 2 rozporządzenia, w analizie należy określić cechy, funkcję zabudowy i zagospodarowania terenu. Funkcja zabudowy i zagospodarowania terenu, stosownie do przepisu § 2 pkt 2 rozporządzenia, to sposób użytkowania obiektów budowlanych oraz zagospodarowania terenu zgodny z przepisami odrębnymi. Cechy zabudowy i zagospodarowania terenu to, w szczególności gabaryty, forma architektoniczna obiektów budowlanych, usytuowanie linii zabudowy oraz intensywność wykorzystania terenu (§ 2 pkt 3 rozporządzenia). Tymczasem, analiza przygotowana w toku postępowania przed organem I instancji nie spełnia tych wymogów. W treści tego dokumentu nie określono m. in. wysokości obiektów na sąsiednich działkach, ich formy architektonicznej, jak i usytuowania linii zabudowy. Sformułowanie, że na terenie istnieje zabudowa o zróżnicowanej estetyce, wykończeniu ścian i detalu architektonicznym, nie spełnia wymogów określonych w rozporządzeniu.
W końcu, zgodnie z § 9 ust. 2 w/w rozporządzenia, wyniki analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu, zawierające część tekstową i graficzną, stanowią załącznik do decyzji o warunkach zabudowy. Wynika z tego, że rzeczona analiza, jako element decyzji, powinna być dołączona do decyzji i zawierać dokładne oznaczenie decyzji oraz podpisy. Zgodnie bowiem z przepisem art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Tym niemniej, w stanie faktycznym sprawy decyzja organu I instancji zawiera tylko, jako integralny załącznik mapę sytuacyjno – wysokościową. Podpis osoby uprawnionej do wydania decyzji umieszczony jest tylko na decyzji. Na mapie sytuacyjno – wysokościowej znajduje się tylko pieczęć Burmistrza, ale bez podpisu. Jak już wskazywano, analiza wraz z załączoną mapą powinny być dołączone do decyzji i podpisane przez osobę upoważnioną do wydania decyzji. Brak podpisu w tym zakresie stanowi naruszenie art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.
W konkluzji wskazać należy, że w postępowaniu przed organem odwoławczym doszło do ograniczenia osób, które organ I instancji uznawał za strony postępowania. Nie budzi wątpliwości, iż stroną postępowania administracyjnego jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek (art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego). Nie może być również przedmiotem krytyki konstatacja, iż podmioty, którym przysługuje przymiot strony w określonym postępowaniu na etapie jego rozpoznawania przed organem I instancji, nie tracą przymiotu strony w postępowaniu przez organem odwoławczym. Co więcej, krąg podmiotowy określonego postępowania rozciąga się również na prowadzone w oparciu o tą sprawę postępowania o charakterze nadzwyczajnym. W realiach niniejszej sprawy stwierdzić wypada, iż krąg podmiotów, z udziałem których prowadzone było postępowanie przed organami był zdecydowanie różny. Jak wskazywano, organ II instancji rozpoznając sprawę, za stronę postępowania uznał jedynie inwestora i odwołujących się. Tym samym organ pominął inne osoby, które organ I instancji pierwotnie uznawał za strony postępowania i których dopuścił do udziału w postępowaniu. Powyższe spostrzeżenie pozwala postawić tezę, iż organy nie dokonały analizy sprawy pod kątem określenia osób, które powinny brać udział w postępowaniu w charakterze stron. Tak wskazane okoliczności pozwalają uznać, iż w niniejszym postępowaniu mogłaby zachodzić jedna z przyczyn stanowiących podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego), a tym samym w postępowaniu administracyjnym tego rodzaju naruszenie prawa, które daje podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.
Ustosunkowując się do zarzutów skargi wskazać należy, że zapisy projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie. Jak wskazał organ działka objęta zamierzeniem inwestycyjnym znajduje się na terenie, dla którego nie ma obowiązku uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dlatego nie było w sprawie podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego. Tak samo zapisy projektu planu, z racji tego, że plan nie został jeszcze uchwalony i nie wszedł w życie, pozostają bez wpływu na rozstrzygnięcie.
Reasumując, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a", "b" i "c" przy zastosowaniu art. 135 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O zwrocie kosztów postępowania Sąd orzekł jak w punkcie drugim wyroku na mocy art. 200 i 205 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na koszty sądowe składa się wpis w kwocie 500 zł oraz wynagrodzenie adwokata w wysokości 240 zł wraz z wydatkami w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.
K.O.

Uzasadnienie wyroku