III SA/Wa 1315/09 – Wyrok WSA w Warszawie


Sygnatura:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne:
Interpretacje podatkowe
Skarżony organ:
Minister Finansów
Data:
2009-08-06
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną interpretację
Sędziowie:
Grażyna Nasierowska /przewodniczący/
Izabela Głowacka-Klimas /sprawozdawca/
Maciej Kurasz

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Grażyna Nasierowska, Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas (sprawozdawca) Sędzia WSA Maciej Kurasz, Protokolant Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2009 r. spraw ze skarg E. S. i D. S. na interpretacje indywidualne Ministra Finansów z dnia […] kwietnia 2009 r. nr […] nr […] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżone interpretacje indywidualne, 2) stwierdza, że uchylone interpretacje indywidualne nie mogą być wykonane w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz E. S. i D. S. kwotę 880 zł (słownie: osiemset osiemdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Pismem z dnia […] lutego 2009 r.- E. S. – Skarżąca w rozpatrywanej sprawie, wystąpiła do Ministra Finansów z wnioskiem o udzielenie w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm. dalej ord. pod.) pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu wydatkowanego na sfinansowanie zakupu nowej nieruchomości poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Identyczny w swej treści wniosek z dnia […] lutego 2009 r. złożył D. S. – Skarżący w rozpatrywanej sprawie.
Przedstawiając stan faktyczny sprawy Skarżąca wyjaśniła, iż nabyła wraz z mężem przed 1 stycznia 2007 r. lokal mieszkalny. Lokal ten stanowił współwłasność ustawową Skarżącej i jego małżonka. W dniu […] stycznia 2009 r. lokal został zbyty, a Skarżąca złożyła wraz z mężem oświadczenie o przekazaniu przychodu ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) lub e) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. dalej u.p.d.o.f.), w brzmieniu na dzień 31 grudnia 2006 r. Skarżąca zamierza, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, wydatkować przychody uzyskane ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na – nabycie budynku mieszkalnego lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego lub udziału w takim lokalu lub gruntu przeznaczonego pod budowę lub udziału w takim gruncie lub prawie użytkowania wieczystego takiego gruntu lub budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego lub rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację – na cele mieszkalne -własnego budynku niemieszkalnego, jego części własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego – na terytorium Republiki Francuskiej.
Pismem z dnia […] kwietnia 2009 r. wezwano Skarżącą do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie zdarzenia przyszłego. Pismem z dnia 17 kwietnia 2009 r. Skarżąca uzupełniła powyższe wezwanie w sposób następujący:
Lokal będący przedmiotem sprzedaży w dniu 29 stycznia 2009 r. został nabyty 25 września 2006 r. Umowa kupna przedmiotowego lokalu została zawarta w kancelarii notarialnej. Akt notarialny Repertorium A nr […] z […] września 2006. Miejscem zamieszkania Skarżącej jest Francja.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy wydatkowanie przychodów uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na – nabycie budynku mieszkalnego lub udziału w takim budynku lokalu mieszkalnego lub udziału w takim lokalu lub gruntu przeznaczonego pod budowę lub udziału w takim gruncie lub prawie użytkowania wieczystego takiego gruntu lub budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego lub rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację – na cele mieszkalne – własnego budynku niemieszkalnego, jego części własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego – na terytorium Republiki Francuskiej pozwoli Skarżącej na zastosowanie zwolnienia podatkowego wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 32) u.p.d.o,.f. w brzmieniu na dzień 31 grudnia 2006 r.?
Zdaniem Skarżącej wydatkowanie nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, przychodów uzyskanych ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na nabycie: budynku mieszkalnego lub udziału w takim budynku lokalu mieszkalnego lub udziału w takim lokalu lub gruntu przeznaczonego pod budowę lub udziału w takim gruncie lub prawie użytkowania wieczystego takiego gruntu lub budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego lub rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację – na cele mieszkalne – własnego budynku niemieszkalnego, jego części własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego – na terytorium Republiki Francuskiej, pozwoli jej na zastosowanie zwolnienia podatkowego wymienionego w art. 21 ust. 1 pkt 32) u.p.d.o.f. w brzmieniu na dzień 31 grudnia 2006 r.
Skarżąca uważa, że przepis wspomnianego wyżej artykułu pozostaje w kolizji ze zobowiązaniami, które nakładają na Rzeczypospolitą Polskę: Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Według Skarżącej ustawodawca zdając sobie sprawę z niezgodności ww. przepisu z normami zawartymi w WE i porozumieniu o EOG, formułując przepis art. 21 ust. 1 pkt 131) u.p.d.o.f. w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2009 r., zrezygnował z warunku wydatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Uzależnienie przyznania zwolnienia od podatku dochodowego pod warunkiem nabycia nieruchomości na terenie Rzeczypospolitej Polskiej stawia w niekorzystnej sytuacji podatników, którzy zamierzają przenieść swoje miejsce zamieszkania do innego kraju Unii Europejskiej. Narusza to wykonywanie przez podatników z Polski ich prawa do swobodnego przemieszczania i przebywania, art. 39 WE – swoboda przepływu pracowników oraz art. 43 WE – swoboda przedsiębiorczości na terytorium państw członkowskich. Przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 pozostaje także w kolizji z art. 28 i 31 porozumienia o EOG – zapewniającymi również swobodę przepływu pracowników i działalności gospodarczej.
Nad podobnym problemem wyrokował Europejski Trybunał sprawiedliwości – wyrok C-345/05 z dnia 26.10.2006 r. ETS stwierdził, że uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 18 WE, 39 WE i 43 WE, jak również art. 28 i 31 porozumienia o EOG, państwo członkowskie, które utrzymuje w mocy przepisy podatkowe, które uzależniają skorzystanie ze zwolnienia od opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości służących jako własne i stałe miejsce zamieszkania podatnika lub członków jego gospodarstwa domowego od warunku, by uzyskane przychody zostały ponownie zainwestowane w nabycie nieruchomości położonej na terytorium kraju.
W związku z faktem, iż przepis art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, ustawodawca utrzymał w mocy przepis art. 21 ust. 1 pkt 32) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób w brzmieniu na dzień 31grudnia 2006 r., który w części warunkującej uzyskanie zwolnienia podatkowego wydatkowaniem przychodów ze sprzedaży na terenie Rzeczypospolitej jest niezgodny z prawem unijnym, to część przepisu ograniczająca możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego tylko dla osób nabywających nieruchomość na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie będzie miała zastosowania.
Identycznie przebiegało postępowanie odnośnie wniosku Skarżącego. Treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego była tożsama z treścią wniosku Skarżącej który został przedstawiony powyżej.
Działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w W. wydał dwie w interpretacji z dnia […] kwietnia 2009 r., w których uznał stanowisko Skarżącej i Skarżącego za nieprawidłowe.
W uzasadnieniu tych interpretacji wskazał, że wobec osoby nieposiadającej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, która uzyskuje dochody z nieruchomości położonej na terytorium Polski mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ po przytoczeniu stosownych przepisów wskazał, że w sprawie, której dotyczy rozpatrywany wniosek, nabycie w drodze zakupu lokalu mieszkalnego nastąpiło w dniu 25 września 2006 r., zatem dokonując oceny skutków prawnych przedstawionego zdarzenia przyszłego należy stosować przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.
Dalej organ powołując się na treść art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy wskazał, że podatek od przychodów ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu, zgodnie z dyspozycją wynikającą z art. 28 ust. 1 i ust. 2 u.p.d.o.f., w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. Podatek ten płatny jest bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania odpłatnego zbycia na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika. Zasada ta nie ma jednak zastosowania do podatników, którzy w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży złożą oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży przeznaczą na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) lub lit. e) ww. ustawy.
Dalej organ wskazał, że zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 32 lit a) u.p.d.o.f. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 roku – wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), w części wydatkowanej nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży.
Organ dodał, że z brzmienia powyższego przepisu bezsprzecznie wynika, że zwolnienie przychodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) uwarunkowane jest nabyciem określonych nieruchomości jedynie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem przychody wydatkowane na nabycie nieruchomości poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie korzystają ze zwolnienia na podstawie u.p.d.o.f. Przepisy te są odstępstwem od generalnej zasady powszechnego opodatkowania.
Reasumując organ podkreślił, że w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów należy uznać, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 32 iit. a) u.p.d.o.f. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r. warunkujący zwolnienie od podatku dochodowego nie będzie miał zastosowania w zdarzeniu przyszłym przedstawionym przez Wnioskodawcę, bowiem przychód uzyskany ze zbycia lokalu mieszkalnego nie zostanie przeznaczony na cel wymieniony w tym przepisie.
W wezwaniach do usunięcia naruszenia prawa Skarżąca i Skarżący zarzucili organowi powołanie się na przepisy rażąco sprzeczne z podstawowymi prawami gwarantowanymi obywatelom Unii Europejskiej przez Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską oraz Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
W odpowiedzi na zarzuty organ podatkowy podtrzymał dotychczasowe stanowisko uznając zarzuty za bezzasadne.
Skarżąca i Skarżący w skargach na powyższe interpretacje złożonych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagali się ich uchylenia i zasądzenie kosztów postępowania, Skarżąca i Skarżący zarzucili wydanie przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie interpretacji indywidualnej naruszającą prawo europejskie a w szczególności art. 18, 39 i 43 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, jak również art. 28 i 31 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Dodatkowo wskazali, że Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską (WE) oraz Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym są ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą Polskę umowami międzynarodowymi, które zgodnie obowiązująca hierarchią aktów prawnych stoją ponad prawem krajowym, które w tym przypadku jest z nimi sprzeczne. Podkreślił ponadto, że Traktat WE należy pojmować jako konstytucyjną kartę ustanawiającą podstawowe zasady prawa Wspólnoty Europejskiej. Porządek prawny krajów członkowskich nie może być sprzeczny z tymi fundamentalnymi regułami normatywnymi.
W odpowiedzi na skargi organ wniósł o ich oddalenie, podtrzymując w całości dotychczasową argumentację
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 111 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a.") – postanowił sprawy opatrzone sygn. akt III SA/Wa 1315/09 i III SA/Wa 1316/09, połączyć do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, a następnie prowadzić dalej pod sygn. akt III SA/Wa 1315/09.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Takiej kontroli podlegają m.in. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach (art. 3 § 2 punkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Zgodnie natomiast z art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą.
Skargi wniesione w niniejszej sprawie w całości zasługiwały na uwzględnienie.
Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje, że do Skarżących stosuje się przepis art. 21 ust. 1 punkt 32 u.p.d.o.f. w brzmieniu do dnia 1 stycznia 2007 r. Do stosowania tego przepisu zobowiązuje bowiem art. 7 ust. 1 ustawy nowelizującej z 16 listopada 2006 r. w związku z faktem, że Skarżący nabyli lokal. przed 1 stycznia 2007. Okoliczność, że po tej dacie stan prawny się zmienił (uchylono art. 21 ust. 1 punkt 32), a od dnia 1 stycznia 2009 r. polskie prawo krajowe nie zawiera już żadnego rozróżnienia sytuacji prawnej podatnika nabywającego lokal w Polsce albo w kraju Unii Europejskiej (także Europejskiego Obszaru Gospodarczego i w Szwajcarii) nie ma w sprawie znaczenia. Stosowanie art. 21 ust. 1 punkt 32 w starym brzmieniu "tylko" z uwagi na zasadę zachowania praw nabytych nie zmienia obiektywnego faktu, że przepis ten odmawia zwolnienia podatkowego tylko dlatego, że nabyty przez Skarżących inny lokal położony jest nie w Polsce, a w innym kraju Unii Europejskiej tj. we Francji.
Na mocy Traktatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej z dniem 1 maja 2004 r. zaczęło obowiązywać w Polsce prawo Unii Europejskiej, które obowiązuje bądź bezpośrednio, bądź wymaga wdrożenia do krajowego porządku prawnego. Na porządek prawny Unii Europejskiej składa się prawo pierwotne oraz prawo wtórne, uzupełniane orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS). Podstawową zasadą prawa wspólnotowego, ustaloną w orzecznictwie ETS, jest zasada nadrzędności, która przewiduje, że prawo pierwotne oraz akty wydane na jego podstawie będą stosowane przed prawem krajowym. Do aktów prawa pierwotnego zalicza się przede wszystkim traktaty wraz z towarzyszącymi im załącznikami i protokołami. Obecnie do obowiązujących traktatów należą m.in. Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, Traktat o ustanowieniu Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej oraz Traktat o Unii Europejskiej. Ponadto do prawa pierwotnego zalicza się wszelkie kolejne traktaty nowelizujące oraz traktaty o przystąpieniu nowych państw.
Zgodnie z art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej do aktów wspólnotowego prawa wtórnego należy zaliczyć m.in. rozporządzenia, które są aktami wiążącymi w całości i bezpośrednio stosowanymi w każdym państwie członkowskim. Zatem akty te stają się częścią krajowych systemów prawnych bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek czynności wdrożeniowych i wywierają skutki bezpośrednie. (Stosownie do art. 249 II TWE [189 II] rozporządzenia mają ogólne zastosowania i "obowiązują we wszystkich swoich częściach" oraz stosuje się je "bezpośrednio w każdym państwie członkowskim").
Jak wyżej wskazano na porządek prawny Unii Europejskiej składa się miedzy innymi orzecznictwo ETS. Moc wiążąca orzeczeń ETS wynika z obowiązku państw członkowskich przestrzegania prawa wspólnotowego. Obowiązek ten wiąże się również z powstrzymaniem od stosowania przepisu prawa krajowego, jeśli jego zastosowanie spowodowałoby naruszenie prawa wspólnotowego.
Skarżący zarówno we wnioskach o wydanie zaskarżonych interpretacji jak i w skargach na wyżej wymienione interpretacje powołali się na orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dnia 26 października 2006 r. C-345/2005 Komisja Europejska przeciwko Republice Portugalskiej. Orzeczenie to zostało wydane w analogicznym stanie faktycznym.
ETS stwierdził w swym orzeczeniu, że,, uchybia zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 18 WE, 39 WE i 43 WE, jak również art. 28 i 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), państwo członkowskie, które utrzymuje w mocy przepisy podatkowe, które uzależniają skorzystanie ze zwolnienia od opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości służących jako własne i stałe miejsce zamieszkania podatnika lub członków jego gospodarstwa domowego od warunku, by uzyskane przychody zostały ponownie zainwestowane w nabycie nieruchomości położonej na terytorium kraju.
W istocie podatnik, który decyduje się dokonać sprzedaży posiadanej przez siebie nieruchomości mieszkalnej położonej w tym państwie członkowskim w celu przeniesienia miejsca swego zamieszkania na terytorium innego państwa członkowskiego i nabycia tam innej nieruchomości przeznaczonej na mieszkanie w ramach wykonywania prawa każdego obywatela Unii do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich – które znalazło szczególny wyraz w art. 43 WE w zakresie dotyczącym swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej oraz w art. 39 WE w zakresie dotyczącym swobody przemieszczania się pracowników – bądź praw przyznanych na mocy art. 28 porozumienia o EOG dotyczącego swobodnego przepływu pracowników i art. 31 porozumienia o EOG dotyczącego swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, poddany jest na gruncie podatkowym niekorzystnemu traktowaniu w porównaniu do osoby, która zachowuje miejsce swego zamieszkania w danym państwie członkowskim.
Konieczność utrzymania spójności systemu podatkowego nie może uzasadniać tej różnicy w traktowaniu, ponieważ aby teza oparta na takim uzasadnieniu mogła zostać przyjęta, należałoby wykazać istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dana ulgą podatkową a wyrównaniem tej ulgi za pomocą określonego obciążenia podatkowego, przy czym w niniejszym przypadku okoliczność taka jednak nie występuje.
Ponieważ postanowienia traktatu oraz porozumienia o EOG dotyczące swobodnego przepływu osób stoją na przeszkodzie takim przepisom, nie ma konieczności odrębnego badania tych przepisów w świetle art. 56 ust. 1 WE i art. 41 porozumienia o EOG dotyczących swobodnego przepływu kapitału.
Jak wyżej wskazano Traktatu ustanawiający Wspólnotę Europejską (TWE) należy do źródeł prawa pierwotnego Unii Europejskiej tak więc przepisy prawa krajowego nie mogą naruszać tych fundamentalnych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, gdyż niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest w niniejszej sprawie kryterium położenia nabywanej nieruchomości, gdyż ma ono znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej obywatela. Jeżeli obywatel nabywa nieruchomość na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej to korzysta z przedmiotowego zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 punkt 32 u.p.d.o.f. w brzmieniu do dnia 1 stycznia 2007, gdy natomiast nabywa nieruchomość położoną w innym kraju Unii to obowiązany jest uiścić stosowny podatek.
Z przywołanego powyżej wyroku ETS wynika, że różnicowanie sytuacji prawnopodatkowej obywatela w zależności od miejsca położenia nabywanej nieruchomości jest niezgodne z art.18,39.43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE). Z artykułu 18 TWE wynika, że każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium Państw Członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania. Ta fundamentalna zasada Unii Europejskiej znalazła odzwierciedlenie w licznych dyrektywach, w których określono warunki wykonywania prawa swobodnego poruszania się i przebywania na obszarze państw członkowskich tj. dyrektywie nr 68/360/EWG o zniesieniu ograniczeń w poruszaniu się i zamieszkaniu pracowników państw członkowskich na terytorium Wspólnoty i dyrektywy nr 64/22 l/EWG w sprawie koordynacji specjalnych środków dotyczących poruszania się i osiedlania obcych obywateli usprawiedliwionych stosowaniem tzw. klauzul publicznych. Warunki wykonywania prawa swobodnego poruszania się i przebywania celu prowadzenia działalności gospodarczej i świadczenia usług reguluje dyrektywa 73/148/EWG oraz wiele szczegółowych dyrektyw odnoszących się do różnych zawodów, np. lekarzy stomatologów lub prawników.
Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu pracowników wewnątrz Wspólnoty, zaś znajdujący się w tym samym tytule III art. 43 ustanawia zasadę swobody przedsiębiorczości. Powyższe przepisy w ocenie składu orzekającego w tej sprawie w nierozerwalny sposób wiążą się z koniecznością nabycia nieruchomości w miejscu pracy lub prowadzenia działalności gospodarczej. Na zakończenie powyższych rozważań warto przytoczyć stanowisko Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z dnia 14 września 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 942/09, z którego wynika, że ,,jeżeli prawo krajowe uzależnia skorzystanie ze zwolnienia podatkowego od tego, czy inna nabywana nieruchomość (lokal) znajduje się w kraju, czy też poza nim, to w ten sposób prowadzi de facto do skutku zniechęcającego do nabywania nieruchomości (lokalu) w innym państwie członkowskim, a dalej – do ograniczenia swobody przemieszczania się, podejmowania zatrudnienia oraz prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Wspólnoty. W prawie krajowym nie mogą tymczasem istnieć przepisy naruszające wymienione zasady, chyba że służą one celowi leżącemu w interesie publicznym i są właściwe (proporcjonalne) dla osiągnięcia tego celu".
Powyższe prowadzi do wniosku, że Skarżący nabywając mieszkanie we Francji powinni być przez prawo krajowe potraktowani w ten sam sposób, w jaki zostaliby potraktowani w razie nabycia mieszkania w Polsce. Zatem wydane interpretacja są nieprawidłowa, co Minister uwzględni w dalszym postępowaniu w przedmiocie udzielenia interpretacji. Skarżący uprawnieni byli bowiem do zwolnienia podatkowego wynikającego z art. 21 ust. 1 punkt 32 ustawy interpretowanego w zgodzie z wymogami prawa wspólnotowego. Wydając ponownie interpretacje w przedmiotowych sprawach Minister powstrzyma się od stosowania przepisu prawa krajowego, gdyż jak wyżej wskazano jego zastosowanie spowodowałoby naruszenie prawa wspólnotowego
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. W kwestii wstrzymania jej wykonania Sąd orzekł na podstawie art. 152 p.p.s.a., zaś w kwestii kosztów postępowania – na podstawie
art. 200 tej ustawy procesowej.

Uzasadnienie wyroku