Sygnatura:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne:
Inne
Skarżony organ:
Minister Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej
Data:
2009-06-18
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Alojzy Skrodzki
Hieronim Sęk /przewodniczący sprawozdawca/
Lidia Ciechomska-Florek
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hieronim Sęk (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Lidia Ciechomska-Florek, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Urszula Nowak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "M." Sp. j. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia […] kwietnia 2009 r. nr […] w przedmiocie określenia zobowiązania z tytułu wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Pracy i Polityki Społecznej na rzecz Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "M." Sp. j. z siedzibą w W. kwotę 5404 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: 1. Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON) decyzją z dnia […] października 2008 r. określił P. Spółka jawna z siedzibą w W. (dalej: Spółka lub Skarżąca) zobowiązanie z tytułu wpłat środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: PFRON) za listopad 2006 r.
Organ pierwszej instancji ustalił, że Spółka posiada status zakładu pracy chronionej. Powołując się na treść art. 33 ust. 1, 3, 4, 4a i art. 49 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm., dalej: u.r.o.n.) oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.) wskazał, że w wyniku kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli (dalej: NIK) w dniu […] lutego 2007 r. do Funduszu wpłynęło wystąpienie pokontrolne Dyrektora Delegatury NIK w W. z dnia […] lutego 2007 r. oraz protokół kontroli, z których wynikało, że: 1) Spółka nie przekazywała na rachunek zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej: ZFRON) środków uzyskiwanych od zewnętrznych użytkowników korzystających z usług prowadzonego przez Spółkę F., którego baza rehabilitacyjna sfinansowana została ze środków ZFRON, 2) wystąpiły nieprawidłowości w zakresie finansowania korzystania z usług F. przez pięciu niepełnosprawnych pracowników Spółki (kierowcy), którzy nie mogli skorzystać z tych usług, gdyż w czasie ich świadczenia przebywali poza miejscowością, w której się znajdował F., 3) ze środków ZFRON Spółka finansowała pracownikom również zabiegi rehabilitacyjne bez skierowań lekarskich, a także usługi o nazwie Proslim Gold, które zaliczyć należało do zabiegów kosmetycznych (drenaż limfatyczny, zabiegi zmierzające do likwidacji celulitu, zabiegi wyszczuplające, rewitalizację na bazie aromatów, zabiegi regulujące wydzielanie serum i bliżej nie określone zabiegi relaksacyjno-regeneracyjne). Zdaniem Prezesa PFRON Spółka wykorzystała więc we wskazanym wyżej zakresie środki ZFRON niezgodne z treścią art. 33 ust. 4 u.r.o.n., co zresztą częściowo zaakceptowała dokonują korekt deklaracji w zakresie obejmującym opisane wyżej nieprawidłowości z pkt 2 i 3. W ocenie organu orzekającego F. należało uznać za bazę rehabilitacyjną dla zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych, o której mowa w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1999 r. Nr 3, poz. 22 ze zm., dalej: rozporządzenie z 1998 r.). Stosownie zaś do tego przepisu środki ZFRON przeznaczane być powinny na następujące rodzaje wydatków: podstawową i specjalistyczną opiekę medyczną oraz poradnictwo i usługi rehabilitacyjne, w tym koszty tworzenia, modernizacji, remontu i utrzymania, a także odtworzenia utraconej albo zniszczonej na skutek zdarzeń losowych bazy rehabilitacyjnej (w szczególności przychodni, gabinetów fizjoterapii), socjalnej (w szczególności internatów, hoteli, stołówek) i wypoczynkowej. Finansowanie natomiast ze środków ZFRON pełnego wyposażenia F. jako stanowiska pracy dla osób niepełnosprawnych (na stanowisku recepcjonistki, pracownika obsługi solarium i sauny: solaria, sauna, komputery; na stanowisku instruktora siłowni: rowery, ergonometry, bieżnie, przyrządy do mięśni; pracownika gabinetu odnowy biologicznej: energostymulator; masażysty: stół rehabilitacyjny, urządzenia rehabilitacyjne), na którą to okoliczność powoływała się Spółka, w ocenie Prezesa PFRON wykraczało poza zakres § 3 pkt 3 rozporządzenia z 1998 r. Celem tego finansowania było bowiem utworzenie ze środków ZFRON F. jako bazy rehabilitacyjnej dla zatrudnianych osób niepełnosprawnych, przy czym baza ta mogła być udostępniana innym pracownikom i podmiotom zewnętrznym. Potwierdza to, zdaniem organu, regulamin ZFRON oraz zaświadczenia lekarskie o możliwości korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych w F.
Prezes PFRON opierając się na treści pism Pełnomocnika Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych z dnia 16 września 2003 r. i z dnia 10 czerwca 2008 r. przyjął zatem, że środki uzyskiwane od użytkowników F. innych niż pracownicy niepełnosprawni powinny być odprowadzane na konto ZFRON. Nieprzekazanie tych środków oznaczało wykorzystanie ich niezgodne z przeznaczeniem, co skutkowało określeniem wpłaty na rzecz PFRON z tego tytułu w wysokości 30% tych środków (według zestawienia Spółki dotyczącego sprzedaży tego rodzaju usług w okresie od stycznia 2004 r. do czerwca 2006 r.: 300.545,34 zł x 30% = 90.164 zł), zgodnie z art. 33 ust. 4a pkt 2 u.r.o.n. Do tej kwoty doliczono 30% kwot nieprawidłowo wykorzystanych z pozostałych tytułów, zgodnie z wykazaniem ich przez Spółkę w korektach deklaracji (121.785,82 zł x 30% = 36.536 zł).
2. W odwołaniu z dnia […] listopada 2008 r. Spółka wywodziła, że na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia z 1998 r. środki ZFRON przeznaczyła w 1999 r. na wydatki na przygotowanie stanowisk pracy dla niepełnosprawnych pracowników na stanowiskach recepcjonistki, pracownika obsługi solarium i sauny, instruktora siłowni, pracownika gabinetu odnowy biologicznej oraz masażysty. Przepis ten o charakterze otwartym stanowił bowiem podstawę do czynienia wydatków na przygotowanie, a także odtworzenie utraconych albo zniszczonych na skutek zdarzeń losowych stanowisk pracy. Zdaniem Spółki nie było więc podstaw do uznania, że utworzyła ona i sfinansowała ze środków ZFRON przychodnię rehabilitacyjną czy gabinet fizjoterapii.
Spółka zarzuciła również, że bezprawnie uznano, iż obligatoryjnym źródłem zasilania ZFRON są środki pochodzące ze świadczenia usług przez F. W jej ocenie nie wynika to z treści art. 33 ust. 2 u.r.o.n. stanowiącego o źródle finansowania ZFRON. Przepis ten nie stanowi podstawy do przekazywania na ZFRON przychodów z działalności gospodarczej. W konsekwencji nie można przyjąć, iż środki z usług świadczonych przez F. wykorzystane zostały niezgodnie z przeznaczeniem.
3. Minister Pracy i Polityki Społecznej (dalej: Minister) decyzją z dnia […] kwietnia 2009 r. utrzymał w mocy decyzję Prezesa PFRON z dnia […] października 2008 r. Dokonał analogicznych ustaleń faktycznych i oceny prawnej.
4. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję z dnia […] kwietnia 2009 r. Skarżąca postawiła zarzuty naruszenia: art. 33 ust. 2 i ust. 4a, art. 49 ust. 1 u.r.o.n. przez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie tych przepisów, w szczególności przez bezpodstawne przyjęcie, że jest zobowiązana do wpłat na PFRON w wysokości 126.700 zł, w tym że posiada zaległości w wysokości 90.164 zł w związku z nieodprowadzeniem na ZFRON wpływów uzyskanych z tytułu prowadzonej działalności F.; art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 poz. 1071 ze zm., dalej: K.p.a.) w związku z art. 66 u.r.o.n. przez nie dołożenie należytej staranności wymaganej w świetle zasad ogólnych postępowania administracyjnego przy prowadzeniu przez organy obu instancji postępowania w sprawie i zaniechanie czuwania nad realizacją słusznego interesu Skarżącej jako strony postępowania; art. 8 i 9 K.p.a w związku z art. 66 u.r.o.n. przez brak należytego współdziałania organów obu instancji w celu wyjaśnienia wszelkich okoliczności prawnych dotyczących świadczenia usług przez F. i przerzucenie na stronę skutków tego zaniechania; art. 77 K.p.a. w związku z art. 66 u.r.o.n. przez niezebranie w sposób wyczerpujący całości materiału dowodowego.
Wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz decyzji Prezesa PFRON z dnia […] października 2008 r. i zasądzenie kosztów postępowania.
Skarżąca w uzasadnieniu powtórzyła argumentację prezentowaną w postępowaniu przed organami orzekającymi. Zwróciła uwagę na lakoniczność stwierdzenia, że zakup urządzeń będących w rzeczywistości wyposażeniem F., których pracownik nie wykorzystuje do własnej pracy, uznać należałoby za działanie przekraczające przygotowanie danego stanowiska. Nie wskazano bowiem podstawy prawnej tego stwierdzenia, jak i nie wyjaśniono co jest wyposażeniem na stanowisku recepcjonistki, pracownika obsługi solarium i sauny, instruktora siłowni, masażysty, pracownika gabinetu odnowy biologicznej, i czy bez zakwestionowanych przez organ drugiej instancji urządzeń pracownicy mogliby wykonywać swoją pracę. Organ odwoławczy wbrew swoim wcześniejszym ustaleniom z dnia […] lipca 2007 r. stwierdził przy tym, że ze środków ZFRON utworzona został baza rehabilitacyjna.
Skarżąca podkreśliła, że nie istnieje regulacja nakazująca wprost wpłacania na ZFRON przychodów uzyskiwanych ze środków trwałych uprzednio sfinansowanych z funduszu ZFRON. Brak jest więc podstaw prawnych do uznania, że niezgodne z art. 33 ust. 4 u.r.o.n. było nie przekazywanie na rachunek bankowy ZFRON wpływów uzyskiwanych z działalności gospodarczej F. Wskazany przepis stanowi o przeznaczaniu środków zakładowego funduszu rehabilitacji pochodzących ze zwolnień z podatków i opłat oraz z różnicy pomiędzy dofinansowaniem do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego a jego wynagrodzeniem na cele w nim określone. Nie stanowi tym samym podstawy do przekazywania na ZFRON przychodów z działalności gospodarczej, tym bardziej, że organy obu instancji nie wskazały podstawy prawnej nakładającej obowiązek przekazywania środków z działalności gospodarczej na ZFRON.
Zdaniem Skarżącej zaskarżona decyzja nie zawiera szczegółowych podstaw prawnych rozstrzygnięcia. Poprzestano jedynie na powołaniu ustaleń dokonanych przez NIK, jak również przywołaniu zapisów w regulaminie ZFRON. Nie wyjaśniono przesłanek, którymi kierował się organ odwoławczy rozstrzygając niniejszą sprawę.
5. W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.
6. W piśmie procesowym z dnia 6 października 2009 r. Skarżąca zasadniczo ponowiła zarzuty zawarte w skardze. Dodała, iż Minister nie odniósł się do pisma Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 lipca 2007 r., uzyskanego przez Skarżącą, wskazującego, iż działalność F. nie jest bazą rehabilitacyjną, o której mowa w § 2 pkt 4 rozporządzenia z 1998 r., lecz działalnością usługową Spółki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
skarga zasługiwała na uwzględnienie.
1. Sąd nie podzielił zarzutów skargi dotyczących naruszenia art. 7-9 i art. 77 K.p.a. w związku z art. 66 u.r.o.n., gdyż przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie znajdowały zastosowania w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją. Decyzja wydana została w przedmiocie określenia wpłaty na PFRON środków ZFRON uznanych za przeznaczone na cele inne niż wymagane przepisami prawa. Podstawą prawną rozstrzygnięcia był zatem art. 33 ust. 4a pkt 2 u.r.o.n. Zgodnie z tym przepisem w przypadku niezgodnego z ust. 4 przeznaczenia środków ZFRON (przepis ten stanowi o przeznaczeniu na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków), pracodawca jest obowiązany do dokonania wpłaty w wysokości 30% tych środków na PFRON w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło ujawnienie niezgodnego z ustawą przeznaczenia środków ZFRON. Z kolei w art. 49 ust. 1 u.r.o.n. przewidziano, że do wpłat, o których mowa w art. 33 ust. 4a (z zastrzeżeniami bez znaczenia dla niniejszej sprawy), czyli wpłat objętych zaskarżoną decyzją, stosuje się odpowiednio przepisu ustawy – Ordynacja podatkowa, z tym że uprawnienia organów podatkowych określone w tej ustawie przysługują Prezesowi PFRON. Natomiast w powołanym przez Skarżącą art. 66 u.r.o.n. wskazano, że w sprawach nienormowanych przepisami ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych stosuje się Kodeks postępowania administracyjnego, Kodeks cywilny oraz Kodeks pracy. Ta grupa przepisów znajduje zatem zastosowanie w takich sprawach, które nie zostały uregulowane w ww. ustawie. Skoro więc w stosunku do wpłat z art. 33 ust. 4a u.r.o.n. stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej, to w tym zakresie nie mogą znaleźć zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Stąd zarzuty skargi dotyczące naruszenia grupy przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego były chybione.
Chybiony był także zarzut naruszenia art. 49 ust. 1 u.r.o.n., którego to naruszenia Skarżąca nota bene w skardze nie uzasadniła. Jak wskazano wyżej, przywołany przepis znajduje zastosowanie do orzekania w przedmiocie wpłat środków z ZFRON na PFRON. W tej płaszczyźnie statuuje on normę prawną odsyłającą do odpowiedniego stosowania we wskazanym przedmiocie przepisów Ordynacji podatkowej oraz normę kompetencyjną dla organu orzekającego, tj. Prezesa PFRON. Jako taki stanowi zatem element szeroko rozumianej podstawy prawnej decyzji. Odrębną natomiast kwestią jest, czy stan faktyczny sprawy podpadał pod zakres art. 33 ust. 4a u.r.o.n., a w konsekwencji, czy zaistniała sytuacja, która pociągała za sobą konieczność sięgnięcia do treści art. 49 ust. 1 u.r.o.n.
2. Trafne były natomiast zarzuty skargi dotyczące naruszenia prawa materialnego, a mianowicie art. 33 ust. 2 u.r.o.n. (w brzmieniu obowiązującym w latach 2004-2006) przez uznanie, iż środki finansowe uzyskiwane przez Spółkę w okresie od stycznia 2004 r. do czerwca 2006 r. w ramach odpłatnego korzystania z F. przez tzw. zewnętrznych użytkowników (inne osoby niż niepełnosprawni pracownicy Spółki), który to Club sfinansowano w aspekcie rzeczowym (wyposażenia) ze środków ZFRON, zaliczyć należało do grupy środków mających zasilać ZFRON. W ocenie Sądu takie uznanie było wadliwe niezależnie od tego, czy środkami ZFRON sfinansowano stanowiska pracy dla osób niepełnosprawnych – jak twierdziła Spółka, czy też sfinansowano nimi wyposażenie F. jako bazy rehabilitacyjnej – jak przyjęły organy orzekające. Zważyć bowiem należało, że podmiot prowadzący zakład pracy chronionej tworzy ZFRON, który w świetle powołanego przepisu jest w szczególności finansowany:
1) ze środków, o których mowa w art. 26a ust. 5 pkt 2 (różnicy pomiędzy kwotą miesięcznego dofinansowania a kwotą miesięcznego wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego) oraz w art. 31 ust. 3 pkt 1 lit. b) i pkt 2 (zwolnień od podatków i opłat oraz miesięcznego dofinansowania),
2) z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z odrębnymi przepisami,
3) z wpływów z zapisów i darowizn,
4) z odsetek od środków zgromadzonych na rachunku funduszu rehabilitacji,
5) ze środków pochodzących ze zbycia środków trwałych zakupionych ze środków funduszu, w części niezamortyzowanej.
Wprawdzie zacytowany przepis zawiera otwarty katalog źródeł finansowania ZFRON, o czym świadczy użyty we wstępie do wyliczeń zwrot "w szczególności", niemniej jednak zwrot ten nie oznacza swoistej dowolności w kwalifikowaniu określonych środków jako środków "należnych" ZFRON. Wykładnia tego przepisu wymaga bowiem wzięcia pod uwagę szeregu obowiązków ciążących na pracodawcy w zakresie gromadzenie takich środków, sposobów ich dystrybuowania i wykorzystania (por. art. 33 ust. 3, 4, 5, 7c, 10 u.r.o.n.), a zwłaszcza sankcyjnej odpowiedzialności za przeznaczenie środków zaliczanych do środków ZFRON na inne cele niż dla nich prawem nakreślone (art. 33 ust. 4a pkt 2 u.r.o.n.). Wobec takiego stanu rzeczy należy stwierdzić, iż przykładowe wyliczenie oznacza jedynie tyle, że mogą istnieć inne jeszcze źródła wpływów środków do ZFRON niż wprost wskazane w art. 33 ust. 2 u.r.o.n., ale z takim oczywistym zastrzeżeniem, iż jeśli chodzi o obowiązkowe traktowanie danych środków jako środków, które należy przekazywać na rachunek ZFRON, musi istnieć wyraźna i jednoznaczna norma prawna statuująca taką ich kwalifikację. W tej mierze zdecydowanie niewystarczające jest samo uznanie, czy stwierdzenie, iż określone środki finansowe powinny zasilać ZFRON. Jeśli zatem prawodawca nie postanowi wprost o takiej kwalifikacji danych środków, to w drodze analogii nie jest dopuszczalne zaliczenie ich do grupy wchodzącej w skład środków ZFRON.
Reasumując, zdaniem Sądu, sformułowany w art. 33 ust. 2 u.r.o.n. otwarty katalog należności tworzących ZFRON (wyrażający się zwrotem: "w szczególności") oznacza, że mieszczą się w nim także inne należności niż bezpośrednio wymienione w tym przepisie, ale nie jakiekolwiek, lecz wyłącznie takie, które mocą innych przepisów zakwalifikowane zostały jako środki ZFRON.
W zaskarżonej decyzji nieprawidłowo zatem uznano, że środki finansowe w kwocie 300.545 zł uzyskane przez Spółkę w ramach odpłatnego korzystania z F. przez tzw. zewnętrznych użytkowników (inne osoby niż niepełnosprawni pracownicy Spółki) ze względu na sfinansowanie jego wyposażenia środkami z ZFRON zaliczyć należało do grupy środków mających zasilać ZFRON. Minister, a uprzednio organ pierwszej instancji, nie wykazał, aby istniał przepis, który nakazywał traktować przychody uzyskiwane w ten sposób jako "należne" ZFRON. Podstawy prawnej w tym zakresie nie dawał cytowany już art. 33 ust. 2 u.r.o.n., ani też przywołane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji ust. 7 i ust. 7a tego artykułu, dotyczące zupełnie innej sytuacji, a mianowicie należności przypadających PFRON. Nie mogły jej stanowić także pisma Biura Pełnomocnika Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych z dnia 10 czerwca 2008 r. i 16 września 2003 r., tudzież pisma NIK (uchwała Komisji Odwoławczej NIK z dnia […] grudnia 2006 r., wystąpienie pokontrolne NIK z dnia […] lutego 2007 r., nota bene odwołujące się do ww. pisma z dnia […] września 2003 r.), co nie wymaga z przyczyn oczywistych szerszego komentarza. Podkreślić tylko można, że podstawy prawnej należy poszukiwać w aktach normatywnych, nie zaś w stwierdzeniach zawartych w przywołanych pismach, iż powyższe przychody powinny zasilać ZFRON. Jeśli wolą prawodawcy tak miałoby być, to niezbędne w tym zakresie jest wprowadzenie normy prawnej statuującej tego rodzaju obowiązek kwalifikowania uzyskiwanych przychodów z działalności wykorzystującej do jej świadczenia rzeczy zakupione ze środków ZFRON. Samo bowiem istnienie racjonalnych przesłanek pozaprawnych uzasadniających taką kwalifikację nie jest w tej mierze wystarczające.
Skoro w opisanym wyżej zakresie w stosunku do przychodów uzyskanych od zewnętrznych użytkowników F. nie mogło być mowy o kwalifikowaniu ich jako środków ZFRON, to w konsekwencji za wadliwe należało uznać stanowisko Ministra o wykorzystaniu tych środków przez Spółkę niezgodnie z przeznaczeniem. W art. 33 ust. 4 u.r.o.n. mowa jest o celach na jakie przeznacza się środki ZFRON. Jeśli zaś mamy do czynienia z środkami o innym charakterze, to wskazane przeznaczenie ich nie dotyczy. Tym samym nie dotyczy ich także przepis art. 33 ust. 4a pkt 2 u.r.o.n., stanowiący o obowiązku dokonania wpłaty 30% środków ZFRON na PFRON w związku z niezgodnym z ustawą przeznaczeniem środków ZFRON. Naruszony zatem został wskazany przepis przez zastosowanie go do przypadku nim nie objętego. Z tej przyczyny zarzut skargi postawiony w tym zakresie także zasługiwał na uwzględnienie.
Dodać możne, iż tak jak zostało to już wspomniane, ustalenie, czy F. stanowił bazę rehabilitacyjną nie miało znaczenia dla powyższej oceny Sądu, bowiem nawet stanowisko takie jak przyjęły organy orzekające nie uprawniało do zakwalifikowania (z przyczyn wyżej przedstawionych) uzyskanych przychodów do środków ZFRON.
3. W ponownie prowadzonym postępowaniu Minister uwzględni przedstawioną wyżej ocenę prawną Sądu dotyczącą sposobu interpretacji przepisów art. 33 ust. 2 i ust. 4a u.r.o.n.
4. Uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie sąd uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, o czym stanowi art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: P.p.s.a.). W razie uwzględnienia skargi sąd w wyroku określa, na podstawie art. 152 P.p.s.a., czy i w jakim zakresie zaskarżony akt lub czynność nie mogą być wykonane. Rozstrzygnięcie to traci moc z chwilą uprawomocnienia się wyroku.
Wobec przedstawionego stanu faktycznego i prawnego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o wskazane przepisy orzekł jak w sentencji.
5. Odnośnie do wniosku o zwrot kosztów, Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 200 P.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Do kosztów tych zalicza się między innymi koszty sądowe, w tym wpis, a także wynagrodzenie pełnomocnika (w tym przypadku radcy prawnego) reprezentującego stronę skarżącą, o czym stanowi art. 205 § 1 i § 2 P.p.s.a.
Wniosek o zwrot kosztów, Sąd rozstrzygnął zatem w oparciu o wskazane przepisy zasądzając na rzecz Skarżącej kwotę 5.404 zł, stanowiącą sumę uiszczonego w sprawie wpisu sądowego (1.804 zł) oraz wynagrodzenia radcy prawnego (3.600 zł).
Uzasadnienie wyroku