Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatek od towarów i usług
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-09-14
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Barbara Orzepowska-Kyć
Gabriela Jyż /sprawozdawca/
Henryk Wach /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach, Sędziowie Sędzia WSA Gabriela Jyż (spr.), Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant sekr. sąd. Marta Lewicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2009 r. przy udziale – sprawy ze skargi J.W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia […]r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.
Uzasadnienie: Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Gl 548/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną przez J.W. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia […], znak […], utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia […], znak […] w sprawie odpowiedzialności podatkowej J.W. – jako osoby trzeciej – za zaległości podatkowe w podatku od towarów i usług za […] Spółki z o.o. A, powołując się na art. 116 Ordynacji podatkowej. Organ wskazał, że Spółka w niewłaściwym czasie zgłosiła wniosek o ogłoszenie upadłości, bowiem z analizy wyników finansowych na […] i listy zobowiązań na ten dzień wynikało, że zaprzestała płacenia długów najpóźniej w […]. Zatem zgłoszenie wniosku o upadłość […] nastąpiło z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 5 rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (Dz. U z 1991 r. nr 118, poz. 512 ze zm.). Strona zaś nie wykazała, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości nastąpiło bez jej winy. Organ podał, że […] zarząd Spółki, w którego składzie nie było J.W., złożył wniosek o ogłoszenie upadłości, ale wniosek ten został wycofany. Strona nie wskazała również mienia Spółki, z którego egzekucja mogłaby zaspokoić zaległości podatkowe w znacznej części; wszczęte postępowanie egzekucyjne stało się bezskuteczne. Organ stwierdził też nieudowodnienie zaistnienia przesłanek wyłączających odpowiedzialność strony za zaległości podatkowe Spółki.
W odwołaniu J.W. zarzucił pominięcie istotnych okoliczności, jakimi było: zgłoszenie […] pierwszego wniosku o upadłość, wycofanie tego wniosku przez ówczesny zarząd z uwagi na wdrożenie działań rokujących spłatę długów, dalsze pogorszenie sytuacji finansowej Spółki na skutek niewywiązanie się z zobowiązań przez B SA, co spowodowało rezygnację zarządu, podjęcie uchwały przez wspólników Spółki o kontynuacji programu naprawczego i wybór nowego zarządu, w którego skład został powołany J.W., rozpoczęcie działań w celu intensyfikacji programu naprawczego i wobec braku możliwości dalszej działalności zgłoszenie kolejnego wniosku o upadłość. Ponadto podniósł, że wskazał mienie Spółki umożliwiające egzekucję oraz że organ podatkowy nie podjął podobnych działań w stosunku do pozostałych członków zarządu.
Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstaw do uwzględnienia odwołania. Po przytoczeniu treści art. 116 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej podał, że J.W. był członkiem zarządu Spółki w czasie, w którym powstała wymieniona zaległość podatkowa, a wdrożone postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne. Zatem zaistniały przesłanki do przeniesienia odpowiedzialności za zaległość podatkową. Zdaniem organu odwoławczego strona nie wykazała też zaistnienia okoliczności uwalniających go od tej odpowiedzialności. W kwestii terminowości zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości organ po przywołaniu przepisów art. 1 i 5 Prawa upadłościowego zauważył, że Spółka pierwszy wniosek zgłosiła […], a następnie wycofała go. Ponowny wniosek został złożony […] przez kolejny zarząd Spółki; w uzasadnieniu tego wniosku podniesiono m.in., że majątek Spółki w chwili składania wniosku nie wystarczał na zaspokojenie jej długów. Z analizy finansowej dokonanej na dzień […] wynikało, że Spółka zaprzestała płacenia długów już w […], a zatem – zdaniem organu – w tym okresie wystąpił stan trwałego niepłacenia długów. Ponadto majątek Spółki nie wystarczał na pokrycie zaciągniętych zobowiązań. Co prawda, postanowieniem z […] ogłoszono upadłość Spółki, uznając, że majątek Spółki umożliwi zaspokojenie części wierzytelności i pokryje koszty postępowania upadłościowego, jednak postanowieniem z […] umorzono postępowanie upadłościowe z uwagi na brak środków umożliwiających pokrycie kosztów postępowania. W konsekwencji organ stwierdził, że wniosek o ogłoszenie upadłości nie został złożony we właściwym czasie, tj. w terminie przewidzianym w art. 5 Prawa upadłościowego. Natomiast, odnosząc się do zarzutu strony o wskazaniu majątku Spółki umożliwiającego egzekucję, organ stwierdził, że egzekucja z kont bankowych była niemożliwa z uwagi na brak środków finansowych, egzekucja z majątku ruchomego stała się niemożliwa z chwilą ogłoszenia upadłości, a faktury nie zostały uznane przez dłużnika. Na koniec organ odwołał się do wyroku NSA z 5 grudnia 2002 r., sygn. akt I SA/Ka 2054-2055/01, oddalającego skargę J.W. na decyzję o odpowiedzialności za zaległości podatkowe z tytułu podatku dochodowego, podkreślając, że wyrok ten zapadł w tożsamym stanie faktycznym, a Sąd uznał, że zgłoszenie wniosku o upadłość Spółki nastąpiło po czasie właściwym do dokonania tej czynności. Organ wyjaśnił też, że […] została wydana decyzja w stosunku do innego członka zarządu – J.S., a w toku jest postępowanie w stosunku do prezesa zarządu B.S.
W skardze do WSA Gliwicach J.W. wniósł o zbadanie z urzędu zarzutu przedawnienia, a także dopuszczenie dowodu z zeznań syndyka R.K. oraz B.S. i dołączenie akt spraw upadłościowych Spółki. W uzasadnieniu ponowił argumentację zaprezentowaną w odwołaniu, akcentując niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych co do momentu zaprzestania płacenia długów przez Spółkę i rzekomego niewykazania majątku umożliwiającego egzekucję. Podniósł, że organy podatkowe dopasowały rzeczywistość do treści art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej oraz pominęły aspekt solidarnej odpowiedzialności członków zarządu.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wyjaśnił, że o wypełnieniu dyspozycji solidarnej odpowiedzialności członków zarządu świadczy fakt wydania decyzji o odpowiedzialności za zaległości Spółki w stosunku do J.S. (decyzja z […]) i B.S. (decyzja z […]). Wskazał też, że nie nastąpiło przedawnienie, bowiem zaległość z tytułu podatku od towarów i usług za […] powstała […], a zatem pięcioletni okres z art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej upływał z dniem […].
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem wskazanym na wstępie uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. wywiódł od przedmiotowego wyroku WSA w Gliwicach skargę kasacyjną, wnosząc o uchylenie wymienionego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub rozpoznanie skargi oraz o przyznanie kosztów postępowania kasacyjnego, zarzucił naruszenie:
1) prawa materialnego:
– przez błędną wykładnię art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, polegającą na przyjęciu, że jeśli przesłanki do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości wystąpiły w […], to właściwy czas do zgłoszenia tego wniosku jest w […] i w […],
– przez niewłaściwe zastosowanie rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe przez pominięcie w wykładni pojęcia "we właściwym czasie", zawartego w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, terminów do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości przewidzianych w art. 5 Prawa upadłościowego,
2) przepisów postępowania, które może mieć istotny wpływ na wynik sprawy:
– art. 133 i 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DzU nr 153, poz. 1270 ze zm.) przez błędne przyjęcie w uzasadnieniu wyroku, że zaskarżona decyzja w swej treści nawet nie wspomina, że jest to odpowiedzialność solidarna z pozostałymi członkami zarządu,
– art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ tej ustawy poprzez bezpodstawne uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z powodu naruszenia prawa materialnego w postaci art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej i przepisów postępowania w postaci art. 133 Ordynacji podatkowej, mimo że takiego naruszenia nie było.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że WSA, wskazując na obydwa wnioski o ogłoszenie upadłości (z […] i z […]), zapomniał wyraźnie wskazać, który z nich był zgłoszony we właściwym czasie. Dlatego autor skargi kasacyjnej z ostrożności procesowej musiał postawić zarzut błędnej wykładni "czasu właściwego" złożenia dwóch wniosków o upadłość. I tak, co do pierwszego wniosku, wycofanego przez zarząd, to – z uwagi na podstawową funkcję postępowania upadłościowego, jaką jest ochrona praw i interesów wierzyciela – trudno uznać, że wniosek wycofany, który nie wywołał skutków prawnych wypełnił znamiona przesłanki egzoneracyjnej. Sąd I instancji w ogóle nie odniósł się do okoliczności wycofania tego wniosku i do faktu, że w stosunku do przesłanek upadłości, które zaszły dopiero w […], był to także wniosek przedwczesny. Co do drugiego wniosku (z […]) Sąd, chociaż pominął treść art. 5 Prawa upadłościowego, to jednoznacznie przyjął, że organy podatkowe prawidłowo ustaliły, że przesłanki do złożenia wniosku o upadłość zaistniały w […]. W takiej sytuacji – w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej – Sąd I instancji nie miał prawa uznać, że "czas właściwy" od końca […], to akurat […], czyli […] dnia od wystąpienia przesłanek do zgłoszenia upadłości.
Organ odwoławczy nie zgodził się też z twierdzeniem WSA, że zaskarżona decyzja w swej treści nie wspomina, że odpowiedzialność skarżącego za zaległości podatkowe Spółki jest odpowiedzialnością solidarną z pozostałymi członkami zarządu. Podniósł, że na s. 9 w trzecim akapicie uzasadnienia decyzji wyraźnie zostało to wskazane. Ponadto organ podatkowy może wszcząć postępowanie przeciwko jednemu członkowi zarządu i wydać w stosunku do niego decyzję, jeśli zachodzą przesłanki z art. 116 Ordynacji podatkowej.
J.W., odpowiadając na skargę kasacyjną, wniósł o jej oddalenie oraz o nieobciążanie ewentualnymi kosztami postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt I FSK 982/07 uchylił przedmiotowy wyrok WSA w Gliwicach z dnia 10 stycznia 2007 r. i przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpatrzenia.
W czasie rozprawy przed WSA w Gliwicach w dniu 16 listopada 2009 r. obie strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej powoływana jako p.p.s.a.) sąd może uwzględnić skargę na decyzję administracyjną i uchylić ją tylko w razie stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stosownie do pkt 2) tegoż artykułu ustawy sąd uwzględniając skargę stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. Z kolei, art. 134 § 1 p.p.s.a. przewiduje, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Natomiast zgodnie z przepisem art. 190 tej ustawy Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, przy czym jak podkreśla się w doktrynie i judykaturze związanie tą wykładnią ma szeroki zasięg, ponieważ odnosi się również do stron postępowania. Nie można bowiem oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustalona w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, co ma na celu zapewnienie jednolitości orzecznictwa sądowoadministracyjnego.
Uwzględniając wyżej wskazane przepisy prawa oraz wykładnię prawa dokonaną przez NSA w Warszawie w przedmiotowym wyroku z dnia 21 maja 2009 r., sygn. akt I FSK 982/07, po ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd w niniejszym składzie orzekającym uznał skargę za niezasadną.
Z wykładni prawa dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w tej sprawie, przekazanej do ponownego rozpoznania tutejszemu Sądowi, wynika, iż zasadniczą kwestię w niniejszej sprawie stanowi odpowiedź na pytanie czy postępowanie w sprawie orzeczenia odpowiedzialności podatkowej, przewidzianej w art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, powinno być prowadzone z udziałem wszystkich osób będących w danym okresie członkami zarządu spółki wymienionej w tym przepisie. Po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2009 r. przedstawionego zagadnienia prawnego skład 7 sędziów NSA podjął następującą uchwałę (I FPS 4/08): "Przepis art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137, poz. 926 ze zm.) nakłada obowiązek na organ podatkowy do prowadzenia postępowania w przedmiocie odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z o.o. wobec wszystkich osób mogących ponosić taką odpowiedzialność (ONSAiWSA 2009, nr 3, poz. 47)." Jednocześnie w uzasadnieniu tej uchwały skład 7 sędziów uznał, że – aczkolwiek byłoby pożądane prowadzenie jednego postępowania przeciwko wszystkim zobowiązanym osobom, do czego podstawy dostarcza art. 166 § 1 Ordynacji podatkowej – to w świetle regulacji procesowych nie może być poczytywane za błąd prowadzenie odrębnych postępowań pod warunkiem, że postępowania te obejmą wskazany krąg osób (tj. wszystkich zobowiązanych).
W świetle stanowiska zwartego w powołanej uchwale NSA (7) z dnia 9 marca 2009 r., I FSK 4/08, która jest wiążąca w rozpatrywanej sprawie (art. 187 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), za niezasadne należy uznać stanowisko zawarte w zaskarżonym wyroku, jakoby w postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności skarżącego za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, w której pełnił funkcję członka zarządu, musieli brać udział pozostali współodpowiedzialni członkowie zarządu. A zatem wystarczające jest, że w stosunku do pozostałych dwóch członków zarządu tej spółki toczyły się odrębne postępowania w przedmiocie orzeczenia ich odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki (zakończone decyzjami odpowiednio z […] i […]).
Nadto, jak słusznie podkreślił NSA we wskazanym wyroku z 21 maja 2009 r. solidarność ta "wynika z mocy samego prawa, a mianowicie z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej, stanowiącego, że: Za zaległości podatkowe spółki (…) odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu (…). Należy przy tym zauważyć, że ten sam reżim odpowiedzialności odnosi się także do relacji członka zarządu ze spółką, stosownie do art. 107 § 1 Ordynacji podatkowej. Mamy bowiem tutaj do czynienia z podwójną solidarnością – po pierwsze, między podatnikiem (w tym wypadku spółką z o.o.) a zobowiązanymi osobami trzecimi (członkami zarządu spółki), a po drugie, między samymi członkami zarządu.(…) Skoro zatem solidarność wynika wyraźnie z przepisu prawa, to wskazanie jej w decyzji orzekającej o odpowiedzialności członka zarządu spółki, o której mowa w art. 116 Ordynacji podatkowej, ma wyłącznie charakter informacyjny. Dlatego brak wyraźnego stwierdzenia w rozstrzygnięciu decyzji, że dany członek zarządu spółki odpowiada solidarnie z pozostałymi członkami tego zarządu (i ze spółką) za zaległości spółki nie może stanowić wystarczającej podstawy uchylenia tej decyzji." Zauważyć również trzeba, iż w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji znajduje się informacja o solidarnej odpowiedzialności skarżącego za zaległości podatkowe spółki z pozostałymi członkami zarządu.
Sąd w niniejszym składzie podziela zdanie NSA wyrażone w uzasadnieniu powoływanego wyroku z 21 maja 2009 r., iż nie można uznać, że wniosek zarządu spółki o ogłoszenie upadłości z dnia […] został złożony "we właściwym czasie". Nie można pominąć okoliczności, że wniosek ten został skutecznie cofnięty w dniu […] przez zarząd Spółki. Zaś cofnięcie wniosku oznacza, że zniweczony został jego efekt w postaci możliwości doprowadzenia do ogłoszenia upadłości. "A przecież funkcja omawianego przepisu art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej w części, w jakiej przewiduje przesłankę uwalniającą członka zarządu spółki z odpowiedzialności za jej zaległości podatkowe w postaci zgłoszenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości, polega na ochronie interesów wierzycieli w sytuacji, gdy jest już wiadome, że dłużnik nie będzie w stanie wszystkich wierzycieli zaspokoić w całości. Przesłanka ta sprowadza się zatem do wykazania należytej staranności w działaniach zmierzających do wszczęcia postępowania upadłościowego. Nie spełnia tego wymogu podjęcie stosownych czynności w warunkach niweczących cały sens postępowania upadłościowego, co wynika wprost z treści omawianego przepisu, w którym mowa o zgłoszeniu wniosku we właściwym czasie. Nie budzi żadnych wątpliwości, że cofnięcie wniosku o ogłoszenie upadłości uniemożliwia merytoryczne rozpatrzenie tego wniosku przez sąd upadłościowy, a w konsekwencji ogłoszenie upadłości, której celem jest ochrona prawna interesów wierzycieli, a zatem złożenie takiego wniosku nie może stanowić przesłanki uwalniającej członków zarządu od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki. Dla jej spełnienia nie wystarcza bowiem samo wystąpienie o ogłoszenie upadłości, ale także konieczne jest kontynuowanie postępowania wszczętego tym wnioskiem, aż do jego merytorycznego rozpatrzenia przez sąd upadłościowy. Sytuacja, w której wniosek o ogłoszenie upadłości został cofnięty przez wnioskodawcę jest zatem równoznaczna z brakiem tego wniosku, co wyklucza możliwość uwolnienia się przez członka zarządu spółki od odpowiedzialności za jej zaległości podatkowe z powołaniem się na zgłoszenie wniosku we właściwym czasie. Jest to sytuacja analogiczna, jak w wypadku zwrotu tego rodzaju wniosku z powodu nieuzupełnienia braków formalnych; w tej kwestii por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2007 r., UK 349/06 (OSNP 2008 r., nr 9 -10, poz. 149), a także wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 stycznia 2009 r., I SA/Gd 666/08 (LEX nr 483120), w którym zasadnie zwrócono uwagę na to, że wniosek o ogłoszenie upadłości musi być rozpoznany przez sąd, co oznacza, że w istocie rzeczy nie chodzi tu o jego złożenie, ale – jak stanowi art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej – o zgłoszenie."
Należy dodać, że przesłanki do złożenia ponownego wniosku o ogłoszenie upadłości spółki zaistniały w […], jednak zgłoszenie tego wniosku dopiero […] nie może być – w świetle przepisów art. 116 § 1 w związku z art. 5 Prawa upadłościowego – uznane za dokonane w odpowiednim czasie. Sąd podziela także w tym zakresie zdanie NSA Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach wyrażone w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 grudnia 2002 r., sygn. akt I SA/Ka 2054-2055/01, którym to wyrokiem Sąd oddalił skargę J.W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. przenosząca na niego jako członka zarządu Spółki A odpowiedzialność za zaległości podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za miesiące […].
Sąd orzekający w niniejszej sprawie zgadza się ze zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, iż skarżący nie przedstawił żadnych konkretnych okoliczności mogących świadczyć o tym, że nie zgłoszenie wniosku o upadłość we właściwym czasie nastąpiło bez jego winy. Nadto Sąd nie znalazł podstaw do uznania, iż skarżący wskazał mienie, z którego egzekucja jest możliwa. Z akt sprawy wynika bowiem, iż w przedmiotowej sprawie skarżący wprawdzie zgłosił składniki mienia Spółki, z których w jego ocenie egzekucja mogłaby być przeprowadzona (konta bankowe, maszyny i urządzenia należące do Spółki, faktury wystawione przez Spółkę opiewające na kwotę pokrywająca sumę zadłużeń Skarbu Państwa z tytułu podatku PIT 4), ale mimo prób podjętych przez organy zajęcia wskazanego majątku do jego faktycznego zajęcia nie doszło z uwagi na fakt, iż: "egzekucja z kont bankowych Spółki była niemożliwa jeszcze przed ogłoszeniem upadłości z uwagi na brak środków finansowych, egzekucja z majątku ruchomego stała się niemożliwa z chwilą ogłoszenia upadłości Spółki a faktury złożone organowi podatkowemu nie zostały uznane przez dłużnika". Należy zaakcentować, iż nie stanowi przesłanki egzoneracyjnej samo wskazanie majątku Spółki, ale wyłącznie wskazanie takiego majątku z którego egzekucja jest możliwa, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.
Reasumując powyższe Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi, zatem stosownie do postanowień art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało skargę oddalić.

Uzasadnienie wyroku