Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy terenu
Hasła tematyczne:
Zagospodarowanie przestrzenne
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-09-24
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Marzenna Glabas /przewodniczący/
S. Irena Szczepkowska
Tadeusz Lipiński /sprawozdawca/
Sentencja
Dnia 17 listopada 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas Sędziowie Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędzia WSA Irena Szczepkowska Protokolant Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 listopada 2009 r. sprawy ze skargi J. K. i M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[…]", nr "[…]" w przedmiocie warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących kwotę 500 zł. (pięćset złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Uzasadnienie: Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia 23 marca 2009r. W. D. zwróciła się o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego i budynku gospodarczo-garażowego na działce nr "[…]", obręb A.
Po rozpatrzeniu wniosku decyzją z dnia "[…]" działający z upoważnienia Burmistrza Naczelnik Wydziału Gospodarki Nieruchomościami, Planowania Przestrzennego i Rolnictwa ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego i budynku gospodarczo-garażowego na działce nr "[…]", obręb A, gmina S na rzecz inwestora W. D. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że planowana inwestycja nie zalicza się do żadnej z grup przedsięwzięć określonych w § 2 i § 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzania raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. z 2004r., Nr 257, poz. 2573 ze zm.), a tym samym nie stanowi ona przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko i nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Tak więc wniosek jaki złożył J. K., a dotyczący konieczności uzyskania zgody o środowiskowych uwarunkowaniach na realizację wnioskowanej inwestycji nie znajduje według organu podstaw w świetle obowiązujących przepisów prawa.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli J. i M. K.. Zarzucili Burmistrzowi naruszenie we wskazanym rozstrzygnięciu art. 40 § 1 kpa w związku z art. 7, art. 10, art. 77 kpa poprzez brak zawiadomienia M. K. o toczącym się postępowaniu, a także jego wszczęciu i możliwości wypowiedzenia się o dowodach zgromadzonych w sprawie. Wskazano też na brak doręczenia M. K. decyzji organu I instancji. W odwołaniu zarzucono również naruszenie art. 64 w związku z art. 54 pkt 2b i d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez wadliwe i nierzetelne określenie warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenu w kontekście ochrony środowiska i zdrowia ludzi, art. 61 ust. 1 pkt 1 tej ustawy poprzez zaniechanie zbadania i wskazania w decyzji spełnienia przez planowaną inwestycję warunków dobrego sąsiedztwa, art. 64 w zw. z art. 52 i 53 ustawy poprzez brak należytego naniesienia planowanej inwestycji na kopii mapy
Sygn. akt II SA/Ol 882/09
zasadniczej. Odwołujący zarzucili także pogwałcenie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko poprzez zaniechanie przeprowadzenia oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko. Odwołujący podkreślili, że Burmistrz od wszczęcia postępowania wadliwie doręczał wszelkie zawiadomienia oraz decyzje adresując je na małżonków J. i M. K. i załączając wyłącznie jeden egzemplarz wszelkich dokumentów. Tymczasem zdaniem odwołującego pisma kierowane do stron powinny być imienne. Odwołujący podnieśli również, że przedmiotowa inwestycja narusza ich interes oraz stanowi zagrożenie dla środowiska ponieważ jej realizacja, bez należytego uregulowania kwestii odprowadzania ścieków będzie skutkować spływem zanieczyszczeń na ich grunt, a także będzie znacznie zanieczyszczać wody gruntowe. W odwołaniu podkreślono brak odniesienia się przez organ I instancji do kwestii dotyczącej spełnienia przez realizowaną inwestycję warunków dobrego sąsiedztwa. Zakwestionowano również prawidłowość naniesienia planowanej inwestycji na kopię mapy zasadniczej.
Po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia "[…]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ II instancji stwierdził, że pisma procesowe w sprawie oraz decyzja pierwszoinstancyjna były doręczane p. K. prawidłowo. Ponadto Kolegium podkreśliło, że decyzja ustalająca warunki zabudowy jest tylko promesą przyszłego pozwolenia na budowę i nie można z takiej decyzji już wywodzić naruszenia interesów osób trzecich. Wskazano też, że zarzut J. K. co do tego, że planowana inwestycja może znacząco wpływać na środowisko – co rodziłoby konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach – nie znajduje uzasadnienia. Według organu odwoławczego bowiem planowana inwestycja dotyczy budowy domu jednorodzinnego wraz z budynkiem gospodarczo-garażowym i jako taka nie znajduje się w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. W decyzji organu II instancji podkreślono jeszcze, że w analizowanej strefie inwestycji występuje funkcja mieszkalna wraz z towarzyszącą zabudową gospodarczą oraz sama funkcja gospodarcza. Istnieje dostęp do drogi publicznej i nie jest wymagane uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze i nieleśne.
Skargę na powyższą decyzję wywiedli J. i M. K.. Wskazanemu rozstrzygnięciu zarzucili naruszenie art. 40 § 1 kpa w związku z art. 7, art. 10, art. 77 sygn. akt II SA/Ol 882/09 kpa poprzez brak zawiadomienia M. K. o toczącym się postępowaniu, a także jego wszczęciu i możliwości wypowiedzenia się o dowodach zgromadzonych w sprawie. Wskazano też na brak doręczenia M. K. decyzji organu I instancji. Zarzucono również naruszenie art. 64 w związku z art. 54 pkt 2b i d ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez wadliwe i nierzetelne określenie warunków i szczegółowych zasad zagospodarowania terenu w kontekście ochrony środowiska i zdrowia ludzi, art. 61 ust. 1 pkt 1 tej ustawy poprzez zaniechanie zbadania i wskazania w decyzji spełnienia przez planowaną inwestycję warunków dobrego sąsiedztwa, art. 64 w zw. z art. 52 i 54 ustawy poprzez brak należytego naniesienia planowanej inwestycji na kopii mapy zasadniczej. Odwołujący zarzucili także pogwałcenie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko poprzez zaniechanie przeprowadzenia oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko. Wskazano na pogwałcenie art. 56 ust. 3 i 8 w związku z art. 53 i art. 31 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o ochronie środowiska poprzez nieuwzględnienie złożonych przez skarżących uwag i wniosków w postępowaniu dotyczącym środowiskowych uwarunkowań, a w konsekwencji brak w uzasadnieniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach informacji dotyczącej wykorzystania tych uwag i wniosków.
Ponadto skarżący podkreślili, że pisma organu w sprawie były adresowane łącznie dla J. i M. K. a ponadto były doręczane jedynie w jednym egzemplarzu. W związku z tym nie można uznać, że pisma w sprawie były skutecznie doręczane stronom postępowania. W skardze podniesiono też, że Kolegium nie odniosło się w uzasadnieniu decyzji do wszystkich zarzutów skarżących, a konkretnie do zarzutu naruszenia art. 64 w zw. z art. 54 i art. 52 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak należytego naniesienia planowanej inwestycji na kopii mapy zasadniczej. W związku z tym decyzja organu odwoławczego narusza art. 107 § 1 i 3 kpa, co czyni ją niezupełną i wadliwą. Skarżący podnieśli ponadto, że przedmiotowa inwestycja stanowi zagrożenie dla środowiska ponieważ jej realizacja bez należytego uregulowania kwestii odprowadzania ścieków będzie skutkować spływem zanieczyszczeń na grunt skarżących.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonym rozstrzygnięciu.
Pismem procesowym z dnia 2 listopada 2009r. skarżący ponownie podkreślili Sygn. akt II SA/OI 882/09 m.in. to, że w sprawie nie jest spełniony warunek zawarty w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponieważ działka, której dotyczy wniosek nie sąsiaduje z żadną zabudowaną działką, do której można by się odnieść i spełnić wymagania. Według strony skarżącej prawidłowa analiza aktualnej mapy zasadniczej prowadzi do wniosku, ze planowana inwestycja W. D. nie realizuje zasady dobrego sąsiedztwa.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Na wstępie wyjaśnienia wymaga, iż sądowa kontrola działalności administracji publicznej ogranicza się do oceny zgodności zaskarżonego aktu lub czynności z prawem. Wynika to z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U Nr 153, poz.1269 ze zmianami).
Sąd administracyjny, kontrolując zgodność zaskarżonej decyzji z prawem, orzeka na podstawie materiału sprawy zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym. Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego spoczywa na organie orzekającym, a sąd administracyjny nie może zastąpić organu administracji w wypełnieniu tego obowiązku, ponieważ do jego kompetencji należy wyłącznie kontrola legalności decyzji administracyjnej. Oznacza to, że sąd administracyjny nie rozstrzyga merytorycznie o zgłoszonych przez stronę żądaniach, a jedynie w przypadku stwierdzenia, iż zaskarżony akt został wydany z naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej w dalszym ciągu uzasadnienia jako ppsa) uchyla go lub stwierdza jego nieważność.
Nadto wskazania wymaga, iż sąd orzeka na podstawie akt sprawy (art. 133 § 1 ppsa) nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).
Rozpoznając sprawę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały podjęte z naruszeniem przepisów prawa, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, choć z innych powodów niż wskazane w skardze.
Na gruncie przedmiotowej sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia "[…]" utrzymało w mocy decyzję Burmistrza z dnia "[…]- ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego i budynku gospodarczo-garażowego na działce nr "[…]", obręb A, gmina A na rzecz inwestora W. D..
Zgodnie z zasadą wyrażoną wart. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), każdy ma prawo w granicach określonych ustawą, do zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeśli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich. W myśl zaś art. 59 ust. 1 tej ustawy zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy.
Celem postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy jest ocena, czy zamierzona przez inwestora zmiana zagospodarowania terenu, dla którego nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jest dopuszczalna. Dlatego też wydanie decyzji musi poprzedzać postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez właściwy organ w zakresie spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 61 ust. 1 cytowanej ustawy, przy zachowaniu warunków określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).
Decyzyjne ustalenie warunków zabudowy możliwe jest w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest
wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
W myśl zaś § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy. Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów.
Stosownie natomiast do przepisu § 9 ust. 1-4 powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury, warunki wymagania dotyczące nowej zabudowy zagospodarowania terenu ustala się w decyzji o warunkach zabudowy, zawierającej część tekstową i graficzną. Wyniki analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, zawierające część tekstową i graficzną, stanowią załączniki do decyzji o warunkach zabudowy. Część graficzną decyzji o warunkach zabudowy oraz część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, sporządza się na kopiach mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, w czytelnej technice graficznej zapewniającej możliwość wykonywania ich kopii. Część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, sporządza się z uwzględnieniem nazewnictwa i oznaczeń graficznych stosowanych w decyzji o warunkach zabudowy.
W świetle przytoczonych regulacji prawnych podnieść należy, że załączniki do decyzji o warunkach zabudowy, określone w § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury, stanowią integralną część tej decyzji. Oznacza to, że stosownie do art. 107 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej jako kpa), załączniki te, obok dokładnego oznaczenia decyzji której dotyczą, muszą być opatrzone podpisem osoby uprawnionej do wydania tej decyzji. Obowiązek ten dotyczy zarówno części
tekstowej i graficznej decyzji, jak również załączników w postaci wyników analizy, zawierających także część tekstową i graficzną (zob. wyrok NSA z 19.01.2007r., II OSK 200/06, LEX nr 327707). W przypadku wadliwego sporządzenia tych załączników, decyzja o warunkach zabudowy jest niekompletna i może budzić uzasadnione wątpliwości co do prawidłowości przeprowadzenia analizy określonej wart. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Ponadto istotnym jest wskazać, że projekty decyzji o warunkach zabudowy sporządza osoba profesjonalnie przygotowana do prac projektowych i planistycznych związanych z gospodarką przestrzenną. Formalnym ujęciem tego wymogu jest brzmienie art. 60 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten ustanawia obowiązek przynależności autora projektu decyzji do samorządu zawodowego architektów bądź urbanistów. Rozstrzygającą przesłanką jest wpis takiej osoby na listę izby odpowiedniego samorządu zawodowego. Należy tu kategorycznie pamiętać o wymogu przynależności osoby sporządzającej projekt decyzji do właściwego samorządu zawodowego. Urbanista lub architekt będący autorem decyzji nie musi , ale może być pracownikiem administracji. Jego autorstwo powinno być udokumentowane w aktach sprawy. Niezachowanie tego obowiązku będzie zakwalifikowane jako rażące naruszenie prawa i może stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa (Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne, Komentarz pod redakcją prof. Z. Niewiadomskiego, 4 wydanie, Komentarz Becka, str. 384).
Na gruncie przedmiotowej sprawy, wprawdzie do decyzji organu I instancji zostały dołączone wymagane załączniki, jednak obarczone one zostały poważnymi wadami prawnymi ponieważ nie zostały podpisane ani opieczętowane przez profesjonalistę uprawnionego do sporządzenia projektu takiej decyzji. Samo naniesienie adnotacji w formie wydruku komputerowego nie stanowi potwierdzenia opracowania wspomnianego projektu decyzji przez uprawnioną osobę. Załączniki takie nie mają w istocie mocy dokumentu ponieważ niezbędnym jego elementem jest własnoręczny podpis osoby uprawnionej wraz z jego opieczętowaniem potwierdzającym niezbędne uprawnienia osoby przygotowującej stosowny projekt. W ocenie Sądu nie jest dopuszczalne przyjmowanie domniemania opartego wyłącznie na wydruku komputerowym i pozytywne zweryfikowanie na jego podstawie danych oraz uprawnień osoby projektującej decyzję.
Nie można również w ocenie Sądu przyjmować założenia, że skoro "Analiza
funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu działki Nr 433 obręb Jędrychówko gmina Morąg" została podpisana i opieczętowana zgodnie z prawem przez uprawnionego inżyniera, to należy uznać, że załączniki do decyzji (zawierające tylko adnotację w formie wydruku komputerowego z danymi tego samego projektanta) zostały również prawidłowo potwierdzone. Jeszcze raz należy bowiem podkreślić, że brak stosownego i zgodnego z wymogami podpisu i potwierdzenia sporządzenia wspomnianych załączników do decyzji przez daną osobę stanowi istotny brak, który de facto uniemożliwia zgodne z prawem potwierdzenie, że to właśnie ta osoba jest ich autorem. Tym samym nie potwierdza ona swoim statusem zawodowym i wiedzą fachową treści zawartych w tych załącznikach. Tymczasem podmiot profesjonalny, przygotowany do sporządzenia wskazanych projektów decyzji zobligowany jest do dokonania tego zgodnie z przepisami prawa i właściwego potwierdzenia treści w nich zawartych.
W tych okolicznościach należało uznać, że decyzja organu I instancji, na co w ogóle nie zwrócił uwagi organ odwoławczy, nie zawierała prawidłowo sporządzonych, a wymaganych przez prawo, załączników do decyzji o warunkach zabudowy.
Pisma zaś tylko nazwane załącznikami, a nie opatrzone podpisem osoby uprawnionej do ich sporządzenia są pozbawione w ocenie Sądu niezbędnych elementów wymaganych prawem, co stanowi naruszenie przez organy obu instancji art. 107 § 1 kpa w zw. z § 9 cytowanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz określonej wart. 7 i 77 § 1 kpa, zasady wszechstronnego wyjaśnienia sprawy oraz wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Dostrzeżone uchybienia procesowe miały niewątpliwie wpływ na wynik sprawy, gdyż mogły uniemożliwić dokonanie prawidłowej analizy uwarunkowań terenu, na której ma być zrealizowana inwestycja.
Istotnym jest tu wskazać, że tut. Sąd nie przesądza o tym, że załączniki decyzji zostały sporządzone przez nieuprawnioną osobę (w takiej sytuacji doszłoby do stwierdzenia nieważności decyzji) a jedynie wskazuje na znaczące uchybienie formalne, które wymaga wyjaśnienia i ewentualnego uzupełnienia.
Dlatego decyzja wydana w następstwie ponownego rozpoznania sprawy ustalenia warunków zabudowy wraz ze wszystkimi załącznikami, które stanowią jej integralną część, winna być podpisana i opieczętowana przez osobę uprawnioną do jej sporządzenia.
Dodać należy, że wątpliwości Sądu budzi również kwestia doręczeń przez
organy pism procesowych skarżącym. Autorzy skargi mają rację podnosząc – wspierając się przy tym stosownym orzecznictwem, że wszelkie pisma oraz decyzje w sprawie powinny być odrębnie kierowane do skarżących. To, że są oni małżeństwem nie oznacza braku konieczności indywidualnego doręczania pism poszczególnym skarżącym. Tymczasem decyzje organów obu instancji kierowane były łącznie do państwa K. Stąd trudno jednoznacznie określić czy skutecznie doręczono je każdemu ze skarżącym. To uchybienie organ zobligowany jest skorygować w toku ponownego rozpoznania sprawy
Ponadto organ odwoławczy nie ustosunkował Się do wszystkich zarzutów podnoszonych przez stronę w odwołaniu.
Przede wszystkim organ odwoławczy nie ustosunkował się do powoływanego przez p. zarzutu dotyczącego kwestii naruszenia art. 64 w związku z art. 54 i art. 52 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez brak należytego naniesienia planowanej inwestycji na kopii mapy zasadniczej. Organ odwoławczy nie odniósł się do tego zarzutu w żaden sposób.
Tymczasem jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z dnia 27 maja 1998r. (IV SA 1130/96), nawet jedno zdanie mające zastąpić uzasadnienie, nie niesie żadnej merytorycznej treści. Brak w motywach decyzji jakiegokolwiek ustosunkowania się do zarzutów odwołania, brak w aktach sprawy podstawowych dokumentów i dowodów w sprawie pozwalających na ocenę prawidłowości decyzji organu I instancji, uzasadnia nie tylko uznanie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem podstawowych zasad postępowania odwoławczego, ale jednocześnie daje podstawę do stwierdzenia, że przy tego rodzaju postępowaniu pod znakiem zapytania pozostają gwarancje wynikające z zasady dwuinstancyjności.
Ponadto brak odniesienia się przez organ do podnoszonych przez stronę zarzutów stanowi naruszenie prawa procesowego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, a to z kolei musi skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji (por. teza pierwsza wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 kwietnia 2005r., III SA/Wa 180/05).
Obowiązkiem organu odwoławczego jest więc ustosunkowanie się w uzasadnieniu swojej decyzji do wszystkich żądań, wniosków i zarzutów strony, zwłaszcza zawartych w odwołaniu (por. wyrok Naczelnego sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 1998r., (II SA 1436/96).
Warto również wskazać, że właściwe uzasadnienie decyzji pełni doniosłą rolę w kontekście realizacji art. 8 kpa, a więc realizacji zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa. Tak więc nie może ono być sformułowane ogólnikowo.
Niezasadny jest natomiast zarzut skarżących, mówiący, że planowana inwestycja może znacząco oddziaływać na środowisko. Słusznie wskazało Kolegium, że budowa domu jednorodzinnego wraz z budynkiem gospodarczo-garażowym nie znajduje się w uregulowaniach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko.
Podobnie niesłuszny jest zarzut skarżących zawarty w piśmie procesowym z dnia 2 stycznia 2009r. a dotyczący naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który mówi, że co najmniej jedna działka sąsiednia dostępna z tej samej drogi publicznej jest zabudowana. Organ I instancji przeprowadził analizę funkcji oraz cech zabudowy terenu i wynika z niej, że w strefie będącej przedmiotem analizy występuje zabudowa mieszkalna wraz z gospodarczą a istniejące budynki mają dostęp do tej samej drogi publicznej, do której ma mieć dostęp planowana inwestycja. Warto tu wskazać, że przy określaniu takiego dostępu nie ma znaczenia czy ma on miejsce z tej samej strony drogi, do której dostęp mają już istniejące zabudowania czy też z innej strony drogi (jak to ma miejsce w przedłożonym projekcie).
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji. O kosztach rozstrzygnięto w pkt II na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zaskarżonej decyzji podjęto w pkt III stosownie do art. 152 tejże ustawy.
Uzasadnienie wyroku