Sygnatura:
6117 Ulgi płatnicze (umorzenie, odroczenie, rozłożenie na raty itp.)
Hasła tematyczne:
Ulgi podatkowe
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-04-28
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Grażyna Nasierowska /przewodniczący sprawozdawca/
Marek Kraus
Sylwester Golec

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Nasierowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Sylwester Golec, Sędzia WSA Marek Kraus, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi L. C. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia […] marca 2009 r. nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług oddala skargę
Uzasadnienie: 1. Pismem z […] października 2008 r. L.C. (dalej – "Skarżąca"), na podstawie art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, zwróciła się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. o umorzenie zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za miesiące: grudzień 2002 r., styczeń – październik i grudzień 2003 r., styczeń – sierpień i grudzień 2004 r. oraz styczeń – lipiec 2005 r. wraz z odsetkami za zwłokę.
W uzasadnieniu wskazała, że spłata zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę znacznie przekracza jej możliwości finansowe. Stwierdziła, że jako osoba w podeszłym wieku zdaje sobie sprawę, że ma w praktyce znikome szanse na rozwijanie swojej działalności gospodarczej. Nie chciałaby jednak utracić tej możliwości zarobkowania. Przy czym, jak wskazała, jej wiek sprawia, że nawet jeśli uda jej się przez najbliższe lata prowadzić działalność, to przychody z tego tytułu mogą się systematycznie zmniejszać. W związku z powyższym, niemożność spłaty zaległości podatkowych i odsetek może się pogłębiać.
Skarżąca powołała się na fakt, że zachowanie tego źródła utrzymania jest szczególnie ważne, z uwagi na problemy zdrowotne zarówno jej jak i jej męża. Obydwoje są pod stałą opieką lekarską i ponoszą znaczące wydatki na leczenie.
Skarżąca wskazała również, że od 2006 r. prowadzone jest wobec niej postępowanie egzekucyjne – egzekucja z rachunku bankowego i emerytury. Aktualnie wyegzekwowano jedynie kwotę zaległości wraz z odsetkami za czerwiec i lipiec 2002 r. Egzekucja powyższa jest bardzo uciążliwa. Skarżąca nie widzi perspektyw na zdobycie środków finansowych na przyszłość zwłaszcza, iż przewidywane wydatki na utrzymanie i leczenie będą się w najbliższym czasie powiększać.
Wyjaśniła ponadto, iż brak rozliczenia podatku za okres od miesiąca utraty zwolnienia do października 2005 r. nie wynikał z umyślnego działania mającego na celu uchylanie się od opodatkowania. Skarżąca była nieświadoma tego obowiązku i nie rozpoczęła rozliczania podatku. Skarżąca podniosła, iż organy podatkowe dopiero po czterech latach od momentu przekroczenia progu obrotów uprawniających do zwolnienia wezwały ją do zarejestrowania się jako podatnik VAT. Gdyby wezwanie takie nastąpiło we wcześniejszym terminie, wówczas nie powstałaby tak duża zaległość podatkowa.
Na poparcie swojego stanowiska Skarżąca powołała wyroki sądów administracyjnych.
2. Decyzją z […] listopada 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w L. odmówił Skarżącej umorzenia zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług w wysokości […] wraz z odsetkami za zwłokę w wysokości […] zł.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji odnosząc się do argumentów podnoszonych przez Skarżącą wskazał, iż działalność gospodarcza jest podejmowana i prowadzona na własne ryzyko, nie jest więc istotne z punktu widzenia organu podatkowego, że zaległość podatkowa nie powstała wskutek winy umyślnej podatnika. Nie można także powiedzieć, aby powstała zaległość wynikła z przyczyn od Skarżącej niezależnych albo nie dała się przewidzieć. Przedmiotem działalności Skarżącej jest działalność […]. Nieznajomość przepisów prawa podatkowego nie może być więc w jej przypadku utożsamiana z "ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym" w rozumieniu art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.
Organ I instancji wskazał ponadto, iż dochód z prowadzonej przez Skarżącą działalności uzyskiwany w latach 2003-2007 przedstawiał się w następujący sposób: w 2003 r. osiągnęła ona stratę w wysokości […] zł, w 2004 r. – dochód w wysokości […] zł, w 2005 r. – dochód w wysokości […] zł, w 2006 r. – dochód w wysokości […] zł, natomiast w 2007 r. dochód – w wysokości […] zł. Ze złożonych deklaracji podatkowych VAT-7 za 2007 r. wynika, iż dochód ten powstał w miesiącu grudniu 2007 r. Przez cały rok Skarżąca składała "zerowe" deklaracje VAT-7, dopiero w grudniu 2007 r. wykazała dostawę towarów w wysokości […] zł oraz podatek należny w kwocie […] zł. Mimo uzyskanego dochodu Skarżąca nie wyraziła woli chociażby częściowej spłaty posiadanych zaległości podatkowych.
Ponadto organ I instancji wskazał, iż ostatnią deklarację VAT-7 z wykazaną dostawą towarów oraz świadczeniem usług na terytorium kraju Skarżąca złożyła za miesiąc styczeń 2008 r. Wykazała w niej dostawę towarów w wysokości […] zł oraz podatek należny w kwocie […] zł. Od lutego 2008 r. Skarżąca składa "zerowe" deklaracje VAT-7, nie wykazując żadnych obrotów. W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego, powyższa sytuacja wskazuje na brak przesłanki zaistnienia w przyszłości pozytywnych skutków udzielenia wnioskowanej ulgi, jednocześnie dla podatnika jak i Skarbu Państwa. Skarżąca nie wykazuje obecnie żadnych obrotów, nie dokonuje żadnych wpłat na rzecz Skarbu Państwa. Ubiegając się o wnioskowaną ulgę, nie wykazała, iż udzielona pomoc mogłaby pozwolić na przywrócenie stabilności ekonomicznej, czy też zdolności do konkurowania na rynku prowadzonej przez nią firmy. Naczelnik Urzędu Skarbowego biorąc pod uwagę fakt, iż Skarżąca jest przedsiębiorcą stwierdził, iż nie są to wystarczające przesłanki do udzielenia ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowych.
3. W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 67a §1 pkt 3 oraz art. 121 §1 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu podniosła, że nie zgadza się, ze stanowiskiem organu I instancji zgodnie, z którym trudna sytuacja nie jest wystarczającą przesłanką do udzielenia wnioskowanej ulgi. Skarżąca argumentowała również, że brak terminowej zapłaty przez nią podatku nie był wynikiem złej woli, tylko niedoinformowania przez urząd skarbowy, o takim obowiązku. Ponadto Skarżąca podniosła, że od miesiąca lutego 2008 r. składa zerowe deklaracje podatkowe VAT-7 nie wykazując żadnych obrotów. W jej ocenie, jako przedsiębiorca utraciła możliwości zarobkowania z przyczyn losowych.
4. Decyzją z […] marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Organ odwoławczy wskazał, iż w przepisie art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, ustawodawca posłużył się, jako przesłankami do jego zastosowania, przesłanką ważnego interesu podatnika i przesłanką interesu publicznego, które są typowymi klauzulami generalnymi, co oznacza, że istnienie ustawowych przesłanek podlega w każdej sprawie odrębnym ustaleniom organu podatkowego. Z kolei użycie w omawianym przepisie sformułowania "może" oznacza, że wydanie decyzji następuje w ramach tzw. uznania administracyjnego polegającego na uprawnieniu, a nie obowiązku organu podatkowego do podjęcia określonych działań, jak również przyznającemu uprawnienie organowi podatkowemu do odmówienia udzielenia ulgi podatkowej w sytuacjach, w których stwierdzi niewystępowanie przesłanek do udzielenia ulgi.
Po przeprowadzonej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że nie dopatrzył się nieprawidłowości w zastosowaniu przez Naczelnika Urzędu Skarbowego art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, gdyż dokonując przełożenia ustawowych pojęć na konkretny stan faktyczny rozpatrywanej sprawy organ I instancji nie przekroczył granic uznania administracyjnego, jak również zasady swobodnej oceny dowodów.
Odnosząc się do argumentacji Skarżącej, organ II instancji wskazał, iż przedmiotem działalności prowadzonej przez Skarżącą jest działalność […]. Z kolei, z uwagi na rodzaj zawodowo prowadzonej przez nią działalności, z którą wiąże się obowiązek znajomości przepisów prawa podatkowego, Skarżąca nie może skutecznie powoływać się na brak wiedzy w zakresie obowiązków wynikających z tychże przepisów prawa podatkowego, w tym dotyczących obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług.
Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się ze stwierdzeniem organu podatkowego I instancji, który uznał, iż w przedmiotowej sprawie brak jest szczególnych okoliczności uzasadniających udzielenie wnioskowanej ulgi w spłacie zaległości podatkowych.
Organ odwoławczy wskazał ponadto, iż w uzasadnieniu decyzji organ I instancji przeprowadził analizę sytuacji Skarżącej. Z zeznań podatkowych PIT-37 oraz PIT-36L wynika, że Skarżąca osiągnęła w 2007 r. przychody z tytułu emerytury w kwocie […] zł, przychody z działalności gospodarczej w kwocie […] zł, poniosła koszty uzyskania przychodów w kwocie […] zł, osiągnęła dochody w kwocie […] zł. W 2008 r. Skarżącą osiągała przychody z tytułu emerytury w kwocie […] zł miesięcznie. Zgodnie z oświadczeniem Skarżącej z […] października 2008r. nie osiągała ona dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, i ponosi stałe koszty utrzymania w wysokości […] zł miesięcznie.
W świetle powyższego, organ odwoławczy, za nietrafny uznał argument dotyczący tego, że jednym z głównych celów złożenia przez Skarżącą wniosku o przyznanie przedmiotowej ulgi jest chęć utrzymania możliwości zarobkowych w celu zdobycia środków utrzymania dla siebie i rodziny, gdyż prowadzona działalność nie stanowi obecnie źródła pozyskiwania takich dochodów.
W konsekwencji Dyrektor Izby Skarbowej nie znalazł podstawy do udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług.
5. W skardze na powyższą decyzję Skarżąca zarzuciła naruszanie art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej oraz naruszenie zasad ogólnych postępowania podatkowego tj. zasady zaufania (art. 121 Ordynacji podatkowej), zasady dochodzenia prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej) oraz zasady przekonywania (art. 124 Ordynacji podatkowej).
W uzasadnieniu powtórzyła argumentację zaprezentowaną we wniosku o udzielenie ulgi oraz w odwołaniu. Ponadto podniosła, że przepis art. 67a §1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że umorzenie zaległości podatkowej jest uzasadnione jedynie w takich przypadkach, gdy zaległość podatkowa powstała wskutek zdarzeń niezależnych od podatnika, czyli zdarzeń, na które nie miał wpływu. Wnioskowanie organów podatkowych w zakresie niemożności podnoszenia przez podatnika tego typu argumentów należy uznać za niesłuszne i sprzeczne z orzecznictwem. Potwierdza to stanowisko, jakie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 14 listopada 2000 r. (sygn. akt 1356/99), który wskazał, że nietrafne jest twierdzenie organów podatkowych, że podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej działa własne ryzyko i w konsekwencji wina nieumyślna w postaci błędnego zastosowania przepisów w następstwie czego powstała zaległość podatkowa nie może stanowić podstawy do umorzenia. W ocenie Skarżącej, biorąc pod uwagę fakt, że działała w dobrej wierze, kierując się informacjami z urzędu skarbowego oraz, że w następnych latach nie przekroczyła progu obrotów, który powodowałby konieczność rozliczenia podatku VAT, nie należy umniejszać znaczenia jej działania jako winy nieumyślnej.
Ponadto, powołując się na orzeczenia sądów administracyjnych (sygn. akt SA/Wr 2948/99 z 27 maja 2002 r. III SA 1838/01 z 12 lutego 2003 r.) wskazała, iż w określonych indywidualnych okolicznościach za udzieleniem ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowej z tytułu ważnego interesu podatnika, może przemawiać – na tle sytuacji rodzinnej – również trudna sytuacja finansowa oraz zdrowotna podatnika, uniemożliwiająca mu w danym czasie zapłacenie zaległości podatkowej i odsetek
Skarżąca nie zgodziła się ze stwierdzeniem organu II instancji, że za nietrafny należy uznać jej argument dotyczący tego, że jednym z głównych celów złożenia przez nią wniosku o przyznanie ulgi jest chęć utrzymania możliwości zarobkowych w celu zdobycia środków utrzymania dla siebie i rodziny, gdyż prowadzona działalność nie stanowi obecnie źródła dochodów. Podniosła, iż na wcześniejszych etapach postępowania wskazywała, że ubiegając się o ulgę miała nadzieję, że pozwoli to jej na przywrócenie stabilności ekonomicznej w postaci uzyskania dodatkowego zarobku, biorąc oczywiście pod uwagę jej ograniczenia wiekowe oraz zdrowotne.
Podkreśliła również, że w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych, wśród okoliczności branych od uwagę przy stwierdzaniu ważnego interesu podatnika jest również "podważenie w sposób istotny warunków egzystencji jego rodziny". W ocenie Skarżącej, taką okoliczność stanowi prowadzona w stosunku do niej egzekucja.
7. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. podtrzymał argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
8. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Podstawą materialnoprawną zaskarżonej decyzji jest przepis art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że organ podatkowy, na wniosek podatnika, z zastrzeżeniem art. 67b, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.
Decyzja o umorzeniu zaległości podatkowej wydana na podstawie cytowanego przepisu ma charakter uznaniowy. Oznacza to, że do organu administracji państwowej należy wybór jednego z możliwych sposobów rozstrzygnięcia sprawy. To od decyzji organu zależy czy uzna, że w konkretnej sprawie zachodzą przesłanki, o których mowa w tym przepisie tj. ważny interes podatnika lub interes publiczny. Jednocześnie ich wystąpienie nie determinuje pozytywnej decyzji organu podatkowego, albowiem jest on uprawniony, a nie zobowiązany do rozważenia, czy w ogóle, a jeżeli tak, to w jakiej części, zaległość może być umorzona.
Zauważyć przy tym należy, że umorzenie zaległości podatkowych jest instytucją nadzwyczajną, skoro zasadą jest płacenie podatków, a nie zwalnianie podatników z tego obowiązku. Z tego względu ważnego interesu podatnika, będącego jedną z przesłanek udzielenia ulgi w postaci umorzenia zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, nie można utożsamiać z subiektywnym przekonaniem podatnika o potrzebie umorzenia zaległości podatkowej. Przeciwnie, przyjmuje się, że przez ważny interes podatnika należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami egzystencji podatnika oraz, że umorzenie zaległości podatkowych lub odsetek uzasadnione będzie jedynie w takich wypadkach, które spowodowane zostały działaniem czynników, na które podatnik nie może mieć wpływu, i które są niezależne od sposobu jego postępowania.
Natomiast przez interes publiczny rozumie się dyrektywę postępowania nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, korektę błędnych decyzji itp.
Uznanie administracyjne nie oznacza oczywiście zupełnej dowolności sposobu rozstrzygnięcia wniosku o umorzenie zaległości podatkowych lub odsetek, jednak kontrola legalności tego rozstrzygnięcia przez sąd administracyjny jest w tym wypadku ograniczona. Sprowadza się ona w istocie do badania legalności przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowo-wyjaśniającego i poprawności oceny dokonanej na podstawie stanu faktycznego sprawy. Sądowa kontrola decyzji o charakterze uznaniowym obejmuje więc samo postępowanie poprzedzające jej wydanie, ale nie rozstrzygnięcie, będące wynikiem dokonania wyboru, o którym była wyżej mowa. Zgodnie bowiem z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej – P.p.s.a.), sąd administracyjny sprawuje, w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Skoro zatem Sąd dokonuje wyłącznie kontroli legalności zaskarżonej decyzji, nie jest władny wkraczać w sferę uznania organów podatkowych. W świetle wskazanego wyżej przepisu Sąd nie jest bowiem uprawniony, ani do oceny słuszności, ani celowości zaskarżonej decyzji.
Jeżeli więc organ podatkowy, dokonując koniecznych ustaleń w sprawie, nie dopuścił się naruszenia prawa procesowego i ustalenia te są wystarczające do merytorycznego załatwienia wniosku o umorzenie zaległości podatkowych oraz jeżeli dokonanej ocenie tego stanu faktycznego nie można zarzucić dowolności, to wyprowadzenie z takiej oceny wniosku czy należy umorzyć zaległości podatkowe, jest zagadnieniem natury słusznościowej, które uchyla się spod kontroli Sądu administracyjnego sprawującego tylko kontrolę zgodności decyzji organów administracyjnych z prawem.
Istotne jest przy tym, że to po stronie podatnika, który ubiega się o przyznanie ulgi w postaci umorzenia zaległości, jako tego, kto występuje o określone uprawnienie, leży obowiązek wykazania, że w dotyczącej go sprawie spełnione są przesłanki, o których mowa w art. 67a §1 Ordynacji podatkowej. Mając powyższe względy na uwadze Sąd uznał, że organ odwoławczy, podejmując zaskarżoną decyzję, nie wykroczył poza granice przyznanego mu uznania administracyjnego. Zaskarżona decyzja została wydana po rozpatrzeniu przez organ odwoławczy wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.
W ocenie Sądu, organy podatkowe zasadnie uznały, iż w przedmiotowej sprawie brak jest szczególnych okoliczności do udzielenia Skarżącej ulgi podatkowej. Sam fakt dość trudnej sytuacji materialnej nie może przesądzać o pozytywnym załatwieniu wniosku. Okoliczności takiej nie stanowi również podnoszona przez Skarżącą uciążliwość prowadzonej egzekucji.
Na pozytywną ocenę nie zasługuje również argumentacja Skarżącej, z której wynika, iż umorzenie zaległości umożliwi jej uzyskiwanie dodatkowego zarobku (dochodu z tytułu prowadzonej działalności). Ustosunkowując się od powyższego wskazać należy, iż udzielenie ulgi podatkowej nie może stanowić swego rodzaju dofinansowania dla przedsiębiorców. Jednocześnie trzeba zauważyć, iż uzyskując w grudniu 2007 przychód z działalności gospodarczej w wysokości […] zł, Skarżąca nie wyraziła woli chociażby częściowej spłaty zaległości.
W tym miejscu odnieść się należy do powoływanych przez Skarżąca orzeczeń sądów administracyjnych, w których wskazywano, iż przesłanek umorzenia zaległości podatkowych nie można utożsamiać wyłącznie ze zdarzeniami nadzwyczajnymi. Sąd, w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, zauważa, że tezy te zostały sformułowane na tle konkretnych stanów faktycznych. W konsekwencji, zgodzić się należy, że niekiedy sytuacja finansowa i zdrowotna podatnika, pomimo iż nie wiąże się bezpośrednio z jakimś "nadzwyczajnym zdarzeniem" może uzasadniać przyznanie ulgi podatkowej. Jednakże, zdaniem Sądu, nie mogą to być okoliczności, które dotyczą znacznej części podatników, borykających się z problemami finansowymi. W ocenie Sądu, okoliczności te muszą cechować się swego rodzaju "wyjątkowością".
Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie organy podatkowe z zachowaniem obowiązujących zasad postępowania przeprowadziły postępowanie wyjaśniające, zbadały sytuację materialną i finansową Skarżącej i poddały ocenie racje, na które powołała się Skarżąca. Sytuacja Skarżącej nie została uznana jako szczególna i wyjątkowa. Zdaniem Sądu, ocenie tej nie można zarzucić dowolności, opiera się ona na przyjętej w orzecznictwie wykładni wyżej cytowanego przepisu dotyczącego umorzenia zaległości podatkowej, mieści się w ramach przyznanego organom uznania administracyjnego. W sytuacji, gdy organy podatkowe wszechstronnie rozważyły i oceniły wszystkie aspekty faktyczne i prawne i w wyniku tej oceny podjęta została decyzja mieszcząca się granicach uznania administracyjnego Sąd nie znalazł podstaw do uznania jej za niezgodną z prawem.
Jednocześnie podzielić należy pogląd organu podatkowego, iż nie można uznać za przekonujący argument Skarżącej, iż brak wiedzy co do powstania obowiązku rozliczania podatku VAT, a także brak informacji organów w tym zakresie może być powodem zwolnienia z obowiązku zapłacenia należnego podatku.
W ocenie Sądu, nie można z instytucji umorzenia zaległości podatkowych czynić środka prowadzącego generalnie do zwolnienia z zapłaty w sytuacji, gdy obowiązek ten obiektywnie istniał. W orzecznictwie NSA podkreśla się, iż nieznajomość przepisów prawa nie może być podstawą udzielenia ulgi w zapłacie zaległości podatkowej, bowiem decydując się na prowadzenie działalności gospodarczej w jakiejkolwiek formie, podatnik przyjmuje na siebie ryzyko jej prowadzenia (por. wyrok NSA z dnia 12 maja 2000 r. sygn. I SA/Lu 211/99).
W rozpoznawanej sprawie Sąd nie dopatrzył się również naruszenia przepisów art. 121, art. 122 oraz 124 Ordynacji podatkowej.
W myśl art. 121 §1 Ordynacji podatkowej, postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych. Jak stanowi z kolei art. 121 §2 tej ustawy, organy podatkowe w postępowaniu podatkowym obowiązane są udzielać niezbędnych informacji i wyjaśnień o przepisach prawa podatkowego pozostających w związku z przedmiotem tego postępowania.
Zdaniem Sądu, brak informacji ze strony organów o przekroczeniu przez Skarżącą kwoty obrotu uprawniającej do korzystania ze zwolnienia z VAT nie świadczy o naruszeniu powyższej zasady. Obowiązek taki nie wynika bowiem z żadnych przepisów prawa. Organy podatkowe nie są wstanie kontrolować za podatników rozmiarów prowadzonych przez nich działalności i na bieżąco informować o ciążących na nich obowiązkach. Nie bez znaczenia jest również, że zakres działalności prowadzonej przez Skarżącą dotyczy usług […]. W związku z czym, chociażby z tego względu, Skarżąca nie powinna usprawiedliwić powstania zaległości nieznajomością przepisów podatkowych. Skarżąca nie wykazała również, aby powstałe zaległości były wynikiem błędnej informacji uzyskanej od organów podatkowych.
Stosownie do art. 122 Ordynacji podatkowej, w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Z zasady tej wynika dla organu obowiązek wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa.
Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia powołanego przepisu. Organy podatkowe prawidłowo ustaliły stan faktyczny w sprawie i przeprowadziły postępowanie dowodowe. W tym zakresie, w toku postępowania administracyjnego, Skarżąca nie podnosiła żadnych zarzutów, mimo iż dwukrotnie zawiadamiana była o możliwości wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego.
Regulacja art. 124 Ordynacji podatkowej wskazuje z kolei, iż organy podatkowe powinny wyjaśniać stronom zasadność przesłanek, którymi kierują się przy załatwianiu sprawy, aby w miarę możliwości doprowadzić do wykonania przez strony decyzji bez stosowania środków przymusu.
Realizacja powyższej zasadny następuje poprzez wyczerpujące uzasadnienie decyzji oraz wyjaśnienie przesłanek, którymi kierował się organ przy podejmowaniu danego rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania w powyższym zakresie. Jak już wyżej wskazano uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest pełne i odnosi się do wszystkich okoliczności podnoszonych przez Skarżąca. Sam fakt, iż Skarżąca nie zgadza się rozstrzygnięciem organu, nie może świadczyć o naruszeniu zasady przekonywania.
Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uznał, że Dyrektor Izby Skarbowej w W., podejmując zaskarżoną decyzję, nie wykroczył poza granice przyznanego mu uznania administracyjnego, a zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego oraz prawa procesowego. W związku z tym, Wojewódzki Sąd Administracyjny, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi oddalił ją na mocy art. 151 P.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku