Sygnatura:
6329 Inne o symbolu podstawowym 632
Hasła tematyczne:
Pomoc społeczna
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2009-04-14
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Adam Mikusiński /przewodniczący/
Małgorzata Walentek
Tadeusz Michalik /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Adam Mikusiński Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. ref. Ewa Pasiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi R.Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia […] r. nr […] w przedmiocie dodatku do zasiłku rodzinnego uchyla zaskarżoną decyzję
Uzasadnienie: Decyzją z dnia […] r. Nr […] Prezydent Miasta D. działając na podstawie art. 32 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, po wszczęciu z urzędu postępowania, zmienił decyzję własną z dnia […] r. Nr […] poprzez uchylenie prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka w wysokości […] zł miesięcznie w okresie od […] do […] r. przyznanego R. Z. na syna M. Z.. Organ ustalił, że R. Z. od 12 lat mieszka i prowadzi wspólnie gospodarstwo domowe z M. K. o czym nie poinformowała organu składając wniosek o ustalenie prawa do świadczeń rodzinnych na okres zasiłkowy 2004/2005. Powyższe miało wpływ na wysokość dochodu rodziny, który po doliczeniu dochodu konkubenta strony, przekroczył kryterium dochodowe.
W odwołaniu od tej decyzji R. Z. podniosła, że M. K. nie posiada żadnych praw i obowiązków względem jej syna M. Z., którego ona wychowuje sama, a nadto nie łoży na jego utrzymanie, nie ingeruje w jego proces wychowawczy. Pomaga natomiast w wychowywaniu ich wspólnego syna J. K., na którego płaci dobrowolnie alimenty. Wskazała, że nie wpisanie M. K. do składu rodziny nie było działaniem świadomym, mającym na celu wyłudzenie świadczeń.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia […] r. na podstawie art. 138 § 2 k.p.a, uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, uznało bowiem, że organ ten nie wskazał na wystąpienie okoliczności dla ustalenia świadczeń nienależnie pobranych. Natomiast, w ocenie Kolegium, nie można uchylić decyzji wstecz w sytuacji, gdy nie zachodzą przesłanki do uznania, że pobrane świadczenie jest świadczeniem nienależnie pobranym.
Kolejną decyzją z dnia […] r. Nr […] organ I instancji uchylił z dniem […] r. r. decyzję własną z dnia […] r. Nr […] w sprawie prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka, przyznanego R. Z. na syna M. Z..
Organ stwierdził, że świadome niewpisanie do wniosku konkubenta jako członka rodziny oraz niedostarczenie zaświadczenia z Urzędu Skarbowego o uzyskanych przez niego dochodach spowodowało niezgodne z ustawą ustalenie dochodu rodziny. Zdaniem organu, świadczenia rodzinne wypłacono na podstawie świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę je pobierającą.
Strona wniosła odwołanie od tej decyzji domagając się jej uchylenia. Podniosła, że organ nie ustalił czy spełnione zostały przesłanki samotnego wychowywania M. Z., którego ojciec jest pozbawiony praw rodzicielskich, nie pomaga w jego wychowaniu oraz nie łoży na jego utrzymanie. W dalszej części odwołania strona powtórzyła argumentację zawartą w uprzednio złożonym odwołaniu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia […] r. na podstawie art. 138 § 2 k.p.a, uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Zdaniem Kolegium w sprawie brak jednoznacznych dowodów wskazujących, że R. Z. jest osobą samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu art. 3 pkt 17 a ustawy o świadczeniach rodzinnych, a co za tym idzie, czy M. K. wchodzi w skład rodziny strony. Konieczne było więc ustalenie stanu faktycznego poprzez odebranie oświadczeń strony i jej konkubenta pod rygorem odpowiedzialności karnej na okoliczność czy ojciec J. K. wychowuje to dziecko wspólnie z jego matką. Wyeliminowanie przesłanki wspólnego wychowywania dziecka determinuje bowiem twierdzenie, że M. K. nie wchodzi w skład rodziny strony. Brak ustaleń co do składu rodziny, w ocenie Kolegium, stanowiło naruszenie art. 7 oraz art. 77 k.p.a. i w konsekwencji skutkowało uchyleniem decyzji i ponownego przeprowadzenia postępowania dowodowego we wskazanym zakresie.
Postanowieniem z dnia […] r. organ I instancji, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., zawiesił postępowanie w sprawie, w związku z oczekiwaniem na rozstrzygnięcie przez SKO odwołania od decyzji z dnia […] r. uchylającej decyzję z […]r. przyznającą R. Z. prawo do zaliczki alimentacyjnej.
Decyzją z dnia […] r. Nr […] wydaną po podjęciu zawieszonego w tej sprawie postępowania organ I instancji uchylił z dniem […] r. r. decyzję własną z dnia […] r. Nr […] w sprawie prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka, przyznanego R. Z. na syna M. Z.. Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia powołano art. 32 ust. 1 w zw. z art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.) oraz powołano się na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 lipca 2006 r. w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 130, poz. 903) oraz art. 104 k.p.a.
W uzasadnieniu organ wskazał, że w wyniku wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego na okoliczność umieszczenia M. Z. w placówce opiekuńczo-wychowawczej ustalono, że R. Z. od 12 lat mieszka i wychowuje wspólnie z konkubentem M. K., ojcem młodszego syna J., a o fakcie tym nie powiadomiła Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w momencie składania wniosku o ustalenie prawa do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do zasiłku na okres zasiłkowy 2004/2005. Organ stwierdził, że świadome nie wpisanie do wniosku konkubenta jako członka rodziny oraz niedostarczenia zaświadczenia z Urzędu Skarbowego o uzyskanych przez niego dochodach spowodowało niezgodne z ustawą ustalenie dochodu rodziny, który, jak ustalono, przekroczył kryterium dochodowe uprawniające do przyznania wnioskowanych świadczeń. Ponadto podał, że R. Z., przesłuchana w charakterze strony, potwierdziła fakt wspólnego zamieszkiwania z konkubentem od 1998 r i wychowywania ich syna J. K.. Strona oświadczyła, że samotnie wychowuje syna M. Z., z konkubentem nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego, otrzymuje natomiast na syna J. alimenty, które płacone są dobrowolnie. Powyższe okoliczności potwierdził również M. K.. Mając na uwadze powyższe ustalenia organ stwierdził, że R. Z. nie można uznać za osobę samotnie wychowującą dziecko w rozumieniu ustawy o świadczeniach rodzinnych, gdyż wraz z M. K. mają syna, którego wspólnie wychowują. Na tej podstawie organ wywiódł jednocześnie, że strona wraz z konkubentem i synami tworzy rodzinę w rozumieniu art. 3 pkt 16 wskazanej ustawy. Zdaniem organu, sytuacja dochodowa i rodzinna stwarza okoliczności do ustalenia świadczeń nienależnie pobranych za okres od […] do […] r., gdyż świadczenia rodzinne wypłacono na podstawie świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę je pobierającą.
W odwołaniu od powyższej decyzji R. Z. domagała się jej uchylenia zarzucając brak szczegółowych ustaleń w zakresie spełnienia przesłanki samotnego wychowywania dziecka. Ponownie akcentowała, że konkubent nie ma żadnych praw i obowiązków wobec jej starszego syna – M. Z., nie łoży na jego utrzymanie, jest dla niego osobą obcą nie ingerującą w proces wychowawczy. Natomiast biologiczny ojciec M. Z. pozbawiony praw rodzicielskich, nie utrzymywał żadnych kontaktów z nią i z synem, nie przekazywał środków na jego utrzymanie. Oświadczyła ponadto, że niewskazanie konkubenta we wniosku o przyznanie zaliczki alimentacyjnej nie było działaniem świadomym, czy zamierzonym mającym na celu wyłudzenie świadczeń, zaś zaniechanie strony w tym zakresie było podyktowane postawą konkubenta, który odmówił przedstawienia zaświadczenia o wysokości dochodów w sprawie go niedotyczacej. Podała, że od konkubenta otrzymuje alimenty na syna J. K.. Zauważyła również, że organ I instancji otrzymując wniosek o przyznanie świadczeń rodzinnych nie podjął żadnych działań w kwestii wyjaśnienia "świadczeń bądź dochodu" M. K.. Powyższe zaniechanie organu, w ocenie strony, nie może prowadzić do obciążenia jej koniecznością zwrotu świadczeń nienależnie pobranych
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. nie uwzględniło odwołania i decyzją z dnia […] r. wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie organu I instancji.
W uzasadnieniu wskazano, iż R. Z. jest osobą rozwiedzioną, od 1998 r. mieszka z konkubentem M. K., ich wspólnym synem J. oraz synem strony M. Z.. Zdaniem organu R. Z. nie może być w świetle art. 3 pkt 17a ustawy o świadczeniach rodzinnych uznana za osobę samotnie wychowującą dziecko, gdyż swoje drugie dziecko J. K. wychowuje z jego ojcem M. K., z którym żyje w konkubinacie. Okoliczność wspólnego wychowywania dziecka potwierdzają natomiast złożone przez stronę i M. K. oświadczenia o udziale ojca w procesie wychowania tego dziecka oraz łożenia na jego utrzymanie. Wobec powyższego stwierdzono, że strona wspólnie wychowując z M. K. syna J. tworzy z nim rodzinę w rozumieniu art. 3 pkt 16 ustawy o świadczeniach rodzinnych i nie ma tu znaczenia fakt prowadzenia odrębnego gospodarstwa domowego. Skoro organ I instancji dokonując weryfikacji uprawnień R. Z. do świadczeń przy uwzględnieniu dochodu konkubenta strony ustalił, że nastąpiło przekroczenie obowiązującego kryterium dochodowego, to prawidłowe było uchylenie prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca R. Z. domagała się uchylenia powyższej decyzji zarzucając błędne przyjęcie, że wprowadziła organ I instancji w błąd co do zamieszkiwania z konkubentem, że uczestniczy on w wychowywaniu i alimentacji jej syna M. Z. na którego pobierała świadczenia rodzinne. Zdaniem skarżącej warunkiem przyjęcia uchylenia decyzji na mocy której nabyła prawo świadczeń jest udowodnienie, że będąc pouczona świadomie wprowadziła organ w błąd co do warunków i okoliczności stanowiących podstawę przyznania tej formy pomocy. Nie zgodziła się z twierdzeniem, że nie jest matką samotnie wychowującą dziecko oraz że dochód konkubenta powinien być wliczany do dochodu rodziny oraz przytoczyła w tym zakresie argumentację zawartą uprzednio w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Ponownie podniosła, że niewskazanie konkubenta jako członka rodziny we wniosku o przyznanie świadczeń nie było działaniem świadomym, zamierzonym, mającym na celu oszustwo, czy wyłudzenie nienależnych świadczeń. Zaznaczyła, że warunkiem żądania zwrotu świadczeń jest wykazanie, że pouczenie we wniosku o zasiłki rodzinne było zrozumiałe i wyjaśniało pojęcie osoby samotnie wychowującej dziecko i stany faktyczne lub prawne skutkujące utratą tego statusu. Strona wniosła również o zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy przytoczył argumenty powołane w skarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi. Odnosząc się do zarzutów skargi, organ wskazał, że strona pomimo wspólnego zamieszkiwania z M. K. i dwoma synami we wniosku o przyznanie świadczenia wskazała siebie oraz syna M. i J.. Ponadto w decyzji z […] r. była pouczona, iż w przypadku wystąpienia zmian mających wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych osoba uprawniona do tych świadczeń jest zobowiązana do niezwłocznego poinformowania o tym organu wypłacającego świadczenia oraz, ze świadczenia nienależnie pobrane podlegają zwrotowi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 137 ), zwanej dalej p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola ta obejmuje wskazane w przepisie orzeczenia wydawane przez organy administracji publicznej, w tym decyzje administracyjne.
Z kolei w myśl art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b, c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Prawo o postępowaniu przesądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w sytuacji, gdy sąd stwierdzi, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas – w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję w całości lub w części, albo stwierdza jej nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organowi administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa czy to materialnego, czy też procesowego jeżeli naruszenie to miało lub mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Na mocy art. 134 § 1 tej ustawy sąd dokonuje również z urzędu kontroli rozstrzygnięć administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem i nie jest związany w tym zakresie zarzutami, podstawą prawną i wnioskami sformułowanymi w skardze.
Przeprowadzając, w oparciu o powyższe uregulowania, ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że zapadła ona z naruszeniem przepisów postępowania, mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Mianowicie w zakresie przesłanek umożliwiających uchylenie decyzji przyznającej stronie prawo do świadczeń rodzinnych sprawa nie została należycie wyjaśniona, co uchybia przepisom art. 7 i 77 § 1 k.p.a..
Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję organu I instancji, który uchylił decyzję z dnia […] r. o przyznaniu skarżącej prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu samotnego wychowywania dziecka na syna M. Z. na okres od 01 maja do 31 grudnia 2004 r.. Podstawę wydania przez organ I instancji decyzji uchylającej stanowił przepis art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu organ właściwy może bez zgody strony zmienić lub uchylić ostateczną decyzję administracyjną, na mocy której strona nabyła prawo do świadczeń rodzinnych, jeżeli uległa zmianie sytuacja rodzinna lub dochodowa rodziny mająca wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych, członek rodziny nabył prawo do świadczeń rodzinnych w innym państwie w związku ze stosowaniem przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego albo osoba nienależnie pobrała świadczenie rodzinne. Organ I instancji uznał, że skarżąca nienależnie pobrała świadczenie rodzinne przyznane jej na okres zasiłkowy 2004/2005. Zatem w sprawie istotne było ustalenie czy w sprawie zaistniały przesłanki uznania świadczenia rodzinnego za nienależnie pobrane, określone w art. 30 ust. 2 ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Przepis ten przewiduje cztery sytuacje, w których świadczenie rodzinne uważa się za nienależnie pobrane. Są one ujęte w odrębnych punktach o całkowicie różnych hipotezach. Oznacza to, że uchylając ostateczną decyzję przyznającą prawo do świadczeń wobec uznania, że strona nienależnie pobrała to świadczenie organ administracyjny nie tylko powinien wskazać, która z owych sytuacji zachodzi w sprawie, ale również uargumentować swoje stanowisko w tym zakresie. W niniejszym przypadku tak się nie stało, bowiem zaskarżona decyzja nie wskazuje zastosowanej podstawy prawnej, nie przytacza skonkretyzowanego przepisu prawa, w oparciu o który organ uznał świadczenie za nienależnie pobrane. Zauważyć przy tym należy, że utrzymując w mocy decyzję organu I instancji organ odwoławczy nie odniósł się do przesłanek jakie legły u podstaw wydania tej decyzji, a tym samym nie ustosunkował się do rozbieżności pomiędzy podstawą prawną a uzasadnieniem tego rozstrzygnięcia. W podstawie prawnej organ I instancji powołał bowiem przepis art. 30 ust. 2 pkt 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którym świadczeniem nienależnie pobranym jest świadczenia wypłacone pomimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń rodzinnych albo wstrzymanie wypłaty świadczeń rodzinnych w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca te świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Tymczasem w konkluzji uzasadnienia stwierdził, że strona świadomie wprowadziła organ w błąd co do sytuacji rodzinnej i dochodowej, co wskazuje na sytuację określoną w art. 30 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy. Tym samym stwierdzić przyjdzie, że organ odwoławczy w istocie nie rozważył sprawy w kontekście przesłanek nienależnie pobranego świadczenia, choć sam w wytycznych wskazywał organowi I instancji na konieczność przeprowadzenia postępowania w takim właśnie zakresie. Jest to uchybienie istotne, bowiem Sąd nie może zastępować organów administracji w zakresie ustalenia stanu faktycznego, ani też domniemywać normy prawnej, na podstawie której mogło dojść do wydania decyzji.
Przyjdzie wskazać, że rozstrzygnięcie organu I instancji uchylające prawo do świadczeń od dnia ich przyznania wskazywałoby, że w istocie rozpatrywał on sprawę w oparciu o art. 30 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy. O ile zatem organ odwoławczy utrzymując w mocy to rozstrzygnięcie uznał, że w sprawie miała miejsce sytuacja określona w art. 30 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, a zatem, że skarżąca świadomie wprowadziła organ administracji w błąd, to niezbędne było przedstawienie takiego ustalenia w decyzji i wyjaśnienie okoliczności, które uzasadniały jego dokonanie. W takiej sytuacji wyjaśnienia wymagało, czy strona skarżąca składając wniosek o przyznanie świadczeń świadomie, a zatem celowo wskazała nieprawdziwe dane bądź zataiła okoliczności, które były istotne dla ustalenia jej prawa do tych świadczeń. Zastosowanie tej przesłanki wymagało więc wykazania, że przyznanie wnioskowanego świadczenia nastąpiło z winy strony. Przy tym w przypadku przyjęcia, że strona celowo okoliczności prawnie istotne w sprawie, konieczne jest stwierdzenie, czy strona była świadoma, że fakty, o których nie powiedziała, były istotne dla sprawy, a zatem czy zdawała sobie sprawę z prawnego znaczenia określonych faktów, czy były jej znane odpowiednie przepisy prawa. To natomiast wiąże się z pouczeniem jej o tym jakie okoliczności faktyczne są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Takie uwarunkowanie odpowiedzialności strony znajduje uzasadnienie w treści art. 9 k.p.a., który ustanawia zasadę ogólną obowiązku organów administracji publicznej udzielania stronom postępowania informacji o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem tego postępowania.
Tymczasem organ odwoławczy omówił pojęcie samotnego wychowywania dziecka oraz pojęcie rodziny zdefiniowane w art. 3 pkt 17a oraz art. 3 pkt 16 ustawy o świadczeniach rodzinnych w kontekście ustaleń faktycznych sprawy w oderwaniu od przesłanek z art. 30 ust. 2 tej ustawy.
Mając na względzie przedstawione wyżej okoliczności Sąd stwierdził, że sprawa nie została należycie wyjaśniona oraz oceniona, co uchybia art. 7, art. 77 § 1, art. 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. Są to uchybienia istotne bowiem Sąd nie jest powołany do samodzielnego dokonywania ustaleń w rozstrzyganej sprawie zarówno co do faktów jak i prawa. Obowiązki powyższe obciążają organ, a braki w tym zakresie stanowią o wadliwości wydanego aktu. Podkreślenia przy tym wymaga, że w zakresie odnoszącym się do uzasadnienia prawnego decyzji, organ administracji zobowiązany jest do zawarcia w nim umotywowanej oceny stanu faktycznego w kontekście konkretnych i adekwatnych przepisów obowiązującego prawa oraz do wykazania istnienia związku między tą oceną, a treścią wydanego rozstrzygnięcia.
Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).jako wydaną z naruszeniem przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Natomiast nie było podstaw do zasądzenia kosztów, gdyż skarżąca nie wykazała, aby poniosła koszty niezbędne do dochodzenia jej praw, o których mowa w art. 205 § 1 wskazanej wyżej ustawy.
W toku ponownego rozpatrzenia sprawy uwzględni organ wywody zaprezentowane w niniejszym uzasadnieniu. Rzeczą organu będzie wyjaśnić sprawę w naprowadzonych kierunkach. Następnie organ dokona analizy merytorycznej oraz oceny całokształtu poczynionych ustaleń w zakresie przepisów prawa materialnego mającego zastosowanie w sprawie. Pełne ustalenia faktyczne i rozważania prawne pozwolą dopiero na wydanie decyzji, którą organ uzasadni zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a..

Uzasadnienie wyroku