Sygnatura:
6019 Inne, o symbolu podstawowym 601
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-08-10
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Elżbieta Naumowicz
Ewa Janowska
Teresa Cisyk /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Cisyk – spr. Sędziowie Sędzia WSA Ewa Janowska Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 listopada 2009 r. sprawy ze skargi […] Spółka z o.o. w W. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia […], nr […] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie zgłoszenia robót budowlanych oddala skargę.
Uzasadnienie: Pismem z dnia 18 marca 2009 r., pełnomocnik inwestora […] Sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał zgłoszenia zamiaru przystąpienia do wykonania robót budowlanych polegających na instalacji stacji bazowej telefonii komórkowej […] nr […], na dachu budynku przy ul. […] w N., dz. nr […], obręb […], k. m. […].
Starosta Nyski, decyzją z dnia […], nr […], wydaną na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.) oraz art. 104 K.p.a., zgłosił sprzeciw w sprawie przystąpienia do w/w robót budowlanych. Uzasadniając swoje stanowisko organ wywiódł, że zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej w Nysie z dnia 25 maja 2004 r., Nr XXIV/421/04, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ul. Otmuchowskiej w Nysie (Dz. Urz. Woj. Opolskiego Nr 48, poz. 1368) – zwaną dalej planem, działka nr […], k. m. […], na której planowana jest instalacja przedmiotowej stacji bazowej wchodzi w kompleks terenu o symbolu "115PPn", który przeznacza się pod zabudowę działalności produkcyjnej (przemysłu, urządzeń produkcji budowlanej, centra technologiczne) oraz jako uzupełniającej zabudowy składów, magazynów i hurtowni. Organ, powołując także treść § 4 pkt 8 planu stwierdził, iż planowane przedsięwzięcie nie mieści się w pojęciu obiektów wskazanych w powyższych zapisach planu. Dokonał analizy pojęcia infrastruktury technicznej z § 4 pkt 13 planu. Wobec dokonanych ustaleń organ uznał, iż planowana inwestycja na terenie 15PPn, nie jest ani urządzeniem ani instalacją związaną z istniejącym obiektem i nie jest niezbędna do jego funkcjonowania, a tym samym jest ona sprzeczna z postanowieniami planu (§ 4 pkt 13 planu). Dodatkowo organ zaznaczył, iż w § 13 planu przyjęto, że teren oznaczony symbolem 15aTE przeznacza się pod zabudowę i obiekty elektroenergetyczne i w jego obrębie dopuszcza się lokalizację urządzeń telekomunikacyjnych, a zatem tylko na tym obszarze może zostać usytuowana bezprzewodowa stacja przekaźnikowa telefonii komórkowej.
Odwołanie od powyższej decyzji złożył pełnomocnik inwestora […] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania przez organ pierwszej instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, 77 i 80 K.p.a., poprzez nie podjęcie wszelkich niezbędnych kroków celem wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia niniejszej sprawy oraz dowolne ustalenie, że wykonywanie robót objętych zgłoszeniem narusza ustalenia planu. Ponadto zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, w tym art.3 i art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego, poprzez ich zastosowanie i wniesienie sprzeciwu wobec zgłoszonych robót budowlanych, które są zgodne z postanowieniami § 4 planu oraz z art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.). Uzasadniając podniesione w odwołaniu zarzuty wskazano, powołując się w tym zakresie na orzecznictwo sądów administracyjnych, iż samo określenie w miejscowym planie przeznaczenia danego terenu, jako np. produkcyjne, rolnicze czy mieszkaniowe, nie może być interpretowane jako źródło zakazu realizacji infrastruktury telekomunikacyjnej, w tym stacji bazowych telefonii komórkowych na tym terenie. Wobec powyższego twierdzenie Starosty Nyskiego, iż stacja bazowa telefonii komórkowej nie może być zaliczona do kategorii obiektów działalności produkcyjnej czy też składów, magazynów i hurtowni, nie może stanowić podstawy uznania, iż inwestycja ta narusza postanowienia planu – § 4, a tym samym, że wystąpiła przesłanka do wydania sprzeciwu na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego. Ponadto – wobec tezy wyrażonej w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 9 września 2008 r. (sygn. akt II SA/Bd 499/08), zgodnie z którą "podstawową zasadą planowania przestrzennego jest dopuszczalność wszystkiego, co nie jest sprzeczne z postanowieniami planu miejscowego, a logicznym tego uzasadnieniem jest okoliczność, iż przepisy o planowaniu przestrzennym ograniczają prawa obywateli, w tym konstytucyjnie chronione prawo własności. W demokratycznym państwie prawa wpływ władzy publicznej na wykonywanie prawa własności jest ograniczony tylko do wyraźnie określonych przypadków i tylko w zakresie, w jakim nie narusza istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP)"- jako nietrafny należało uznać pogląd organu, iż na terenie objętym planem dopuszczalne są tylko i wyłącznie inwestycje wyraźnie przewidziane w przeznaczeniu w nim określonym tj. zabudowa działalności produkcyjnej oraz składów, magazynów i hurtowni, wykluczając wszelkie pozostałe inwestycje, także te, których wyraźnie nie zakazano. Dalej odwołujący wywodził, iż organ I instancji błędnie przyjął, że skoro zgodnie z § 13 w zw. z § 3 pkt 6 planu dopuszcza się lokalizowanie urządzeń telekomunikacyjnych na obszarze oznaczonym jako "15aTE", to wyklucza to ich usytuowanie na innych obszarach objętych planem, nawet tam, gdzie bez ograniczeń i dodatkowych wymogów dopuszcza się realizację urządzeń i sieci infrastruktury technicznej. Nadto wskazano, iż zamierzenie inwestycyjne zalicza się do kategorii urządzeń i sieci infrastruktury technicznej. Zdaniem odwołującego również analiza pojęcia infrastruktury technicznej przeprowadzona przez organ w odniesieniu do powołanych w decyzji regulacji prawnych jest sprzeczna z obowiązującymi zasadami wykładni przepisów prawa.
Wojewoda Opolski, decyzją z dnia […], nr […], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. i art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji, powołując się na przepis § 4 planu organ wywiódł, że podstawową funkcją terenu, na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja jest działalność produkcyjna oraz jako uzupełnienie zabudowy składowej, magazynowej i hurtowej, jak również parking dla samochodów ciężarowych. Obowiązujący plan nie dopuszcza na tym terenie usług telekomunikacyjnych oraz urządzeń służących świadczeniu tych usług, ani instalowaniu urządzeń bezprzewodowych stacji telefonii komórkowej, a tym samym nie jest możliwa realizacja planowanej inwestycji. Dalej organ wskazał, że planowane przedsięwzięcie nie jest działalnością produkcyjną, magazynową ani usługową, dla których przewidziano w § 4 pkt 3 planu maksymalną wysokość zabudowy do 12 metrów. Natomiast z danych technicznych projektu wynika, iż wysokość planowanej stacji bazowej telefonii komórkowej, w tym maszt o wysokości 16 m na budynku o wysokości 7,60 m, znacznie przekracza dopuszczalną wysokość obiektów na tym obszarze. Ponadto organ zwrócił uwagę, iż realizacja inwestycji mogłaby w przyszłości spowodować utrudnienia w zagospodarowaniu sąsiednich terenów 5PPn i ZI, gdzie w planie w § 4 pkt 16 przewidziane jest wprowadzenie pasów zieleni izolacyjnej od strony północnej i wschodniej. Organ nie uwzględnił także stanowiska odwołującego, iż planowana inwestycja mieści się w pojęciu infrastruktury technicznej z § 4 pkt 13, która została przewidziana w ustaleniach planu. Organ stwierdził, że w tym przypadku przez obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej rozumieć należy obiekty i urządzenia obsługujące dany teren, niezbędne do jego zagospodarowania, które w planie przewidziane są w każdej niemal zabudowie. Postanowienia planu winny być interpretowane w kontekście wszystkich jego zapisów, stąd nie można pominąć postanowień zawartych w § 13 planu, zgodnie z którym teren oznaczony symbolem 15aTE (położony w tej samej jednostce planistycznej) przeznacza się pod zabudowę i obiekty elektroenergetyczne, i w obrębie tego terenu dopuszcza się lokalizację urządzeń telekomunikacyjnych (§ 13 pkt 4 planu). Jednocześnie wyjaśnił, iż w postępowaniu odwoławczym nie zostały zebrane żadne nowe dowody mające wpływ na rozstrzygnięcie, a więc nie zawiadomiono stron o możliwości wypowiedzenia się w trybie art. 10 K.p.a.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu złożył pełnomocnik inwestora […] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wnosząc o jej uchylenie w całości oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty Nyskiego, a także o zasądzenie na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., poprzez utrzymanie w mocy decyzji wnoszącej sprzeciw, w przypadku braku podstaw prawnych do wniesienia sprzeciwu: art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego oraz § 4 planu, poprzez przyjęcie, że objęte zgłoszeniem zamierzenie inwestycyjne narusza ustalenia tego planu oraz art. 7 i 77 § 1 oraz 80 K.p.a., poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego oraz dowolne ustalenie, że objęte zgłoszeniem zamierzenie inwestycyjne jest sprzeczne z przeznaczeniem terenu określonym dla obszaru "15PPn". W uzasadnieniu skargi wskazano, że organy obu instancji błędnie przyjęły, iż zgłoszone zamierzenie inwestycyjne, przewidziane na terenie oznaczonym symbolem 15PPn, narusza § 4 planu. Zdaniem skarżącej z faktu przeznaczenia określonych obszarów pod infrastrukturę telekomunikacyjną, nie można wyprowadzać wniosku, że na innych obszarach lokalizowanie takiej infrastruktury technicznej jest niedopuszczalne. W planie nie ma bowiem przepisu, który stanowiłby, że zabudowa i obiekty telekomunikacyjne mogą być lokalizowane wyłącznie na obszarach 15aTE. Nadto skarżąca, powołując się na poglądy wyrażone w orzeczeniach NSA i WSA, podniosła, iż postanowienia planu określające przeznaczenie terenu (np. usługowe, produkcyjne, rolnicze, czy mieszkaniowe) samo w sobie nie może być interpretowane jako źródło zakazu realizacji infrastruktury telekomunikacyjnej, w szczególności stacji bazowych telefonii komórkowej. Ponadto telefonia komórkowa – podobnie jak sieci energetyczne – służy całej społeczności lokalnej, w tym m.in. mieszkańcom terenów przeznaczonych na cele mieszkaniowe, a także właścicielom terenów przeznaczonych na cele rolnicze. Skarżąca podkreśliła również, iż instalacja stacji bazowej telefonii komórkowej w żaden sposób nie wpływa na wysokość zabudowy, która została określona w § 4 pkt 3 planu w następujący sposób: I-II kondygnacje (max. 12 m powyżej poziomu przyległego terenu). Zwrócono także uwagę, iż instalacja urządzenia technicznego jakim jest stacja bazowa telefonii komórkowej nie stanowi nadbudowy, w wyniku której dochodzi do realizacji dodatkowej kondygnacji budynku. Dodano, że w świetle definicji określającej sposób obliczania wysokości zabudowy zawartej w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r., Nr 75, poz. 690) należy uznać, iż stacja bazowa telefonii komórkowej nie ma jakiegokolwiek wpływu na wysokość obiektu, a w związku z tym – planowane przez Spółkę zamierzenie inwestycyjne nie narusza i w tym zakresie planu. Poza powyższym, w uzasadnieniu skargi została powtórzona argumentacja zawarta w odwołaniu.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując motywy sprzeciwu zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
W piśmie procesowym z dnia 29 października 2009 r., pełnomocnik skarżącej oświadczył, że podtrzymuje w całości zarzuty i wnioski zawarte w skardze. Powołując się na wyrok tut. Sądu podkreślił, że stacja bazowa telefonii komórkowej "bez wątpienia zalicza się do infrastruktury technicznej" przewidzianej do wykonania przez plan na terenie oznaczonym symbolem 15PPn.
Powyższe stanowisko powtórzył na rozprawie w dniu 5 listopada 2009 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne powołane są m.in. do sprawowania kontroli nad działalnością administracji publicznej, pod względem jej zgodności z prawem. Oznacza to, iż Sąd przy rozpatrywaniu sprawy nie bada ani celowości, ani słuszności zaskarżonego rozstrzygnięcia, a ogranicza się do stwierdzenia, czy w świetle ustalonego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego dopuszczalne było wydanie decyzji będącej przedmiotem niniejszej sprawy.
W przypadku, gdy skarga nie ma uzasadnionych podstaw, podlega ona oddaleniu – art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a.
Przedmiotem oceny w niniejszej sprawie jest decyzja Wojewody Opolskiego z dnia […], utrzymująca w mocy decyzję Starosty Nyskiego z dnia […] zawierająca sprzeciw w sprawie zamiaru przystąpienia do instalacji stacji bazowej telefonii komórkowej […] nr […], na dachu budynku przy ul. […] w N.
W pierwszej kolejności, dokonując rozważań w zakresie prawa materialnego należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie miały przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), zwanej Prawem budowlanym.
Prawo budowlane zawiera zasadę, wyrażoną w art. 28, zgodnie z którą budowę można rozpocząć po uzyskaniu przez inwestora pozwolenia na budowę zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wyjątek od tej zasady stanowią przepisy art. 29 – 31, które umożliwiają wykonywanie obiektów budowlanych lub robót budowlanych na podstawie zgłoszenia. Stosownie do treści przepisu art. 29 ust. 2 pkt 15 Prawa budowlanego, pozwolenia na budowę nie wymaga m.in. wykonanie robót budowlanych polegających na instalowaniu urządzeń na obiektach budowlanych. Wykonanie robót określonych w art. 29 ust. 2 pkt 15 obciążone zostało jedynie obowiązkiem zgłoszenia w przypadku, gdy urządzenia te przekraczają wysokość 3 m (art. 30 ust. 1 pkt 3b Prawa budowlanego). W związku z powyższym należy stwierdzić, że oba organy orzekające w niniejszej sprawie właściwie przyjęły, że wnioskowane zamierzenie inwestycyjne objęte jest obowiązkiem zgłoszenia, a nie pozwolenia na budowę (zob. wyroki: WSA w Łodzi z 25 maja 2007 r., sygn. akt VII SA/Łd 325/07, nie publ; WSA w Gliwicach z 26 września 2007 r., sygn. akt VII SA/Gl 293/07, nie publ; NSA z 4 lutego 2009 r., sygn. akt II OSK 83/08 – LEX nr 516090).
Dodać trzeba, że zamiar wykonywania robót budowlanych – nie wymagających pozwolenia na budowę – podlega ocenie przez właściwy organ administracji architektoniczno-budowlanej z punktu widzenia zgodności z przepisami Prawa budowlanego i sprowadza się albo do wyrażenia domniemanej zgody na ich prowadzenie (w przypadku niewniesienia sprzeciwu od dokonanego zgłoszenia), albo wniesienia takiego sprzeciwu w formie decyzji administracyjnej (art. 30 ust. 6). Z treści art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego wynika, że właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli m.in. budowa lub wykonywanie robót budowlanych objętych zgłoszeniem narusza ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub inne przepisy.
W rozpoznawanej sprawie organy zgodnie uzasadniały wniesiony sprzeciw w trybie art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego, uznając, że dokonane zgłoszenie zamiaru przystąpienia do wykonywania robót budowlanych polegających na instalacji stacji bazowej telefonii komórkowej […] nr […], na dachu budynku przy ul. […] w N. (dz. Nr […]; obręb: […]; k.m. […]), nie jest zgodne z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego dotyczącego tego terenu. Wskazując na brak zgodności planowanej inwestycji, organy przywoływały brzmienie § 3 pkt 6, § 4 pkt 13 i § 13 uchwały Rady Miejskiej w Nysie z dnia 25 maja 2004 r., Nr XXIV/421/04, w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ul. Otmuchowskiej w Nysie (Dz. Urz. Woj. Opolskiego Nr 48, poz. 1368) – zwanej dalej planem. Zauważyć przyjdzie, że zgłoszenie planowanej inwestycji dotyczyło działki Nr […], która wchodzi w kompleks terenu działalności produkcyjnej o niskiej intensywności zagospodarowania o symbolu 15PPn (§ 3 pkt 1 w zw. z § 4 pkt 13 planu). Zgodnie z planem, podstawową funkcją tego terenu jest działalność produkcyjna, bowiem w § 4 przeznacza się ten teren pod zabudowę działalności produkcyjnej (przemysłu, rządzeń produkcji budowlanej, centra technologiczne) oraz jako uzupełnienie zabudowy składowej, magazynowej i hurtowej. Planowana inwestycja nie jest działalnością produkcyjną ani magazynową. Organy słusznie przyjęły, że z opisanego powyżej przeznaczenia terenu nie wynika, aby na tym terenie dopuszczone zostało lokowanie usług telekomunikacyjnych i urządzeń służących świadczeniu tych usług, czy też instalowanie urządzeń bezprzewodowych stacji telefonii komórkowej. W świetle § 3 pkt 6 planu, tereny urządzeń elektroenergetycznych oznaczone zostały symbolem TE. W planie, w tej samej (spornej) jednostce planistycznej teren o symbolu 15aTE przeznacza się pod zabudowę i obiekty elektroenergetyczne, i w obrębie tego terenu dopuszcza się lokalizację urządzeń telekomunikacyjnych (§ 13 pkt 4 planu).
Powyższe ustalenia i motywy kwestionowała skarżąca Spółka, podnosząc, że z faktu przeznaczenia określonych obszarów pod infrastrukturę telekomunikacyjna, nie można wyprowadzać wniosku, że na innych obszarach lokalizowanie takiej infrastruktury jest niedopuszczalne. Akcentowała, że organ dokonał błędnej oceny, bowiem § 4 pkt 13 planu dopuszcza realizację urządzeń i sieci infrastruktury technicznej, a zatem wnioskowane zamierzenie może być realizowane na terenie, o którym mowa w § 4 planu, tj 15 PPn.
W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie należało podzielić stanowisko organu, uznając zarzuty skarżącej za bezzasadne. Podkreślić bowiem trzeba, że ustalenia omawianego planu, jako całości, odnoszą się do wskazanej jednostki planistycznej, tj. rejonu ulicy Otmuchowskiej w Nysie. Przedmiotem ustaleń tego rejonu są tereny i drogi wymienione w § 3 pkt 1 – 13 planu. Dlatego też, postanowienia omawianego planu winny być interpretowane w kontekście wszystkich jego zapisów, czyli odnoszących się do rejonu ul. Otmuchowskiej, bowiem warunki, zasady i standardy kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zasady obsługi w zakresie infrastruktury technicznej zostały określone na użytek konkretnego terenu z rejonu ul. Otmuchowskiej. Możliwość realizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej została bowiem przewidziana dla konkretnie określonego w planie terenu, o symbolach wskazanym w § 3 planu (PPn, PSk, UPn, UPs, UCa, Uch, UCg, UCb, WM, MZ, 13, ZPs, ZI, KS1 – 4, KUd). Postanowienia te dotyczą zatem zaplanowanego przez gminę funkcjonowania danego terenu, stąd możliwość realizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej odnosi się do konkretnego terenu wskazanego planem i na jego użytek. Dodać trzeba, czego nie chce zauważyć skarżąca spółka, że w planie przewidziano możliwości realizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej na terenie przeznaczonym pod zabudowy: zbiorowego zamieszkania (§ 11 pkt 5); zabudowy wielorodzinnej oraz zieleni parkowo skwerowej (§ 14 pkt 9); parkingów dla samochodów (§ 5 pkt 6); obiektów i urządzeń transportu samochodowego (§ 7 pkt 13); usług publicznych (§ 8 pkt 9, § 9 pkt 9); działalności produkcyjnej (§ 4 pkt 13). Przywołane powyżej postanowienia potwierdzają, że możliwość realizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej przewidziana została także dla innych terenów, co nie przesądza, że na każdym z nich może być realizowane przedsięwzięcie inwestycyjne skarżącej, tj. telefonia komórkowa. Zapisy planu należy bowiem interpretować w kontekście wszystkich jego postanowień, a nie w sposób oderwany, jednostkowy. Dokonując analizy całościowej planu, organy słusznie wyprowadziły wniosek, że obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej przyjęte zostały na użytek konkretnego terenu i obiektów, z przeznaczeniem dla ich funkcjonowania. Raz jeszcze podkreślić trzeba, że wymienione powyżej zapisy planu dotyczące infrastruktury, związane są nierozerwalnie z funkcją danego terenu. Gdyby przyjąć, jak chce tego skarżąca Spółka, aby jej zamierzenie inwestycyjne (telefonia komórkowa) było realizowane na terenie produkcyjnym (§ 4 pkt 13), to wówczas należałoby przyjąć, że według planu, sporna inwestycja może być wykonywana na terenach zabudowy: zbiorowego zamieszkania; wielorodzinnej oraz zieleni parkowo skwerowej; parkingów dla samochodów; obiektów i urządzeń transportu samochodowego czy też usług publicznych. Jednakże z woli uchwałodawcy dopuszczona została możliwość realizacji obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej, ale dla celów funkcjonalnych danego terenu, na którym tę możliwość przewidziano, czyli na spornym terenie, o którym mowa w § 4, na użytek działalności produkcyjnej i magazynowo-składowej.
Reasumując tę kwestię stwierdzić należy, że uszczegółowione zapisy planu, w tym dotyczące infrastruktury technicznej, odnoszą się do przeznaczonego i konkretnie nazwanego terenu i nie mogą być interpretowane wybiórczo, lecz w kontekście regulacji całościowej planu. Gdyby wola uchwałodawcy była inna, to w planie nie wskazywałby w tej samej jednostce planistycznej terenu, na którym dopuszczono realizację urządzeń telekomunikacyjnych. Słusznie zatem organy uzasadniały wniesiony sprzeciw, bowiem w planie przewidziano teren urządzeń elektroenergetycznych oznaczony symbolem TE – § 3 pkt 6. Stąd w planie, dla terenu oznaczonego symbolem 15a TE, dopuszczono lokalizację urządzeń telekomunikacyjnych (§ 13).
Ponadto, nie można było w rozważaniach pominąć okoliczności, że sporny teren 15PPn, który był wskazywany przez skarżącą Spółkę, znajduje się na stosunkowo niedużym obszarze, obejmującym wyłącznie rejon ulicy Otmuchowskiej, na którym wydzielono specjalny teren o symbolu 15aTE, na którym dopuszcza się lokalizację urządzeń telekomunikacyjnych. Z powyższego wynika, że intencją Gminy Nysa – poprzez wskazywane zapisy planu – było wydzielenie, w sposób wyraźny terenów mieszkaniowych, produkcyjnych, zieleni parkowo skwerowej i parkingów oraz usługowych, jak również pod zabudowę obiektów elektroenergetycznych, w tym urządzeń telekomunikacyjnych.
W kontekście przywoływanych zapisów planu należało przyjąć, że konkretne tereny są przeznaczone wyłącznie na określony cel. Trudno zatem przyjąć za trafne stanowisko skarżącej, że skoro w przepisie § 4 planu, odnoszącym się do terenu o podstawowym przeznaczeniu produkcyjnym i uzupełniającej funkcji składowo magazynowej, nie ma zakazu lokalizowania telefonii komórkowej, to na zasadzie pkt 13 tego przepisu jest ona dopuszczalna. Prezentowane stanowisko skarżącej Spółki sprowadza się m. in. do tego, że skoro w planie brak jest wyartykułowania zakazu lokalizacji stacji telefonii komórkowej, inwestycja ta może powstać w dowolnym miejscu, jeżeli w planie pojawi się gdziekolwiek zapis w przedmiocie infrastruktury technicznej, która obejmuje także telefonię komórkową. Takie stanowisko nie uwzględnia jednak zróżnicowanej specyfiki zapisów planu. Ponadto, przepisy ustawy o planowania i zagospodarowania przestrzennego nie nakładają na gminy obowiązku, aby przy opisie każdego symbolu planu ująć kompletny katalog zakazów realizacji inwestycji niedopuszczalnych na danym terenie czy też niepożądanych. W ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego nie można kwestionować jej prawa do takiego skonstruowania planu, aby określał on funkcję konkretnego terenu z przeznaczeniem na ściśle wyznaczony cel.
Przyjąć zatem należało, że organy orzekające w niniejszej sprawie miały podstawę do wniesienia sprzeciwu, o jakim mowa w art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego, bowiem realizacja objętej zgłoszeniem inwestycji – na dachu budynku magazynowego, na terenie oznaczonym 15 PPn – narusza ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego w rejonie ulicy Otmuchowskiej w Nysie (§ 4 planu). Również sposób prowadzenia postępowania administracyjnego nie naruszał przy tym zasad ustalonych w Kodeksie postępowania administracyjnego, obligujących organ w szczególności do zebrania materiału dowodowego oraz dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.). Zarzut skargi, naruszenia art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji okazał się także bezpodstawny.
W tym stanie faktycznym i prawnym Sąd uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Wobec tego, na mocy art. 151 P.p.s.a., skargę oddalono.
Uzasadnienie wyroku