Sygnatura:
6320 Zasiłki celowe i okresowe
Hasła tematyczne:
Wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-06-29
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Adam Mikusiński /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Adam Mikusiński (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Michalik Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Janecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2009 r. sprawy ze skargi W. D. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r. sygn. akt IV SA/Gl 994/07 w sprawie ze skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia […] r. nr […] w przedmiocie zasiłku celowego 1) wznawia postępowanie sądowe, 2) zmienia prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r., sygn. akt IV SA/Gl 994/07 w ten sposób, że uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta T. z dnia […] r., nr […].
Uzasadnienie: Decyzją z dnia […] r., nr […] wydaną na podstawie art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T., działając z upoważnienia Burmistrza Miasta T., odmówił przyznania W.D. zasiłku celowego na zakup lodówki w wysokości 800-1000 zł, na remont mieszkania, w kwocie 1.500 zł oraz zakup ubrania, w rozmiarze 500 zł.
W uzasadnieniu organ administracyjny podniósł, że wyżej wymieniony odrzucił propozycję pracownika socjalnego w kwestii udzielenia mu pomocy zmierzającej do zaspokojenia wspomnianych potrzeb. Oferowane wsparcie miało polegać na przekazaniu używanej lodówki z PKPS, a w przypadku braku takowej w magazynie – na zakupie lodówki za kwotę 350,00 zł w sklepie z używanym sprzętem AGD. Z kolei w kwestii remontu lokalu mieszkalnego, który – jak ustalono – wymagał malowania, zaproponowano etapową realizację rzeczonego celu. Wobec tego, iż strona zgodziła się jedynie na rozłożenie pomocy na dwie raty po 750 zł, zgłoszone żądanie uznano za zbyt wygórowane, a jej zachowanie za przejaw braku współpracy z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji życiowej. Okoliczność ta, przy jednoczesnym uwzględnieniu możliwości finansowych Ośrodka jak również faktu, iż W.D. jest od wielu lat objęty pomocą społeczną, której forma i rozmiar dostosowywane są do jego indywidualnych potrzeb uzasadniała zdaniem organu pierwszej instancji odmowę udzielenia wsparcia w żądanej wysokości. Nadto, uzasadniając odmowę przyznania pomocy na zakup ubrania w kwocie 500 zł dodano, że strona otrzymała pomoc na ten cel w styczniu i czerwcu 2007 r.
W odwołaniu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. W.D. oświadczył, iż nie zgadza się z wydanym rozstrzygnięciem oraz ponownie zażądał przyznania pomocy w formie i wysokości wskazanych we wniosku. Równocześnie wywiódł, że zgłoszone przezeń potrzeby mieszczą się w zakresie wyznaczonym przepisami ustawy o pomocy społecznej.
Decyzją z dnia […]r., nr […], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. działając na podstawie art. 138 §1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.
W motywach rozstrzygnięcia Kolegium podkreśliło, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz z przeprowadzonego w toku postępowania wywiadu środowiskowego wynika, iż W.D. prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe, zajmuje dwupokojowe mieszkanie z kuchnią, ma zarejestrowaną działalność gospodarczą, której faktycznie nie prowadzi od kilku lat, od dawna utrzymuje się ze świadczeń otrzymywanych w ramach pomocy społecznej i uzyskuje dochód z tytułu zasiłku okresowego wynoszący […] zł, który nie przekracza kryterium dochodowego określonego dla osoby samotnie gospodarującej, w wysokości 477,00 zł. W tym miejscu organ drugiej instancji powołał się na art. 39 ustawy o pomocy społecznej, wywodząc, że zasiłek celowy może być przyznany na zaspokojenie niezbędnej potrzeby bytowej. Z kolei w świetle art. 3 ust. 3 i 4 cytowanej regulacji, wyznacznikiem dla ustalenia wysokości pomocy w tej formie jest z jednej strony sytuacja materialna wnioskodawcy i cel na który zasiłek jest przyznawany, a z drugiej – możliwości finansowe organów pomocy społecznej.
Mając na uwadze powyższe Kolegium podzieliło stanowisko wyrażone w decyzji organu pierwszej instancji, zgodnie z którym potrzeba w zakresie zakupu lodówki mogła zostać zaspokojona poprzez zakup sprzętu używanego w kwocie 350,00 zł. Odmowa przyjęcia propozycji stopniowego remontu mieszkania i wygórowane żądanie przyznania pomocy w co najwyżej dwóch ratach świadczy natomiast o braku współpracy strony z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej. Organ odwoławczy zaakcentował, że w roku 2007 W.D. otrzymał pomoc na zakup odzieży, wynoszącą […] zł. Nadto tylko w czerwcu strona otrzymała pomoc w postaci zasiłku okresowego w wysokości […] zł, zasiłku celowego na zakup 0,5 tony węgla w kwocie […] zł, na leki w wysokości […] zł oraz na zakup obuwia ([…] zł) i spodni ([…] zł) zł a także pomoc w ramach programu dożywiania. Został również objęty pomocą w kolejnych miesiącach (zasiłki okresowe oraz celowe na zakup opału, środków czystości, energię, żywność).
W dalszej części uzasadnienia Kolegium zwróciło uwagę, że decyzje w sprawach przyznawania zasiłku celowego wydawane są w ramach uznania administracyjnego. Pomoc społeczna nie jest przy tym zobowiązana do zaspokajania wszystkich zgłaszanych potrzeb, a jedynie tych, które są niezbędne i odpowiadają możliwościom finansowym pomocy społecznej. Zważywszy powyższe organ drugiej instancji wywiódł, że skarżącemu słusznie odmówiono przyznania żądanego świadczenia zaś decyzja stanowiąca przedmiot odwołania wydana została zgodnie z obowiązującym prawem.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach W.D. domagał się uchylenia decyzji zapadłych w obydwu instancjach oraz ponownego rozpatrzenia sprawy podtrzymując w całości zarzuty, na które powołał się w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany zajętego w sprawie stanowiska. Kolegium powtórzyło argumentację zawartą w motywach kwestionowanej decyzji.
Wyrokiem z dnia 27 marca 2008 r., sygn. akt IV SA/GI 994/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę W.D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia […]r. nr […].
W uzasadnieniu tego orzeczenia – sporządzonym na wniosek skarżącego – stwierdzono, że zarówno zaskarżone rozstrzygnięcie jak i poprzedzająca je decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają przepisów prawa materialnego ani procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Sąd powołał się na art. 3 i art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r., Nr 115, poz. 728 ze zm. – w dacie wydania przedmiotowego wyroku obowiązywał tekst opublikowany w Dz. U. z 2004 r., Nr 64, poz. 593 ze zm.), podnosząc, iż z brzmienia tych unormowań wynika, że decyzja w zakresie przyznania pomocy w formie zasiłku celowego, jak również w kwestii określenia jej wysokości jest wydawana w ramach uznania administracyjnego. Uznanie administracyjne cechuje się zaś tym, że organ nie jest związany ścisłymi kryteriami prawnymi, a więc ma pewną swobodę w ocenie zasadności żądania. Dopiero po ustaleniu, iż rzeczona pomoc jest niezbędna, organ pomocy społecznej może przyznać (ale nie musi) zasiłek celowy, biorąc pod uwagę okoliczności przemawiające za udzieleniem pomocy, jak i przeciw jej udzieleniu. Równocześnie norma prawna zawarta w art. 3 ust. 4 przywołanej ustawy zobowiązuje organy orzekające o udzielaniu świadczeń przewidzianych w tej ustawie do uwzględnienia możliwości finansowych pozwalających na realizację potrzeb zgłoszonych przez osoby ubiegające się o pomoc.
Zdaniem Sądu orzekające w sprawie organy miały na uwadze te zasady. W toku postępowania administracyjnego zebrano materiał dowodowy pozwalający na ustalenie sytuacji materialnej skarżącego i rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty. Nieuwzględnienie żądania przyznania zasiłku celowego nie pozostaje w sprzeczności z prawem. Nadto Sąd podkreślił, że jakkolwiek sytuacja skarżącego jest bezspornie trudna, to nie należy tracić z pola widzenia, iż celem pomocy społecznej nie jest zaspokajanie wszelkich zgłaszanych potrzeb. Wskazał przy tym, że skarżący pomimo oferowania mu wsparcia mieszczącego się w możliwościach pomocy społecznej poprzez zakup sprzętu używanego czy też pomocy w zakresie przeprowadzenia etapami remontu mieszkania, pomocy tej stanowczo odmówił podtrzymując swe żądania, co do zakupu nowej lodówki oraz przyznania kwoty 1.500 zł na remont mieszkania zgadzając się ewentualnie na jej wypłatę w dwóch ratach po 750 zł.
W świetle powyższego Sąd uznał, że nie można zarzucić decyzji niezgodności z prawem, gdy organ pomocy społecznej mając na uwadze z jednej strony sytuację materialną oraz potrzeby skarżącego, z drugiej zaś strony własne możliwości finansowe odmówił przyznania skarżącemu pomocy finansowej w zgłoszonym przez niego rozmiarze.
W tym miejscu Sąd zważył, że skarżący objęty jest systematyczną pomocą w formie zasiłków okresowego oraz celowych, w tym na zakup odzieży. Ponadto, w jego ocenie, odmowa skorzystania z uzasadnionych propozycji wsparcia nosiła znamiona braku współdziałania skarżącego z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu jego trudnej sytuacji.
Następnie, to jest w dniu […]r. W.D. złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy. Żądanie to zostało uwzględnione przez referendarza sądowego, który postanowieniem z dnia 4 czerwca 2008 r. umorzył postępowanie w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych (z powodu objęcia wnioskodawcy ustawowym zwolnieniem od tych kosztów) oraz ustanowił dla skarżącego adwokata.
W konsekwencji powyższego, Okręgowa Rada Adwokacka w K. wyznaczyła dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata J.P., o czym poinformowała Sąd pismem z dnia […]r.
W dniu […]r. adwokat J.P. przedłożył pełnomocnictwo do reprezentowania w sprawie udzielone przez W.D.
Wobec braku podjęcia przez stronę oraz jej pełnomocnika jakichkolwiek dalszych działań, Sąd w dniu 21 sierpnia 2008 r. stwierdził, że wydany w sprawie wyrok z dnia 27 marca 2008 r. jest prawomocny od dnia 21 czerwca 2008 r.
Dopiero w dniu 11 marca 2009 r. adwokat J.P. złożył do Sądu pismo procesowe datowane na […]r. zatytułowane jako skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r. W jego treści podniósł zarzut, iż wspomniane orzeczenie wydane zostało z naruszeniem prawa materialnego, a mianowicie art. 39 §1 i 2 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem pełnomocnika strony, odmowa przyznania żądanego zasiłku celowego narusza prawo W.D. do życia na godziwym poziomie. Skarżący ubiegał się bowiem o pieniądze na nabycie dóbr podstawowych służących zaspokojeniu jego niezbędnych potrzeb bytowych a wnioskowane kwoty nie były wygórowane. W tym miejscu adwokat J.P. podkreślił, że jego mandant jest osobą schorowaną, nie może pracować i jedynym źródłem utrzymania są dla niego środki otrzymywane w ramach pomocy społecznej. Nadto w przeszłości wielokrotnie ubiegał się o przyznanie mu zasiłku na zakup ubrań i lodówki oraz na niezbędny remont mieszkania, jednak składane w tym zakresie wnioski nie odniosły skutku.
Następnie, to jest w dniu 14 kwietnia 2009 r. Sąd powziął z urzędu informację, że W.D. został ubezwłasnowolniony częściowo i postanowieniem Sądu Rejonowego w T. z dnia […]r. (sygn. akt […]) ustanowiono dla niego kuratora w osobie K.K., która mocą postanowienia tego Sądu z dnia […]r. (sygn. akt […]) została upoważniona do reprezentowania skarżącego przed sądami.
Pismem z dnia 17 kwietnia 2009 r. Sąd poinformował o tym fakcie adwokata J.P. wskazując, że wobec powyższego powinien on zwrócić się do wspomnianej kurator o udzielenie pełnomocnictwa do reprezentowania W.D. oraz o potwierdzenie czynności dokonanych przed sądem w jego imieniu.
W odpowiedzi pełnomocnik strony przedłożył kolejne pismo procesowe zatytułowane jako "skarga kasacyjna", opatrzone datą 12 maja 2009 r., w którym powtórzył zarzuty odnośnie wyroku tutejszego Sądu z dnia 27 marca 2008 r., jakie podnosił w swym wcześniejszym piśmie z dnia […]r. Równocześnie adwokat J.P. przedłożył pełnomocnictwo do reprezentowania W.D. w sprawie o sygn. akt IV SA/GI 994/07, podpisane przez jego kuratora – K.K.
Mając na uwadze zaprezentowany wyżej stan rzeczy, zarządzeniem z dnia 1 czerwca 2009 r. Sąd zwrócił się do pełnomocnika skarżącego o wskazanie, czy jego pismo z dnia 12 maja 2009 r. stanowi skargę kasacyjną od wyroku z dnia 27 marca 2008 r., czy też jest w istocie skargą o wznowienie postępowania sądowego zakończonego rzeczonym wyrokiem.
W odpowiedzi, reprezentujący stronę adwokat w piśmie procesowym datowanym na […]r. oświadczył, że jego wcześniejsze pismo z dnia 12 maja 2009 r. stanowi w istocie skargę o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r., w sprawie o sygn. akt IV SA/GI 994/07.
W konsekwencji, zarządzeniem Sądu z dnia 29 czerwca 2009 r., pismo adwokata J.P. z dnia 12 maja 2009 r. uznano za skargę o wznowienie postępowania sądowego i zarejestrowano ją pod sygnaturą akt IV SA/GI 423/09.
Następnie, to jest w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi o wznowienie postępowania (pismo z dnia […]r.) wskazany wyżej adwokat sprecyzował, iż żąda uchylenia wyroku z dnia 27 marca 2008 r. Równocześnie podniósł, że wspomniana skarga o wznowienie postępowania oparta jest na podstawie art. 270 w związku z art. 271 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z uwagi na to, że W.D. będący osobą ubezwłasnowolnioną częściowo, w toku całego postępowania sądowego nie był należycie reprezentowany (jego kurator nie podpisał skargi ani nie brał udziału w tym postępowaniu).
Nadto wywiódł, że kurator skarżącego powzięła wiadomość o fakcie wydania wyroku pomiędzy 22 kwietnia 2009 r. (kiedy to zwrócił się do niej o udzielenie pełnomocnictwa) a 28 kwietnia 2009 r. (kiedy omawiane pełnomocnictwo zostało przez nią podpisane). W konsekwencji podniósł, że pismo z dnia 12 maja 2009 r. zawierające skargę o wznowienie postępowania złożone zostało z zachowaniem terminu wynikającego z art. 277 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W dniu […]r. do Sądu wpłynęło pismo Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., w którym organ ten ustosunkował się do skargi o wznowienie postępowania. Kolegium podniosło, że w sprawie nie zachodzi przesłanka uzasadniająca wznowienie postępowania sądowego jak również mogąca stanowić podstawę wznowienia postępowania administracyjnego. Wskazało bowiem, że jakkolwiek skarżący jest osobą ubezwłasnowolnioną częściowo, to jednak podejmowane przezeń w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym czynności były skuteczne, gdyż prawidłowo sformułował on wniosek o pomoc, odwołanie od decyzji organu pierwszej instancji jak również skargę do Sądu. Nie istnieje przy tym wymóg, aby kurator osoby częściowo ubezwłasnowolnionej brał udział w każdym postępowaniu, w którym osoba ta jest stroną, skoro osoba taka może w niektórych przypadkach działać samodzielnie (art. 20-22 K.c.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności należy podkreślić, że wznowienie postępowania sądowego jest szczególną instytucją procesową albowiem dotyczy sytuacji, w której dopuszcza się ponowne rozpoznanie sprawy, pomimo iż została ona już zakończona prawomocnym orzeczeniem. Stąd może ono znaleźć zastosowanie jedynie w ściśle sprecyzowanych prawem przypadkach.
Przystępując do rozpoznania skargi o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego w granicach określonych przepisami art. 281 i art. 282 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a., Sąd w pierwszej kolejności powinien wypowiedzieć się w kwestii dopuszczalności wznowienia. Rozstrzygając to zagadnienie należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zaistniała ustawowa podstawa wznowienia postępowania określona w art. 271 pkt 2 przywołanej ustawy albowiem skarżący nie miał zdolności procesowej do działania przed sądem i nie był należycie reprezentowany w sprawie, której skarga o wznowienie dotyczy.
W tym miejscu trzeba podkreślić, że stosownie do treści art. 27 p.p.s.a., osoba fizyczna niemająca zdolności do czynności w postępowaniu może je podejmować tylko przez swojego przedstawiciela ustawowego.
Tymczasem w toku postępowania tutejszy Sąd powziął z urzędu wiadomość, że skarżący, na mocy prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w G. z dnia […]r., sygn. akt […] został częściowo ubezwłasnowolniony, a następnie ustanowiono dla niego kuratora w osobie K.K., która została upoważniona do reprezentowania go przed sądami i urzędami państwowymi (vide: dołączone do akt sprawy objętej skargą o wznowienie postępowania, postanowienia Sądu Rejonowego w T.: z dnia […]r., sygn. akt […] i z dnia […]r., sygn. akt […]). W rezultacie, W.D., jako osoba ubezwłasnowolniona częściowo ma w świetle art. 15 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93) – zwanej dalej K.c., ograniczoną zdolność do czynności prawnych.
Zgodnie zatem z brzmieniem art. 26 §2 p.p.s.a., jego zdolność procesowa obejmuje wyłącznie czynności w sprawach wynikających z czynności prawnych, których może dokonywać samodzielnie. Z kolei czynności takie wymienione zostały w przepisach art. 20-22 K.c., w których jest mowa jedynie o umowach powszechnie zawieranych w drobnych, bieżących sprawach życia codziennego, rozporządzaniu swoim zarobkiem i czynnościach w stosunku do przedmiotów majątkowych oddanych osobie ograniczonej w zdolności do czynności prawnych do swobodnego użytku przez przedstawiciela ustawowego.
Nie budzi wątpliwości, że w tak wyznaczonym ustawowo zakresie nie mieści się wniesienie skargi do sądu administracyjnego na decyzje wydane w postępowaniu administracyjnym ani większość podejmowanych w postępowaniu przed tym sądem czynności procesowych.
Warto wprawdzie odnotować, iż w literaturze przedmiotu pojawił się pogląd, zgodnie z którym ograniczoną zdolność procesową w postępowaniu sądowoadministracyjnym należy wiązać z możliwością samodzielnego realizowania podmiotowości administracyjnoprawnej, czyli korzystania z uprawnień wynikających z prawa materialnego lub zajmowania stanowiska, w sytuacji, gdy przepisy tego prawa przewidują nałożenie na nią obowiązku, skierowania do niej nakazu lub zakazu albo uznania uprawnienia bądź obowiązku wynikających z przepisów prawa (vide: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka – Medek – "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz." – Zakamycze, Kraków 2005, str. 70).
Zdaniem składu orzekającego, wywód ten ma jednak charakter wyłącznie postulatywny, gdyż w świetle obowiązującego prawa brak jest podstaw do wykraczania poza granice określone przywołanymi przepisami Kodeksu cywilnego.
Mając na względzie zaprezentowane wyżej rozważania prawne należy podnieść, że W.D. nie miał zdolności do czynności w postępowaniu sądowoadministracyjnym zakończonym prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 marca 2008 r. Równocześnie w postępowaniu tym nie brał udziału kurator ustanowiony dla niego przez Sąd Rejonowy w T., zaś tutejszy Sąd nie umożliwił wspomnianemu kuratorowi podjęcia stosownych działań w sprawie.
Osoba wyznaczona na tego kuratora – K.K. podjęła bowiem w zakresie przedmiotowej sprawy czynności dopiero 28 kwietnia 2009 r. (czyli już po uprawomocnieniu się kończącego to postępowanie wyroku), udzielając w imieniu W.D. pełnomocnictwa do działania w tej sprawie adwokatowi J.P. Fakt udzielenia rzeczonego pełnomocnictwa Sąd potraktował przy tym jako dorozumiane potwierdzenie czynności wcześniej dokonanych osobiście przez stronę.
Równocześnie, w ocenie Sądu, w sprawie zachowany został trzymiesięczny termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania wynikający z art. 277 p.p.s.a. W świetle wywodów pełnomocnika strony należało bowiem przyjąć, iż bieg tego terminu rozpoczął się nie wcześniej niż od dnia, w którym nadał on pismo wzywające kurator skarżącego do udzielenia pełnomocnictwa. Otrzymując to pismo K.K. zapoznała się bowiem z zawartą w nim informacją o postępowaniu w sprawie o sygn. akt IV SA/Gl 994/07, zakończonym prawomocnie wyrokiem z dnia 27 marca 2008 r.
Zważywszy powyższe należało orzec o wznowieniu postępowania sądowego z uwagi na wystąpienie okoliczności wymienionej w art. 271 pkt 2 p.p.s.a. Warto zaznaczyć, że okoliczność ta jest przesłanką powodującą nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, a tym samym uzasadnia ona wznowienie postępowania niezależnie od tego, czy miała bądź, czy mogła mieć wpływ na wynik sprawy.
Przechodząc w związku z tym do merytorycznego rozpatrzenia niniejszej sprawy, Sąd w składzie orzekającym uznał, że jej okoliczności uzasadniają zmianę wyroku kończącego sprawę objętą skargą o wznowienie postępowania, gdyż skarga na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia […], nr […], zasługuje na uwzględnienie. Zarówno bowiem rzeczona decyzja, jak i poprzedzające ją rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów dającym, podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, a tym samym zasługują na wyeliminowanie z obrotu prawnego.
W tym miejscu należy zaakcentować, że zdolność prawna i zdolność do czynności prawnych w postępowaniu administracyjnym dotyczy pozycji danego podmiotu w tym postępowaniu, a więc stosunku procesowego w którym jednostka pozostaje w toku dokonywanych w jego zakresie czynności.
Zgodnie z art. 30 §1 K.p.a., zagadnienia te podlegają ocenie według przepisów prawa cywilnego, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Z kolei w świetle uregulowań Kodeksu cywilnego, osoba fizyczna ograniczona w zdolności do czynności prawnych może dokonywać bez zgody przedstawiciela ustawowego jedynie czynności wskazanych w art. 20-22 cytowanego Kodeksu. Tak wąsko wyznaczony zakres nie pozwala, w ocenie Sądu, na przyjęcie, aby mogła ona samodzielnie działać w postępowaniu administracyjnym.
Naruszenie przepisów odnoszących się do ustalenia zdolności do czynności prawnych i reprezentacji strony w tym postępowaniu skutkuje natomiast wadą określoną w art. 145 §1 pkt 4 K.p.a.
Dlatego w toku ponownego rozpoznania sprawy, organ pierwszej instancji uwzględniając wskazania wynikające z niniejszego wyroku, wystąpi do K.K. o potwierdzenie czynności dokonanych przez skarżącego w przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym a nadto, przed podjęciem stosownego rozstrzygnięcia pouczy ją o prawie wglądu w akta sprawy oraz stosownie do art. 10 §1 K.p.a. umożliwi jej wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Dopiero wówczas możliwe będzie wydanie prawidłowej decyzji w przedmiocie przyznania bądź odmowy przyznania wnioskowanych świadczeń, która to decyzja również powinna zostać doręczona wspomnianej kurator.
Zważywszy wszystkie przywołane wyżej okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji wyroku, działając na podstawie art. 281 i art. 282 §2 i 3 p.p.s.a., w związku z art. 271 pkt 2 tej ustawy oraz w oparciu o art. 132 i art. 145 1 pkt 1 lit. b) rzeczonego aktu prawnego.
Równocześnie Sąd odstąpił od orzekania w kwestii wykonalności zaskarżonej decyzji, albowiem jest ona rozstrzygnięciem odmawiającym przyznania skarżącemu żądanych świadczeń, a tym samym nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie wyroku