Sygnatura:
6219 Inne o symbolu podstawowym 621
Hasła tematyczne:
Inne
Skarżony organ:
Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
Data:
2009-07-21
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Ewa Grochowska-Jung /przewodniczący/
Ewa Pisula-Dąbrowska
Przemysław Szustakiewicz /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Pisula-Dąbrowska, Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Protokolant Eliza Kusy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2009 r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia […] czerwca 2009 r. nr […] w przedmiocie przekwaterowania do lokalu zamiennego – oddala skargę –
Uzasadnienie: Prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej decyzją z dnia […] czerwca 2009 r. nr […], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 13 ust. 7 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398 z późn. zm.) utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. nr […] z dnia […] kwietnia 2009 r. w sprawie przekwaterowania M. J. do lokalu zamiennego.
W uzasadnieniu organ wskazał następujący stan faktyczny. M. J. na podstawie decyzji Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w T. z dnia […] grudnia 2002 r. nr […] otrzymał przydział osobnej kwatery stałej […] w C. Następnie M. J. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i z dniem […] września 1997 r. uzyskał uprawnienia do emerytury wojskowej. Z uwagi na fakt, iż strona będąca emerytem wojskowym nadal zajmowała przydzieloną kwaterę stałą, Dyrektor Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w B. decyzją nr […] z dnia […] kwietnia 2009 r. orzekł o jego przekwaterowaniu do lokalu zamiennego znajdującego się w C. W uzasadnieniu decyzji organ przywołał treść art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203 z późn. zm.), zgodnie z którym osoby, które nabyły prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej, oraz członkowie rodzin, o których mowa w art. 26 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1, zajmujący lokale mieszkalne w zasobie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, w przypadku gdy lokale te są przeznaczone wyłącznie na zakwaterowanie żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na podstawie kontraktu na pełnienie służby stałej, w przypadku przekazania do dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zajmowanego lokalu mieszkalnego, otrzymują ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z osobnej kwatery stałej, na zasadach określonych w art. 19 ust. 3, a w przypadku niedokonania takiego przekazania podlegają z urzędu przekwaterowaniu do lokalu zamiennego. Organ wyjaśnił, iż zajmowany przez M. J. lokal mieszkalny znajduje się na wykazie kwater zatwierdzonym przez Prezesa WAM w uzgodnieniu z Ministrem Obrony Narodowej. Ponadto z uwagi na fakt, iż strona była pismami informowana o możliwości otrzymania ekwiwalentu pieniężnego w zamian za przekazanie przedmiotowego lokalu do dyspozycji Agencji i nie skorzystała z tej możliwości organ był zobowiązany orzec o przekwaterowaniu do lokalu zamiennego.
W odwołaniu od powyższej decyzji M. J. wniósł o uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w sprawie. Zarzucając naruszenie szeregu przepisów prawa materialnego i procesowego, wskazał, iż obowiązek przekwaterowania orzeczono tylko w stosunku do niego, nie uwzględniając osób wspólnie z nim zamieszkujących, a działanie organu jest przedwczesne. Ponadto stwierdził, iż organ pominął zupełnie fakt, iż w obrocie prawnym pozostaje ostateczna decyzja Dyrektora Oddziału Terenowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w T. z dnia […] grudnia 2002 r. nr […] o przydziale przedmiotowego lokalu mieszkalnego na czas nieokreślony.
W uzasadnieniu decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji Prezes WAM stwierdził, iż Dyrektor Oddziału Regionalnego WAM w B. prawidłowo zastosował dyspozycje art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy, ponieważ zostały spełnione przesłanki, o których mowa w ww. przepisie. Organ wskazał, że bezspornym jest fakt, iż M. J. jest emerytem wojskowym, a zajmowany przez niego lokal ma charakter kwatery. Ponadto organ wskazał, iż przydzielony lokal zamienny odpowiada warunkom wymienionym w art. 1a pkt 11 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, ponieważ posiada metraż uwzględniający ilość osób zamieszkujących wraz ze stroną, znajduje się w tej samej miejscowości i jest wyposażony w takie urządzenia techniczne, jak lokal dotychczas zajmowany. Ustosunkowując się natomiast do zarzutu strony, wskazał, że nieumieszczenie w sentencji decyzji organu I instancji zastrzeżenia, iż obowiązek przekwaterowania dotyczy również rodziny emeryta nie stanowi uchybienia obligującego organ II instancji do usunięcia decyzji z obrotu prawnego. Tytuł prawny do lokalu posiada bowiem M. J., natomiast wymienienie członków jego rodziny w decyzji i przydziale ma jedynie charakter porządkowy w celu ustalenia należnej powierzchni mieszkalnej.
M. J. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej, względnie o ich uchylenie. W uzasadnieniu skarżący zarzucił organowi naruszenie przepisów art. 44 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w zw. z art. 28 kpa i orzeczenie o przekwaterowaniu tylko jego osoby, pomijając członków jego rodziny wspólnie z nim zamieszkujących. Ponadto zarzucił naruszenie art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy, a także art. 22 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP i niektórych innych ustaw, poprzez jego błędną wykładnię, art. 23 ust. 1 tejże ustawy, poprzez uznanie, iż nie zachował on tytułu prawnego do dotychczas zajmowanego lokalu i naruszenie art. 16 § 1 kpa, polegające na uznaniu, iż decyzja przydzielająca mu dotychczasowy lokal mieszkalny nie stanowi obowiązującego tytułu prawnego oraz art. 10 kpa, polegające na zaniechaniu rozpatrzenia przez organ odwoławczy wszystkich jego zarzutów zawartych w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Poza argumentami wskazanym w odwołaniu, skarżący stwierdził, iż Prezes WAM dokonał badania zasadności jednego zarzutu sformułowanego w odwołaniu. W pozostałym zakresie w ogóle się do nich nie odniósł, dlatego też, jego zdaniem, nie zagwarantowano mu prawa do czynnego udziału w postępowaniu.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na podstawie art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.
Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.
Rozpatrywana pod tym wyglądem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy wskazać, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowi przepis art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem osoby, które nabyły prawo do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwalidzkiej, oraz członkowie rodzin, o których mowa w art. 26 ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1, zajmujący lokale mieszkalne w zasobie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, w przypadku gdy lokale te są przeznaczone wyłącznie na zakwaterowanie żołnierzy zawodowych, pełniących zawodową służbę wojskową na podstawie kontraktu na pełnienie służby stałej, w przypadku przekazania do dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zajmowanego lokalu mieszkalnego, otrzymują ekwiwalent pieniężny w zamian za rezygnację z osobnej kwatery stałej, na zasadach określonych w art. 19 ust. 3, a w przypadku niedokonania takiego przekazania podlegają – z urzędu – przekwaterowaniu do lokalu zamiennego. Na wypłatę ekwiwalentu pieniężnego Wojskowa Agencja Mieszkaniowa otrzymuje dotację budżetową.
Przepis ten statuuje zasadę, że z lokali mieszkalnych zajmowanych przez emerytów lub rencistów wojskowych mogą być oni przekwaterowani jeżeli:
lokal taki jest przeznaczony na wyłączne zakwaterowanie żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na podstawie kontraktu na pełnienie służby stałej,
emerytowi lub renciście zaproponuje się ekwiwalent pieniężny, którego osoba uprawniona odmówi.
Przepis ten nie budzi wątpliwości interpretacyjnych, jak bowiem zauważono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2008 r. sygn. akt I OSK 439/07: "(…) regulacja zawarta w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Przepis ten, mający szczególny charakter, został sformułowany jednoznacznie, zarówno co do kręgu osób, co do których ma zastosowanie, jak i w pozostałym zakresie. Zastosowanie tego unormowania nie może być uzależnione od zaistnienia innych okoliczności niż przesłanki wskazane w omawianym przepisie, takich jak np. odpowiednie zastrzeżenie w decyzji o przydziale kwatery, co proponowano w skardze kasacyjnej. Decydujące znaczenie – poza spełnieniem pozostałych wskazanych tam przesłanek – ma okoliczność czy lokal ten jest przeznaczony wyłącznie na zakwaterowanie żołnierzy zawodowych pełniących zawodową służbę wojskową na podstawie kontraktu na pełnienie służby stałej" (opublikowany w CBOSA). Warunkiem wydania decyzji o przekwaterowaniu jest więc przeznaczenie lokalu na potrzeby wymienione w art. 22 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw oraz zaproponowanie emerytowi lub renciście wojskowemu ekwiwalentu pieniężnego.
W rozpatrywanej sprawie stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Z akt sprawy wynika, że skarżący jest emerytem wojskowym, który nabył uprawnienia emerytalne z dniem […] września 1997 r. Zamieszkuje on w lokalu mieszkalnym przeznaczonym na wyłączne zakwaterowanie żołnierzy służby stałej umieszczonym w wykazie kwater zatwierdzonym przez Prezesa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Skarżący w pięciu pismach Dyrektora Oddziału Regionalnego WAM w B. z dnia […] maja 2006 r., […] czerwca 2006 r., […] maja 2008 r., […] stycznia 2009 r. i […] lutego 2009 r. był informowany o możliwości uzyskania ekwiwalentu pieniężnego po przekazaniu do dyspozycji WAM zajmowanej kwatery. Jednakże, jak wynika z odpowiedzi skarżącego na powyższe pisma, nie chciał on oddać zajmowanego lokalu. W takiej sytuacji organ słusznie przyjął, że istnieją przesłanki do wydania decyzji o przekwaterowaniu do lokalu zamiennego. W niniejszej sprawie organ nie musiał wydawać dodatkowej decyzji o zwolnieniu lokalu mieszkalnego, bowiem wystarczającą w tym wypadku podstawę prawną stanowił przepis art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw.
Jako bezpodstawne należy uznać zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 44 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP poprzez wydanie decyzji w stosunku tylko do niego, bez uwzględnienia pozostałych członków rodziny. Należy tu wskazać, że stosunek materialnoprawny, będący podstawą wydania decyzji o przydziale skarżącemu lokalu mieszkalnego, wiąże tylko jego i wojskowe organy mieszkaniowe. To M. J. był stroną decyzji z dnia […] grudnia 2002 r. nr […] Dyrektora Oddziału Terenowego WAM w B. o przyznaniu mu osobnej kwatery stałej. Pozostałe osoby wymienione w tej decyzji miały prawo zamieszkiwania, a ich liczba decydowała o przyznanej powierzchni mieszkalnej. Natomiast osoby te w żaden sposób nie były najemcami w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, bowiem status mieszkań służbowych nie jest objęty tą regulacją.
Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 w związku z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku