Sygnatura:
6536 Ulgi w spłacaniu należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 i 34a  ustaw
Hasła tematyczne:
Ubezpieczenie społeczne
Skarżony organ:
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych/ZUS
Data:
2008-05-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Irena Jakubiec-Kudiura
Piotr Kraczowski /sprawozdawca/
Piotr Piszczek /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA – Piotr Piszczek, Sędzia WSA – Danuta Dopierała, Asesor WSA – Piotr Kraczowski (spr.), Protokolant – Aneta Adamczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06 października 2008 r. sprawy ze skargi A. S. – wspólnika PPHU "P." s. c. z udziałem uczestnika M. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] marca 2008 r. nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy; – oddala skargę –
Uzasadnienie: P.P.H.U. "P." s.c. A. S. i M. S. wystąpili […] września 2003 r. z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zwanego dalej: "Zakładem") o umorzenie należności z tytułu składek. W uzasadnieniu wniosku wskazali, że jego podstawą jest zła kondycja spółki będąca wynikiem nieuczciwości kontrahentów, okradzenia jej wspólników z pieniędzy i dokumentów oraz złego stanu zdrowia wspólnika A. S.
Decyzją z […] sierpnia 2004 r. nr […], Zakład na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 oraz art. 28 ust. 1 i ust. 3a oraz art. 32 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 13, poz. 887 ze zm.; zwanej dalej: "u.s.u.s.") odmówił umorzenia zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres sierpień 1999 r. do sierpnia 2003 r. w kwotach określonych w decyzji. Zakład w uzasadnieniu decyzji wskazał, że sytuacja małżonków S. nie jest tak trudna ażeby uzasadniała wydanie decyzji zgodnie z wnioskiem. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wnioskodawcy prowadzą działalność gospodarczą, mieszkają z dorosłym synem T. prowadząc z nim wspólne gospodarstwo domowe. Z kwestionariusza o stanie majątkowym prowadzonym dla potrzeb sprawy z wniosku o restrukturyzację wynika, że majątek spółki wynosił 1,5 miliona zł., zaś z takiego samego kwestionariusza sporządzonego dla potrzeb przedmiotowej sprawy wynika, że majątek ten wynosi już 2 miliony zł. Okoliczności te dowodzą, że w stosunku do zainteresowanych brak jest możliwości zastosowania treści § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne (Dz. U. Nr 141, poz. 1365; zwanego dalej: "rozporządzeniem MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r."), ponieważ nie wykazali oni, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną, nie są w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to dla nich zbyt ciężkie skutki.
Wnioskodawcy złożyli wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, który Prezes Zakładu rozpoznał decyzją z […] września 2004 r. i nie widząc podstaw do zmiany rozstrzygnięcia utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Od decyzji tej zainteresowani złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z 27 kwietnia 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 473/05 stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji z uwagi na naruszenie przepisów o właściwości. Organem właściwym do rozpatrzenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy był bowiem Minister Pracy i Polityki Społecznej.
Postanowieniem z […] października 2006 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej przekazał wniosek małżonków S. Prezesowi Zakładu jako organowi właściwemu do jego rozpoznania, w związku ze zmianą od 24 sierpnia 2005 r. treści art. 83 ust 4 u.s.u.s. Po przekazaniu sprawy przez Ministra, Prezes Zakład decyzją z […] grudnia 2006 r. utrzymał w mocy decyzję z […] sierpnia 2004 r.
Od wyroku tego wnioskodawcy złożyli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z 25 września 2007 r. sygn. akt V SA/Wa 1049/07 uchylił decyzję z […] grudnia 2006 r. Przyczyną uchylenia zaskarżonej decyzji było podpisanie decyzji obu instancji przez tego samego pracownika, co stanowiło naruszenie przepisu art. 24 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; zwanej dalej: "k.p.a.") dotyczącego wyłączenia pracownika organu administracji publicznej od udziału w postępowaniu w sprawie, w której brał udział w niższej instancji w wydaniu zaskarżonej decyzji.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, Prezes Zakładu decyzją z […] marca 2008 r. nr […], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 83 ust. 4, art. 28 ust. 1, 3a. 3b i art. 32 u.s.u.s. oraz § 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. utrzymał w mocy decyzję Zakładu z […] sierpnia 2004 r.
W uzasadnieniu decyzji Prezes Zakładu przytoczył dotychczasowy przebieg sprawy i wyjaśnił, iż po uchyleniu decyzji z […] grudnia 2006 r. przez Sąd, zwrócił się do wnioskodawców o uzupełnienie wniosku o dodatkowe dokumenty potwierdzające okoliczności uzasadniające umorzenie, w szczególności przedstawienie wysokości dochodów i ponoszonych kosztów. W odpowiedzi A. S. telefonicznie poinformował, iż w związku z tym, że Sąd uchylił zaskarżoną decyzję, uznaje zadłużenie za umorzone, sprawę za zakończoną i nie będzie składał dodatkowych wyjaśnień i dokumentów.
Prezes Zakładu wyjaśnił, iż aktualnie (na […] lutego 2008 r.) na własne ubezpieczenie wnioskodawców zaległe należności wynoszą 43.105,11 zł. plus odsetki za zwłokę. Oprócz tego wnioskodawcy posiadają zaległości z tytułu nieopłaconych składek za pracownika (3.266,61 zł. + odsetki), które nie były przedmiotem rozpatrywania, ponieważ wnioskodawcy wnosili jedynie o umorzenie składek w trybie przepisów rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r., mających zastosowanie jedynie do należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami składek na te ubezpieczenia. Organ wskazał, że powyższe zadłużenie objęte jest postępowaniem egzekucyjnym, które prowadzi Naczelnik US w Z. Ponadto należności te zostały zabezpieczone na nieruchomości. Z informacji Naczelnika US wynika, iż ciągle podejmowane są czynności w celu wyegzekwowania należności m.in. dokonano zajęcia rachunku bankowego, ustalono, że spółka osiąga miesięczny dochód w wysokości ok. 1500 zł. Wnioskodawcy są współwłaścicielami – części nieruchomości położonej we wsi Ł. o nr KW […]. Z zapisów księgi wieczystej wynika, że oprócz wpisów hipotecznych Zakładu, figurują także wpisy hipoteczne na rzecz banków – 35 tys. zł. z tytułu kredytu na działalność gospodarczą oraz 120 tys. zł. z tytułu finansowania inwestycji. Organ ustalił, że A. S. jest właścicielem dwóch samochodów: […] rok prod. 2002 i […] rok prod. 1993 o wartości odpowiednio 26 tys. zł. i 4 tys. zł. Z danych Naczelnika US w Z. wynika, iż wnioskodawcy w zeznaniu podatkowym w 2005 r. wykazali dochód w wysokości […] zł. a w 2006 r. […] zł.
Prezes Zakładu wskazał, iż w związku z tym, że wnioskodawcy nie przedstawili danych o wysokości faktycznie ponoszonych kosztów, opłat oraz wysokości posiadanego zadłużenia i odmówili w tym zakresie współpracy, dokonał oceny, czy wobec wnioskodawców zachodzą przesłanki o jakich mowa w § 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. na podstawie materiałów zgromadzonych we własnym zakresie. I tak – zdaniem organu – trudności finansowe wnioskodawców mają charakter przejściowy, a sytuacja materialna i zdrowotna nie uzasadnia umorzenia zadłużenia. Świadczy o tym to, że w dalszym ciągu wnioskodawcy prowadzą działalność gospodarczą, uzyskują dochody oraz posiadają majątek ruchomy i nieruchomy.
Prezes Zakładu podkreślił, iż wykonując przepisy prawa z zakresu ubezpieczeń społecznych rozstrzygając wniosek o umorzenie zadłużenia jest zobowiązany brać pod uwagę nie tylko ważny interes płatnika ale także ważny interes ogólnospołeczny. Nawet jeśli Zakład uzna, iż sytuacja finansowa jest trudna i wystąpiły przesłanki określone przepisami, nie oznacza to automatycznie umorzenia należności. Zdaniem organu spłata zadłużenia w systemie ratalnym jest możliwa i nie zagraża egzystencji rodziny.
Na powyższą decyzją […] kwietnia 2008 r. A. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając jej naruszenie § 3 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. przez nie uwzględnienie sytuacji rodzinnej i majątkowej skarżącego na gruncie tego przepisu, co skutkowało uznaniem, iż jest w stanie spłacić całość zadłużenia wobec Zakładu. W związku z powyższym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie zaległych składek na ubezpieczenie społeczne, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W motywach skargi skarżący stwierdził, iż załączonymi do wniosku z […] września 2006 r. dokumentami wykazał sytuację o jakiej mowa § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. tj. Zakład może umorzyć należności z tytułu składek, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny, w szczególności w przypadku: gdy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Skarżący wyjaśnił, iż z działalności gospodarczej osiąga dochód w wysokości ok. 1500 zł., który musi wystarczyć na zapłatę świadczeń za zajmowane pomieszczenia w wysokości ok. 100 zł. miesięcznie za energię, podatek od nieruchomości w granicach 1200 zł. rocznie. Dodatkowo spłaca kredyt w kwocie 2000 zł. miesięcznie (suma spłacanych kredytów wynosi 155 tys. zł.). Powyższe zadłużenie wraz z zadłużeniem wobec Zakładu znacznie przewyższa wartość posiadanych przez skarżącego dóbr. Ponadto dodał, że choruje na nerwicę, nadciśnienie i cukrzycę. Zdaniem skarżącego organ niestarannie przeanalizował zgromadzony w sprawie materiał dowody. W szczególności błędne jest twierdzenie organu, że wartość jego majątku jest znaczna i w związku z tym nie spełnia on przesłanek do umorzenia zaległości, ponieważ nie wziął pod uwagę faktu, iż majątek ten jest już obciążony wpisami do hipoteki, których łączna wysokość znacznie przewyższa wartość majątku. Sprzedaż zaś magazynów w których skarżący prowadzi działalność nie zaspokoiłaby zadłużenia, a naraziłaby skarżącego na pozbawienie jedynego źródła utrzymania. Na końcu zarzucił organowi naruszenie art. 10 § 1 k.p.a. oraz art. 7 k.p.a.
W odpowiedzi na skargę Prezes Zakładu wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty faktyczne i prawne zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga nie jest zasadna.
Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) – c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej: "p.p.s.a."), lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).
Badając niniejszą sprawę w ramach powyższych przepisów i w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja odpowiada prawu.
W pierwszej kolejności podkreślenia wymaga, iż o uprawnieniach i obowiązkach stron postępowania wynikających z przepisów prawa materialnego rozstrzygają organy administracji, co oznacza, że sąd administracyjny nie ma uprawnień do umorzenia ww. należności. Sąd bada bowiem wyłącznie legalność zaskarżonego aktu, nie może natomiast orzekać za organ w sposób merytoryczny przyznając określone uprawnienia lub zwalniając z nałożonych obowiązków. Wszelka zatem argumentacja skarżącego, nawet jeśli byłaby uzasadniona, nie mogłaby spowodować umorzenia przez Sąd należności składkowych.
Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji Sąd wyjaśnia, iż w myśl przewidzianej przepisem art. 77 § 1 k.p.a. zasady oficjalności organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Stosownie zaś do zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w przepisie art. 80 k.p.a. organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Zgodnie natomiast z przepisem art. 107 § 1 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2 u.s.u.s. należności z tytułu składek, pod którym to pojęciem należy rozumieć składki, odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i dodatkową opłatę (art. 24 ust. 2 u.s.u.s.), mogą być umarzane w całości lub w części przez Zakład tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności, która zachodzi w sytuacjach wyliczonych w ust. 3 tego artykułu. W przepisie art. 28 ust. 3 u.s.u.s. ustawodawca wskazał przypadki, w których zachodzi całkowita nieściągalność należności z tytułu składek. Całkowita nieściągalność zachodzi gdy; 1) dłużnik zmarł nie pozostawiając żadnego majątku lub pozostawił ruchomości niepodlegające egzekucji na podstawie odrębnych przepisów albo pozostawił przedmioty codziennego użytku domowego, których łączna wartość nie przekracza kwoty stanowiącej trzykrotność przeciętnego wynagrodzenia i jednocześnie brak jest następców prawnych oraz nie ma możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie; 2) sąd oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości dłużnika lub umorzył postępowanie upadłościowe z przyczyn o których mowa w art. 13 i art. 361 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. – Prawo upadłościowe i naprawcze; 3) nastąpiło zaprzestanie prowadzenia działalności przy jednoczesnym braku majątku z którego można egzekwować należności, małżonka, następców prawnych, możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa; 4) nie nastąpiło zaspokojenie należności w zakończonym postępowaniu likwidacyjnym; 4a) wysokość nieopłaconej składki nie przekracza kwoty kosztów upomnienie w postępowaniu egzekucyjnym; 5) naczelnik urzędu skarbowego lub komornik sądowy stwierdził brak majątku, z którego można prowadzić egzekucję; 6) jest oczywiste, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwot przekraczających wydatki egzekucyjne. Wyliczenie zawarte w tym przepisie jest wyczerpujące, tj. stanowi zamknięty katalog sytuacji, w których można uznać, iż ma miejsce całkowita nieściągalność należności z tytułu składek. Dopiero zaistnienie którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie, daje potencjalną możliwość umorzenia tych należności.
Należności z tytułu składek mogą być również umarzane w uzasadnionych przypadkach – pomimo braku stwierdzenia całkowitej nieściągalności – w odniesieniu do należności na ubezpieczenia ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami tych składek na zasadach określonych w rozporządzeniu MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie bowiem z przepisami tego rozporządzenia Zakład może umorzyć należności z tytułu składek, jeżeli zobowiązany wykaże, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla zobowiązanego i jego rodziny, w szczególności w przypadku:
1) gdy opłacenie należności z tytułu składek pozbawiłoby zobowiązanego i jego rodzinę możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych;
2) poniesienia strat materialnych w wyniku klęski żywiołowej lub innego nadzwyczajnego zdarzenia powodujących, że opłacenie należności z tytułu składek mogłoby pozbawić zobowiązanego możliwości dalszego prowadzenia działalności;
3) przewlekłej choroby zobowiązanego lub konieczności sprawowania opieki nad przewlekle chorym członkiem rodziny, pozbawiającej zobowiązanego możliwości uzyskiwania dochodu umożliwiającego opłacenie należności.
Zaznaczenia wymaga, iż w przypadku decyzji w sprawie umorzenia zaległości z tytułu składek ubezpieczeniowych mamy do czynienia z tzw. uznaniem administracyjnym. Prawo wyboru rozstrzygnięcia przysługuje organowi orzekającemu. Może on, ale nie musi umorzyć należności, przy czym nawet stwierdzenie istnienia w sprawie przewidzianych przepisami przesłanek nie obliguje Zakładu do zastosowania ulgi, jaką jest umorzenie należności, oczywiście, gdy inne względy ustawowe przemawiają przeciwko takiemu umorzeniu.
Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca to na zobowiązanego nałożył obowiązek wykazania, a więc udowodnienia okoliczności o jakich mowa ww. rozporządzaniu. Tymczasem z akt sprawy wynika, iż skarżący wezwani przez organ pismem z […] grudnia 2007 r. do przedstawienia szczegółowych informacji na temat stanu swego majątku i sytuacji życiowej, odmówili współpracy, o czym świadczą notatki służbowe z […] i […] grudnia 2007 r. (k. 292 – 295 akt adm.). Przy czym wskazać należy, iż organ nie mógł poprzestać jedynie na dokumentach zgromadzonych dotychczas w sprawie. Po pierwsze dlatego, że zgodnie z zasadą dwuinstancyjności, organ rozpoznając sprawę na skutek odwołania (wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy) ma obowiązek rozpoznać sprawę od nowa według stanu na dzień wydania decyzji. Po drugie, organ był zobowiązany – na podstawie art. 153 p.p.s.a. – do przeprowadzenia stosowanego postępowania wyjaśniającego zgodnie z wytycznymi zawartymi w wyroku Sądu z 25 września 2007 r. sygn. akt V SA/Wa 1049/07 cyt.: "w sprawie nie jest możliwe przyjęcie przez organ za właściwe (tak jak tego żądała strona) stanowiska strony dotyczącego rozpoznania sprawy według jej stanu na dzień złożenia wniosku. Jeśli rozstrzygnięcie sprawy zależne jest od dowodów, którymi dysponuje strona, obowiązkiem organu jest określenie ich i wezwanie strony do ich dostarczenia niezależnie od wypełnienia przez organ dyspozycji art. 10 k.p.a.".
W świetle powyższego zarzut skarżącego, iż wystarczająco udowodnił przesłankę z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. załączonymi do wniosku o umorzenie zaległości z 11 września 2006 r. dokumentami, należało uznać za chybiony. Tym samym – w sytuacji nie przedstawienia przez skarżącego w trakcie postępowania odwoławczego danych o wysokości faktycznie ponoszonych kosztów i opłat oraz wysokości posiadanego zadłużenia – dokonanie oceny ich sytuacji przez organ odwoławczy jedynie na podstawie dokumentów zgromadzonych we własnym zakresie należało uznać za działanie prawidłowe. Zdaniem Sądu podniesione przez organ w zaskarżonej decyzji fakty: kontynuowanie działalności gospodarczej i osiąganie stałych dochodów (ok. 1500 zł. miesięcznie), posiadanie majątku nieruchomego (współwłasność – nieruchomości we wsi Ł.) i ruchomego (dwa samochody o łącznej wartości […] tys. zł.), należało uznać za trafne i Zakład – zgodnie z prawem – mógł odmówić umorzenia zaległych składek uznając, że nie zachodzi przesłanka z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r. Tym bardziej, iż z treści skargi można wnioskować, iż skarżący w istocie dysponuje większymi dochodami niż miesięczna kwota 1.500 zł. przedstawiona w zaskarżonej decyzji kwota, skoro spłaca miesięczną kwotę kredytu bankowego w wysokości 2.000 zł. Przy czym należy pamiętać, iż należności publicznoprawne mają pierwszeństwo w ich dochodzeniu przed należności prywatnoprawnymi.
Poza tym Sąd – odnosząc się do treści skargi i przytoczonych powodów powstania zadłużenia – zwraca uwagę, iż to pozostaje poza przedmiotem sprawy. Przedmiotem tejże sprawy jest bowiem ocena, czy sytuacja materialna wnioskodawcy pozwala mu na spłatę zaległych należności składkowych i wypełnia przesłanki przepisów u.s.u.s. i rozporządzenia MGP i PS z dnia 31 lipca 2003 r.
Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., ponieważ z akt sprawy wynika, iż skarżący byli poinformowani przed wydaniem decyzji o możliwości zapoznania się z aktami sprawy i ewentualnego wypowiedzenia się, o czym świadczy pismo organu z […] lutego 2008 r. (k. 318 – 319 akt adm.).
Uwzględniając powyższe – zdaniem Sądu – w sprawie nie doszło do przekroczenia ram uznania administracyjnego, przewidzianego w art. 28 u.s.u.s., a w konsekwencji wydanemu rozstrzygnięciu nie można postawić zarzutu dowolności. Dlatego też Sąd nie mógł uwzględnić zarzutu, iż wadliwie oceniona została przez organy sytuacja skarżącego. Natomiast fakt, iż dokonana przez organy ocena tych okoliczności i argumentów nie pokrywa się z subiektywnym przekonaniem skarżącego o potrzebie i celowości umorzenia należności z tytułu składek, nie świadczy o tym, iż decyzja o odmowie umorzenia tych należności jest wadliwa. Ustalenia i wnioski, jakie przy wydawaniu decyzji poczyniono mieszczą się bowiem w ramach prawem przewidzianych, tak z punktu widzenia prawa procesowego, szczególnie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), jak i prawa materialnego. Brak istnienia przesłanek zawartych w ww. rozporządzeniu uniemożliwiał umorzenie należności. Sąd uznał, iż materiał dowodowy w sprawie został zgromadzony i zbadany w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu kroków niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji o przekonującej treści (art. 11 k.p.a.), ale także załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.), zaś uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a.
Na końcu zauważyć należy, że Sąd oceniał prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia w dacie jakiej zapadło tj. […] marca 2008 r. Natomiast każda zmiana okoliczności faktycznych, w szczególności sytuacji majątkowej, rodzinnej lub zdrowotnej osoby zobowiązanej zaistniała po wydaniu decyzji, może być zawsze podstawą do ponownego wystąpienia z wnioskiem o umorzenie zaległości, bowiem wydanie decyzji w przedmiocie umorzenia należności nie korzysta z tzw. powagi rzeczy osądzonej.
Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i wnioski, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku