Sygnatura:
6111 Podatek akcyzowy
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2009-07-23
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Anna Kwiatek
Irena Szarewicz-Iwaniuk /sprawozdawca/
Wojciech Kręcisz /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Kręcisz, Sędziowie NSA Anna Kwiatek,, NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk (sprawozdawca), Protokolant Stażysta Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 listopada 2009 r. sprawy ze skargi A. Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia […] nr […] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym za styczeń 2006 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej na rzecz A. Sp. z o.o. kwotę […] tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie: Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia […] wydaną po rozpatrzeniu odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego
z dnia […] o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym uiszczonym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w miesiącu styczniu 2006 roku
w kwocie 159 550 zł, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie
w sprawie.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że skarżąca A
sp. z o.o. w dniu 23 listopada 2006 r. złożyła do Urzędu Celnego wniosek
o stwierdzenie oraz zwrot nadpłaty w podatku akcyzowym w kwocie 159 550 zł z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w miesiącu styczniu 2006 roku. Wniosek uzasadniała między innymi tym, iż z powodu braku prawidłowej implementacji do krajowego porządku prawnego Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 roku w sprawie restrukturyzacji przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U.UE L z dnia 31 października 2003 roku) zwanej dalej Dyrektywą energetyczną, w rozpatrywanej sprawie powinny
być zastosowane, zgodnie z zasada bezpośredniego skutku, przepisy tej dyrektywy
z uwzględnieniem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z tego zakresu.
Naczelnik Urzędu Celnego decyzją nr […] odmówił stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty wskazując, że rozstrzygnięcie w tej sprawie oparte zostało na prawodawstwie krajowym, z którego wynika, iż Spółka jest podatnikiem podatku akcyzowego. Jednocześnie podkreślił, że w tej sprawie zubożonym jest nie występująca z wnioskiem Spółka, a konsumenci, ponieważ to oni faktycznie ponieśli materialny ciężar podatku.
Od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki wniósł odwołanie, domagając się jej uchylenia w trybie określonym w art. 233 § 1 pkt 2 lit a) Ordynacji podatkowej
i stwierdzenia nadpłaty podatku akcyzowego za miesiąc styczeń 2006 r. w kwocie
159 550 zł.
Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Celnej w dniu […], decyzją nr […] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, wskazując, że niedokonanie przez Polskę w wyznaczonym terminie implementacji do krajowego porządku prawnego art. 21 ust. 5 Dyrektywy energetycznej nie upoważnia podatnika do jej bezpośredniego stosowania tj. wywodzenia skutku w postaci niepodlegania obowiązkowi podatkowemu w podatku akcyzowym.
Decyzja powyższa została, zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, z analogiczną jak w odwołaniu argumentacją. Wyrokiem z dnia 26 października 2007 roku o sygn. akt I SA/Lu 514/07 WSA uchylił zaskarżoną oraz poprzedzającą ją decyzją organu I instancji ze względu na naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.
W uzasadnieniu Sąd stwierdził między innymi, że w myśl art. 21 ust. 5 Dyrektywy energetycznej, dla celów stosowania art. 5 i 6 Dyrektywy 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania (Dz.U WE L 76/1) zwana dalej Dyrektywy Rady 92/12/EWG, energia elektryczna i gaz ziemny podlegają podatkom, które stają się wymagalne w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora, zaznaczając, iż za dystrybutora jest uważana także jednostka produkująca energię elektryczną na swoje własne potrzeby.
W dniu […], po ponownym przeprowadzeniu postępowania Naczelnik Urzędu Celnego decyzją nr […] odmówił stronie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym uiszczonym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w miesiącu styczniu 2006 roku w kwocie 159 550 zł.
Od powyższej decyzji pełnomocnik Spółki wniósł odwołanie, w którym zarzucił naruszenie:
1/ art. 153, 170, 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, póz. 1270 ze zm.) poprzez niezastosowanie się do wytycznych zawartych w prawomocnym wyroku WSA w Lublinie wydanym w niniejszej sprawie,
2/ art. 120 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu decyzji przepisów Konstytucji RP oraz Dyrektywy energetycznej,
3/ art. 21 ust. 5 Dyrektywy energetycznej poprzez błędną wykładnię polegającą
na uznaniu, iż w rozpatrywanej sytuacji przepis ten nie oznacza zakazu opodatkowania podatkiem akcyzowym innych podmiotów aniżeli tam wymienieni dystrybutorzy i redystrybutorzy energii elektrycznej, oraz poprzez przyjęcie, że norma wyrażona w tym przepisie nie wyznacza wyłącznego kręgu podmiotowego podatników podatku akcyzowego, lecz wskazuje, że obowiązek podatkowy w określonym momencie musi uzyskać określony minimalny poziom,
4/ art. 4 ust. 2 Dyrektywy energetycznej poprzez jego błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu, iż z przepisu tego wynika, że prawo wspólnotowe dopuszcza aby akcyza od energii elektrycznej mogłaby być podatkiem wielofazowym, tzn. nakładanym na różnych fazach obrotu,
5/ art. 6 ust. 1 Dyrektywy Rady 92/12/EWG poprzez jego wykładnię polegającą
na przyjęciu, iż z przepisu tego wynika, że prawo wspólnotowe dopuszcza aby akcyza od energii elektrycznej mogłaby być podatkiem wielofazowym, tzn. nakładanym na fazach obrotu,
6/ art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej poprzez jego błędną wykładnię polegającą
na uznaniu, iż nadpłata nie powstaje i nie może powstać w rozpatrywanym przypadku tj. w podatku akcyzowym nałożonym bezpodstawnie na sprzedaż i wydanie energii elektrycznej, który został uiszczony nienależnie przez podmiot będący producentem energii elektrycznej,
7/ art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 roku o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 z późn. zm.) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż przepis ten nie jest sprzeczny z przepisami Dyrektywy energetycznej w tym art. 21 ust. 5 zdanie pierwsze w przypadku sprzedaży i wydania przez Spółkę energii elektrycznej na rzecz dystrybutorów i redystrybutorów.
Rozpoznając odwołanie Dyrektor Izby Celnej wskazał
w pierwszym rzędzie, że Naczelnik Urzędu Celnego postanowieniem
z 6 listopada 2008 r. nr […] wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia dla A sp. z o.o. w L. zobowiązania w podatku akcyzowym za miesiące od stycznia do grudnia 2006 roku.
Podstawą do wszczęcia postępowania był materiał zgromadzony w trakcie kontroli podatkowej przeprowadzonej w zakresie prawidłowości i rzetelności rozliczeń podatku akcyzowego w zakresie obrotu energią elektryczną za te okres.
W dniu […] roku Naczelnik Urzędu Celnego decyzją
nr […] określił Spółce zobowiązanie w podatku akcyzowym za miesiące styczeń-grudzień 2006 roku w łącznej wysokości 1.721.686 zł, wskazując w uzasadnieniu, że opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlega sprzedaż energii elektrycznej pochodząca z własnej produkcji oraz całość energii zużytej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a pochodzącej z własnej produkcji.
W wyniku wniesionego od tego rozstrzygnięcia odwołania, Dyrektor Izby Celnej
decyzją nr […] z dnia […] uchylił powyższą decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Postępowanie w sprawie niniejszej nie zostało dotychczas zakończone.
W przedstawionym stanie faktycznym – w ocenie organu II instancji – zaistniała sytuacja, w której organ pierwszej instancji prowadzi postępowanie w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym, które dotyczy tego samego przedmiotu, co wszczęte z urzędu i ponownie prowadzone przez ten sam organ postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania w podatku akcyzowym
za miesiące od stycznia do grudnia 2006 roku.
Organ odwoławczy podkreślił, iż postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowego jest ściśle związane z techniką poboru podatku opartą na samoobliczeniu podatku przez podatnika. W postępowaniu tym, wszczętym przez stronę, dotyczącym stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym za miesiąc styczeń 2006 roku organ podatkowy I instancji weryfikował samoobliczenie podatku dokonane przez podatnika i sam obliczył wysokość zobowiązania podatkowego, a następnie odmówił stwierdzenia nadpłaty. Niezależnie od tego zostało wszczęte z urzędu inne postępowanie dotyczące określenia temu samemu podmiotowi zobowiązania w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2006 roku, a więc i za miesiąc styczeń 2006 roku.
Mając na uwadze przepis art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym, jeżeli wskutek wszczętego postępowania podatkowego organ podatkowy stwierdzi,
że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, powinien wydać decyzję, w której określi wysokość zaległości podatkowej i ewentualnie stwierdzi nadpłatę.
Dyrektor Izby Celnej wyraził pogląd, iż w obu wymienionych postępowaniach chodzi w gruncie rzeczy o to samo – o ustalenie, czy dane zawarte w deklaracji podatkowej, złożonej przez stronę za styczeń 2006 roku są zgodne ze stanem faktycznym, a w konsekwencji o wyliczenie właściwej kwoty zobowiązania podatkowego. Podkreślił, iż postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty może toczyć się samodzielnie tylko wówczas, gdy nie toczy się postępowanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej.
Oznacza to, że w wypadku, gdy przed zakończeniem postępowania o stwierdzenie nadpłaty, Naczelnik Urzędu Celnego wszczął z urzędu postępowanie podatkowe dotyczące tego samego podatku, w którym podatnik żądał stwierdzenia nadpłaty, jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie, wszczęte na żądanie podatnika postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty staje się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej. Zakres tego postępowania zostaje bowiem w całości objęty zakresem postępowania podatkowego wszczętego z urzędu przez organ I instancji.
Powołując się dalej na przepis art. 79 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy podkreślił, iż regulacja nim objętą została wprowadzona po to, aby okoliczności dotyczące uiszczenia podatku w prawidłowej wysokości, a tego też dotyczy postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty – badać tylko raz. Nie byłoby bowiem zasadne i racjonalne rozstrzyganie w sprawie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji, gdy jest lub dopiero będzie prowadzona kontrola podatkowa, lub jest prowadzone postępowanie podatkowe, które swoim zakresem obejmują badanie prawidłowości uiszczenia podatku, a więc również kwestie istnienia ewentualnej nadpłaty. Skoro istnieją przeciwwskazania prawne do wszczęcia i prowadzenia postępowania w sprawie nadpłaty równolegle z kontrolą podatkową, to tym bardziej nie jest możliwe prowadzenie postępowania w sprawie nadpłaty, gdy inne postępowanie podatkowe jest na bardziej zaawansowanym etapie.
Końcowo, organ II instancji zauważył, iż w rozpatrywanej sprawie,
po przeprowadzeniu kontroli podatkowej i wszczęciu z urzędu postępowania podatkowego Naczelnik Urzędu Celnego nie powinien był wydawać decyzji nr […] z dnia […] odmawiającej stwierdzenia nadpłaty, gdyż kwestia nadpłaty w takiej sytuacji będzie rozstrzygana w decyzji kończącej postępowanie podatkowe wszczęte z urzędu.
Na powyższą decyzję, A sp. z o.o. w L. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, zarzucając jej naruszenie art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) ustawy Ordynacja podatkowa w zw. z jej art. 208 § 1, poprzez uchylenie decyzji i umorzenie postępowania w przedmiocie nadpłaty w podatku akcyzowym, w sytuacji, gdy nie było ku temu podstaw. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik Spółki wywodził, że uchylenie przez Dyrektora Izby Celnej decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania w sprawie nadpłaty stanowiło naruszenie art. 233 § 1 pkt 2 lit a) Ordynacji podatkowej. W jego ocenie brak było podstaw do umorzenia postępowania w sprawie nadpłaty, mimo iż jego wynik jest uzależniony od postępowania w sprawie określenia zobowiązania podatkowego za ten sam okres.
Podkreślając odrębność obu postępowań, wskazał, że postępowanie wymiarowe ma doprowadzić do odpowiedzi na pytanie, czy w sposób prawidłowy podatnik dokonał samoobliczenia podatku, co oznacza, że jego istotą jest ustalenie, czy kwota podatku zadeklarowanego przez podatnika jest zgodna z kwotą podatku wynikającego z przepisów prawa, natomiast istotą postępowania nadpłatowego jest stwierdzenie, czy wystąpiła nadpłata, tj. kwota ,,nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku" (art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej).
Zdaniem autora skargi, nie było podstaw do uznania, iż postępowanie
w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym, ze względu na równolegle toczące się postępowanie w przedmiocie określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące 2006 r. stało się bezprzedmiotowe, a tym samym podstaw do przyjęcia, iż w tym zakresie ziściła się przesłanka do umorzenia postępowania nadpłatowego.
Powołując się na wykładnię pojęcia "bezprzedmiotowości postępowania", pełnomocnik Spółki wywodził, iż w niniejszej sprawie dotyczącej stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym istnieje zarówno podmiot, przedmiot, jak również podstawa prawna żądania strony. Wskazał, że podstawą prawną wniosku Spółki był art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, z uzasadnieniem, iż zapłata podatku akcyzowego dokonana została w oparciu o przepis prawa polskiego niezgodny z prawem wspólnotowym. Do wniosku o stwierdzenie nadpłaty dołączona została skorygowana deklaracja akcyzowa. Niezgodność polskich przepisów akcyzowych z regulacjami wspólnotowymi została potwierdzona w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, jak również w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 lutego 2009 r. (sygn. C-475/07).
Powołując się na przepis art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej, pełnomocnik skarżącej Spółki zauważył, iż przepisy Ordynacji podatkowej nie zakazują organowi wszczęcia postępowania podatkowego dotyczącego określenia wysokości zobowiązania podatkowego po złożeniu wniosku o stwierdzenie nadpłaty. Wskazuje
on jedynie na sytuację, w której to postępowanie wymiarowe zostało wszczęte wcześniej niż postępowanie w przedmiocie nadpłaty. W świetle powyższego stanowisko organu odwoławczego wyrażone w zaskarżonej decyzji stanowi rodzaj nieuprawnionej i rozszerzającej wykładni przepisów prawa podatkowego.
Przyznając, że decyzja w przedmiocie wymiaru wysokości zobowiązania podatkowego będzie miała wpływ na treść decyzji w przedmiocie nadpłaty, autor skargi podkreślił, iż nie uzasadnia to jednak umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty.
Reasumując podkreślił, iż decyzja Dyrektora Izby Celnej umarzająca postępowanie w przedmiocie nadpłaty w akcyzie naruszyła przepis
art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) w związku z treścią art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej. Samo
zaś wszczęcie z urzędu przez organy podatkowe postępowania, którego celem jest określenie wysokości zobowiązania podatkowego nie uczyniło postępowania
w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty bezprzedmiotowym. Obydwa postępowania: wymiarowe oraz nadpłatowe są odrębnymi procedurami, inny jest cel każdego z tych postępowań oraz inna podstawa prawna. W konsekwencji, nie zachodzi tożsamość spraw oraz brak jest przesłanek do połączenia tych kwestii do ich łącznego rozpoznania.
W odpowiedzi na skargę, Dyrektor Izby Celnej wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoją dotychczasową argumentację.
Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem w oparciu o dyspozycję zawartą w przepisie art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych / Dz. U. Nr 153, poz. 1269 / oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z póżn. zm./ – na wstępie należy podkreślić, iż przedmiotem sporu jest kwestia umorzenia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym za miesiąc styczeń 2006r., w sytuacji kiedy po wniosku strony w tym przedmiocie zostało przez organ podatkowy wszczęte i nie zakończone postępowanie wymiarowe za poszczególne miesiące 2006 roku.
Trzeba mieć na względzie, iż umorzenie postępowania w świetle przepisu
art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej następuje wówczas, gdy postępowanie
z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego.
Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, skutkującego tym, iż nie można załatwić sprawy
przez rozstrzygnięcie jej, co do istoty. Jest to orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Bezprzedmiotowość może wynikać z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych, ale zawsze oznacza brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć
na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2003 r., III SA 2225/01, Biuletyn Skarbowy 2003, nr 6, s. 25).
Odnosząc takie rozumienie pojęcia "bezprzedmiotowości" do stanu rzeczy zaistniałego w niniejszej sprawie, a w szczególności do utożsamienia przez organy podatkowe bezprzedmiotowości postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty
w podatku akcyzowym za miesiąc styczeń 2006 r. jedynie z faktem wszczętego
z urzędu postępowania wymiarowego za poszczególne miesiące 2006 roku i jego nie zakończeniem, Sąd stwierdza, iż jest ono nieprawidłowe.
Należy mieć bowiem na względzie, iż przepis art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej stanowi, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nadpłaty nie może zostać wszczęte
w czasie trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej oraz w okresie między zakończeniem kontroli, a wszczęciem postępowania – w zakresie zobowiązań podatkowych, których dotyczy postępowanie lub kontrola.
Wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wszczęcie na wniosek podatnika lub innych podmiotów uprawnionych do występowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty nie może nastąpić po wszczęciu postępowania podatkowego
lub kontroli podatkowej. Nie ma też możliwości wszczęcia tego postępowania w okresie między zakończeniem kontroli, a wszczęciem postępowania podatkowego w zakresie zobowiązań, których dotyczy postępowanie lub kontrola.
Poza sporem w sprawie pozostaje, że skarżąca Spółka z wnioskiem
o stwierdzenie oraz zwrot nadpłaty podatku akcyzowego w kwocie 159 550 zł z tytułu sprzedaży energii elektrycznej za miesiąc styczeń 2006 roku, wystąpiła do Urzędu Celnego w dniu 23 listopada 2006 r. Z kolei organ ten wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia dla niej zobowiązania w podatku akcyzowym za miesiące od stycznia do grudnia 2006 roku postanowieniem z dnia
6 listopada 2008 r. Zestawienie tych dwóch dat w oczywisty sposób wskazuje,
iż wniosek o stwierdzenie nadpłaty poprzedzał wszczęcie postępowania podatkowego.
W ocenie Sądu, przepis art. 79 § 1 Ordynacji podatkowej nie stanowi przeszkody do prowadzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty wszczętego przed rozpoczęciem postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej. Rację ma zatem autor skargi, iż odmienny pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stanowi nadinterpretacją powołanego przepisu.
Nie przesądzając – na tym etapie – o zasadności samego wniosku skarżącej
w przedmiocie nadpłaty, należy jednocześnie podnieść, iż stanowisko organu odwoławczego o umorzeniu postępowania w sprawie nie było trafne. W szczególności nie można – w ocenie Sądu – podzielić jego argumentacji, jakoby samo wszczęcie postępowania wymiarowego uzasadniało umorzenie postępowania w sprawie stwierdzenia nadpłaty z powodu jego bezprzedmiotowości.
W konsekwencji powyższego, uznając, że zaskarżona decyzja została wydana
z naruszeniem przepisów postępowania, w szczególności art. 233 § 1 pkt 2 lit. a)
w zw. z art. 208 ustawy Ordynacja podatkowa, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit.c) powołanej na wstępie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku.
Orzekając o kosztach postępowania Sąd miał na względzie fakt, że przedmiotem rozpoznania w sprawie niniejszej jest skarga na decyzje o umorzeniu postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym, w związku z tym wpis określony na podstawie § 2 ust. 6 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221 poz. 2193 ze zm.) wynosi 200 zł i w takiej wysokości uwzględniony został przy określeniu wysokości kosztów postępowania. W związku z powyższym, nadpłacony wpis zostanie stronie skarżącej zwrócony z urzędu. Wynagrodzenie zaś pełnomocnika strony zostało określone na podstawie § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu /Dz.U. Nr 212, poz. 2075/.

Uzasadnienie wyroku