Sygnatura:
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części, wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne:
Administracyjne postępowanie
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Data:
2009-08-03
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Barbara Rymaszewska
Czesława Nowak-Kolczyńska
Grzegorz Szkudlarek /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Protokolant Asystent sędziego Agnieszka Gortych-Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję […] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia […] nr […] znak: […] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego oddala skargę. LS
Uzasadnienie: […] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. decyzją z dnia […] roku, Nr […] (znak: […]), po rozpatrzeniu odwołania "A." K. P. od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego miasta S. z dnia […] roku, Nr […] (znak: […]), umorzył postępowanie odwoławcze.
Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych, organ I instancji decyzją z dnia […] roku odmówił "A." K. P. udzielenia pozwolenia na użytkowanie budynku handlowego, przebudowanego i nadbudowanego, zlokalizowanego na działce Nr ewid. […], położonej w S., przy ul. K. […].
Odwołanie od powyższej decyzji złożył pełnomocnik w osobie adwokata dołączając pełnomocnictwo podpisane przez K. P. działającego jako "A." K. P. W treści odwołania podniesiono zarzuty merytoryczne skierowane przeciwko kwestionowanej decyzji.
[…] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia […] roku umorzył postępowanie odwoławcze. W uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie odwoławcze jest oparte na zasadzie skargowości. Oznacza to, że może ono być skutecznie wszczęte tylko w wyniku podjęcia przez uprawniony podmiot czynności procesowej jaką jest wniesienie odwołania. Oznacza to jednocześnie niedopuszczalność wszczęcia postępowania w tym trybie z własnej inicjatywy, a zatem z urzędu. Zgodnie z przepisem art. 127 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, od decyzji wydanej w I instancji prawo złożenia odwołania przysługuje stronie. Stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek (art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego). Interes prawny występuje wtedy gdy konkretne rozstrzygnięcie bezpośrednio lub pośrednio oddziałuje na sytuację prawną danej osoby. Z analizy dokumentów, zdaniem organu odwoławczego wynika, że odwołanie nie zostało wniesione przez stronę. Stosownie do treści art. 59 ust. 7 Prawa budowlanego, stroną w postępowaniu w sprawie pozwolenia na użytkowanie jest wyłącznie inwestor. Decyzja organu administracji architektoniczno – budowlanej o pozwoleniu na budowę została wydana dla K. P. Wynika z tego, że inwestorem, a zarazem jedynym podmiotem posiadającym status strony niniejszego postępowania – jest K. P., a nie firma "A." K. P. Ustalenia te w sposób jednoznaczny wykazały, iż postępowanie odwoławcze podlega umorzeniu.
W skardze na powyższą decyzję "A." K. P. wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji o umorzeniu postępowania odwoławczego oraz uchylenie decyzji I instancji. Kwestionowanej decyzji strona zarzuciła rażące naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynika sprawy, a mianowicie art. 15, 28, 127 § 1 i art. 138 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem strony organ rażąco naruszył także przepisy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie, czyli art. 59 ust. 7 Prawa budowlanego oraz poprzez błędną wykładnię – tj. art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Rozstrzygnięciu I instancji organ zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię – art. 55 pkt 3 Prawa budowlanego i niewłaściwe zastosowanie art. 59 ust. 5 Prawa budowlanego, bądź poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie – § 12 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 oraz § 249 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy – art. 7, 9, 61 § 1, 77 § 1 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem strony, dokonane przez organ odwoławczy rozdzielenie skarżącego, jako osoby fizycznej i skarżącego, jako osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą to wynik błędnej wykładni prawa. Osoba fizyczna, z racji prowadzenia działalności gospodarczej, nie staje się odrębnym podmiotem prawnym.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż Sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.
Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).
Stosownie do uregulowania art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala.
Oceniając legalność zaskarżonej decyzji Sąd zważył, że organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie dowodowe, ustaliły stan faktyczny i wydały rozstrzygnięcia odpowiadające zebranym dowodom oraz przepisom prawa.
Bezspornym w sprawie jest to, że organ administracji architektoniczno – budowlanej zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla K. P. Z wnioskiem o wydanie pozwolenia na użytkowanie wystąpił podmiot określony, jako "A." K. P. Organ nadzoru budowlanego decyzją I instancji odmówił wydania pozwolenia na użytkowanie dla tak określonej strony. Po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez ten podmiot, organ II instancji umorzył postępowanie odwoławcze argumentując, że odwołanie nie zostało wniesione przez uprawniony podmiot, czyli przez stronę.
Merytorycznie odnosząc się do treści skargi należy uznać, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Zdaniem Sądu, rację ma organ dokonując rozróżnienia K. P. i pomiotu określonego, jako "A.". Bezsprzecznie pozwolenie na budowę zostało wydane dla osoby fizycznej. Jednakże z wnioskiem o wydanie pozwolenia na użytkowanie wystąpił przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą. Tymczasem, zgodnie z treścią art. 59 ust. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 roku, Nr 156 poz. 1118 ze zm.), stroną w postępowaniu w sprawie pozwolenia na użytkowanie jest wyłącznie inwestor. W sprawie inwestorem był podmiot będący osobą fizyczną, a nie przedsiębiorca. Wynika z tego, że organ prawidłowo odmówił stronie jako przedsiębiorcy przymiotu strony w postępowaniu wszczętym w przedmiocie wniosku o wydanie pozwolenia na użytkowanie.
Strona w treści skargi argumentowała, że poczynienie takiego rozróżnienia jest naruszeniem art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 roku Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. W przepisie tym określono pojęcie przedsiębiorcy. Definicja ta ma szczególnie istotne znaczenie, jako że wyznacza zakres podmiotowy stosowania przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wyłącznie podmioty mające status przedsiębiorcy w rozumieniu tego przepisu podlegają reżimowi komentowanej ustawy. Z treści tej definicji wynika, iż cechą decydującą o dokonaniu omawianej kwalifikacji jest fakt prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu przez osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną. Zauważyć jednakże należy, że definicja zawarta w powołanym art. 4 ust. 1 znajduje swoje zastosowanie tylko na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Nie ma ona zastosowania w odniesieniu do materii regulowanej ustawą – Prawo budowlane.
Na marginesie wskazać należy, że przedmiotem skargi jest decyzja organu II instancji o umorzeniu postępowania odwoławczego od decyzji powiatowego organu nadzoru budowlanego o odmowie wydania pozwolenia na użytkowanie. Tym niemniej, z dokumentów załączonych do akt administracyjnych wynika, że organ odwoławczy z urzędu stwierdził nieważność decyzji I instancji o odmowie wydania pozwolenia na użytkowanie (odpis decyzji załączono do akt administracyjnych). Z tego też powodu Sąd zwolniony jest z kontroli legalności decyzji I instancji. Fakt, że wyeliminowano z obrotu prawnego tą decyzję skutkuje tym, iż odpowiednie zarzuty skargi odnoszące się do tej materii, stały się bezprzedmiotowe.
Konkludując rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł o oddaleniu skargi.
K.O.
Uzasadnienie wyroku