Sygnatura:
6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne:
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane: II FZ 455/09
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-01-05
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Ewa Madej
Krzysztof Winiarski /sprawozdawca/
Teresa Randak /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Randak, Sędzia NSA Ewa Madej, Sędzia WSA Krzysztof Winiarski (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 maja 2009r. sprawy ze skargi E. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia […] nr […] w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych oddala skargę.
Uzasadnienie: Postanowieniem z dnia […] r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. nr […], umarzające postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych z dnia […] r. o numerach […] oraz odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego o nr […].
Organ ustalając stan faktyczny w sprawie stwierdził, iż w dniu […] r. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. wystawił przeciwko panu E. S. tytuł wykonawczy o nr […] r. obejmujący zaległość w podatku od spadków i darowizn za 1992 rok wynikającą z decyzji Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w kwocie […] starych złotych (po denominacji […] zł). W dniu […] r. ten sam organ wystawił również tytuł wykonawczy o nr […] obejmujący zaległość w podatku od spadków i darowizn za 1994 rok wynikającą z decyzji Izby Skarbowej w B. z dnia […] o nr […] ustalającej zobowiązanie podatkowe w kwocie […] starych zł (po denominacji […] zł) jako wymiar uzupełniający kwotę podatku ustalonego decyzją z dnia […] r. o kwotę […] starych złotych po (denominacji […] zł). Tytuł ten obejmował także koszty opinii biegłego rzeczoznawcy w kwocie […] starych zł (po denominacji […] zł). Organ egzekucyjny zawiadomieniami z dnia 9 lutego 1996 r. dokonał zajęć wierzytelności zobowiązanego z tytułu udziałów w spółkach A sp. z o.o., B sp. z o.o. oraz C sp. z o.o. oraz wierzytelności na rachunku podatnika w D S.A. w W.. Powyższe zawiadomienia zostały przesłane pocztą, i powróciły do nadawcy z adnotacją "nie podjęto w terminie", a zatem zostały skutecznie doręczone. W wyniku egzekucji prowadzonej na podstawie tytułów wykonawczych o numerach […] oraz […] łącznie wyegzekwowano na poczet należności głównej z tytułu podatku od spadków i darowizn za 1992 r. kwotę […] zł.
Powyższe tytuły wykonawcze zostały wycofane z egzekucji w dniu 12 lipca 1996 r., jednakże bez wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. wystawił następnie w dniu […] r. przeciwko E. S. tytuł wykonawczy o nr […] obejmujący zaległości w podatku od spadków i darowizn za rok 1992 w kwocie […] zł i za rok 1994 w kwocie […] zł oraz koszty opinii biegłego rzeczoznawcy w kwocie […] zł. Odpis tytułu wykonawczego nr […] został doręczony zobowiązanemu w dniu 1 października 1996 r. Zobowiązanie z tego tytułu wykonawczego zostało zabezpieczone poprzez ustanowienie hipoteki przymusowej na – części nieruchomości stanowiącej własność zobowiązanego, na podstawie wniosku organu egzekucyjnego do Sądu Rejonowego B. Wydziału Ksiąg Wieczystych o dokonanie wpisu hipoteki przymusowej w księdze wieczystej nr […] z dnia […] r. Żądany wpis został przez sąd dokonany w dniu 25 kwietnia 1997 r. Organ egzekucyjny zawiadomieniem z dnia […] r. o nr […] dokonał zajęcia wierzytelności zobowiązanego z tytułu udziałów spółce w B sp. z o.o. w B.. Zawiadomienie to doręczono za pośrednictwem poczty dłużnikowi zajętej wierzytelności w dniu 3 września 1999 r. a zobowiązanemu w dniu 8 września 1999 r.
Decyzją Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. o numerze […] organ wyraził zgodę E. S. na rozłożenie zobowiązania z tytułu podatku od spadków o darowizn za 1992 i 1994 rok, na 45 miesięcznych rat. Decyzja ta wydana została zgodnie z postanowieniem Prezydenta Miasta B. z dnia […] r. nr […]. Organ podatkowy wydał także kolejne decyzje dotyczące rozłożenia zaległości na raty, przy czym każda kolejna decyzja określała większą liczbę miesięcznych rat, ostatnia z nich z dnia 6 listopada 2002 r. rozkładała zaległość na 75 rat płatnych do 26 dnia każdego miesiąca. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. w dniu […] r. wystawił tytuły wykonawcze o numerach od […] do […] dotyczące zaległości z tytułu niewpłaconych w terminie miesięcznych rat udzielonych na spłatę zobowiązania z tytułu podatku od spadków i darowizn. Jako podstawę prawną wystawienia tych dokumentów wskazano decyzję z dnia […] r. […]. Odpisy wskazanych powyżej tytułów wykonawczych doręczono skarżącemu w dniu 7 lutego 2005 r.
W dniu 2 października 2006 r. pełnomocnik skarżącego przesłał do organu egzekucyjnego pismo zatytułowane "zarzut w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej", w którym podniósł zarzut przedawnienia egzekwowanego obowiązku oraz wniósł o umorzenie postępowania egzekucyjnego, a do czasu rozpatrzenia zarzutu o wstrzymanie postępowania egzekucyjnego. Ponadto podniósł zarzut określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji podatkowej Izby Skarbowej w B. z dnia […] r. oraz wskazał na nieprawidłowości popełnione przy dokonywaniu zabezpieczenia hipoteką ww. zobowiązań poprzez dwukrotne zabezpieczenie kwoty […] zł, która została zabezpieczona dwukrotnym wpisem hipoteki przymusowej dokonanym w dniu […] r. oraz w dniu […] jako część kwoty […] zł. Zarzucił również, iż Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. nie był uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o dokonanie wpisu hipoteki w księdze wieczystej, gdyż zdaniem skarżącego wierzycielem oraz podmiotem uprawnionym do wnioskowania o ustanowienie hipoteki na nieruchomości stanowiącej własność skarżącego była Gmina B., jako podmiot któremu przypadają dochody z podatku od spadków i darowizn. Ponadto przywołując wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2005 r. (sygn. akt FSK 1534/04) wskazał, iż zobowiązanie podatkowe objęte przedmiotowym postępowaniem egzekucyjnym uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2001 r. Po rozpatrzeniu tego wniosku Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. w dniu […] r. na podstawie art. 105 kodeksu postępowania administracyjnego wydał postanowienia nr […], mocą którego umorzył postępowanie w sprawie wskazując w uzasadnieniu, iż nastąpiło uchybienie terminu do wniesienia zarzutów. Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 3 listopada 2006 r. Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego złożył w dniu 9 listopada 2006 r. zażalenie, w którym podniósł, że postanowienie to zostało wydane z naruszeniem przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i Kodeksu postępowania administracyjnego. Zażalenie to zostało rozpoznane przez organ nadzoru, który w dniu […] r. wydał postanowienie nr […] mocą którego uchylił zaskarżone postanowienie przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji ze względu na konieczność uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części. Organ egzekucyjny w treści postanowienia nie odniósł się bowiem w ogóle do żądania umorzenia postępowania egzekucyjnego zawartego we wniosku z dnia 2 października 2006 r.
Następnie organ egzekucyjny wydał w dniu […] r. postanowienie nr […] w oparciu o art. 105 Kpa, mocą którego umorzył postępowanie w sprawie zarzutów wniesionych przez pełnomocnika pisma z dnia 2 października 2006 r. jako bezprzedmiotowe, wskazując na uchybienie terminu do ich wniesienia oraz postanowienie nr […], którym odmówił uwzględnienia wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułów wykonawczych o numerach od […] do […], który to wniosek zawarty był w tymże piśmie.
Pełnomocnik skarżącego za pośrednictwem organu egzekucyjnego, pismem z dnia 18 stycznia 2007 r. złożył zażalenie na postanowienie nr […], w którym domagał się stwierdzenia jego nieważności, a pismem z dnia 1 lutego 2007 r. złożył zażalenie na postanowienie […] domagając się jego zmiany i uwzględnienia wniesionych zarzutów z dnia 2 października 2006 r.
Organ nadzoru po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 18 stycznia 2007 r. wydał w dniu […] r. postanowienie nr […], mocą którego uchylił postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. nr […] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji ze względu na konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części.
Postanowieniem z dnia […] r. nr […] Dyrektor Izby Skarbowej w K. Ośrodka Zamiejscowego w B. rozpatrzył zażalenie z dnia 1 lutego 2007 r. uchylając postanowienie organu egzekucyjnego z dnia […] r. nr […] w sprawie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego do tytułów wykonawczych z dnia […] r. i przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu tego postanowienia organ nadzoru zwrócił uwagę, że organ egzekucyjny w zaskarżonym postanowieniu powołał się na stanowisko wierzyciela, mimo iż przepisy art. 59 ustawy egzekucyjnej nie stanowią, aby wypowiedź wierzyciela była w tej sprawie dla organu egzekucyjnego wiążąca, a organ egzekucyjny sam winien dokonać oceny stanu faktycznego i prawnego sprawy, co do istnienia lub nieistnienia przesłanek do umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie zebranych dowodów. Ponadto organ nadzoru zwrócił uwagę, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie zawierało wszystkich elementów, o których mowa w art. 124 kodeksu postępowania administracyjnego, w szczególności brak było uzasadnienia faktycznego w odniesieniu do przedmiotowego żądania strony.
Pismem z dnia 13 marca 2007 r. organ egzekucyjny wezwał pełnomocnika skarżącego o doprecyzowanie i określenie faktycznego charakteru pisma z dnia 2 października 2006 r. Pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia 29 marca 2007 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu egzekucyjnego oświadczył, iż podtrzymuje wszystkie dotychczas wniesione wnioski, żądania i zarzuty ujęte w piśmie z dnia 2 października 2006 r. Ponadto sprecyzował, iż domaga się uwzględnienia w całości żądań zawartych w piśmie z dnia 2 października 2006 z uwzględnieniem stanowiska organu drugiej instancji, a także wniósł o rozpatrzenie sprawy w trybie art. 59 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Organ egzekucyjny skierował do pełnomocnika zobowiązanego pisma z dnia 25 kwietnia 2007 r. oraz z 14 czerwca 2007 r., w których informował, że wierzyciel wycofał tytuły wykonawcze o numerach od […] do […] obejmujące zaległości z tytułu niezapłaconych zobowiązań podatkowych za lata 1993-1994 w podatku od spadków i darowizn, wystawione na skarżącego E. S.. Powyższe pisma jednak nie stanowiły merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy dotyczących wniosków kierowanych przez zobowiązanego w piśmie z dnia 2 października 2006 r. bowiem zgodnie z art. 17 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, o ile przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, rozstrzygniecie i zajmowanie przez organ egzekucyjny lub wierzyciela stanowisko w sprawach dotyczących postępowania egzekucyjnego następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie, jeżeli wskazana ustawa lub kodeks postępowania administracyjnego tak stanowi.
Pismem z dnia 2 lipca 2007 r. skierowanym do Izby Skarbowej w K. O/Z w B. pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie na bezczynność organu egzekucyjnego, wskazując, iż Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B., pomimo upływu 4 miesięcy nie wykonał postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej z […] r. znak […]. Dyrektor Izby Skarbowej w K. rozpatrując powyższe zażalenie wydał w dniu […] r. postanowienie nr […] uwzględniając zażalenie wniesione przez pełnomocnika skarżącego w całości i polecił Naczelnikowi Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. rozpatrzenie wniosku strony z dnia 2 października 2006 r. w terminie do dnia 21 grudnia 2007 oraz zarządził wyjaśnienie przyczyn i ustalenia osób winnych nie załatwienia sprawy w terminie.
Organ egzekucyjny w dniu […] r. wydał postanowienie numer […], mocą którego umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych o numerach od […] do […]. Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia organ podał art. 59 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zgodnie z którym postępowanie egzekucyjne umarza się na żądanie wierzyciela. Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 4 stycznia 2008 r. Z kolei odrębnym postanowieniem z tego samego dnia o numerze […] odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego do tytułu wykonawczego z dnia […] r. nr […]. Pełnomocnik skarżącego pismem z dnia 10 stycznia 2008 r. nadanym pocztą w dniu 11 stycznia 2008 r. wniósł zażalenie na postanowienie nr […]. W treści pisma zarzucił organowi pierwszej instancji "rażące i uporczywe naruszanie uprawnień stron w postępowaniu administracyjnym, uchylanie się przed ustaleniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy i prawidłowym zastosowaniem prawa oraz ignorowaniem zaleceń Dyrektora Izby Skarbowej, wyrażonych w postanowieniach kasacyjnych. Zwrócił uwagę, iż nie ograniczył nigdy żądań przedstawionych w piśmie z dnia 2 października 2006 r. jedynie do tytułów wykonawczych z 2005 roku o numerach od […] do […], zarzucił zatem że wniosek strony nie został w całości rozpatrzony. Pełnomocnik strony złożył także zażalenie pismem z dnia 10 stycznia 2008 r. na postanowienie organu egzekucyjnego z dnia […] r. nr […], podnosząc te same argumenty wskazując ponadto, że organ egzekucyjny podwójnie obciążył zobowiązanego hipoteką na nieruchomości tj. z 1993 i 1996 roku przy czym w pierwszym przypadku na całej nieruchomości, a w drugim na – tej nieruchomości.
Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 10 stycznia 2008 r. na postanowienie nr […] wydał w dniu […] r. postanowienie nr […], mocą którego uchylił w całości postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. o numerze […] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji wskazując na konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części. W szczególności zaś zalecono wyjaśnienie rozbieżności pomiędzy wysokością obowiązku podatkowego wskazanego w tytule wykonawczym nr […], a ustaloną w ostatecznej decyzji podatkowej Izby Skarbowej w B. z dnia […] r. numer […] oraz wyjaśnienie podnoszonej przez skarżącego kwestii dwukrotnego zabezpieczenia kwoty […] zł, która została zabezpieczona wpisem hipoteki przymusowej z dnia […] r. oraz wpisem z dnia […] r. gdzie stanowiła część kwoty […] zł objętej zabezpieczeniem. Dyrektor Izby Skarbowej w K. wydał również w dniu […] r. postanowienie o numerze […], którym uchylił także postanowienie organu egzekucyjnego z dnia […] r. o nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego do tytułu wykonawczego o numerze […] r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Organ egzekucyjny pismem z dnia 13 czerwca 2008 r. nr […] zwrócił się do Sądu Rejonowego w B. o wykreślenie hipoteki przymusowej w kwocie […] zł dokonanej na podstawie wniosku Urzędu Skarbowego z dnia 17 czerwca 1993 r. […] i postanowienia o dokonaniu zabezpieczenia z dnia […] r. […] wpisanej przez Sąd dnia […] r. (zachował natomiast aktualność wpis hipoteki przymusowej dokonany przez Sąd Rejonowy w dniu 25 kwietnia 1996 r., na podstawie wniosku organu egzekucyjnego z dnia 23 sierpnia 1993 r.).
Po ponownym rozpatrzeniu wniosku skarżącego z dnia 2 października 2006 r. doprecyzowanego następnie jako wniosek o umorzenie postępowanie egzekucyjnego Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. postanowieniem z dnia […] r. nr […] umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych z dnia […] r. o nr […] oraz odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego o nr […].
Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 24 czerwca 2008 r. Pismem z dnia 30 czerwca 2008 r. pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie na powyższe postanowienie organu egzekucyjnego. W treści tego wystąpienia skarżący wskazał, że organ egzekucyjny nie zawarł w zaskarżonym postanowieniu oceny skutków wystawienia tytułów wykonawczych z dnia […] r. i umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tych dokumentów. Zdaniem skarżącego wystawienie tych tytułów wykonawczych było zupełnie wadliwe i pozbawione podstaw, gdyż zmierzało do dwukrotnego uzyskania tego samego zobowiązania, a z drugiej strony nie mogło mieć wpływu na toczące się postępowanie w oparciu o tytuł wykonawczy z dnia […] r. o nr […]. Wskazał również, iż nie otrzymał pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. z dnia 13 czerwca 2008 r. dotyczącego wykreślenia hipoteki przymusowej. Nadto podtrzymał wszystkie dotychczasowe podnoszone zarzuty, w szczególności przedawnienia egzekwowanego zobowiązania podatkowego oraz określenia egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji właściwego organu. Skarżący podniósł również, iż wierzycielem w sprawie jest Gmina B. i udział w nieruchomości zobowiązanego mógł zostać obciążony na jej rzecz, a nie na rzecz Skarbu Państwa, dlatego też obciążenie hipoteką zostało dokonane z naruszeniem prawa. Skarżący wskazał również na wadliwość wpisu hipoteki, gdyż została ona dokonana na zabezpieczenie odsetek od zaległości podatkowej, a jego zdaniem z przepisu art. 24 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 o zobowiązania podatkowych nie wynikało, aby hipoteka przysługiwała także na zabezpieczenie zobowiązań z tytułu odsetek od zaległości podatkowych. Skarżący zwrócił również uwagę, iż przedawnienie zobowiązania i zdarzenia powodujące przerwę biegu przedawnienia przyjmowane winny być w oparciu o przepisy Ordynacji Podatkowej. Skarżący przywołał również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2005 r. (sygn. akt FSK 1534/04) oraz podniósł, że jeżeli bieg terminu przedawnienia zobowiązania przerwany został przez czynność egzekucyjną, o której podatnik został powiadomiony, to jest przez wniosek o wpis hipoteki przymusowej dniu […] r. zaś przedłużenie terminu przedawnienia nie mogło być dłuższe niż dalsze 5 lat, to zobowiązanie skarżącego w podatku od spadku i darowizn po jego matce uległo przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2001 r. Zastosowania przy tym nie znajdzie zdaniem skarżącego przepis art. 30 ust 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, ponieważ nie dokonano prawidłowego zabezpieczenia hipoteką zaległości podatkowej skarżącego. Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i umorzenie postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu egzekucyjnego nr […] r.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. postanowieniem z dnia […] r. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. numerze […], umarzające postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych z dnia […] r. o numerach […], oraz odmawiające umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego o nr […].
W ocenie organu nadzoru Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. odniósł się do wszystkich przedstawionych w tych pismach kwestii tj. w szczególności dotyczących przedawnienia zobowiązania podatkowego, niezgodności egzekwowanego obowiązku z treścią obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji podatkowej Izby Skarbowej w B. z dnia […] r. o nr […] oraz kwestii obciążenia nieruchomości skarżącego hipotekami na rzecz Skarbu Państwa.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. przyznał, że istotnie czynności egzekucyjne dokonywane na podstawie tytułów wykonawczych z dnia […] r. nr od […] do […] nie mogły mieć wpływu na bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego dochodzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia […] r. nr […]. Podkreślono, że tytuły wykonawcze o numerach od […] do […] dotyczyły zaległości z tytułu niewpłaconych w terminie miesięcznych rat udzielanych na spłatę zobowiązania z tytułu podatku od spadków i darowizn za lata 1992 – 1994. Wskazano przy tym, że w kwestii umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tychże tytułów wykonawczych zobowiązany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń, a zatem uznano, że zgadza się z tą częścią rozstrzygnięcia.
Organ nadzoru nie podzielił natomiast stanowiska strony o wadliwości dokonanego wpisu hipoteki na jej nieruchomości (hipoteka przymusowa została ustanowiona na – części nieruchomości stanowiącej własność zobowiązanego). Zaakcentowano, że organ podatkowy pierwszej instancji wydał w dniu […] r. decyzję ustalającą E. S. wysokość podatku od spadków i darowizn w kwocie […] zł., która następnie została zmieniona decyzją Izby Skarbowej w B. z dnia […] r., ustalającej kwotę wyższą, tj. w wysokości […] zł. Stwierdzono tym samym, że Pierwszy Urząd Skarbowy w B. był właściwy do wydania decyzji w tej sprawie, był też właściwy do poboru podatku, jak i właściwy do jego egzekucji. Za zasadne zatem uznano wystawienie przez ww. organ, jako wierzyciela należności, stosownego tytułu wykonawczego. Wskazano przy tym, że w dniu 1 października 1996 r. doręczono zobowiązanemu tytuł wykonawczy nr […]. Stwierdzono jednocześnie, że w myśl art. 26 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w brzmieniu odnoszącym się do tego okresu, jeżeli wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym (co miało miejsce w tej sprawie) przystępuje on z urzędu do egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego przez siebie wystawionego. Dlatego też organ ten miał prawo złożyć do sadu wieczystoksięgowego wniosek (wniosek z dnia 23 sierpnia 1996 r.) o wpis hipoteki na nieruchomości zobowiązanego. Przypomniano, że we wniosku tym organ egzekucyjny precyzyjnie wskazał kwotę należności głównej i odrębnie kwotę odsetek za zwłokę, a Sąd Rejonowy w B. w dniu […] r. wpisał hipotekę przymusową na – części nieruchomości zobowiązanego (małżonkowie S. posiadali od 1993 r. rozdzielność majątkową). Podkreślono, że wpis hipoteki do księgi wieczystej, dokonany w dniu 25 kwietnia 1997 r., pozostaje w mocy do dnia dzisiejszego. Strona nie wnosiła od wpisu hipoteki apelacji. Organ nadzoru nie podzielił też stanowiska strony, która uważa, że wpływ na rozstrzygnięcie tej sprawy ma niezgodność między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej, a rzeczywistym stanem prawnym i w związku z tym strona może żądać na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece usunięcia tej niezgodności.
Dalej organ podniósł, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. nr 198, poz. 468 ze zm.). Uzasadniając to stanowisko organ wyjaśnił, że wprawdzie z dniem 1 stycznia 1998 r. weszła w życie ustawa Ordynacja podatkowa, to jednak w ustawie tej nie uregulowano kwestii intertemporalnych odnoszących się do przedawnienia zobowiązań podatkowych. Zatem skutki czynności w postaci przerwania biegu przedawnienia i powodujące, że zaczął on biec na nowo muszą być oceniane na podstawie obowiązujących w tym czasie przepisów prawa materialnego zawartych w art. 30 ustawy o zobowiązaniach podatkowych (na poparcie tego stanowiska wskazano na wyrok NSA z dnia 28 lutego 2005 r., sygn. akt 1534/04).
W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w K. rację ma skarżący, który zarzuca organowi pierwszej instancji, iż ten dla oceny kwestii związanych z przedawnieniem zobowiązania podatkowego i przyczyn powodujących przerwę przedawnienia błędnie odwoływał się do Ordynacji podatkowej. Jednakże organ nadzoru uznał, że owa nieprawidłowość nie miała wpływu na poprawność samego rozstrzygnięcia.
W dalszej kolejności wskazano, ze zgodnie z art. 30 ust. 1 – 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych zobowiązania podatkowe przedawniają się z upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku. Bieg przedawnienia przerywa się przez odroczenie terminu płatności, rozłożenie na raty oraz przez czynność egzekucyjną, o której zobowiązany został zawiadomiony. Po każdorazowym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jednakże w razie odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia na rady przedawnienie biegnie na nowo od terminu, do którego odroczono płatność podatku, lub od terminu płatności ostatniej nie wpłaconej raty. Przedłużenia terminu przedawnienia nie może być jednak większe niż dalsze 5 lat.
Uwzględniając czynność egzekucyjną dokonaną przez organ egzekucyjny (złożenie do sądu wniosku o wpis hipoteki przymusowej), a także kilkukrotne wydawanie decyzji o rozłożeniu na raty zaległości podatkowych, organ nadzoru stwierdził, że ostatecznie termin przedawnienia dla zobowiązania za 1992 r. upłynął w dniu 31 grudnia 2003 r. (termin płatności podatku od spadków i darowizn za
1992 r. przypadał na dzień 5 stycznia 1993 r.), a dla zobowiązania za 1994 r. w dniu 31 grudnia 1994 r.
Odnosząc się do zarzutu, że egzekwowany obowiązek jest niezgodny z treścią decyzji organu podatkowego II instancji (art. 59 § 1 pkt 3 ustawy egzekucyjnej), Dyrektor Izby Skarbowej w K. stanął na stanowisku, że nie zasługuje on na uwzględnienie. Podkreślono, ze decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia […] r. ustaliła E. S. podatek od spadków i darowizn w kwocie […] zł., czyli wyższy od kwoty wskazanej w decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. o kwotę […] zł. Jak zaznaczył organ nadzoru znalazło to wyraz w tytule wykonawczym z dnia […] r. (pozycja 2 w tabeli). Z kolei w pozycji pierwszej tabeli wskazano kwotę […] zł., która wynika z decyzji organu podatkowego pierwszej instancji z dnia […] r. (kwota […] zł., pomniejszona o kwotę […] zł., wyegzekwowaną uprzednio na podstawie tytułu wykonawczego nr […]). W konsekwencji organ nadzoru uznał, że nie było podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr […], ponieważ nadal jest możliwa egzekucja zaległości objętych tym tytułem wykonawczym, chociaż wyłącznie z zabezpieczonej nieruchomości.
Na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. pełnomocnik skarżącego w dniu 28 listopada 2008 r. wniósł skargę, w której zarzucił:
1) naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy, a w szczególności przepisu art. 59 § 1 pkt 2 i pkt 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 7, art. 77, art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego wskutek:
a. nie rozpatrzenie całego materiału dowodowego sprawy, a przez to nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozpatrzenia sprawy, w tym w szczególności przez pominięcie wydawanych przez organ Gminy B., organ egzekucyjny (Naczelnik I Urzędu Skarbowego w B.) i organ nadzoru (w tamtym czasie Dyrektor Izby Skarbowej w B.) orzeczeń, których przedmiotem były oświadczenia Gminy B. o wyrażeniu zgody na rozłożenie na raty zaległości podatkowej Skarżącego,
b. pomięcie treści decyzji Izby Skarbowej w B. z dnia […] r., ustalającej zobowiązanie Skarżącego w podatku od spadków i darowizn, która nie obejmowała ustalenia wysokości odsetek za zwłokę,
2) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i nienależyte jego zastosowanie, a to art. 24 ust. 1 w zw. z art. 19 i art. 20 ust. 1 z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych oraz w związku z art. 4 pkt 1 lit. f ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin, przejawiające się bezzasadnym objęciem jego hipotezą i akceptacją ustanowienia hipoteki ustawowej na rzecz Skarbu Państwa na zabezpieczenie zaległości podatkowej w podatku od spadków i darowizn oraz objęcia tą hipoteką również odsetek ustawowych od tej zaległości podatkowej, które to odsetki ponadto nie zostały ustalone przez organ podatkowy w decyzji podatkowej,
Składając powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:
1) uchylenie zaskarżonego postanowienia w części utrzymującej w mocy postanowienie Naczelnika I Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. znak […] w odniesieniu do odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego przeciwko Skarżącemu na podstawie tytułu wykonawczego nr […] (tiret drugie sentencji zaskarżonego postanowienia),
2) obciążenie organu kosztami postępowania, obejmującego koszty postępowania procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik zobowiązanego zwrócił przede wszystkim uwagę, na podnoszoną wielokrotnie w zażaleniach na postanowienia organu egzekucyjnego, kwestię prawidłowości dokonania wpisu hipoteki na nieruchomości zobowiązanego. Stwierdził, że w przedmiotowej sprawie Skarb Państwa nie był wierzycielem uprawnionym do wnioskowania o ustanowienie hipoteki na nieruchomości zobowiązanego oraz twierdzi, iż brak było podstaw objęcia tą hipoteką także kwoty odsetek za zwłokę w zapłacie zaległości podatkowej. Zdaniem skarżącego skoro zobowiązanie podatkowe jest przedawnione, a jego zabezpieczenie hipoteczne nie zostało należycie ustanowione, to postępowanie egzekucyjne powinno zostać umorzone ze względu na wygaśnięcie egzekwowanego obowiązku.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu objętego skargą postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga okazała się nieuzasadniona.
Spór między stroną skarżącą, a organami (egzekucyjnym i nadzoru) wiąże się z oceną legalności odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr […], wystawionego przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. w dniu […] r. przeciwko E. S., a obejmującego zaległości w podatku od spadków i darowizn za rok 1992 w kwocie […] zł. oraz za rok 1994 w kwocie […] zł., a także koszty opinii biegłego rzeczoznawcy w kwocie […] zł. (łącznie […] zł.).
Strona skarżąca nie kwestionuje natomiast rozstrzygnięcia organu egzekucyjnego w części umarzającej postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułów wykonawczych z dnia […] r., oznaczonych numerami od […] do […], które dotyczyły zaległości zobowiązanego z tytułu niewpłaconych w terminie rat miesięcznych, wynikających z odrębnych decyzji o rozłożeniu na raty na spłaty zobowiązania z tytułu podatku od spadków i darowizn za lata 1992 – 1994.
Odnosząc się do zarzutu skargi, że organ nadzoru przy ocenie materiału dowodowego pominął orzeczenia wydawane przez organy Gminy B., należy wskazać, że Prezydent Miasta B. postanowieniem z dnia […] r. nr […] wyraził zgodę na rozłożenie na raty zaległości podatkowych skarżącego, co stanowiło podstawę wydania przez organ podatkowy decyzji o rozłożeniu tychże zaległości na raty. Natomiast wcześniejsze orzeczenia tego organu gminy, dotyczące rozłożenia na raty zaległości podatkowej (z dnia […] r., […] r. oraz z dnia […] r.) zostały uchylone przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B.. Skoro zatem wyeliminowano je z obrotu prawnego, nie było podstaw ich uwzględnienia w zaskarżonym postanowieniu. Podnoszone w tym zakresie zarzuty skargi należy więc uznać za niezasadne, ale także niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (dotyczącej postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr […]).
Wadliwości działania organów strona skarżąca przede wszystkim upatruje w tym, że odmowa umorzenia postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr […], wynikała z przyjęcia założenia, że prawidłowy był dokonany na podstawie tego tytułu wpis hipoteki przymusowej (na wniosek organu egzekucyjnego z dnia 23 sierpnia 1996 r.). Strona natomiast uważa, że zabezpieczenie hipoteczne zobowiązania podatkowego (wpis hipoteki przymusowej do księgi wieczystej) jest nieprawidłowe, a co za tym idzie nieskuteczne i w związku z tym organ egzekucyjny winien był na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954 ze zm.) umorzyć postępowanie egzekucyjne, ponieważ zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. Stosownie do tego przepisu postępowanie egzekucyjne umarza się jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał.
Strona uważa, że należność z tytułu podatku od spadków i darowizn nie była wierzytelnością Skarbu Państwa, a gminy, w związku z czym to Gmina B. była wierzycielem podatkowym. Tym samym to gmina, a nie Naczelnik Urzędu Skarbowego winna była wnosić o ustanowienie hipoteki przymusowej. Strona zarzuca także, że w decyzji Izby Skarbowej w B. z dnia […] r., którą zmieniono decyzję wymiarową pierwszoinstancyjną, podwyższając wysokość zobowiązania podatkowego, nie ujęto odsetek za zwłokę. Zobowiązany uznaje za błędne ustanowienie hipoteki przymusowej na rzecz Skarbu Państwa na zabezpieczenie zaległości podatkowej oraz objęcia tą hipoteką również odsetek ustawowych od tej zaległości, które to odsetki nie zostały ustalone przez organ podatkowy w decyzji podatkowej. Skarżący powołuje się tu na art. 59 § 1 pkt 3 (Postępowanie egzekucyjne umarza się jeżeli egzekwowany obowiązek został określony niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio przepisu prawa).
W ocenie rozpatrującego sprawę składu orzekającego powyższe argumenty skargi nie zasługują na uwzględnienie.
Decyzje ustalające zobowiązanie podatkowe E. S. w podatku od spadków i darowizn za lata 1992 oraz 1994 zostały wydane pod rządami ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993 r. nr 108, poz. 486 ze zm.). Stosownie do art. 3 ust. 1 tej ustawy organami podatkowymi są stosownie do ich właściwości rzeczowej: urzędy skarbowe, izby skarbowe, organy gminy oraz, w zakresie określonym ustawami, także inne organy. Zgodnie natomiast z art. 5 pkt 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w brzmieniu obowiązującym w rozpatrywanym okresie, uprawnionym do żądania wykonania w drodze egzekucji administracyjnej obowiązków określonych w art. 2, zwanym dalej wierzycielem, jest: w odniesieniu do obowiązków wynikających z decyzji lub postanowień organów administracji rządowej i organów jednostek samorządu terytorialnego – właściwy do orzekania organ I instancji. W latach 90-tych urząd skarbowy był organem administracji rządowej (tzw. organem niezespolonym), uprawnionym do wydawania w pierwszej instancji decyzji podatkowych, w sprawach które nie zostały zastrzeżone do kompetencji organu gminy, a także innych organów określonych w ustawie.
W rozpatrywanej sprawie bezsporną okolicznością jest to, że organem właściwym do wydania w pierwszej instancji decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn był Pierwszy Urząd Skarbowy w B.. Skoro tak, to organ ten był równocześnie (stosownie do art. 5 pkt 1 ustawy egzekucyjnej) wierzycielem uprawnionym do wystawienia tytułu wykonawczego, a także organem egzekucyjnym (zgodnie z treścią obowiązującego wówczas art. 19 ustawy egzekucyjnej, organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych jest urząd skarbowy). Okoliczność, że zgodnie z art. 4 pkt 1 lit. f obowiązującej do końca 1998 r. ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o finansowaniu gmin (Dz. U. nr 129, poz. 600 ze zm.) dochodami gmin były podatki od spadków i darowizn, nie czynił z gmin wierzyciela tych danin publicznoprawnych w rozumieniu przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepisy tej ostatniej ustawy wyraźnie wyznaczały wierzyciela – organ uprawniony do wydania decyzji w pierwszej instancji. Sytuacja, iż Skarb Państwa obowiązany był (i jest nadal) przekazywać ściągnięte (przez działające na jego rzecz organy podatkowe) należności z tytułu podatku od spadków i darowizn właściwym gminom, nie zmienia faktu, że w świetle ustawy egzekucyjnej to urząd skarbowy (obecnie naczelnik urzędu skarbowego) był wierzycielem tych należności.
W świetle powyższych rozważań nie można podważać faktu, iż tytuł wykonawczy został wystawiony przez podmiot do tego uprawniony, jak również tego, że tytuł ten mógł stanowić podstawę wniosku o zabezpieczenie zobowiązania hipoteką przymusową na nieruchomości zobowiązanego (udziale w nieruchomości).
Składając wniosek z dnia 23 sierpnia 1996 r. o wpis hipoteki przymusowej, Pierwszy Urząd Skarbowy w B. wskazał w nim kwotę należności głównej i odrębnie kwotę odsetek za zwłokę, a Sąd Rejonowy w B. dokonał wpisu hipoteki na udziale zobowiązanego, zgodnie z żądaniem wniosku. W tym miejscu należy podnieść, że podstawą wpisu do księgi wieczystej jest postanowienie sądu, które może zostać zaskarżone. Z akt sprawy wynika, że zobowiązany nie wnosił apelacji od powyższego wpisu, w związku z czym postanowienie sądu o wpisie hipoteki stało się prawomocne. Postanowienie sądu jest orzeczeniem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Stosownie do art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Tym samym ani organ egzekucyjny, czy też organ nadzoru, ani rozpatrujący niniejszą sprawę sąd administracyjny nie są uprawnione do badania legalności prawomocnego postanowienia sądu powszechnego, które nie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego. Dodać przy tym wypada, że stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. nr 124, poz. 1361 ze zm.) domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Domniemanie to, w odniesieniu do wpisu hipoteki przymusowej na udziale zobowiązanego, nie zostało do tej pory obalone, w tym również za pomocą nadzwyczajnych środków zaskarżenia.
Trzeba też przypomnieć, iż po myśli art. 29 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu – od chwili wszczęcia tego postępowania. Wniosek Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia 23 sierpnia 1996 r. o wpis hipoteki przymusowej złożony został w Sądzie Rejonowym w B. w dniu 27 sierpnia 1996 r. i od tej daty należy liczyć skuteczność ustanowionego zabezpieczenia (hipotekę wpisano w dniu […] r.).
Nie ulega wątpliwości, że do oceny kwestii przedawnienia orzeczonego względem E. S. zobowiązania podatkowego należało stosować przepisy wymienionej wcześniej ustawy o zobowiązaniach podatkowych. Sąd podziela w tym zakresie pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego (aprobowany też przez organ nadzoru), zawarty w wyroku z dnia 28 lutego 2005 r., sygn. akt FSK 1534/04, że kwestie dotyczące przedawnienia zobowiązań podatkowych mają charakter materialnoprawny. Stanowią więc one obszar stosunków prawnych regulowanych normami prawa materialnego. Z powodu braku w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm.) przepisów intertemporalnych odnoszących się do przedawnienia zobowiązań podatkowych, należy stosować przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych regulujące przedawnienie zobowiązań podatkowych.
Zgodnie z art. 30 ust. 1 – 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych zobowiązania podatkowe przedawniają się z upływem 5 lat licząc od końca roku, w którym upłynął termin płatności podatku (ust. 1). Bieg przedawnienia przerywa się przez odroczenie terminu płatności, rozłożenie na raty oraz przez czynność egzekucyjną, o której zobowiązany został zawiadomiony (ust. 2). Po każdorazowym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jednakże w razie odroczenia terminu płatności podatku lub rozłożenia na rady przedawnienie biegnie na nowo od terminu, do którego odroczono płatność podatku, lub od terminu płatności ostatniej nie wpłaconej raty. Przedłużenia terminu przedawnienia nie może być jednak większe niż dalsze 5 lat (ust. 3). Wreszcie zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych nie ulegają przedawnieniu zaległości podatkowe zabezpieczone na nieruchomości. Jednakże po upływie terminu określonego w ust. 1 zaległości te mogą być egzekwowane tylko z tej nieruchomości.
W rozpatrywanej sprawie zobowiązanie podatkowe, wykazane w tytule wykonawczym […], a wynikające z decyzji organów podatkowych, zostało zabezpieczone na nieruchomości zobowiązanego przez ustanowienie hipoteki przymusowej. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia […] r. ustaliła E. S. podatek od spadków i darowizn w kwocie […] zł., czyli wyższy od kwoty wskazanej w decyzji Pierwszego Urzędu Skarbowego w B. z dnia […] r. o kwotę […] zł. Znalazło to wyraz w spornym tytule wykonawczym z dnia […] r. (pozycja 2 w tabeli). Z kolei w pozycji pierwszej tabeli wskazano kwotę […] zł., która wynika z decyzji organu podatkowego pierwszej instancji z dnia […] r. (kwota […] zł., pomniejszona o kwotę […] zł., wyegzekwowaną uprzednio na podstawie tytułu wykonawczego nr […]). W konsekwencji podzielić należy stanowisko organu nadzoru, że nie było podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego nr […], ponieważ nadal jest możliwa egzekucja zaległości objętych tym tytułem wykonawczym, chociaż wyłącznie z zabezpieczonej nieruchomości.
Zakres sądowej kontroli administracji publicznej, z mocy art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ) sprowadza się do badania pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Oznacza to, że zaskarżone rozstrzygnięcie podlega uchyleniu, jeżeli Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę wznowienia postępowania administracyjnego, względnie inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. nr 153, poz. 1270).
Dokonując kontroli we wskazanym zakresie Sąd nie stwierdził, iż przy wydaniu zaskarżonego postanowienia doszło do naruszenia prawa materialnego podatkowego oraz zasad postępowania w określonym wyżej zakresie.
W tej sytuacji skarga nie znajduje uzasadnionych podstaw, wobec czego podlega oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Uzasadnienie wyroku