Sygnatura:
6536 Ulgi w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 i 34a  ustaw
Hasła tematyczne:
Ubezpieczenie społeczne
Skarżony organ:
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych/ZUS
Data:
2009-09-21
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Dariusz Dudra /przewodniczący sprawozdawca/
Ewa Kruppik-Świetlicka
Izabela Najda-Ossowska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska Protokolant Asystent sędziego Waldemar Dąbrowski po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A. A. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek 1. uchyla zaskarżoną decyzję 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości
Uzasadnienie: Zaskarżoną decyzją Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. Inspektorat we W. z […]r. odmawiającą skarżącemu umorzenia należności z tytułu składek.
W uzasadnieniu decyzji organ przedstawił następujący stan faktyczny: w odwołaniu do Sądu Okręgowego we W. od zajęcia świadczenia emerytalnego, ubezpieczony zawarł także wniosek o umorzenie odsetek od zaległości i w tym ostatnim zakresie pismo w dniu 18 kwietnia 2008r. zostało przekazane do Inspektoratu ZUS we W.
W piśmie wnioskujący o ulgę podniósł, że w jego przypadku zachodzi przesłanka wskazana w art. 28 ust. 3a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i wskazanego nim rozporządzenia, tj. przewlekłej choroby uniemożliwiającej uzyskiwanie dochodu.
Organy rentowe ustaliły w niniejszej sprawie, że strona posiada orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji z uwagi na stan narządu wzroku; pobiera świadczenie emerytalne w kwocie 2.032,00 zł brutto, 1.325,00 zł netto. Na rzecz zadłużenia jest realizowane potrącenie w wysokości 508,18 zł. Wskazano również, iż dodatkowo wnioskodawca pobiera dodatek pielęgnacyjny w wysokości 163,15 zł, jest zobowiązany do alimentacji na rzecz córki – płaci 400 zł miesięcznie przy czym alimenty są przekazywane dobrowolnie; strona nie posiada żadnych pokwitowań dokumentujących te wydatki. A. A. zajmuje mieszkanie spółdzielcze – własnościowe po zmarłej matce jako współspadkobierca, korzysta z płatnej pomocy MOPR we W. w zakresie usług opiekuńczych. Miesięczne obciążenie z tego tytułu wynosi około 310 zł.
Z zestawienia dochodów i wydatków wnika, iż wnioskodawca osiąga dochód z tytułu emerytury w kwocie 2.030 zł brutto natomiast ponosi koszty z tytułu: opłat mieszkaniowych: czynsz, woda, energia, telefon i gaz – 510 zł, wydatków z tytułu leczenia – w przedziale 100 zł – 200 zł, zobowiązań wobec ZUS – potrącenia po 510 zł i z tytułu podatków – 360 zł, alimentów – 400 zł i opłat za usługi MOPR – 308 zł. Ponadto wzięto pod uwagę wskazane przez stronę koszty wyżywienia związane z dietą cukrzycową w kwocie około 400 zł. Wnioskujący przedstawił rachunki i faktury na potwierdzenie ponoszonych wydatków, w tym: telefon – 64,12 zł, gaz – 105,23 zł, czynsz – 319,16 zł, woda 37,93 zł i energia 65,19 zł. Skarżący nie jest właścicielem lub użytkownikiem jakichkolwiek nieruchomości lub pojazdów. Według danych Urzędu Skarbowego we W. w 2007r. nie składał zeznania podatkowego za ubiegły rok.
Na podstawie zebranego materiału dowodowego organ I instancji uznał, że wnioskujący o ulgę nie spełnia przesłanek do jej udzielenia ani na podstawie art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2007r. Nr 11, poz. 74 ze zm. dalej ustawa o s.u.s.), ani na podstawie art. 28 ust. 3a tej ustawy w związku z § 3 ust 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne (Dz.U. nr 141, poz. 1365 ze zm.).
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o umorzenie, wnioskodawca zakwestionował w całości decyzję organu pierwszej instancji. Skarżący podniósł, że pracował i opłacał składki od 01 października1965r. Zaległości powstały od marca 1999r. z uwagi na długotrwałą chorobę – cukrzycę i utratę wzroku. Jego zdaniem w sprawie zachodzi przesłanka z art. 28 ust. 3a i wskazanego nim rozporządzenia, tj. przewlekłej choroby zobowiązanego uniemożliwiającej uzyskiwanie dochodu. Dodatkowo naliczanie odsetek od zaległych składek jest niezrozumiałe, gdyż w sentencji decyzji podano różne okresy naliczania zaległych składek na poszczególne fundusze.
Decyzją z […]r. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję I instancji odmawiającą skarżącemu umorzenia należności z tytułu składek.
Organ podkreślił uznaniowy charakter decyzji i wskazał, że rozpatrując przedstawione przez stronę argumenty pod kątem podstawowej przesłanki uzasadniającej umorzenie tj. stwierdzenia całkowitej nieściągalności należy uznać, iż nie zachodzi żaden ze stanów wymienionych w art. 28 ust. 3 ustawy s.u.s.; w przedmiotowej sprawie nie zachodzi stan całkowitej nieściągalności, gdyż strona uzyskuje dochody.
Jednocześnie organ stwierdził, iż zobowiązany nie wykazał, że zachodzą szczególne przypadki uzasadniające umorzenie pomimo braku całkowitej nieściągalności określone we wskazanym wyżej rozporządzeniu tj. nie wykazał, iż ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie spłacić zadłużenia gdyż wydatek ten pozbawiłby go możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych.
W skardze do sądu administracyjnego skarżący wniósł o zmianę decyzji organów I i II instancji oraz umorzenie odsetek od składek, przedstawiając w stosunku do zaskarżonej decyzji zarzuty tożsame z przedstawionymi w odwołaniu. W ocenie strony całkowita ślepota winna być traktowana jako okoliczność potwierdzającą niezdolność do pracy i osiąganie dochodów.
Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 stycznia 2009r. Sygn. akt I SA/Bd 761/08 uchylił zaskarżoną decyzję Prezesa ZUS.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazał, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem prawa materialnego tj. § 3 ust. 1 pkt. 1 i 3 rozporządzenia w związku z art. 28 ust 3a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W ocenie Sądu organ nie uzasadnił, dlaczego sytuacja skarżącego nie zasługuje na ocenę, że spełnia przesłankę ustawową do umorzenia należności. Ponadto Sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie odniosła się do zarzutów skarżącego dotyczących sposobu i zasad naliczenia odsetek czym naruszyła art. 104 § 2 w związku z art. 107 § 1 k.p.a. W związku z powyższym, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Decyzją z dnia […]r. Prezes ZUS ponownie utrzymał w mocy decyzję ZUS z dnia […]r. W uzasadnieniu organ wskazał, że nadal nie zachodzą przesłanki do umorzenia przedmiotowej zaległości w oparciu o art. 28 ust. 3 ustawy s.u.s.
Organ podkreślił, że nie neguje sytuacji skarżącego, lecz w ramach uznania administracyjnego postanowił podtrzymać zaskarżoną decyzję. Ponadto zaznaczył, że dał wiarę wszystkim zgromadzonym dowodom dotyczącym poniesionych wydatków jednak wskazał, że nie wszystkie z tych wydatków, tj. z tytułu diety cukrzycowej czy obowiązek alimentacyjny, potwierdzone zostały stosownymi dowodami. Dodatkową okolicznością niepozwalającą na zastosowanie instytucji umorzenia jest, zdaniem organu, brak woli spłaty zadłużenia w formie rat, czy tez niedokonywanie żadnych dobrowolnych wpłat na poczet należności.
Powyższą decyzję strona zaskarżyła w całości do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy i wniosła o jej uchylenie, jednocześnie zarzucając naruszenie prawa materialnego w sprzeczność istotnych ustaleń organów z treścią zebranego w sprawie materiału, a ponadto naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na treść decyzji przez: niewykonanie wiążących wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 21 stycznia 2009r.; popełnienie tych samych błędów w logicznym rozumowaniu, jak w uzasadnieniu decyzji z dnia 14 października 2008r.; bezczynność i opieszałość Prezesa ZUS w prawidłowym ustaleniu stanu faktycznego (który przez 4 miesiące nie podjął żadnych czynności dla ewentualnego zweryfikowania wyjaśnień i oświadczeń skarżącego, choćby w oparciu o art. 75 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego) oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a przede wszystkim niewyjaśnienie wysokości odpłatności za opiekę oraz kwestii alimentacji córki.
Skarżący wniósł jednocześnie o powołanie biegłego do spraw dietetyki w zakresie diety cukrzycowej dla wskazania, że miesięczna kwota 400 zł diety nie jest wygórowana oraz o przeprowadzenie dowodów z dokumentów.
W uzasadnieniu skargi strona wskazała, że organ nie podjął żadnych kroków w celu zweryfikowania złożonych oświadczeń. Ponadto podniosła, że koszty odpłatności za opiekę wzrosły z kwoty 3,76 zł do kwoty 7,22 zł i dotyczą tylko dni powszednich. Za opiekę w dni świąteczne skarżący ponosi pełno odpłatność tj. 10 zł za godzinę. W związku z tym łączny koszt miesięczny wydatków na opiekę wynosi obecnie co najmniej 450 zł. Ponadto skarżący zaznaczył, ze po przebytym niedawno udarze mózgu kwota na leczenie zwiększyła się o 100 zł. Dodatkowo wskazał, że kwota 400 zł na dietę cukrzycową jest zaniżona, ale precyzyjnie może ustalić ją lekarz dietetyk. Skarżący podał, ze obecnie uzyskuje dochody z emerytury w kwocie 1.972 zł w tym zasiłek pielęgnacyjny 173 zł, po potrąceniach pozostaje 1.430 zł.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Wstępnie Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej p.p.s.a. kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 p.p.s.a., sprawowana jest o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c p.p.s.a.) lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
W niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygniecie. Dlatego też, zaskarżona decyzja została wyeliminowana z obrotu prawnego.
Rozstrzygnięcie Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podjęte zostało na podstawie art. 28 ust. 1-4 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanej dalej u.s.u.s. (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm.). Zgodnie z ust. 1 należności z tytułu składek mogą być umarzane w całości lub w części przez Zakład, z uwzględnieniem ust. 2-4. Ustęp 2 stanowi, że należności z tytułu składek mogą być umarzane tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności, z zastrzeżeniem ust. 3a. W ust. 3 określono katalog zamknięty przypadków całkowitej nieściągalności. Natomiast w ust. 3a postanowiono, że należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami składek na te ubezpieczenia mogą być w uzasadnionych przypadkach umarzane pomimo braku ich całkowitej nieściągalności. W myśl zaś ust. 3b Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady umarzania, o którym mowa w ust. 3a, z uwzględnieniem przesłanek uzasadniających umorzenie, biorąc pod uwagę ważny interes osoby zobowiązanej do opłacenia należności z tytułu składek oraz stan finansów ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z regulacją przewidzianą w powołanych przepisach decyzja Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek ma charakter uznaniowy. Problematyka uznania administracyjnego została szeroko omówiona w dotychczasowym orzecznictwie. Powszechnie panuje zgoda co do tego, że uznanie administracyjne nie powinno i nie może oznaczać dowolności. Ograniczeniami swobody uznania są określone przez ustawodawcę dyrektywy wyboru. Organ przy wydawaniu decyzji o charakterze uznaniowym obowiązany jest do rzetelnej i wnikliwej analizy wszelkich okoliczności sprawy w celu stwierdzenia, czy zostały spełnione określone w przepisach przesłanki. Dopiero w ten sposób przeprowadzona, gruntowna analiza stanu faktycznego sprawy, stanowi materiał będący podstawą do wydania decyzji o charakterze uznaniowym. Szczególnie trzeba o tym pamiętać wtedy, kiedy organ ma pozbawić obywatela pewnych praw, nałożyć na niego obowiązek, ewentualnie tak, jak w przypadku rozpoznawanej sprawy, ma odmówić obywatelowi możliwości skorzystania z prawem przewidzianych uprawnień (por. wyrok NSA z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt II GSK 345/06).
Uznanie ograniczają przesłanki nieściągalności nakreślone przez ustawodawcę we wspomnianym powyżej ust. 3 art. 28. Jak wcześniej wskazano, stanowią one katalog zamknięty, inaczej rzecz ujmując, sformułowano je w sposób wyczerpujący, w przeciwieństwie do normy pomieszczonej w art. 28 ust. 3b, która zawiera delegację dla Ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, do określenia w uzasadnionych przypadkach (art. 28 ust. 3a) szczegółowych zasad umarzania, biorąc pod uwagę ważny interes osoby zobowiązanej do opłacania należności z tytułu składek oraz stan finansów ubezpieczeń społecznych. Przywołana regulacja w sposób ogólny, oczywiście w zakreślonych tym przepisem ramach, pozwala na sprecyzowanie innych niż nieściągalność należności z tytułu składek przypadków zastosowania ulgi w postaci umorzenia.
Wypełniając ustawowy obowiązek unormowania innych przypadków umożliwiających skorzystanie z ulgi Minister Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w rozporządzeniu z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. z 2003 r. Nr 141, poz. 1365 ze zm. ), postanowił w § 3 ust. 1, że Zakład może umorzyć należności z tytułu składek, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny, w szczególności w przypadku:
1) gdy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych;
2) poniesienia strat materialnych w wyniku klęski żywiołowej lub innego nadzwyczajnego zdarzenia powodujących, że opłacenie należności z tytułu składek mogłoby pozbawić zobowiązanego możliwości dalszego prowadzenia działalności;
3) przewlekłej choroby zobowiązanego lub konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej zobowiązanego możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności.
Zwrot w szczególności oznacza, iż w zakresie tego przepisu mieszczą się wszystkie przypadki, które będą spełniały warunki w nim określone, tj. przypadki, gdy zobowiązany w ich ramach wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny. Taka konstrukcja przepisu zobowiązuje Zakład podczas postępowania prowadzonego w przedmiocie przyznania umorzenia do szczególnie wnikliwej oceny sytuacji zobowiązanego pod kątem przesłanek warunkujących umorzenie, określonych w punktach 1-3 § 3 ust. 1 rozporządzenia oraz wszystkich przypadków do nich podobnych, a zarazem mieszczących się w treści § 3 ust. 1.
W stanie faktycznym zasadnie organy uznały, iż nie zachodziła w sprawie przesłanka całkowitej nieściągalności. Skarżący posiada bowiem mieszkanie własnościowe, a w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego należności z tytułu składek są zaspokajane. W tym zakresie zatem nie było możliwości zastosowania instytucji uznania, o której to mowa w art. 28 ust. 2 omawianej ustawy.
W sprawie prawidłowo też – zdaniem Sądu – uznano, że zaistniały stan faktyczny wypełnia przesłanki z § 3 powołanego rozporządzenia. Co oznacza tym samym, że zaskarżoną decyzję wydano w ramach uznania administracyjnego.
Naruszono jednak w sprawie art. 153 ustawy o p.p.s.a., z którego to wynika, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.
Przez ocenę prawną rozumie się powszechnie wyjaśnienie istotnej treści przepisów prawnych i sposobu ich stosowania w rozpoznawanej sprawie, zaś wskazania co do dalszego postępowania stanowią z reguły konsekwencje oceny prawnej. Dotyczą one sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy i mają na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia wadliwości w postaci na przykład braków w materiale dowodowym lub innych uchybień procesowych (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Gd 909/08, LEX nr 507195).
Warto też skonstatować, iż stosownie do przepisu art. 153 p.p.s.a., "wskazania co do dalszego postępowania" zawarte w orzeczeniu sądu administracyjnego podobnie jak ocena prawna zawarta w tym orzeczeniu stanowią postanowienia o wiążącym charakterze. Ocena prawna dotyczy dotychczasowego postępowania w sprawie, zaś "wskazania" określają sposób ich postępowania w przyszłości. Wskazania stanowią więc konsekwencję oceny prawnej, zwłaszcza oceny przebiegu postępowania przed organami administracyjnymi i rezultatu tego postępowania w postaci materiału procesowego zebranego w sprawie. Ich celem jest zapobieżenie w przyszłości błędom stwierdzonym przez sąd administracyjny w trakcie kontroli zaskarżonego orzeczenia (por. wyrok NSA z dnia 6 września 2007 r., sygn. akt II FSK 209/07, LEX nr 377585).
Wobec powyższego stwierdzić należy, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekający ponownie w niniejszej sprawie związany jest swym wcześniejszym rozstrzygnięciem.
W wyroku z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 761/08 WSA w Bydgoszczy stwierdził, że w zaskarżonej decyzji organ nie odniósł się do zarzutów postawionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczących sposobu i zasad naliczania odsetek. W zaskarżonej obecnie do Sądu decyzji organ przedstawił ogólnie poprzez wskazanie stosownych przepisów sposób i zasady naliczania odsetek. Nie takie jednak informacje winny znaleźć się w uzasadnieniu decyzji. Skarżący nie domagał się wskazania ogólnych zasad dotyczących naliczania odsetek. Jego zarzut dotyczył wyliczenia jego odsetek, co do których wnioskował o ich umorzenie. Skarżący wprost we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy domagał się sprawdzenia prawidłowości wyliczenia wysokości zadłużenia (żądał nawet powołania biegłego w tym zakresie). Wtrącić w tym miejscu wypada, że ustalenie wysokości długu podlegającego umorzeniu winno w przypadku kwestionowania jego istnienia lub kwestionowania jego wysokości nastąpić w postępowaniu prowadzonym w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek (art. 28 ustawy o s.u.s. i § 3 rozporządzenia wykonawczego). Warto w tym miejscu powołać wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 2425/06, LEX nr 328643, w którym Sąd skonstatował, że postępowanie w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek unormowane w art. 28 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) dotyczyć może tylko i wyłącznie należności istniejących, do których uiszczenia płatnik jest zobowiązany.
W ponownym postępowaniu organ rozpatrujący sprawę winien także ustalić w oparciu o ogólnie dostępne informacje wysokość diety cukrzycowej, inaczej rzecz ujmując wysokość wydatków ponoszonych z tego tytułu przez osoby cierpiące na takie schorzenie. Nie można bowiem było poprzestać na stwierdzeniu w zaskarżonej decyzji o niemożności weryfikacji wskazanej przez skarżącego kwoty przedmiotowych wydatków w wysokości 400,00 zł. Organ rozstrzygający sprawę zobowiązany jest zgodnie z art. 7 k.p.a. do podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli.
Stosownie do treści art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w sprawach uregulowanych tą ustawą, a więc również i w sprawach dotyczących umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba, że ustawa stanowi inaczej. W tym przypadku ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych nie przewiduje innych rozwiązań. Wobec tego decyzja wydana w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek, winna być poprzedzona postępowaniem dowodowym zgodnym z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, oraz winna spełniać wymagania zawarte m.in. w art. 107 § 3 k.p.a.
Prawidłowo skonstruowane uzasadnienie, zawierające wyczerpujące omówienie zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, wykładnię zastosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego w świetle obowiązującego prawa jest istotne z punktu widzenia stosowania zasady przekonywania wyrażonej w art. 11 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), realizowanej na mocy art. 107 § 3 powołanego aktu prawnego. , Organ administracji, zgodnie z tą zasadą, jest bowiem obowiązany do wyjaśnienia stronom zasadności przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy. Celem jest doprowadzenie stron do przekonania o trafności wydanego rozstrzygnięcia i uniknięcie w ten sposób wykonania decyzji z zastosowaniem środków przymusu.
Rozstrzygniecie w ramach uznania wymaga od organu poczynienia ustaleń dokonanych w całokształcie materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji zgodnej z unormowaniami z zakresu procedury administracyjnej.
W stanie faktycznym sprawy doszło do naruszenia przepisów regulujących postępowanie administracyjne, a mianowicie art. 7, art. 11, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Podczas ponownego postępowania organ winien także ustalić aktualną sytuację materialną skarżącego z uwzględnieniem ponoszonych wydatków oraz odnieść się w sposób wnikliwy do argumentacji strony prezentowanej w postępowaniu sądowym.
Mając zatem na względzie powyższe Sąd dokonał rozstrzygnięcia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. W przedmiocie braku możliwości wykonania decyzji do czasu uprawomocnienia się wyroku orzeczono na podstawie art. 152 ustawy p.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku