Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Zagospodarowanie przestrzenne
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-09-01
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy
Treść wyniku:
Uchylono orzeczenie I i II instancji
Sędziowie:
Grzegorz Saniewski /przewodniczący/
Wiesław Czerwiński
Wojciech Jarzembski /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski (spr.) Sędzia NSA Wiesław Czerwiński Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 listopada 2009 r. sprawy ze skargi S. S.-Sz., A. Sz., Spółdzielni Mieszkaniowej "[…]" w […] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w […] z dnia […] maja 2007 r. nr […] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta […] z dnia […] marca 2007 r. […], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w […] na rzecz a. Sz. 500 (pięćset) złotych, a na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej "[…]" w […] 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Decyzją z dnia […] marca 2007 r. nr […] Prezydent T. po rozpatrzeniu wniosku Przedsiębiorstwa Budownictwa Ogólnego D. sp. j. G. i M. R. ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z sześcioma mieszkaniami oraz parkingiem podziemnym na terenie obejmującym dz. Nr […],[…],[…] z obr. […] w T. przy ul. C. […]. Odwołania od powyższej decyzji złożyli: Spółdzielnia Mieszkaniowa "K." w T. oraz S. S. – S. i A. S.
Decyzją z dnia […] maja 2007 r. nr […] SKO w T. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu wskazano, iż projekt decyzji organu I instancji został sporządzony zgodnie z wymogami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez osobę wpisaną na listę Izby Urbanistów, uzasadnienie decyzji spełnia wymogi w art. 107 § 3 kpa. SKO nie naruszono art. 7 i 77 § 1 kpa. Wg SKO z dokonanej przez organ analizy wynika, że obszar planowanej inwestycji jest zlokalizowany w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej dwukondygnacyjnej o charakterze szeregowym i jednokondygnacyjnej gospodarczej, linie zabudowy wyznacza zaś budynek przy ul. C. […]. Teren obok planowanej inwestycji ma dostęp do drogi publicznej – poprzez działki […] i […] będące własnością SM "K." na zasadach służebności gruntowej. Ustalenia te są wystarczające dla wydania decyzji ustalającej warunki zabudowy. SKO stwierdziło, że realizowana inwestycja będzie tworzyła urbanistyczną całość wraz z zabudową szeregową jednorodzinną znajdującą się przy ul. C. stanowiąc jej uzupełnienie, gdyż budynek mieszkalny wielorodzinny z 6 mieszkaniami oraz parkingiem podziemnym nie odbiega charakterem od istniejącej zabudowy. Nie istniała konieczność uzgodnienia inwestycji z właściwym zarządcą drogi na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, bowiem przepis ten ma zastosowanie tylko, gdy obszar inwestycji przylega do pasa drogowego. Uzyskanie decyzji w sprawie usytuowania zjazdu na terenie posesji z ulicy C. będzie konieczne przed uzyskaniem decyzji w sprawie pozwolenia na budowę. Organ wskazał, iż nie zachodzi tożsamość niniejszej sprawy ze sprawą zakończoną ostateczną decyzję SKO w T. z dnia […] maja 2006 r., gdyż wnioski wszczynające te postępowania znacząco się różniły.
Skargi do WSA w B. złożyli S. S. – S., A. S. i S.M. "K." w T. zarzucając rażące naruszenie prawa, ponieważ decyzja dotyczy sprawy zakończonej ostateczną decyzją SKO w T. z dnia […] maja 2006 r. Zarzucono też naruszenie art. 53 ust. 4 pkt 9 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez brak uzgodnienia zaskarżonej decyzji w formie decyzji administracyjnej z właściwym zarządcą drogi. Wg skarżących organy nie ustaliły, która działka sąsiednia może stanowić punkt odniesienia dla określenia funkcji i cech zabudowy działki objętej wnioskiem inwestora, a także nie wskazały, jak wygląda obszar analizowany, stanowiący podstawę analizy sposobu zabudowy dla określenia wymagań, dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów i cech kształtowania zabudowy terenu. Decyzja narusza wg skarżących też uzasadnione interesy osób trzecich, o których mowa w art. 1 ust. 2 pkt 7 oraz art. 54 pkt 2 lit. d w zw. z art. 64 ust. 1 w. ustawy. W odpowiedzi na powyższe skargi SKO w T. wniosło o ich oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.
WSA w B. wyrokiem z dnia […] lutego 2008 r. II SA/Bd 605/07 oddalił skargę. Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa. Decyzja Prezydenta T. z dnia […] marca 2006 r., zapadła po rozpoznaniu wniosku z dnia […] grudnia 2005 r. pochodzącego od tego samego podmiotu, co w niniejszej sprawie, jednakże wniosek ten odbiegał znacznie treścią od wniosku z […] stycznia 2007 r. i nie zachodzi tożsamość przedmiotowa między sprawą rozstrzygniętą skarżoną decyzją, a sprawą zakończoną ostateczną decyzją z dnia […] maja 2006 r. Dokonując oceny, czy zostały spełnione przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, Sąd wskazał, iż organ zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r., wytyczył obszar analizowany i przeprowadził na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie powyższych warunków. Analizą tą objęto działki dostępne z ul. C., jak i znajdujące się w obszarze analizowanym, dostępne z ul. L., R. i P. Z części graficznej i tekstowej analizy wynika, że w obszarze analizowanym występuje zabudowa jednorodzinna (działki dostępne z ul. C.) i wielorodzinna z dachami płaskimi. W zabudowie jednorodzinnej występują dwie kondygnacje, zaś w zabudowie wielorodzinnej pięć kondygnacji. Wg Sądu organy prawidłowo stwierdziły, że w przypadku planowanej inwestycji spełnione zostały przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, a na omawianym terenie może powstać budynek mieszkalny wielorodzinny, dwukondygnacyjny, o powierzchni zabudowy nie przekraczającej 20 % terenu działki objętej wnioskiem. Linie zabudowy dla planowanej inwestycji, zgodnie z § 4 ww. rozporządzenia, wyznaczono zaś jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej przy ul. C. […]. W odniesieniu do zastrzeżeń dotyczących sposobu określenia szerokości elewacji frontowej, Sąd wskazał, iż zgodnie z § 6 ust. 1 ustawy szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości tej elewacji, istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym z tolerancją do 20 %. Z ustaleń organu wynika, iż szerokość elewacji frontowej budynku na działce sąsiedniej przy ul. C. […] wynosi ok. 9 m, przy czym budynek ten znajduje się w zabudowie szeregowej, której szerokość elewacji frontowej wynosi ok. 34 m. Organ administracji nie określił jednak precyzyjnie szerokości elewacji frontowej dla planowanej inwestycji, ale uwzględniając obowiązek zachowania określonej w przepisach odległości od działki sąsiedniej, a także szerokość i kształt działek w porównaniu z szerokością elewacji frontowej zabudowy szeregowej występującej w obszarze analizowanym. Sąd stwierdził, że takie określenie szerokości elewacji frontowej planowanej inwestycji nie stanowi naruszenia prawa, mającego wpływ na wydane rozstrzygnięcie. Ponadto zdaniem Sądu w sprawie zostały spełnione wymogi określone w art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy, w zakresie dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej. Podobnie sytuacja wygląda, jeżeli chodzi o wymogi wynikające z pkt 3, 4 i 5 tegoż przepisu. Teren działek objętych wnioskiem jest uzbrojony, w ewidencji gruntów jest on oznaczony jako tereny mieszkaniowe i nie jest objęty ochroną konserwatorską. Sąd stwierdził, że z dokonanych przez organy ustaleń wynika, iż zamierzenie inwestycyjne spełnia wszystkie wymagania określone w art. 61 ust. 1 pkt 1 – 5 ustawy, a wobec tego organy nie mogły odmówić ustalenia warunków zabudowy. Odnosząc się do zarzutu, że organy powinny zawiesić postępowanie do czasu uchwalenia nowego planu miejscowego, Sąd wskazał, iż zawieszenie byłoby uzasadnione jedynie w przypadku istnienia pewności, że w okresie zawieszenia postępowania dojdzie do uchwalenia tegoż planu. Sąd nie podzielił zarzutów, co do sporządzenia projektu decyzji o warunkach zabudowy przez osobę nieuprawnioną, gdyż jak wynika z akt projekt decyzji sporządził A. P. wpisany do Północnej Okręgowej Izby Urbanistów (nr wpisu […]). Sąd wskazał, iż w sprawie nie istniał wymóg dokonania uzgodnień, o których mowa w przepisach art. 53 ust. 4 pkt 6, 9, 10 ustawy tj. z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych i leśnych oraz melioracji wodnych, zarządcą drogi oraz wojewodą, marszałkiem województwa i starostą (prezydentem miasta). Uzgodnień z zarządcą drogi dokonuje się, zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 9 ww. ustawy, w odniesieniu do obszarów przyległych do pasa drogowego, a zatem mających wspólną granicę z pasem drogowym. Ze względu na fakt, iż działki objęte planowanym przedsięwzięciem nie mają bezpośredniego dostępu do drogi publicznej, a zatem nie są usytuowane w obszarze przyległym do pasa drogowego, nie istniała konieczność dokonywania uzgodnień z zarządcą drogi. Nie istniała również potrzeba dokonania uzgodnień z wojewodą, marszałkiem województwa oraz starostą, bowiem wymóg ten w świetle treści pkt 10 ww. przepisu, istnieje w stosunku do terenów przeznaczonych w planach miejscowych, które utraciły moc, na inwestycje celu publicznego, zaś teren inwestycji, której dotyczy sprawa przeznaczony był w nieobowiązującym już planie miejscowym pod zabudowę mieszkaniową o wysokiej intensywności. Zdaniem Sądu decyzja ustalająca warunki zabudowy zgodnie z art. 54 ustawy powinna określać jedynie rodzaj inwestycji oraz linie rozgraniczające jej teren, a także wskazywać przewidziane w nim warunki i wymagania. Związane z budową szczegółowe kwestie techniczne należą do przedmiotu regulacji Prawa budowlanego. W odniesieniu do ochrony interesów osób trzecich na obecnym etapie postępowania organy mogły zakreślić ramy tej ochrony i zobligować inwestora do ich przestrzegania przy tworzeniu projektu budowy. W zaskarżonej decyzji w pkt 2.6 określono wymagania dotyczące ochrony interesów osób trzecich, które muszą być uwzględnione i zachowane w kolejnych etapach procesu inwestycyjnego, gdyż organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę jest tymi warunkami związany i zaskarżona decyzja nie narusza interesu osób trzecich. Jeśli natomiast chodzi o zarzut wskazujący na nieuwzględnienie przez organy zapisów Studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego T., Sąd stwierdził, iż stosownie do art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie jest ono aktem prawa miejscowego i nie może stanowić podstawy prawnej do wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. W ocenie Sądu nieuzasadniony był zarzut naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności zasad ogólnych z art. 7 i art. 8 k.p.a. oraz zarzut naruszenia art. 77 § 1 k.p.a. Organ poprawnie, ocenił zebrane dowody, dokonał na ich podstawie trafnych ustaleń faktycznych oraz przeprowadził prawidłowe rozważania prawne.
Skargę kasacyjną wniósł A. S. zarzucając – naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.):
I. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 106 § 5 p.p.s.a. w ten sposób, że nie dokonano rzetelnej i wnikliwej oceny całego materiału dowodowego, w szczególności wyznaczenia granic obszaru analizowanego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury;
II. art. 145 § 1 pkt 1 ppkt c p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia w postępowaniu administracyjnym przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:
a. art. 7 k.p.a. in fine naruszenie zasady uwzględniania przez organy administracji publicznej interesu społecznego i słusznego interesu obywateli oraz innych stron w rozumieniu art. 28 k.p.a.;
b. art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. błąd w rozpatrzeniu materiału dowodowego skutkujący naruszeniem zasady prawdy obiektywnej;
c. art. 8 k.p.a. naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli;
d. brak wskazania podstaw przyjętych granic obszaru analizowanego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania co stanowi rażące naruszenie art. 107 § 3 k.p.a.;
III art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w ten sposób, że oddalono skargę pomimo naruszenia w postępowaniu administracyjnym przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy: art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 106 § 3, art. 134 §1 i art. 135 p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie wnioskowanych akt innych postępowań administracyjnych i sądowoadministracyjnych na okoliczność, że w tamtych postępowaniach w inny sposób niż w przedmiotowej sprawie w odniesieniu do tego samego terenu ustalono obszar analizowany;
IV. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w ten sposób, że WSA z rażącym naruszeniem art. 106 § 3 p.p.s.a. nie dopuścił zawnioskowanych dowodów A. S.: dowodu z uchwały Rady Miasta T. z dnia […] maja 2006 r. Nr […] na okoliczność sprzeczności zaskarżonej decyzji z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta T., dowodu z akt sprawy […] zakończonej decyzją ostateczną SKO w T. z dnia […] maja 2006 r. oraz z akt II SA/Gd 702/01 WSA w Gdańsku na okoliczność braku możliwości zabudowy działek 731/1, 719/1, 664/1 zlokalizowanych przy ul. C. […], dowodu z akt sprawy SKO w T. […] oraz z akt b. Ośrodka Zamiejscowego NSA w Gdańsku II SA/Gd 2320/00 na okoliczność odmiennego ustalenia obszaru analizowanego dla tego samego terenu;
– naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.):
V. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w ten sposób, że oddalono skargę pomimo naruszenia zasady sąsiedztwa określonej w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz nieuwzględnienia wymagań ładu przestrzennego oraz walorów architektonicznych i krajobrazowych unormowanych w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
VI. art. 145 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w ten sposób, że oddalono skargę pomimo naruszenia art. 54 pkt 2 w związku z art. 64 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym;
VII. art. 62 ust. 1 ww. ustawy w ten sposób, że WSA analizuje wyłącznie ewentualność obligatoryjnego zawieszenia postępowania, a pomija ewentualność fakultatywnego zawieszenia postępowania na podstawie art. 62 ust. 1 tej ustawy, co stanowi rażące naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 p.p.s.a.;
VIII. stanowiące konsekwencję opisanych powyżej zarzutów naruszenia art. 6 ust. 2 pkt 2 oraz art. 54 pkt 2 lit. d ww. ustawy, poprzez naruszenie interesów skarżącego.
Skarżący wniósł o uchylenie w całości ww. wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w B., ewentualnie o przejęcie sprawy do rozpoznania przez NSA i stwierdzenie nieważności decyzji ustalającej warunki zabudowy oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego A. S. kosztów postępowania sądowadministracyjnego.
NSA wyrokiem z […] sierpnia 2009 r. II OSK 1250/08 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę WSA w Bydgoszczy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu NSA między innymi stwierdził, że skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty są usprawiedliwione. Odnosząc się do kwestii związanej ze stosowaniem w postępowaniu sądowoadministracyjnym art. 106 § 3 p.p.s.a. NSA stwierdził, że sąd administracyjny orzeka na podstawie materiału faktycznego i dowodowego zgromadzonego w postępowaniu przed właściwymi organami, co wynika z art. 133 § 1 p.p.s.a. W postępowaniu sądowoadministracyjnym nie dokonuje się, zatem ponownego ustalenia stanu faktycznego, lecz jedynie ocenia, czy organy ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu administracyjnym, a następnie czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego odpowiadające poczynionym ustaleniom. Tymczasem w kasacji skarżący przeprowadził wywody zmierzające do wykazania, że to rzeczą Sądu było przeprowadzenie postępowania dowodowego i dokonanie właściwych ustaleń. Takie stanowisko jest wadliwe i za nieusprawiedliwiony należy uznać zarzut naruszenia przez Sąd art. 106 § 3 p.p.s.a., poprzez pominięcie zawnioskowanych dowodów. Chybiony jest też zarzut naruszenia art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r., bowiem skarżący nie wykazał, aby zaistniały w sprawie warunki nim wymagane, a w konsekwencji, aby nastąpiło naruszenie tej normy, które miałoby wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.). NSA wskazał też, że zasadnicze znaczenie ma wykładnia pojęć "działka sąsiednia" oraz "dostęp do tej samej drogi publicznej" jako elementów składających się na pojęcie "dobrego sąsiedztwa". Opowiadając się za szerszą interpretacją tych pojęć podkreślono, że koniecznym jest zastosowanie w rozpoznawaniu sprawy konsekwencji przy analizowaniu określonego stanu faktycznego i jego zestawienia z zastosowanymi w sprawie normami prawnymi. Nie do zaakceptowania jest sytuacja, gdy określone pojęcia są analizowane wybiórczo, bez powiązania ich z kolejnym wymogiem zawartym w tej samej normie prawnej i że określenie charakterystyki wymaganej art. 61 ust. 1 ustawy jest obowiązkiem organu przeprowadzenie kontroli tych ustaleń w granicach określonych art. 134 § 1 p.p.s.a. Treść analizy obszaru wyznaczonego na podstawie § 3 rozporządzenia Min. Infrastruktury przedstawiona w wyroku nie jest ani konsekwentna, ani zrozumiała. Sąd pominął, że realizacja art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, wymaga zaistnienia kompleksowego wymagań, które w przepisie tym określono. W sprawie nie poddano ocenie ani funkcji ani cech zabudowy i zagospodarowania w obszarze analizowanym w zakresie określonym wart. 61 ust. 1 – 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Obszar ten wyznaczono wprawdzie w załączniku graficznym, ale już w załączniku tekstowym i następnie w decyzji ocena ta nie spełnia ani wymogów rozporządzenia Min. Infrastruktury, ani art. 61 ust 1-5 ustawy. Sąd zaakceptował zarówno lakoniczność decyzji w tym zakresie, jak i brak konsekwencji w zakresie dopełnienia dyspozycji norm mających w sprawie zastosowanie. Nie wiadomo, jakimi kryteriami kierowano się wyznaczając obszar analizowany. Co prawda w myśl § 3 ust. 2 tego rozporządzenia granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jednak na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy przepisy m.in. art. 52 odnoszącego się bezpośrednio do ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego stosuje się odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy. W myśl zaś art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie decyzji winno wyczerpująco informować stronę o motywach, którymi kierował się organ załatwiając sprawę. W szczególności winno ono zawierać ocenę zebranego w postępowaniu materiału dowodowego, dokonaną przez organ wykładnię zastosowanych przepisów oraz ocenę przyjętego stanu faktycznego. Zawarte w decyzji rozstrzygnięcie winno stanowić logiczną konsekwencję ustalonego w postępowaniu stanu faktycznego i jego
oceny w świetle obowiązujących przepisów prawa. Nie może, więc ulegać najmniejszych wątpliwości, że w uzasadnieniu decyzji ustalającej warunki zabudowy należy wskazać nie tylko granice obszaru analizowanego, ale także kryteria, jakimi kierowały się organy administracji wyznaczając te granice. Jest to istotne ze względu na to, iż w analizie zaakceptowanej przez Sąd przyjmuje się, że działką sąsiednią, dostępną z tej samej drogi jest działka przy ul. C. […], przy czym działki przy ul. C. są zabudowane domami jednorodzinnymi, a jednocześnie stwierdza się, że planowana zabudowa wielorodzinna nie odbiega charakterem od istniejącej zabudowy jednorodzinnej. Takie stwierdzenie jest niezrozumiałe i pozbawione konsekwencji. Sąd pierwszej instancji nie wskazał istniejącej zabudowy w oparciu, o którą ustalono wymagania dla planowanej inwestycji, a którą jest budynek mieszkalny wielorodzinny. Samo stwierdzenie, że w obszarze analizowanym występuje zabudowa jednorodzinna (działki dostępne z ul. C.) i że budynki wielorodzinne dostępne są z ulic L., P. i R. jest niewystarczające dla oceny trafności zastosowania art. 61 ustawy. Na niezbędność uzasadnienia granic wyznaczonego obszaru analizowanego wskazuje też zarzucana niezgodność prezentowanych w decyzji kontrolowanej przez Sąd ustaleń zaakceptowanych w skarżonym wyroku z zapisami w "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta T." zatwierdzonym Uchwałą Rady Miasta T. nr […] z dnia […] maja 2006 r. zgodnie, z którymi na przedmiotowym terenie przewidziano zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. Według NSA studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego stanowi swego rodzaju aksjologiczną podstawę wszelkich działań podejmowanych na terenie gminy w zakresie planowania zagospodarowania przestrzennego. Z treści studium powinny wynikać lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego. Skonkretyzowane działania w zakresie zmiany przeznaczenia terenu, położonego na obszarze gminy, przewidziane w m.p.z.p. oraz w decyzjach o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, powinny być formułowane i realizowane zgodnie z tymi zasadami". Z tych też względów przedstawione wyżej uwarunkowania należało mieć na uwadze przy ocenie obszaru analizowanego w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu. W konsekwencji za trafny uznać należy zarzut braku dokonania w sprawie ustaleń faktycznych i ich oceny w zakresie wyżej wskazanym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w B. ponownie rozpoznając sprawę zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią przepisu art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Sąd któremu sprawa została przekazana związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Jak natomiast wielokrotnie wskazano w orzecznictwie sądów administracyjnych w tym także między innymi w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie, w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie dokonuje się, ponownego ustalenia stanu faktycznego sprawy administracyjnej, lecz jedynie ocenia, czy właściwe w sprawie organy administracji publicznej ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w postępowaniu administracyjnym, a następnie czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego odpowiadające poczynionym ustaleniom. Wynika to z treści przepisu art. 133 § 2 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. według którego sąd wydaje wyrok na podstawie akt sprawy.
Nakazana przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z […] sierpnia 2009 r. analiza materiału dowodowego znajdującego się w aktach postępowania administracyjnego w tym również analiza stanowiska obu organów zawartego nie tylko w decyzjach ale i pismach sądowych nie pozwala Sądowi w obecnym stanie sprawy przy uwzględnianiu wiążących wytycznych Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartych w wyroku z […] sierpnia 2009 r. na rozstrzygnięcie sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Określenie bowiem charakterystyki wymaganej treścią art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie w sprawie warunków zabudowy. Zwracano na to wielokrotnie uwagę zarówno w orzecznictwie (np. vide m.in. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2005 r., sygn. IV SA/Wa 950/04 oraz z dnia 8 listopada 2005 r., sygn. IV SA/Wa 946/04), czy też w doktrynie (np komentarz Z. Niewiadomski: Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004, s. 493-503).
Zebrany dotychczas materiał dowodowy nie pozwala w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na badanie czy zostały spełnione przesłanki z art. 61 ust. 1 ww. ustawy z 27 marca 2003 r., bowiem brak dostatecznej ilości odpowiednich danych ustalonych w sposób nie budzący wątpliwości, na analizę zabudowy na większym obszarze, a nie tylko na jednej działce sąsiedniej i to działce bezpośrednio graniczącej z działką, na której planowana jest nowa budowa. Zebrany materiał dowodowy pozwala jedynie na ograniczoną analizę co było mankamentem poprzedniego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie i co wytknął tutejszemu Sądowi Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 sierpnia 2009 r. – II OSK 1250/08. W szczególności należy wyraźnie wskazać w oparciu o jaką istniejącą (w którym miejscu) zabudowę ustalono wymagania dla planowanej inwestycji.
Zasadniczym mankamentem i brakiem postępowania wyjaśniającego w niniejszej sprawie jest brak w aktach administracyjnych przywoływanego w dotychczasowym postępowaniu (w szczególności w skardze kasacyjnej i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 sierpnia 2009 r.). Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta T. zatwierdzonego uchwałą Rady Miasta T. nr […] z […] maja 2006 r. Na doniosłość tego dokumentu konieczność jego analizy w konfrontacji z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 sierpnia 2009 r. w niniejszej sprawie. Brak tego dokumentu uniemożliwia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu dalsze procedowanie, a w szczególności szczegółowe wykonanie nakazów zawartych w ww. wyroku z […] sierpnia 2009 r.
Powyższe braki uniemożliwiają także Sądowi merytoryczne rozstrzygnięcie w obecnym stanie sprawy złożonych skarg.
Dlatego też uznając za wyrokiem z […] sierpnia 2009 r. II OSK 1250/08, iż wydając zaskarżoną decyzję doszło do naruszenia prawa co miało wpływ na wynik sprawy, na podstawie art. 145§ 1 ust 1 pkt 1 lit. a i c ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. należało uchylić zaskarżoną decyzję wraz z poprzedzającą ją decyzją Prezydenta Miasta T. z […] marca 2007 r. – […].
Prowadząc ponownie postępowanie organ uwzględni wszystkie uwagi i wskazania zawarte w obu wyrokach, tj. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z […] sierpnia 2009 r. II OSK 1250/09 oraz w niniejszym wyroku, które po myśli ww. ustawy z 30 sierpnia 2002 r. mają dla organów charakter wiążący.
W szczególności organ dopuści jako dowód wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, w sposób wyczerpujący zbierze i rozpatrzy cały materiał dowodowy i rozstrzygnie sprawę na podstawie całokształtu materiału dowodowego, realizując zasady wskazane w art. 6-16 Kodeksu postępowania administracyjnego.
Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2 wyroku oparto na art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, natomiast zawarte w pkt 3 wyroku na art. 200 ww. ustawy.

Uzasadnienie wyroku