Sygnatura:
6153 Warunki zabudowy  terenu
Hasła tematyczne:
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2008-12-23
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Treść wyniku:
oddalono skargę
Sędziowie:
Krystyna Daniel /przewodniczący sprawozdawca/
Mariusz Kotulski
Renata Czeluśniak

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Daniel (spr.) Sędziowie: WSA Renata Czeluśniak WSA Mariusz Kotulski Protokolant: Joanna Mitis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A. Sp. z.o.o spółka komandytowa z siedzibą w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 13 października 2008 r. nr […] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu. skargę oddala
Uzasadnienie: Prezydent Miasta K. decyzją nr […] z […] maja 2008 r., na podstawie art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 w zw. z art. 60 ust. 1 ustawy z 27. 03. 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), § 1-9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26. 08. 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania przestrzennego w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), § 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26.08.2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz w decyzji o warunkach zabudowy (Dz. U. Nr 164, poz. 1589), art. 94 ustawy z 21. 08. 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, póz. 543 ze zm.) na wniosek P. O. ustalił warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn. "Zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna z usługami, garażami podziemnymi z wjazdem, uporządkowaniem i przebudową infrastruktury technicznej na działkach nr "1", "2", "3", "4", "5", "6", "7", "8" obr. […] z wjazdem z ul. […] (działka nr "5") przy ul. […] i […] w K." Organ wskazał, że załączniki do decyzji: załącznik nr 1 – warunki zabudowy terenu oraz wyniki analizy urbanistyczno-architektonicznej oraz załącznik nr 2 – linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie w skali 1:1000 wraz z częścią graficzną wyników analizy urbanistyczno-architektonicznej, stanowią integralną cześć decyzji.
W uzasadnieniu organ l instancji wskazał, że teren inwestycji nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego. Zostały spełnione przesłanki określone w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Projekt decyzji został sporządzony przez osobę posiadającą stosowne uprawnienia. W toku postępowania uzyskano uzgodnienie w postaci postanowienia Zarządu Komunalnego z 26.10.2007 r. w zakresie obszarów przyległych do pasa drogowego oraz następujące opinie: opinię Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska UM z […].09.2006 r. w zakresie komunikacji, opinię Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska UM z […].09.2006 r. w zakresie ochrony środowiska, opinię Wydziału Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego UM z […].8.2006 r. w zakresie ochrony przed powodzią, opinię Dyrekcji Zespołu Jurajskich Parków Krajobrazowych w K. z 28.08.2006 r. oraz uchwałę Rady Dzielnicy […] z […].08.2006 r.
Odwołanie od wyżej opisanej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego […] wniósł L. F.. Podniósł, że działka nr "9" stanowiąca jego własność znajduje się w sąsiedztwie działki nr "1" objętej zakresem planowanej inwestycji, stąd też rozstrzygnięcie ma istotne znaczenie dla możliwości zagospodarowania i wartość działki nr "9". Nadto zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 1 i 3 ze względu na brak działki sąsiedniej zabudowanej oraz brak rozważenia konsekwencji dla działek sąsiednich w związku z uzbrojeniem terenu planowanej inwestycji. Wskazał naruszenie § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury poprzez niewłaściwe wyznaczenie obszaru analizowanego, w wyniku czego działka nr "9" znalazła się poza nim.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w […] decyzją z […] października 2008 r., znak: […], na podstawie art. 59 ust. 1, art. 60 i art. 61 ustawy z 27. 03. 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, § 1-9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26.08.2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania przestrzennego w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz art. 138 § 2 kpa uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi l instancji.
W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że granice obszaru analizowanego zostały wyznaczone w sposób prawidłowy, jednakże ustalenia zawarte w analizie budzą wątpliwości.
W szczególności, w analizie nie określono średniej szerokości elewacji frontowej budynków z obszaru analizowanego, nie podano też tej wielkości z przywołaniem konkretnych działek, poprzestając na ogólnym sformułowaniu co do wielkości minimalnej i maksymalnej. Przy określaniu szerokości elewacji frontowej nawiązano do wielkości maksymalnych z obszaru analizowanego, jednakże bez jakiegokolwiek uzasadnienia dla poprawności takiego ustalenia. Powołano się przy tym na § 6 ust. 2 w/w rozporządzenia, zatem wielkość ta została ustalona w wyniku analizy.
Również przy wyznaczeniu wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej oraz attyki, okapu lub gzymsu nie podano, do których konkretnie działek sąsiednich nawiązano przy ustalaniu tej wielkości. Wprawdzie w analizie wskazano jak kształtuje się wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej dla budynków znajdujących się przy ul. […] i ul. […] stwierdzając, że nowa zabudowa winna w pierwszym rzędzie nawiązywać wysokościami elewacji do budynków najbliższego sąsiedztwa znajdujących się przy ul. […] oraz […], nie mniej nie określono, które dokładnie działki stanowią odniesienie dla planowanej zabudowy.
Nadto organ odwoławczy zakwestionował prawidłowość określenia wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki. Wskazał, że w analizie ustalono, że średni wskaźnik intensywności zabudowy w obszarze analizowanym wynosi 36 %, natomiast wskaźnik ten został ustalony na 55 %. Niemniej poza powołaniem się na tendencję intensywności zabudowy występującą w tym terenie, w istocie nie wyjaśniono, z jakich przyczyn zasadne jest przyjęcie tegoż wskaźnika w wielkości znacznie przewyższającej średnią z obszaru.
Konkludując organ odwoławczy podniósł, że rozporządzenie przewiduje, iż -co do zasady – obowiązującą linię zabudowy, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza się w oparciu o odpowiednie parametry występujące na działkach sąsiednich, zaś wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, szerokość elewacji frontowej znajdującej się od strony frontu działki, jak również geometrię dachu wyznacza się na podstawie ustaleń dokonanych w obszarze analizowanym. Każde odstąpienie od reguł ogólnych dotyczących ustalania poszczególnych parametrów na rzecz innego ich ustalenia, dopuszczonego przez rozporządzenie – jeżeli wynika to z analizy, wymaga odpowiedniego uzasadnienia.
Natomiast ustalenie warunków zabudowy la przedmiotowej inwestycji nastąpiło bez czytelnego uzasadnienia ustalonych parametrów, co narusza art. 1 ust. 2 i art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz art. 107 § 3 kpa. Nadto organ odwoławczy podał, że załącznik nr 1 do decyzji – poza ustaleniem poszczególnych parametrów i wskazaniem podstawy prawnej – nie zawiera uzasadnienia, którego treść mogłaby zostać uzupełniona w oparciu o ustalenia, a w szczególności wnioski wynikające z analizy. Konieczne jest uzupełnienie postępowania wyjaśniającego. Zebrany materiał dowodowy, w szczególności powoływana analiza, nie jest bowiem wystarczający dla podtrzymania stanowiska zajętego w zaskarżonej decyzji, bądź też dokonania jego zmiany.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w […] wniosła "A" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa z siedzibą w K.". Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji, utrzymanie w mocy decyzji organu l instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie: § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26. 08. 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez niewłaściwą wykładnię oraz przyjęcie, iż w dokumencie analizy znajdującym się w aktach sprawy muszą znajdować się wyniki analizy urbanistyczno-architektonicznej;
§ 6 w/w rozporządzenia poprzez niezasadne zakwestionowanie prawidłowości ustalenia szerokości elewacji frontowej w decyzji o ustaleniu warunków zabudowy oraz załączniku nr 1 do powołanej decyzji;
§ 7 rozporządzenia poprzez zakwestionowanie przez organ II instancji prawidłowości i precyzyjności wskazania w decyzji l instancji oraz w załączniku nr 1 do tej decyzji wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki, pomimo jednoznacznego i czytelnego wskazania tegoż parametru oraz uzasadnienia dla przyjętej wielkości;
§ 5 rozporządzenia poprzez zakwestionowanie prawidłowości określenia przez organ l instancji współczynnika powierzchni nowej zabudowy oraz uzasadnienia dla przyjęcia takiego parametru.
Nadto zarzuciła naruszenie art. 138 § 2 kpa poprzez uchylenie decyzji tylko z powodu braku należytego uzasadnienia decyzji organu l instancji w zakresie przyjętych parametrów w sytuacji, gdy uzasadnienie wynika z treści dokumentu analizy oraz niewskazanie na czym polega konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części lub w całości; art. 136 kpa wobec jego niezastosowania; art. 7, art. 12, art. 77, art. 80 oraz art. 107 kpa poprzez nienależyte przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie.
Zarzuciła również niekompleksową weryfikację akt postępowania organu l instancji, w szczególności dokumentu analizy wraz z sporządzonym do niej załącznikiem graficznym oraz naruszenie zasady proporcjonalności i szybkości postępowania poprzez uchylenie decyzji w sytuacji gdy organ miał jedynie wątpliwości, czy parametry zostały ustalone prawidłowo. Tymczasem na organie II instancji spoczywa obowiązek ustalenia stanu faktycznego i kategoryczne stwierdzenie, że uchybienia są lub ich nie ma. Strona skarżąca wskazała, że obszar analizowany charakteryzuje się znacznym zróżnicowaniem układów urbanistycznych, co uprawnia organ do wyznaczenia wymagań dotyczących nowej zabudowy z odstępstwami przewidzianymi w cyt. rozporządzeniu. W ocenie strony skarżącej, nawet brak czytelnego uzasadnienia ustalonych parametrów nie może stanowić wystarczającej podstawy do skorzystania przez organ odwoławczy z art. 138 § 2 kpa, z uwagi na fakt, że jest to uchybienie usuwalne i mogło zostać wyeliminowane na podstawie akt sprawy, bądź też w trybie art. 136 kpa. Organ II instancji nie wyjaśnił też dlaczego odstąpił od przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w […] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ odwoławczy podniósł, że mimo treści § 9 ust. 2 rozporządzenia decyzja ustalająca wyniki zabudowy nie zawierała wyników analizy. Ponadto w sytuacji, gdy analiza nie czyni zadość konkretnym wymogom wynikającym z rozporządzenia, w szczególności nie daje czytelnej i jednoznacznej odpowiedzi dla ustalonych w decyzji parametrów planowanej inwestycji (zwłaszcza, gdy to ustalenie nie następuje według reguł ogólnych wynikających z rozporządzenia, ale jako wynik analizy), to tym samym nie można zweryfikować, czy ustalone parametry są prawidłowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:
Stosowne do art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. W ramach swej kognicji sąd bada czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania administracyjnego, nie będąc przy tym związanym granicami skargi, stosownie do dyspozycji z art. 134 § 1 p.p.s.a
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie ponieważ zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w […] nie narusza przepisów postępowania w sposób, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Nie doszło także do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 2 pkt. 2 ustawy z 27.03. 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
Zgodnie z treścią art. 61 ust. 1 cyt. ustawy wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:
1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej,
jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań
dotyczących zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i
wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w
tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii
zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;
2) teren ma dostęp do drogi publicznej;
3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5,
jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;
4) teren nie wymaga zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub
leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną
przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie
art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;
5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.
Zgodnie z treścią art. 61 ust. 7 cyt. ustawy wymagania dotyczące nowej zabudowy określone zostały w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 26.08. 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588). Określone w tym rozporządzenia wymagania dotyczą ustalenia linii zabudowy (§ 4 rozporządzenia), wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu (§ 5), szerokości elewacji frontowej (§ 6), wysokości górnej krawędzie elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki (§ 7) oraz geometrii dachu (§ 8).
Wskazując na powyższą regulację prawną należy podkreślić, że jej celem jest realizacja zasady dobrego sąsiedztwa tj. zagwarantowanie ładu przestrzennego, określonego w dyspozycji art. 2 pkt. 1 ustawy, jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne.
W celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ zobowiązany jest sporządzić analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 w sposób wskazany w § 3 ust. 2 rozporządzenia tj. granice obszaru analizowanego wyznacza w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 m.
W ocenie sądu organ odwoławczy prawidłowo wskazał w zaskarżonej decyzji na ustalenie przez organ l instancji wymagań, o których mowa powyżej z naruszeniem prawa.
Trzeba się przy tym zgodzić z Kolegium, że organ l instancji zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 2 cyt. rozporządzenia prawidłowo wyznaczył obszar analizy architektoniczno-urbanistycznej, natomiast nie wyznaczył w sposób zgodny z w/w przepisami prawa wymagań dotyczących wnioskowanej inwestycji. Przed wszystkim należy wskazać, że zgodnie z § 5 pkt. 1 cyt. rozporządzenia wskaźnik wielkości nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu wyznacza się na podstawie średniego wskaźnika tej wielkości dla obszaru analizowanego. W § 5 ust. 2 dopuszcza się wyznaczenie innego wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki albo terenu, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 Oznacza to, iż określenie wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy dla terenu inwestycji wymaga uprzedniego obliczenia średniego wskaźnika zabudowy dla obszaru stanowiącego obszar analizowany. Natomiast jak wynika z przedłożonej w aktach administracyjnych analizy urbanistyczno-architektonicznej organ dokonał obliczenia wskaźnika wielkości nowej zabudowy z uwzględnieniem tylko […] działek, podczas gdy w obszarze stanowiącym obszar analizy znajduje się ponad […] zabudowanych działek. Co prawda jak wynika z analizy organ wskazał, że odstąpił od ustalenia wymaganych wielkości z uwzględnieniem średniej dla całego obszaru, ograniczając się jedynie do analizy działek z najbliższego sąsiedztwa z zabudową wielorodzinną, położonych na północ od ul. […], to trzeba jednak zauważyć, że dokonując takiego odstępstwa nie uzasadnił go prawidłowo. Przy ustalaniu w/w wskaźnika (§ 5 rozporządzenia) nie wskazał dlaczego pomija działki sąsiadujące bezpośrednio z terenem planowanej inwestycji od strony południowej, tym bardziej, że także są one zabudowane domami wielorodzinnymi. W szczególności trzeba wskazać na pominięcie działki nr "10" sąsiadującej bezpośrednio z terenem planowanej zabudowy od strony południowej, co do której w analizie przyjęto jedynie, że znajduje się ona "poza obszarem kompozycji osiedla" nie określając co to oznacza i dlaczego pominięcie tej działki przy ustalaniu wskaźnika intensywności zabudowy jest zasadne. Odstępstwo polegające na uwzględnieniu tylko niektórych zabudowanych działek znajdujących się w obszarze analizy i pominięciu pozostałych jest dopuszczalne w świetle ust. 2 § 5 rozporządzenia, jednakże nie można uznać za poprawne ustalenie wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w ten sposób, że najpierw oblicza się wskaźnik w oparciu o kilka wybranych działek – co już stanowi odstępstwo od zasady polegającej na obliczeniu wskaźnika z uwzględnieniem wszystkich zabudowanych działek znajdujących się w obszarze analizy – a następnie dokonuje się kolejnego odstępstwa od tak ustalonego wskaźnika z pominięciem uzasadnienia w tym zakresie, w rozpatrywanej sprawie organ l instancji dokonał "podwójnego odstępstwa" wskazując, że dla wybranych jedenastu działek zabudowanych budynkami wielomieszkaniowymi wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy wynosi 36%, a następnie ustalił dla przedmiotowej inwestycji wskaźnik ten na poziomie 55%, poprzestając jedynie na stwierdzeniu, że "obszar analizowany ma charakter dogęszczającej się zabudowy". Nie wskazał jednak na czym "dogęszczająca zabudowa" polega i dlaczego zasadne było pominiecie wskaźnika wielkości zabudowy ustalonego na poziomie 36% i określenie go dla przedmiotowej inwestycji na poziomie 55%. Należy podkreślić, że każde dopuszczalne odstępstwo przy ustalaniu wymogów dla nowej zabudowy wymaga wykazania jego zasadności, a to wiąże się z wymogiem większej staranności w przedstawieniu argumentacji za przyjęciem odstępstw od ustaleń dokonanych zgodnie do § 3 ust. 1 rozporządzenia.
Trzeba nadto podkreślić, że jakkolwiek w obszarze analizowanym znajduje się działka nr "10", sąsiadująca bezpośrednio z terenem przedmiotowej inwestycji, którą w analizie scharakteryzowano jako zabudowaną "nowszym i bardziej urozmaiconym blokiem wielorodzinnym" to jednak działka ta nie została uwzględniona przy obliczeniach zarówno wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy jak i wskaźnika powierzchni czynnej biologicznie, obliczonych w oparciu o odpowiednie dane dotyczące […] wybranych działek. Powyższe podważa celowość wyznaczenia obszaru analizy, w którym – jak wynika z przedłożonej w aktach administracyjnych dokumentów znajdują się działki zabudowane (także budynkami wielomieszkaniowymi), które jednak zostały pominięte – bez jednoznacznego uzasadnienia – przy obliczeniu w/w wskaźników bez .
Zgodnie z § 6 ust. 1 cyt. rozporządzenia szerokość elewacji frontowej znajdującej się od frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym z tolerancją do 20%. Warunek ten nie został spełniony w analizie sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy. Trzeba bowiem podkreślić, że także w odniesieniu do tej wielkości organ l instancji odstąpił od obliczenia średniej szerokości elewacji frontowych dla wszystkich zabudowanych działek w obszarze analizowanym, wskazał natomiast, że " szerokość elewacji budynków przy ul. […] wynosi od około 8 do około 50 m" oraz , że "budynki os. […] osiągają szerokość do 120 m". Nadto wskazał, że szersze elewacje zbudowane są z elementów o maksymalnej szerokości 26 m". W tej sytuacji ustalenie szerokości elewacji frontowej planowanej zabudowy "maksymalnie do 50" ma charakter dowolny, nie zostało bowiem wyznaczone zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia. Należy przy tym podkreślić, że nie można wykluczyć zasadności przyjętych odstępstw przy wyznaczeniu współczynnika intensywności zabudowy czy szerokości elewacji frontowej, ale organ nie uzasadnił tych odstępstw w sposób wystarczający, z uwzględnieniem dokonanej analizy.
Zgodnie z § 7 ust.1 wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza się dla nowej zabudowy jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich, przy czym ust. 4 tego paragrafu dopuszcza wyznaczenie innej wysokości, o której mowa w ust. 1, jeżeli wynika to z analizy, o której mowa w § 3 ust. 1 . Warunek ten nie został spełniony przez organ l instancji, który wyznaczył wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej do kalenicy na wysokości do 15 m, a do attyki, okapu lub gzymsu na wysokości do 12 m, nie podał jednak w jaki sposób dokonał ustalenia powyższych wielkości. W analizie wskazano bowiem, iż w analizowanym obszarze wysokość budynków do kalenicy wynosi "od 7 do 14 m", wskazując także, iż należy nawiązać przy ustalaniu tych wielkości do budynków znajdujących w najbliższym sąsiedztwie przy ul. […] i ul. […] (mających 12 m do okapu lub attyki i 15 m do kalenicy), nie wskazano jednak konkretnych działek, do których te parametry się odnoszą.
W tej sytuacji należy się zgodzić z poglądem organu odwoławczego, że decyzja pierwszoinstancyjna wydana w niniejszej sprawie jest obarczona wadami prawnymi w postaci naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa oraz § 5, 6 i 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26.08.2003 r. i dlatego należało ją uchylić, a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania przez organ l instancji. Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut, że powyższe uchybienia mogły zostać uzupełnione w trybie art. 136 kpa, ponieważ jak wykazano powyżej w niniejszej sprawie zachodzi konieczność uzupełnienia postępowania wyjaśniającego w znacznej części tj. dokonania prawidłowej analizy urbanistyczno-architektonicznej obszaru analizowanego, pozwalającej na wyprowadzenie wniosków, które w sposób poprawny uzasadniałyby ewentualne odstępstwa, stosownie do cyt. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26.08.2003 r. Nadto trzeba wskazać, że za uchyleniem decyzji pierwszoinstancyjnej i ponownym rozpoznaniu sprawy przemawia zasada dwuinstancyjności wyrażona w art. 15 kpa.
Biorąc powyższe pod uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w oparciu o art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku