Sygnatura:
6191 Żołnierze zawodowi
Hasła tematyczne:
Żołnierze zawodowi
Inne
Skarżony organ:
Dowódca Jednostki Wojskowej
Data:
2009-06-30
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Adam Lipiński /sprawozdawca/
Bronisław Szydło
Joanna Kube /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Kube, Sędziowie WSA Bronisław Szydło, Adam Lipiński (spr.), Protokolant Agnieszka Bieniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi J. S. na decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia […] kwietnia 2009 r. nr […] w przedmiocie odmowy przyznania odsetek 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dowódcy […] z dnia […] lutego 2009 r.; 2) zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3) zasądza od Dowódcy Wojsk Lądowych na rzecz J. S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.
Uzasadnienie: Żołnierzowi zawodowemu – […] J. S. wypowiedziano stosunek służbowy decyzją nr […] Ministra Obrony Narodowej z dnia […] lipca 2001 r. i utrzymującą ją w mocy decyzją nr […] Ministra Obrony Narodowej z dnia […] lutego 2002 r. Żołnierz został zwolniony z zawodowej służby wojskowej z dniem […] czerwca 2002 r. Od takiego rozstrzygnięcia zainteresowany złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego i wówczas Minister Obrony Narodowej, uznając zasadność skargi, decyzją nr […] z dnia […] lutego 2003 r. stwierdził nieważność wyżej wymienionych decyzji. W dniu 24 lutego 2003 r. J. S. powrócił do pełnienia zawodowej służby wojskowej. Następnie decyzją nr […] Ministra Obrony Narodowej z dnia […] grudnia 2003 r. żołnierz został zwolniony z zawodowej służby wojskowej z dniem […] stycznia 2004 r.
W dniu 25 lutego 2004 r. J. S. złożył wniosek o wypłatę uposażenia za okres od dnia 1 lipca 2002 r. do dnia 24 lutego 2003 r.
Dowódca […] decyzją z dnia […] września 2008 r., działając na podstawie art. 71 ust. 1, art. 75 ust. 1 i art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 179, poz. 1750 ze zm.), odmówił przyznania prawa do uposażenia za powyższy okres, wskazując na przedawnienie roszczenia. J. S. odwołał się od tej decyzji do Dowódcy Wojsk Lądowych, który decyzją nr […] z dnia […] listopada 2008 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, podzielając zawartą w niej argumentację.
Powyższa decyzja Dowódcy Wojsk Lądowych stała się przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2009 r., w sprawie II SA/Wa 33/09 uchylił zaskarżoną decyzję Dowódcy Wojsk Lądowych oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Dowódcy […].
Po wydaniu decyzji Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia […] listopada 2008 r., w dniu 15 grudnia 2008 r. wpłynęło do Dowódcy […] pismo J. S. z dnia 9 grudnia 2009 r., w którym żądał wypłacenia mu odsetek ustawowych od comiesięcznych uposażeń za okres od 1 lipca 2002 r. do dnia 24 lutego 2003 r., licząc od konkretnie podanych w tym piśmie dat wymagalności każdego comiesięcznego uposażenia. W piśmie tym zainteresowany wskazał na potrzebę zawieszenia postępowania w sprawie niniejszego żądania do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy o należności główne za powyższy okres, zaznaczając, że decyzję podjętą w tym zakresie zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz wskazał na brak w jego ocenie przedawnienia żądania, argumentując to twierdzenie faktem wcześniejszego domagania się odsetek od comiesięcznych uposażeń w wielu pismach, począwszy od pisma z dnia 24 lutego 2003 r. (tu wymienił swoje pisma kierowane do organów wojskowych).
Dowódca […] decyzją nr […] z dnia […] lutego 2009 r., na podstawie art. 104 § 1 Kpa i art. 75 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych odmówił wypłaty żądanej należności z tytułu odsetek i odmówił zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie. W uzasadnieniu decyzji wskazał, co następuje: Odsetki są należnością bezpośrednio związaną z należnością główną (uposażeniem wnioskodawcy za okres od 01.07.2002 r. do 24.02.2003 r.). W art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, będącego podstawą rozstrzygnięcia (z uwagi na to, że prawo do żądanych odsetek jak i uposażenia przedawniło się pod rządami tej ustawy), a powtarzającego zapis art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy (t. j. Dz. U. z 2002 Nr 76, poz. 693 ze zm.), stwierdza się, że roszczenia z tytułu wypłaty uposażenia i innych należności pieniężnych przedawniają się z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zatem roszczenie to przedawniło się wraz z należnością główną, to jest z dniem 24 lutego 2006 r., gdyż do tego czasu wnioskodawca nie podjął żadnej czynności przed organem wojskowym właściwym do rozpatrzenia jego roszczenia (Dowódcą […]), zmierzającej bezpośrednio w celu jej dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia (art. 75 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy z dnia 11 września 2003 r.).
W ocenie organu, nie można uznać, że podstawą rozstrzygnięcia żądania J. S. jest art. 9 ust. 3a ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy zawodowych w związku z art. 169 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych z uwagi na to, że sprawa została wszczęta po dniu 1 lipca 2004 r. (wniosek w sprawie odsetek wpłynął 15.12.2008 r.), a więc po dniu wejścia w życie obecnie obowiązujących przepisów. Brak jest również podstaw prawnych do odstąpienia od zarzutu przedawnienia z powodu szczególnych okoliczności, tym bardziej, że okoliczności te nie zostały przez zainteresowanego sprecyzowane.
Wnioskodawca po raz pierwszy zwrócił się bezpośrednio z żądaniem należności z tytułu niewypłaconego uposażenia wraz z ustawowymi odsetkami w dniu 9 marca 2007 r., w piśmie do Dowódcy Wojsk Lądowych (a więc nie do organu właściwego do rozpatrzenia roszczenia), tym samym miało to miejsce już po upływie okresu przedawnienia. Upływ okresu przedawnienia potwierdza sam wnioskodawca w piśmie z dnia 14 września 2006 r. skierowanym, do Dyrektora Departamentu Spraw Socjalnych i Rekonwersji MON, w którym stwierdza, że "(..) sprawa się dla mnie przedawniła z dniem 24 lutego br. (chyba, że Dyrektor skorzysta z art. 9 ust.3 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy zawodowych)".
Od powyższej decyzji J. S. odwołał się do Dowódcy Wojsk Lądowych, który decyzją nr […] z dnia […] kwietnia 2009 r., na zasadzie art. 138 § 1 Kpa i art. 75 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji organ potwierdził prawidłowość argumentacji zawartej w decyzji organu I instancji, podkreślając, że uprawnienie strony do należności głównej stało się wymagalne z dniem 25 lutego 2003 r., natomiast z dniem 24 lutego 2006 r. roszczenie to przedawniło się i z tym samym dniem przedawniło się prawo do ewentualnego dochodzenia odsetek ustawowych od tej należności. Strona nie udowodniła podejmowania bezpośrednich czynności w celu ustalenia prawa lub dochodzenia roszczenia, natomiast za takie działania nie można uznać czynności podejmowanych w celu uzyskania innych świadczeń. Z korespondencji z różnymi organami wynika, że strona nie była zorientowana, jakich świadczeń żąda i od jakich organów powinna ich dochodzić.
J. S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o jej uchylenie wraz z poprzedzającą ją decyzją organu I instancji, ewentualnie o stwierdzenie nieważności ww. decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił:
1) naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:
a) art. 9 ust. 3a ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy w zw. z § 12 ust. 1, § 17 i § 18 rozporządzenia MON z dnia 15 czerwca 2000 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o uposażeniu żołnierzy (Dz. U. z 2000 r. Nr 62, poz. 729), poprzez ich niezastosowanie w sprawie, podczas gdy wskazują one tryb wypłacania skarżącemu odsetek od uposażeń z okresu od 1 lipca 2002 r. do 24 lutego 2003 r. i na ich podstawie należało oceniać kwestię przedawnienia świadczeń należnych skarżącemu;
b) art. 75 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych poprzez niewłaściwe jej zastosowanie, podczas gdy nie ma on zastosowania do świadczeń należnych skarżącemu;
c) art. 9 ust. 2 ustawy o uposażeniu poprzez jego niezastosowanie w sprawie, podczas gdy w sprawie dotyczącej wypłaty skarżącemu świadczeń z tytułu pełnienia zawodowej służby wojskowej w okresie od 1 lipca 2002 r. do 24 lutego 2003 r. mamy do czynienia z wyjątkowymi okolicznościami, co uzasadniało jego zastosowanie;
ewentualnie, w razie uznania, że w kwestii przedawnienia roszczeń w niniejszej sprawie zastosowanie mają obecnie obowiązujące przepisy ustawy pragmatycznej:
d) art. 75 ust. 3 w zw. z art. 72 i art. 74 oraz art. 81 ustawy pragmatycznej, poprzez błędną ich wykładnię, polegającą na nieprawidłowym określeniu dat wymagalności uposażeń z okresu od 1 lipca 2002 r. do 24 lutego 2003 r. (organ przyjął, iż jest to dzień 25 luty 2003 r.), a w konsekwencji również nieprawidłowe określenie terminu przedawnienia roszczeń (24 luty 2006 r.), podczas gdy skarżący uprawniony był do dochodzenia należnych mu świadczeń z tego okresu dopiero po doręczeniu mu wyroku NSA w Warszawie wydanego w sprawie o sygn. akt II SA 1579/02, albo ewentualnie po uprawomocnieniu się decyzji MON nr […] z dnia […] lutego 2003 r., które to obie okoliczności nastąpiły po 24 lutego 2003 r.;
e) art. 75 ust. 2 ustawy pragmatycznej poprzez jego niezastosowanie w sprawie, podczas gdy należałoby uznać, że skarżący skutecznie przerwał bieg przedawnienia wnioskując wielokrotnie o wypłatę należnych mu świadczeń.
2) naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.:
a) art. 156 § 1 pkt 1 Kpa, poprzez jego niezastosowanie w sprawie, podczas gdy decyzja organu I instancji wydana została na podstawie nieprawidłowych przepisów, a zatem bez podstawy prawnej;
b) art. 6, art. 8 i art. 156 Kpa w zw. z art. 138 Kpa, polegające na braku oparcia działań organu o obowiązujące normy prawne, nieprawidłowym ustaleniu znaczenia tych norm, wadliwym dokonaniu subsumcji oraz nieprawidłowym ustaleniom następstw prawnych, a także na skorzystaniu z zarzutu przedawnienia w sytuacji, gdy cała sytuacja została wywołana niezgodnym z prawem działaniem organów wojskowych i nie powinno się niekorzystnymi skutkami tych działań obciążać skarżącego (przez co zarzut przedawnienia należałoby uznać za nadużycie prawa przez organ);
c) art. 7 i art. 77 Kpa w zw. z art. 138 Kpa, poprzez niezbadanie w sposób wystarczający sprawy i niepodjęcie kroków niezbędnych do załatwienia sprawy w sposób praworządny i z uwzględnieniem słusznego interesu skarżącego, który wyraża się w zapewnieniu realizacji przyznanego mu przez przepisy prawne prawa do świadczeń finansowych z tytułu pełnienia służby.
W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona. W niniejszej sprawie sądem tym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Innymi słowy, wojewódzki sąd administracyjny nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, lecz jedynie kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w tym postępowaniu, z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Żądane przez J. S. świadczenie jest świadczeniem pochodnym i bezpośrednio związanym z żądaniem wypłaty uposażenia za okres od dnia 1 lipca 2002 r. do dnia 24 lutego 2003 r. Przedawnienie się bowiem roszenia głównego (o uposażenie) spowoduje także automatyczne przedawnienie roszenia o odsetki od tego świadczenia. A zatem sposób rozstrzygnięcia żądania głównego J. S. (uposażenie) w zasadzie przesądza o losie żądania odsetek od kolejnych dat wypłaty tego uposażenia na przestrzeni okresu od dnia 1 lipca 2002 r. do dnia 24 lutego 2003 r. Z tych też przyczyn ustalenia i wytyczne zawarte w uzasadnieniu wyroku Administracyjnego Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2009 r., sygn. akt II SA/Wa 33/09, są istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, chociażby z tego względu, iż powyższy wyrok jest prawomocny i kształtuje rozstrzygnięcie sprawy o uposażenie, a także i z tego powodu, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpoznający niniejszą sprawę (roszczenie o odsetki od uposażenia), w pełni podziela ustalenia i wytyczne zawarte w powyższym wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 r. Pełna aprobata dla tego orzeczenia, wyrażona przez ten Sąd wynika również z tej przyczyny, iż uchybienia natury formalnej popełnione przez organy obu instancji przy rozstrzyganiu sprawy o uposażenie, zostały przez te organy powtórzone podczas rozpatrywania sprawy o roszczenie odsetkowe.
We wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r., inicjującym niniejsze postępowanie administracyjne o wypłatę odsetek od comiesięcznych uposażeń w okresie od dnia 1 lipca 2002 do dnia 24 lutego 2003 r., J. S. wnosił o zawieszenie niniejszego postępowania do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia innej sprawy administracyjnej – sprawy o wypłatę żołnierzowi uposażenia za okres od dnia 1 lipca 2002 do dnia 24 lutego 2003 r. Organ wniosku tego nie uwzględnił. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, nie jest to istotne uchybienie, albowiem obie sprawy podlegają rozstrzygnięciu przez te same organy administracyjne w obu instancjach, a nadto roszczenia te mogły również stanowić przedmiot jednej sprawy administracyjnej, gdyby oba te roszczenia skarżący sformułował razem i jednocześnie, a nie w osobnych pismach. Obecnie, z uwagi na znaczne różnice w czasie ponownego rozpatrywania obu roszczeń przez organy (wyrok WSA uchylający rozstrzygnięcia odmawiające wypłaty uposażenia zapadł w dniu 29 kwietnia 2009 r., zaś wyrok w niniejszej sprawie w dniu 13 listopada 2009 r.) takie łączne rozpatrywanie obu roszczeń J. S. może być już z przyczyn czasowo-technicznych niemożliwe, zaś rozpoczęcie rozpatrywania roszczenia odsetkowego przypuszczalnie nastąpi po zakończeniu sprawy o uposażenie. Zatem ze względów ekonomiki postępowania zasadne jest uwzględnienie wniosku skarżącego z dnia 9 grudnia 2008 r. i zawieszenie przez organ niniejszego postępowania o roszczenia odsetkowe od uposażenia, albowiem ułatwi to znacznie rozpoznanie tej sprawy i wyeliminuje konieczność prowadzenia obu postępowań równocześnie przy tożsamym materiale dowodowym.
W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarówno decyzja Dowódcy […] z dnia […] lutego 2009 r., jak i utrzymująca nią w mocy decyzja Dowódcy Wojsk Lądowych z dnia […] kwietnia 2009 r., naruszają zasady zawarte w art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i 3 Kpa, a nadto decyzja organu II instancji również art. 138 Kpa. Organy nie wyjaśniły bowiem w sposób dokładny stanu faktycznego sprawy, naruszając tym samym zasady prawdy obiektywnej i praworządności oraz zaufania obywatela do organu, nie dokonały rzetelnej oceny dowodów. Uchybienia te miały swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniach decyzji obu organów, a nadto organ II instancji zaakceptował w pełni decyzję organu I instancji, nie dostrzegając tych uchybień.
Przede wszystkim nie wyjaśniono w jednoznaczny sposób, czy dochodzone przez skarżącego roszczenie o odsetki w ogóle mu przysługuje i w związku z tym, czy jest wymagalne. Dopiero po dokonaniu takiego ustalenia można rozważać kwestię ewentualnego przedawnienia żądanego roszczenia. Zgodnie z art. 75 ust.1 ustawy pragmatycznej roszczenia z tytułu prawa do uposażenia i innych należności, a zatem także i odsetek od uposażenia (…), ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Organ wskazał, że uposażenia za okres od 1 lipca 2002 r. do 24 lutego 2003 r. można było żądać już od dnia 25 lutego 2003 r., a zatem, w ocenie organu, od tej daty należy liczyć termin przedawnienia również i roszczenia o odsetki od uposażenia. Termin ten upłynął z dniem 25 lutego 2006 r. i nie został przerwany przez działania skarżącego (stosowne pisma żądające wprost także i wypłaty odsetek od uposażenia).
Organy nie wyjaśniły również, dlaczego ustaliły datę wymagalności dochodzonego przez skarżącego uposażenia właśnie na dzień 25 lutego 2003 r., a nie na dzień uprawomocnienia się decyzji nr […] Ministra Obrony Narodowej z dnia […] lutego 2003 r. o stwierdzeniu nieważności decyzji wypowiadających stosunek zawodowej służby wojskowej, na podstawie której to decyzji reaktywowano następnie stosunek służbowy skarżącego. Z akt administracyjnych nie wynika, kiedy doszło do uprawomocnienia się ww. decyzji i doręczenia jej skarżącemu, co utrudnia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu weryfikację ustaleń zawartych w zaskarżonych decyzjach.
Nadto, organy obu instancji nie wyjaśniły w wyczerpujący sposób podnoszonej przez skarżącego kwestii, dotyczącej istnienia pisma z dnia 12 maja 2004 r., kierowanego do Dowódcy […], które mogłoby mieć wpływ na przerwanie biegu przedawnienia. Również nie wyjaśniono, jakie znaczenie dla biegu przedawnienia roszczenia o uposażenie oraz roszczenia odsetkowego ma pismo skarżącego z dnia 24 lutego 2003 r., skierowanego do Dowódczy […] i czy takie pismo istnieje, czy faktycznie zostało przez skarżącego złożone.
We wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r., inicjującym postępowanie administracyjne o odsetki od uposażenia, skarżący wskazał na liczne swoje pisma kierowane do różnych organów wojskowych i twierdził, iż z treści tych pism wynika wcześniejsze (niż z wniosku z dnia 9 grudnia 2008 r.) zażądanie przez niego nie tylko należności głównej – uposażenia za okres lipiec 2002-luty 2003, ale także odsetek od tego uposażenia, a zatem pisma te przerywały bieg terminu przedawnienia. Chodzi tu między innymi zwłaszcza o pisma z dnia 26 maja 2003 r. i z dnia 25 lutego 2004 r. Organ powinien zatem dokonać analizy tych pism, każdego z osobna w celu weryfikacji twierdzeń skarżącego, zgodnie ze wskazanymi na wstępie wytycznymi Sądu.
Formułując powyżej wspomniany wniosek, skarżący zakreślił swoje żądanie odsetkowe jako wypłacenie mu odsetek ustawowych od comiesięcznych uposażeń za okres od 1 lipca 2002 r. do dnia 24 lutego 2003 r., licząc od konkretnie podanych w tym piśmie dat wymagalności każdego comiesięcznego uposażenia, podając konkretne daty wymagalności. Z tak sformułowanego żądania, podania konkretnych dat poszczególnych należności wynika, iż skarżący za daty wymagalności kolejnych uposażeń uważa daty, w których powinny one być wypłacone, gdyby w okresie od lipca 2002 r. do lutego 2003 r. skarżący faktycznie pełnił służbę – nie został z niej zwolniony. Tymczasem, abstrahując od problemu przedawnienia, prawo do uposażeń za ten okres skarżącemu otworzyła dopiero decyzja Ministra Obrony Narodowej z dnia […] lutego 3003 r., uchylająca wcześniejsze decyzje o wypowiedzeniu stosunku zawodowej służby wojskowej. Fakt ten nie może nie mieć wpływu na sposób określenia ewentualnych odsetek ustawowych od zaległych uposażeń, co organ winien mieć na względzie.
Reasumując, organy rozpatrujące niniejszą sprawę nie dokonały rzetelnego jej wyjaśnienia we wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia aspektach.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 132, art. 145 § 1 pkt 1 c, art. 152 i art. 205 oraz art. 209 przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku