Sygnatura:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2007-08-28
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp.
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Barbara Rennert
Krystyna Skowrońska-Pastuszko /przewodniczący/
Stefan Kowalczyk /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Skowrońska – Pastuszko Sędziowie Sędzia WSA Stefan Kowalczyk (spr.) Asesor WSA Barbara Rennert Protokolant Damian Bronowicki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi E SA na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […]r. nr […] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie warunków restrukturyzacji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z […]r. nr […]; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie: I SA / Go 865 / 07
U Z A S A D N I E N I E
Skarżąca E. S.A. wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […].07.2007 roku nr […], którą to decyzją utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […].01.2007 roku nr […] stwierdzającą nieważność decyzji Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego nr […] z dnia […].12.2002 roku o restrukturyzacji skarżącej.
Z akt sprawy wnika, że :
W dniu […].10.2002 roku strona złożyła wniosek o objęcie restrukturyzacją zaległości podatkowej w podatku dochodowym od osób prawnych za miesiąc sierpień 2001 roku w kwocie 1.757.183,50 złotych, oraz z tytułu wpłaty z zysku za sierpień 2001 roku w wysokości 1.105.266,10 złotych.
Pierwszy Urząd Skarbowy decyzją z dnia […].12.2002 roku dotyczącą warunków restrukturyzacji nr […] ustalił, że restrukturyzacji podlegają objęte wnioskiem zaległości podatkowe w wysokości należności głównej 2.862.449,60 złotych wraz z odsetkami w kwocie 495. 243,0 złotych, ustalił także należną opłatę restrukturyzacją w wysokości 429.367,40 złotych oraz warunki konieczne do wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji.
W wyniku wszczętego postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności w / w decyzji ostatecznej, Dyrektor Izby Skarbowej w dniu […].01.2007 roku nr […] stwierdził jej nieważność.
W uzasadnieniu wskazał, iż istnieje sprzeczność pomiędzy treścią art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późna. zm. /, a rozstrzygnięciem objętym wskazaną wyżej decyzją, co obliguje do wyeliminowania z obiegu prawnego decyzji obarczonej kwalifikowaną wadą prawną, w poparciu o art. 247 § 1 pkt. 3 ordynacji podatkowej.
Sprzeczność powyższa zdaniem organu polega na tym, że strona nie spełniała warunków kwalifikujących ten podmiot do objęcia go restrukturyzacją, a określonych w art. 1 ust. 2 w / w ustawy, a mimo to dopuszczono ją do restrukturyzacji.
W tej mierze organ posiłkował się opinią Prezesa UOKiK-u z dnia […].01.2004 roku wydaną w trybie nadzoru.
Zdaniem organu decyzja o warunkach restrukturyzacji winna pozostawać w zgodności z art. 1 ust. 2. ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /, bowiem w przypadku przeciwnym brak jest podstaw do objęcia danego podmiotu restrukturyzacją.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyła strona zarzucając decyzji organu podatkowego naruszenie art. 247 § 1 pkt.3 ordynacji podatkowej w zw. z art.. 1 ust.2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. / i wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, oraz umorzenie postępowania.
W uzasadnieniu odwołania strona wskazała, iż opinia Prezesa UOKiK stanowiła podstawę dla organu podatkowego do stwierdzenia nieważności decyzji,.
Natomiast zdaniem strony w sprawie niniejszej opinia ta nie może być wiążąca dla organu restrukturyzacyjnego, bowiem naruszałoby to zasadę zaufania podatników do organów państwa i zasadę poczucia bezpieczeństwa podatkowego, a nadto byłoby to sprzeczne z art. 2 Konstytucji RP.
Strona wskazała również, iż w niniejszej sprawie nie mogą mieć zastosowania przepisy ustawy o dopuszczalności nadzorowania pomocy publicznej dla przedsiębiorców, bowiem wyłączną podstawą materialnoprawną wydania kwestionowanej decyzji jest ustawa restrukturyzacyjna.
Strona podzieliła pogląd organu, co do tego, iż rażącym naruszeniem prawa jest wydanie decyzji pozostającej w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa poprzez proste ich zestawienie z sobą, a charakter owego naruszenia skutkuje tym, iż takie rozstrzygnięcie jako akt woli organu administracji nie może być akceptowany jako akt wydany przez organ praworządnego państwa, jednakże wskazała, iż takie rażące naruszenie prawa w niniejszej sprawie nie ma miejsca.
W tej mierze powołała się na orzecznictwo, wywodząc, że z rażącym naruszeniem prawa nie mamy do czynienia tam gdzie na gruncie tego samego przepisu może być dokonana odmienna wykładnia lub możliwe jest wyrażenie rozbieżnych poglądów. Nadto o rażącym naruszeniu prawa można mówić, gdy wbrew treści przepisu nadano uprawnienia bądź ich odmówiono albo obarczono stronę obowiązkiem, bądź obowiązku tego odmówiono, a to pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, jak również, gdy w stanie prawnym niebudzącym wątpliwości, co do jego rozumienia zostaje wydana decyzja, która treścią swego rozstrzygnięcia stanowi negację całości lub części obowiązujących przepisów.
Strona podkreśliła, iż dwa różne organy podatkowe dokonały odmiennej oceny na podstawie identycznych materiałów źródłowych, co wyklucza możliwość stwierdzenia rażącego naruszenia prawa.
Negatywna ocena tych samych okoliczności dokonana przez Dyrektora Izby Skarbowej sprzeczna z wcześniejszą oceną tego samego stan faktycznego dokonaną przez organ restrukturyzacyjny przez wydawaniu decyzji o warunkach restrukturyzacji mi może stanowić, zdaniem strony przesłanki do postrzegania tej decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa.
Zdaniem strony organ restrukturyzacyjny uznał, iż dążenie do modernizacji miejskiego odbiorcy energii / MZEC /,poprawienia bezpieczeństwa energetycznego regionu poprzez nową inwestycję, oraz utrzymania dotychczasowego zatrudnienia w pełni uprawnia stronę do przystąpienia do postępowania restrukturyzacyjnego. Uznał, bowiem iż przejściowe kłopoty finansowe strony bez braku koniecznego wsparcia przyniosą niekorzystne następstwa dla strony jak i całego rynku zaopatrywanego przez nią w energię.
Wskazana przez organ natomiast zdolność kredytowa posiadana przez stronę nie przesądza o pogorszeniu się jej sytuacji ekonomicznej. Udzielony kredyt stronie był zaplanowany i udzielony na realizację konkretnego zadania inwestycyjnego, a jego ocena, iż udzielony został na bieżące potrzeby strony jest niedopuszczalne.
Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia […].07.2007 roku utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu organ, wskazując na materiał dowodowy, uzasadnił, z jakich powodów strona nie spełniała warunków do objęcia jej restrukturyzacją, a które są określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /.szczegółowo je omawiając.
W konkluzji organ wskazał, że rozstrzygnięcie objęte zaskarżaną decyzją w przedmiocie określenia warunków restrukturyzacji zaległości podatkowych pozostaje w rażącej sprzeczności z treścią przepisu art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /
Nadto organ nie zgodził się z poglądem strony, iż w niniejszej sprawy nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 27.07.2002 roku o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców / Dz.U. nr 141 poz. 1177 z późn. zm./, bowiem do tej ustawy odsyła art. 1 ust.2 ustawy
Organ zgodził się z poglądem strony, iż opinia Prezesa UOKiK nie jest wiążąca dla organu restrukturyzacyjnego, bowiem nieważności decyzji należy upatrywać w nieuwzględnieniu postanowień wynikających z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /, i objęciem decyzją podmiotu, który nie spełniał podstawowych wymogów kwalifikujących go do skorzystania z pomocy publicznej.
Tym samym zdaniem organu decyzja będąca przedmiotem postępowania jest obarczona wadą w rozumieniu art. 247 §3 pkt. 1 ordynacji podatkowej.
Od powyższej decyzji skargę do Sądu Administracyjnego złożyła skarżąca podnosząc naruszenie przepisów art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /, oraz przepisów postępowania podatkowego tj. art. 247 § 1 pkt. 3 i art. 120, art. 121 § 1 ordynacji podatkowej, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynika sprawy.
W uzasadnieniu skarżąca twierdziła, iż nie doszło do rażącego naruszenia prawa w rozumieniu, art. 247 § 1 pkt. 3 ordynacji podatkowej.
Zdaniem skarżącej organy podatkowe odmiennie oceniły przesłanki określone w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /, a nie dokonały odmiennej wykładni obiektywnego i niebudzącego wątpliwości przepisu prawa.
Zdaniem skarżącej zarówno odmienna wykładnia wątpliwego przepisu prawa nie stanowi rażącego naruszenia prawa, jak również odmienna zawsze w jakiś sposób subiektywna ocena dokonana przez dwa różne organy na gruncie przepisu wskazującego tylko ogólnie pewne przesłanki, które muszą być spełnione.
Skarżąca podkreśliła, iż organ restrukturyzacyjny dokonał rzetelnej oceny sytuacji skarżącej na moment złożenia wniosku o restrukturyzację dostrzegając jej strategiczne znaczenie dla lokalnego rynku energii. Uznał również, że dążenie do zmodernizowania spółek zależnych poprawienia bezpieczeństwa energetycznego regionu poprzez nową inwestycję oraz utrzymania, co najmniej dotychczasowego zatrudnienia w pełni uprawnia do przystąpienia do postępowania restrukturyzacyjnego. Natomiast kłopoty finansowe były spowodowane koniecznością uiszczenia zaległych zobowiązań podatkowych przyniosłyby niekorzystne reperkusje nie tylko dla skarżącej, ale również dla całego rynku zaopatrywanego przez nią w energię. Kłopoty powyższe były spowodowane długotrwałymi negocjacjami i porozumieniami, jakie zapadały między skarżącą a miastem i miały służyć dobru ogólnemu.
Jej zdaniem fakt uzyskiwania nienajgorszych wskaźników ekonomicznych, zakup udziałów spółki zależnej czy też otrzymanie kredytu inwestycyjnego na cele wskazane w programie restrukturyzacji nie stanowią przesłanek uniemożliwiających skorzystanie z restrukturyzacji.
Nadto wskazała, iż art. 10 pkt. 4 ustawy pomocowej nie może być podstawą do oceny czy doszło do rażącego naruszenia przepisów prawa zamieszczonych w innej ustawie. Podstawa, bowiem materialnoprawną wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji mogły być przepisy ustawy restrukturyzacyjnej.
Zdaniem skarżącej dwa organy podatkowe dokonały tylko odmiennej oceny na podstawi identycznych materiałów źródłowych, a niedopuszczalny jest sposób powoływania się przez organ na fakty, które miały miejsce dużo później niż toczyło się postępowanie restrukturyzacyjne.
Co do naruszenia prawa materialnego, zdaniem skarżącej organ podatkowy dąży do wykazania, że ustawa ta nie może mieć zastosowania wobec skarżącej, bowiem nie jest on podmiotem określonym w art. 1 ust.2 ustawy restrukturyzacyjnej.
Natomiast skarżąca jest podmiotem uprawnionym do ubiegania się o zastosowanie wobec siebie instytucji określonych w ustawie.
Przyjmując wniosek skarżącej organ restrukturyzacyjny nie miał wątpliwości, iż zostały spełnione warunki ustawowe, a przedstawiony program zapewniał osiągnięcie pożądanych skutków.
Zdaniem skarżącej organ podatkowy przestawiając swoje argumenty na rzecz podjętej decyzji dąży w rzeczywistości do wykazania, że ustawa te nie może mieć zastosowania wobec skarżącej, bowiem nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /.
Skarżąca jest podmiotem, który na równych prawach tak jak inni podatnicy mógł korzystać z dobrodziejstw tej ustawy, a zwłaszcza, gdy podjęto wobec niej decyzję o warunkach restrukturyzacji.
Jej zdaniem organ restrukturyzacyjny nie miał wątpliwości, co do możliwości zastosowania postanowień tej ustawy wobec skarżącej, a zmieniono zdanie po uzyskaniu negatywnej opinii Prezesa UOKiK.
Natomiast niedopuszczalne jest stwierdzanie nieważności decyzji i wyłączenie podatnika z zakresu podmiotowego ustawy o restrukturyzacji na końcowym etapie postępowania po spełnieniu przez niego wszystkich warunków i przygotowaniu decyzji umorzeniowej, nawet, gdy negatywną opinię wydał Prezes UOKiK.
Inna, negatywna ocena tych samych okoliczności dokonana przez organ podatkowy w sprawie o stwierdzenie nieważności decyzji nie może stanowić przesłanki do postrzegania decyzji o warunkach restrukturyzacji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, bowiem narusza to zasadę legalizmu i zaufania do organów podatkowych.
W odpowiedzi na skargę organ podatkowy wniósł o oddalenie skargi podnosząc, iż w zaskarżonej decyzji organ podatkowy wyjaśnił w oparciu o zebrany materiał dowodowy, że skarżąca nie spełniała warunków kwalifikujących do objęcia jej restrukturyzacją, posiłkując się w tej mierze argumentami i danym z postępowania przed organem I i II instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Skarga okazała się uzasadniona.
Zgodnie z art. 247 § 1 pkt. 3 ordynacji podatkowej, organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa.
Tak, więc dla stwierdzenia rażącego naruszenia prawa koniecznym jest wykazanie i niewątpliwe stwierdzenie naruszenia prawa, jak również wykazanie, że było to naruszenie rażące / SN z 4 listopada 1994 r., III ARN 28 / 94, OSNAP 1995, Nr 10, poz. 115 /.
Na podstawie orzeczeń sądowych, jak również poglądów wyrażonych w doktrynie można wskazać, iż rażące naruszenie prawa jest definiowane w sposób następujący :
– zachodzi, wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisów prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może się ostać jako akt wydany przez organ praworządnego państwa / NSA z 21 października 1992 r., V SA 86/92 /.
– występuje w przypadku naruszenia przepisu prawa, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu / tak J. Jendrośka , B. Adamiak "Zagadnienie rażącego naruszenia prawa w postępowaniu administracyjnym PIP 1086 nr 1 s. 66 – 71 /.
– ma charakter rażący, gdy czynności zmierzające do wydania decyzji administracyjnej, oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części.
Na podstawie orzecznictwa sądowego w zakresie rażącego naruszenia prawa można wskazać na następujące przykłady naruszeń mających charakter rażącego naruszenia prawa :
– oczywista sprzeczność między treścią przepisu, a rozstrzygnięciem sprawy,
– naruszenie przepisów dotyczących dwuinstancyjności,
– proste zestawienie decyzji z przepisem prawa wskazujące na jawną ich sprzeczność itp.
– nałożenie na obywatela obowiązków podatkowych w sytuacji, gdy nie ciąży na nim żaden obowiązek podatkowy,
– nałożenie decyzją obowiązków na osobę zmarłą,
– wydanie decyzji przez organ kolegialny w wadliwym składzie,
– wydanie decyzji odwoławczej bez odwołania strony,
– załatwienie sprawy wbrew zakazowi prawnemu itp.
/ za B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego" Komentarz, Wyd. 7, Wydawnictwo Beck, W -wa 1995 s. 736 – 737 /.
Organ podatkowy w zaskarżonej decyzji zmierzał do wykazania, iż skarżąca nie spełniała przesłanek określonych w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /.
Zdaniem Sądu, ustalenia organu czy decyzja o warunkach restrukturyzacji została wydana wobec podmiotu niespełniającego przesłanek określonych w art. 1 ust. 2 w / w ustawy i stwierdzenie braku przesłanek do zastosowania w / w przepisu, zdaniem Sądu, nie stanowi rażącego naruszenia prawa.
Należy podkreślić, że skarżąca złożyła wniosek o restrukturyzację, w którym zawarła wszystkie dane i dołączyła żądane dokumenty, na podstawie, których organ restrukturyzacyjny podejmował decyzję o warunkach restrukturyzacji.
Wydając decyzję o warunkach restrukturyzacji organ restrukturyzacyjny uznał dane zawarte w wniosku i załączonych dokumentach za wystarczające do pozytywnego jego załatwienia, w sensie wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji.
Organy podatkowe zmieniły zdanie po wydaniu w trybie nadzoru opinii przez Prezesa UOKiK-u, dochodząc do wniosku, na podstawie tych samych danych i dokumentów zawartych w wniosku o restrukturyzację, który stanowił podstawę do wydania kwestionowanej decyzji, iż skarżąca nie spełnia przesłanek określonych w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /.
Zdaniem Sądu, powyższa odmienna ocena wniosku o restrukturyzację w toku postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji o warunkach restrukturyzacji, nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji.
W świetle przytoczonych definicji rażącego naruszenia prawa, a także przykładów takiego naruszenia prawa, które może być uznane za rażące jego naruszenie, brak jest podstaw do uznania, że decyzja została wydana w rażącej sprzeczności z brzmieniem art. 1 ust.2 ustawy restrukturyzacyjnej, czy też wbrew nakazom czy zakazom tam wyrażonym.
Natomiast odmienna ocena przedstawionych przez stronę danych zawartych w wniosku o restrukturyzację, takim rażącym naruszeniem prawa nie jest.
Nie jest dopuszczalne, zdaniem Sądu, obarczanie podatników ryzykiem błędnego działania organów podatkowych, polegających na braku staranności w ocenie okoliczności, decydujących o spełnieniu przesłanek z art. 1 ust.2 ustawy z dnia 30.08.2002 roku o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców / Dz. U nr 155 poz. 1287 z późn. zm. /, których spełnienie skutkuje korzyściami dla podatnika.
Uznawanie, bowiem za rażące naruszenie prawa, błędnej oceny dokonanej przez organy restrukturyzacyjne narusza zasadę zaufania do prawa / art. 2 Konstytucji /, a także zasady zaufania do organów podatkowych, / art. 121 § 1 ordynacji podatkowej. / tak też : wyrok NSA z dnia 18.02.2000 roku V SA 463 / 99 LeX nr 41772 /.
Odnosząc się natomiast do argumentów organu zaczerpniętych z wydanej przez Prezesa UOKiK, co do tego, iż pomoc na restrukturyzację może być udzielana tylko przedsiębiorcom znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej, które traci zdolność do konkurowania na rynku, podkreślić należy, że przepis ten nie stwarza zamkniętego katalogu przedsiębiorców mogących ubiegać się o objęcie ich restrukturyzacją, ograniczonego tylko do tego kręgu przedsiębiorców.
Przepis ten, bowiem zawiera niezamknięty katalog przedsiębiorców podlegających restrukturyzacji, o czym świadczy choćby zwrot "w szczególności" / tak też wyrok NSA W – wa z dnia 10.05.2006 roku II FSK 615 / 05 Lex nr 269957 /.
Tym samym zdaniem Sądu, zarzut naruszenia przez organ podatkowy art. 120 i 121 § 1 ordynacji podatkowej, a także, art. 247 § 1 pkt. 3 ordynacji podatkowej, okazał się uzasadniony, bowiem organ nie wykazał, iż decyzja organu restrukturyzacyjnego rażąco naruszyła prawo, co skutkuje uznaniem, iż decyzja jako naruszająca w / w przepisy prawa nie może się ostać.
W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1c prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi 47 § 1 / stwierdził naruszenie przepisów postępowania, które może mieć istotny wpływ na wynik sprawy i uchylił zarówno zaskarżoną decyzję, jak również decyzję ją poprzedzającą.
Zgodnie z art. 152 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd stwierdził, iż decyzja nie może być wykonana.
Natomiast wobec tego, iż decyzje organów zostały uchylone zgodnie z art.200 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd zasądził na rzecz skarżącej kwotę 457 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, na które składają się : kwota 200,0 złotych tytułem zwrotu wpisu, kwota 240,0 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17,0 złotych z tytułu opłaty od pełnomocnictwa.
Asesor WSA B. Rennert Sędzia WSA K. Skowrońska-Pastuszko Sędzia WSA S. Kowalczyk

Uzasadnienie wyroku