Sygnatura:
6194 Funkcjonariusze Służby Więziennej
Hasła tematyczne:
Wstrzymanie wykonania aktu
Skarżony organ:
Dyrektor Generalny Służby Więziennej
Data:
2009-09-17
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Treść wyniku:
Odmówiono wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Sędziowie:
S. Katarzyna Matczak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Matczak po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2009r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.Z. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[…]" Nr "[…]" w przedmiocie zwolnienia ze służby postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. WSA/pos.1- sentencja postanowienia
Uzasadnienie: W dniu 21 sierpnia 2009r. (data stempla pocztowego) A.Z. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie – za pośrednictwem Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej – skargę na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej z dnia "[…]", którą po rozpatrzeniu odwołania A.Z., utrzymano w mocy decyzję personalną Dyrektora Aresztu Śledczego z dnia "[…]" Nr "[…]" w sprawie zwolnienia ze służby z dniem "[…]" z powodu wymierzenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby.
Skarga powyższa wraz z odpowiedzią na skargę została przekazana Sądowi w dniu 17 września 2009r.
W piśmie procesowym z 23 września 2009r. skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji z dnia "[…]". Wniosek taki w ocenie skarżącego uzasadnia okoliczność, iż brak ochrony tymczasowej grozi mu wyrządzeniem znacznej szkody oraz spowoduje skutki, których w razie uwzględnienia skargi nie będzie można cofnąć. Wyjaśnił, iż możliwość wyrządzenia znacznej szkody dotyczy nie tylko skutków finansowych lecz także o charakterze osobistym – wolności, czci, swobody sumienia, zdrowia, nazwiska, wizerunku, nietykalności oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w formie niepieniężnej. Odwrócenie skutków wykonania zaskarżonych decyzji o wydaleniu ze służby będzie w późniejszym okresie trudne do odwrócenia, gdyż zawieszenie go w czynnościach służbowych na okres ponad sześciu miesięcy w okresie "[…]" oraz okres po zwolnieniu ze służby obejmuje znaczny okres jego aktywności zawodowej, w którym jego uprawnienia emerytalne nie ulegną poprawie. Pozostawanie poza służbą nie przywróci skarżącemu szans na awans i uniemożliwi prawidłowy rozwój zawodowy. Zaskarżone decyzje powodują bowiem niepewność w sytuacji życiowej. Brak wstrzymania wskazanych decyzji skutkuje wprowadzeniem do obrotu prawnego wadliwych, nieważnych decyzji, które następnie są eliminowane, co narusza zasadę trwałości decyzji administracyjnych Podniósł, iż już wcześniej postępowanie przed WSA w Olsztynie o sygn. II SA/Ol 710/09 pozbawiło go awansu na wyższy stopień służbowy, który zgodnie z przepisami jest awansem obligatoryjnym i w jego przypadku winien się odbyć po kwietniu 2008r. Jedynym warunkiem jest to aby skarżący był funkcjonariuszem SW, a on już nim nie jest, gdyż zwolniono go ww. decyzjami. Nadto wskazał, iż w art. 45 ust. 4 ustawy o SW określono maksymalną wysokość przyznanego funkcjonariuszowi świadczenia za okres niesłusznego zwolnienia ze służby i przepis ten nie gwarantuje zwolnionemu zwrotu 100 % wszystkich należnych świadczeń, gdyż ogranicza je tylko do 6 miesięcy. Skarżący podniósł, iż zwolnienie ze służby jest wynikiem orzeczonej kary wydalenia ze służby przy czym od 2008r. pozostawał zawieszony w obowiązkach wobec tego nie udzielono mu wolnego za wypracowane godziny oraz urlopu wypoczynkowego za 2008r., jak również nie udzielono wolnego za nadgodziny w 2009r. oraz urlopu wypoczynkowego. Nie został wypłacony także równoważnik za 2009r. za remont zajmowanego lokalu mieszkalnego. W ocenie skarżącego bezpodstawnie i pochopnie został pozbawiony przywilejów co skutkuje wyrządzeniem mu szkody, której skutków nie będzie można usunąć. Wskazał nadto, iż wobec zwolnienia ze służby w trybie art. 39 ust. 2 pkt 3 ustawy została mu wypłacona tylko połowa odprawy oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlopy wypoczynkowe niewykorzystane w latach poprzedzających służbę.
W odpowiedzi na wezwane przez Sąd do przedstawienia swojego stanowiska w sprawie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej wniósł o oddalenie wniosku. Podkreślono, iż skarżącemu w związku ze zwolnieniem ze służby wypłacone zostały wszystkie przysługujące świadczenia pieniężne. Twierdzenie strony, iż organ nie rozliczył się z nim jest niezgodne z prawdą i wprowadzające w błąd, gdyż to skarżący pomimo wielokrotnych wezwań nie rozliczył się z pracodawcą odnośnie zdania umundurowania specjalnego, które stanowi własność Skarbu Państwa. W tym zakresie kwestia rozliczeń będzie przedmiotem sprawy przed Sądem Rejonowym. Odnośnie kwestii dotyczących braku wykorzystania urlopu wypoczynkowego wyjaśniono, że urlop za 2008r. został przez stronę wykorzystany w całości. Odnośnie zaś pozostałego urlopu został wypłacony należy ekwiwalent pieniężny decyzją Dyrektora Aresztu Śledczego z dnia "[…]" nr "[…]". Na rozstrzygniecie to skarżący złożył skargę. Odrębną kwestią jest sprawa rozpoznanego wniosku w przedmiocie wypłaty zryczałtowanego równoważnika pieniężnego w razie niewykorzystania przysługującego przejazdu funkcjonariuszom Służby Więziennej i członkom ich rodzin. Wyjaśniono, iż ostatecznie wniosek strony w tej sprawie po jego uzupełnieniu został załatwiony w dniu 10 sierpnia 2009r. – na konto strony przekazano należną z tego tytułu kwotę. Odnośnie zaś kwestii awansu na wyższy stopień służbowy wyjaśniono, że bezpośredni przełożony służbowy nie wystąpił z wnioskiem o nadanie kolejnego wyższego stopnia służbowego uznając, iż brak było przesłanek uzasadniających nadanie skarżącemu wyższego stopnia SW. O powodach braku wystąpienia z takim wnioskiem strona została poinformowana pismem z dnia 29 kwietnia 2008r, a następnie pismem z dnia 4 sierpnia 2009r. W tym stanie wniosek o wstrzymanie decyzji o zwolnieniu ze służby nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż wbrew stanowisku skarżącego nie zaistniało w tej sprawie żadne niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:
Stosownie do art. 61 § 3 zd. 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz. 1270, ze zm., zwanej dalej :ustawą ppsa.) po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu.
Z brzmienia tego przepisu wynika, iż do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony wnoszącej o taką tymczasową ochronę. Uzasadnienie takiego wniosku powinno bowiem odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy.
Sąd podejmując rozstrzygnięcie w tym zakresie musi bezwzględnie ocenić, która z przesłanek zachodzi w przedmiotowej sprawie oraz dlaczego dokonał oceny, że zachodzi bądź też nie określona przesłanka do wstrzymania, bądź odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji /postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 września 2004r. sygn. akt OZ 383/04, nie publikowane/.
W ocenie Sądu skarżący mimo obszernych wywodów zawartych we wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji w przedmiocie zwolnienia go ze służby nie wykazał, że w sprawie tej wykonanie decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki, bądź też zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia mu znacznej szkody.
W pierwszej kolejności wskazać pozostaje, iż decyzja organu I instancji z dnia "[…]" w przedmiocie zwolnienia ze Służby Więziennej z dniem "[…]" z powodu wymierzenia wobec skarżącego kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby opatrzona została rygorem natychmiastowej wykonalności stosownie do art. 108 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego co oznacza, iż decyzja taka jest natychmiast wykonalna i stanowi wyłom w ogólnej zasadzie wynikającej z art. 130 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, iż przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie ulega wykonaniu.
Pozostawiając poza niniejszym podstępowaniem kwestię dopuszczalności, czy też braku dopuszczalności zastosowania w przedmiotowej sprawie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nie posiadającej przymiotu ostateczności wskazać pozostaje skarżącemu, iż nadanie decyzji o zwolnieniu ze służby wskazanego rygoru skutkuje natychmiastowym wykonaniem tej decyzji. Na taki skutek skarżący sam wskazuje w swoim wniosku podając, iż wypłacono mu niepełną odprawę oraz ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop w latach poprzedzających rok zwolnienia ze służby. Nie sposób zatem w obecnym postępowaniu sądowoadministracyjnym orzec o wstrzymaniu wykonania skarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, skoro decyzja I instancji została wykonana z dniem "[…]", bowiem tego dnia nastąpiło zwolnienie ze służby.
W tym miejscu wskazać pozostaje także na stanowisko sądownictwa administracyjnego, w którym jednoznacznie dominuje pogląd, iż aby możliwe było zastosowanie normy art. 61 § 3 ustawy ppsa. konieczne jest aby wniosek dotyczył aktu lub czynności, które nadają się do wykonania oraz aby taki akt nie został jeszcze wykonany, gdyż dopiero jego wykonanie mogłoby spowodować skutki o jakich mowa w tym przepisie (por. postanowienie NSA z dnia 16 kwietnia 2004r. sygn. OZ 26/04, niepubl., postanowienie NSA z dnia 5 listopada 2009r. sygn. II OZ 967/09 niepubl.).
W tym stanie sprawy wydanie rozstrzygnięcia w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji o zwolnieniu ze służby, która została już wykonana nie stanowi ochrony tymczasowej przed wykonaniem takiej decyzji oraz przed skutkami z takiej decyzji wynikającymi.
Należy także wyjaśnić skarżącemu, iż poza wskazanymi wyżej okolicznościami uniemożliwiającymi pozytywne rozpoznanie jego wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji wskazać pozostaje, iż przedstawione przez niego okoliczności nie stanowią uzasadnienia dla zastosowania regulacji wynikającej z art. 61 § 3 ustawy ppsa.
Podnoszone przez skarżącego negatywne konsekwencje nie stanowią bowiem niebezpieczeństwa wyrządzenia mu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyż jak sam zauważa negatywne konsekwencje, które ustawa o Służbie Więziennej wiąże z trybem zwolnienia ze służby na skutek orzeczenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby mogą być w późniejszym okresie uchylone na skutek normy art. 40 tej ustawy, z której wynika, że w przypadku uchylenia m.in. prawomocnego wyroku skazującego lub w razie uchylenia kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby uchyleniu podlegają skutki, jakie wyniknęły dla funkcjonariusza w związku ze zwolnieniem ze służby. Nadto pozostaje także wyjaśnić, iż skoro ustawodawca w art. 45 ust. 4 wskazał, że świadczenia funkcjonariusza za okres pozostawania poza służbą są ograniczone do uposażenia należnego na danym stanowisku zajmowanym przed zwolnieniem ze służby, za okres nieprzekraczający 6 miesięcy, to takie uregulowanie oznacza, iż nie może być mowy o poniesieniu nieodwracalnego skutku przez stronę jeśli poza służbą pozostawałaby dłużej, jak to wywodzi skarżący zwłaszcza, że w okresie tym takiej służby faktycznie nie pełni. Także nie znajdują uzasadnienia twierdzenia dotyczące pozbawienia słusznego obligatoryjnego awansu, skoro jak wskazuje strona taki awans powinien nastąpić po kwietniu 2008r., zaś zwolnienie ze służby nastąpiło dopiero w dniu "[…]". Zatem to w trakcie pozostawania w służbie należało kierować ewentualny wniosek do przełożonego w przedmiocie awansu służbowego.
Podnieść należy także, że rozpatrując wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu Sąd nie bada jego zgodności z prawem, a jedynie ocenia czy zachodzą okoliczności, o których mowa w wyżej powołanym przepisie. Zatem podnoszone zarzuty co do bezprawności i pochopności podjętej decyzji w przedmiocie zwolnienia ze służby nie mogą być ocenia w postępowaniu o wstrzymanie wykonania decyzji.
Wobec powyższego Sąd nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających uwzględnienie wniosku skarżącego i dlatego na podstawie art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji postanowienia.

Uzasadnienie wyroku