Sygnatura:
6182 Zwrot wywłaszczonej nieruchomości i rozliczenia z tym związane
Hasła tematyczne:
Administracyjne postępowanie
Nieruchomości
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-09-28
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Danuta Tryniszewska-Bytys
Małgorzata Roleder
Mirosław Wincenciak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosław Wincenciak (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder,, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 listopada 2009 r. sprawy ze skargi M. C. na decyzję Wojewody P. z dnia […] listopada 2007 r., nr […] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Starosty B. z […] października 2007 r., nr […]; 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Wojewody P. na rzecz skarżącego M. C. kwotę 377 (słownie: trzysta siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Wyrokiem z dnia […] maja 2008 r. sygn. akt […] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę M. C. na decyzję Wojewody P. z dnia […] listopada 2007 r., nr […] w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujące okoliczności faktyczne i ocenę prawną:
Starosta B. decyzją z dnia […] października 2008 r. nr […] odmówił zwrotu na rzecz M. C. i R. C. części nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka 4005/1 o pow. 0,0960 ha położonej w W. przy ul. K., wywłaszczonej pod budowę Przychodni Rejonowej w W. na mocy decyzji Naczelnika Miasta i Gminy W. z dnia […] listopada 1978 r. nr […], stanowiącej obecnie własność Gminy W. W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że cel wywłaszczenia został zrealizowany w terminach przewidzianych w art. 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 261, poz. 2603 ze zm.). Wskazano przy tym, że przedmiotowa Przychodnia stanowiła inwestycję, która nie mogłaby funkcjonować bez infrastruktury technicznej i ciągu pieszo-jezdnego. W związku z tym konieczna była możliwość przejścia i przejazdu przez działkę nr 4005/1, która istniała od dnia oddania Przychodni do użytku. Działka ta, jak wynika z pisma Zakładu Energetycznego w B. z dnia 5 czerwca 2007 r. równocześnie posłużyła w 1983 r. do przebiegu linii energetycznej stacji transformatorowej ST-881 do budynku Przychodni. Przez nieruchomość będącą przedmiotem wniosku przeprowadzono ponadto wodociąg, kanalizację deszczową i sanitarną, które były i są nadal niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Przychodni. Organ I instancji podkreślił, że urządzenie infrastruktury technicznej nie stanowiło celu wywłaszczenia, a jedynie pozostawało w związku z ulepszaniem funkcjonowania głównej inwestycji, co jest zadaniem długofalowym, kontynuowanym do dnia dzisiejszego. Potwierdzają to plany dalszych inwestycji związanych z przebudową ulic W. i G. mające na celu usprawnienie pracy Przychodni poprzez budowę parkingów, które ułatwią pacjentom korzystanie ze świadczonych przez nią usług.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli M. i R. C.
Wojewoda P. decyzją z dnia […] listopada 2007 r. nr […] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podkreślił, że celem wywłaszczenia dokonanego decyzją Naczelnika Miasta i Gminy W. z dnia […] listopada 1978 r. była budowa Przychodni Rejonowej wraz z niezbędną do jego obsługi infrastrukturą. Przychodnię wybudowano i w 1981 r. oddano do użytku. Działka, której zwrotu żądają odwołujący się, stanowiąca część wywłaszczonej nieruchomości, w planie realizacyjnym zagospodarowania Przychodni przewidziana została jako ciąg pieszo-jezdny i temu celowi służyła. Na nieruchomości przeprowadzono wodociąg, kanalizację deszczową i sanitarną niezbędną do funkcjonowania Przychodni, a w dalszej kolejności urządzono przejazd i przejście, które – co nie jest kwestionowane – jest w chwili obecnej drogą wewnętrzną. Bez wątpienia całość inwestycji zrealizowano zgodnie z zamierzeniami i nie ma dla sprawy znaczenia fakt, iż do Przychodni jest także inny, dogodny dojazd od ul. K. i ul. G.
M. C. złożył na powyższą decyzję skargę do sądu administracyjnego, wnosząc o jej uchylenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił rażące naruszenie procedury administracyjnej, a mianowicie art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. poprzez wydanie decyzji bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a także naruszenie art. 136 ust. 3 w zw. z art. 137 ust. 1 pkt 2 i art. 137 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę i stwierdził że w sprawie nie zachodzą przesłanki do uznania wskazanej części wywłaszczonej nieruchomości za zbędną w rozumieniu art. 137 ustawy o gospodarce nieruchomościami, co powoduje, iż brak jest podstaw do jej zwrotu. Zdaniem Sądu wynika to jednoznacznie z akt administracyjnych sprawy, w szczególności z przeprowadzonej w dniu 29 maja 2007 r. rozprawy administracyjnej, a także z innych dokumentów zgromadzonych w aktach, w tymi załącznika graficznego do decyzji z dnia […] maja 1978 r. nr […] zatwierdzającej plan realizacyjny budowy Przychodni Rejonowej w W., z pism nadesłanych z Zakładu Energetycznego B. S.A. oraz tablicy informacyjnej umieszczonej wewnątrz budynku Przychodni, na której widnieje napis "Obiekt wybudowany z Narodowego Funduszu Ochrony Zdrowia 1981". W ocenie Sądu I instancji, zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędne przyjęcie, iż w sprawie nastąpiło zrealizowanie celu wywłaszczenia określonego w decyzji o wywłaszczeniu, nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślono, że w uzasadnieniu decyzji Naczelnika Miasta i Gminy W. z dnia […] listopada 1978 r. wskazano, że wywłaszczone nieruchomości są niezbędne do budowy Przychodni Rejonowej w W. zgodnie z decyzją w dniu […] maja 1978 r. zatwierdzającą plan realizacyjny. Wskazano, że co prawda w planie realizacyjnym tej inwestycji przedmiotowa działka została wyznaczona jako ciąg pieszo-jezdny, niemniej jednak zasadniczym celem wywłaszczenia wszystkich nieruchomości była budowa Przychodni wraz z niezbędną dla niej infrastrukturą techniczną. W ocenie Sądu, powyższe okoliczności świadczą o tym, że można mówić o zrealizowaniu inwestycji wskazanej w orzeczeniu o wywłaszczeniu, bowiem został zrealizowany cel główny, czyli budowa przedmiotowej przychodni, co jest w zasadzie niekwestionowane. Istotny jest również fakt, że z akt administracyjnych wynika, iż skarżący wystąpili z wnioskiem o zwrot części wywłaszczonej nieruchomości zajętej pod ciąg pieszo-jezdny służący do przemieszczania się do budynku Przychodni i bez względu na to, w jakim stanie ten ciąg znajduje się w chwili obecnej, nie ma żadnych wątpliwości, iż od momentu rozpoczęcia użytkowania budynku Przychodni, ciąg pieszo-jezdny był użytkowany (obecnie droga wewnętrzna). Przychodnia stanowiła inwestycję, która nie mogłaby prawidłowo funkcjonować bez infrastruktury technicznej i ciągu pieszo-jezdnego. Konieczna była zatem możliwość przejścia i przejazdu przez działkę nr 4005/1, która istniała od dnia oddania Przychodni do użytku. Nadto wskazano, że z pisma Zakładu Energetycznego B. z dnia 5 czerwca 2007 r. wynika, że działka ta posłużyła w 1983 r. do przebiegu linii energetycznej stacji transformatorowej ST-881 do budynku Przychodni. Przez nieruchomość przeprowadzono ponadto wodociąg, kanalizację deszczową i sanitarną, które były i są nadal niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania Przychodni. Mimo zatem, że organ I instancji nie był w stanie ustalić dokładnych dat urządzenia w/w infrastruktury technicznej oraz ciągu pieszo-jezdnego, którego projekt powstał w 1978 r., to niewątpliwie główny i w zasadzie jedyny cel wywłaszczenia (jak wskazano w uzasadnieniu decyzji wywłaszczeniowej) w postaci Przychodni Rejonowej, został zrealizowany w ustawowych terminach. Czynności natomiast związane z dalszymi planami inwestycyjnymi dotyczącymi Przychodni, w tym również poprawienie stanu technicznego ciągu pieszo-jezdnego, w tym np. wybudowanie parkingów, jest nadal kontynuowane. O bezużyteczności przedmiotowego gruntu do użytkowania Przychodni, zdaniem Sądu, nie może również świadczyć to, że w chwili obecnej można do niej dojść od strony innych ulic. W dalszym ciągu bowiem na przedmiotowym gruncie pozostaje cała niezbędna infrastruktura techniczna, tj. energetyczna, wodociągowa i kanalizacyjna niezbędna do użytkowania Przychodni. Nie można zatem zgodzić się ze skarżącym, że pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel wywłaszczenia nie został zrealizowany. Za niezasadne Sąd również uznał zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego, organy administracji publicznej podjęły wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wyczerpująco zebrały oraz rozpatrzyły cały materiał dowodowy, a także wyciągnęły z niego logiczne i uzasadnione wnioski.
Od wyroku tego M. C. wniósł skargę kasacyjną i zarzucił:
1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 136 ust. 3 w zw. z art. 137 ust. 1 pkt 2 i art. 137 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez błędną wykładnię polegające na:
– przyjęciu, że realizację celu wywłaszczenia należy oceniać w kontekście całej inwestycji w sytuacji, gdy duża część działki nie dotyczy i nie wiąże się z samą inwestycją, a w związku z tym, zgodnie z art. 137 ust. 2 ww. ustawy, należało określić powierzchnię niewykorzystaną pod inwestycję i orzec o jej zwrocie,
– domniemaniu zrealizowania celu wywłaszczenia poprzez przyjęcie, że treść tablicy umieszczonej w budynku Przychodni pozwala na określenie 10 letniego okresu zrealizowania go oraz twierdzenie, że cel ten jest zrealizowany pomimo że elektryczność podłączono do budynku kilka lat później, a także mimo braku podłączenia go do wodociągów, kanalizacji deszczowej i sanitarnej od strony części działki wnioskowanej do zwrotu, co według wnioskodawcy nastąpiło ponad 10 lat po wywłaszczeniu;
2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. poprzez uznanie, że organy administracji dokładnie wyjaśniły stan faktyczny sprawy oraz wyczerpująco zebrały i rozpatrzyły cały materiał dowodowy, pomimo że oparły go na domniemaniu, co wynika z faktu braku ustalenia daty zakończenia prac związanych z budową wodociągu, kanalizacji deszczowej i sanitarnej oraz braku sprawdzenia kwestii podłączenia i korzystania Przychodni z tych mediów w okresie do 1988 r. (upływ 10-letniego terminu) i w zamian za to przyjęcie, że to tablica informująca o oddaniu Przychodni do użytku stwierdza datę faktycznej realizacji celu, jakim była Przychodnia, zwłaszcza że Sąd sam przyznaje, że energia elektryczna została podłączona dwa lata później tj. w roku 1983, w związku z czym Przychodnia nie mogłaby działać; a nadto przez błędne przyjęcie, że pozostałe podłączenia w postaci wodociągu i kanalizacji przechodzą przez część wnioskowanej o zwrot działki, podczas gdy właściwe podłączenia dochodzą od ulicy K.
Wskazując na powyższe strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenie w całości zaskarżonej decyzji organu II instancji i poprzedzającej ją decyzji Starosty B., jako naruszających przepisy prawa materialnego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto wniesiono o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia […] lipca 2009 r. sygn. akt. […] uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, rozpoznając sprawę ponownie, zważył co następuje:
Zgodnie z treścią art. 190 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Z określenia "związany wykładnią prawa" należy wyprowadzić wniosek, że po pierwsze wykładnia prawa obejmuje zarówno prawo materialne, jak i procesowe, po wtóre Wojewódzki Sąd Administracyjny nie jest związany oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego co do stanu faktycznego sprawy, albowiem ocena ta nie jest wykładnią przepisów prawa (vide: J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu prze sądami administracyjnymi, komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s.268). Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu wykładni prawa istnieje jedynie w wyjątkowych sytuacjach, w szczególności gdy stan faktyczny sprawy ustalony w wyniku ponownego rozpoznania uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego należy stosować przepisy prawa odmienne od wyjaśnionych przez NSA, jak również w przypadku, gdy przy niezmienionym stanie faktycznym sprawy, po wydaniu orzeczenia zmienił się stan prawny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, odnosząc przedstawione powyżej rozważania do okoliczności rozpoznawanej sprawy nie stwierdził zaistnienia przesłanek umożliwiających odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w wyroku NSA z dnia […] lipca 2009 r. sygn. akt. […]. Oznacza to, że dalsze rozważania na temat legalności zaskarżonych decyzji muszą być prowadzone w oparciu o stanowisko Sądu wyższej instancji.
Sąd kasacyjny uchylając wyrok i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania stwierdził, że Sąd I instancji oddalając skargę zaakceptował naruszenia przez organy administracji przepisów postępowania, a mianowicie art. 7, 77 § 1 i art. 80 kpa., które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W postępowaniu zwrotnym pominięto bowiem okoliczności, które mogły rzutować na ocenę prawną w zakresie istnienia bądź nieistnienia przesłanek zwrotu części wywłaszczonej nieruchomości. Wskazano, że Sąd I instancji wadliwie przyjął za organami administracji iż obecnie istniejący na obszarze spornej działki ciąg pieszo-jezdny, stanowiący fragment miejskiej sieci komunikacyjnej (droga wewnętrzna), został wykorzystany jako teren niezbędny do budowy Przychodni. Ustalenia te nie znajdują jednoznacznego potwierdzenia w materiale dokumentacyjnym zawartym w aktach administracyjnych. Przede wszystkim wskazano, że:
– z dokumentu pn. "Plan ogólny realizacyjny zagospodarowania działki Przychodni Rejonowej w W. woj. B." stanowiącego załącznik graficzny do decyzji z dnia […] maja 1978 r. zatwierdzającej plan realizacyjny budowy Przychodni, co prawda wynika, że teren obecnej działki nr 4005/1 był objęty granicami inwestycji, jednak w planie na działce tej nie zostały zamieszczone ani linie oznaczające drogi i dojazdy, ani też dojścia piesze do realizowanego obiektu. Na omawianym planie działka Przychodni przylega natomiast do terenu oznaczonego jako "drogi i dojazdy", stanowiącego ulicę K.,
– z treści protokołu przesłuchania świadka W. J. z dnia 8 sierpnia 2007 r. wynika, że, na przedmiotowej działce jeszcze w 1991 r. nie było ułożonych płyt umożliwiających przejazd; przedtem na działce tej było tylko wąskie prowizoryczne piesze przejście,
– z oświadczenia świadka J. M. wynika, że nie pamięta ona, aby przed 1992 r. na przedmiotowym terenie było jakiekolwiek przejście, pamięta jedynie zarośnięte pole.
Nadmieniono, że wątpliwości dotyczą także przebiegu linii energetycznej doprowadzającej prąd do budynku Przychodni, albowiem w piśmie z dnia 5 czerwca 2007 r. nr RE-11/2390/07 Zakład Energetyczny B. S.A. stwierdził, że nie jest w stanie określić, czy kabel energetyczny przebiegał przez działkę nr 4005/1. Marginalnie przy tym wskazano, że nie ma to znaczenia dla przesłanek zwrotu nieruchomości, gdyż zlokalizowanie urządzeń podziemnej infrastruktury technicznej pod działką nie stanowi prawnej przeszkody do zwrotu nieruchomości; ogranicza to jedynie sposób wykonywania własności poprzez konieczność udostępniania nieruchomości w celu przeprowadzenia niezbędnych czynności przez podmiot eksploatujący dane urządzenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę ponownie stwierdził, że zaskarżone decyzje należy uchylić na podstawie art. 145 §1 ust. 1 lit.c ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem organy administracyjne orzekały z naruszeniem przepisów postępowania i to w stopniu, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, Naruszenie to odnosi się do art. 7, 77 § 1 i art. 80 kpa.
Wniosek M. i R. C. inicjujący postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie dotyczył zwrotu części nieruchomości oznaczonej obecnie jako działka 4005/1 o pow. 0,0960 ha położonej w W. przy ul. K., wywłaszczonej pod budowę Przychodni Rejonowej w W. na mocy decyzji Naczelnika Miasta i Gminy W. z dnia […] listopada 1978 r. nr […], stanowiącej obecnie własność Gminy W. Podstawę prawną decyzji odmownej stanowił art. 136 ust. 3 w zw. z art. 216 i art. 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. nr 261, poz. 2603 ze zm.).
Wywłaszczenie jest niewątpliwie szczególną instytucją prawa polegającą na odjęciu przymusowym właścicielowi prawa do nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli jest ona niezbędna dla określonych celów publicznych, których inaczej nie da się zrealizować. Dlatego też wywłaszczona nieruchomość nie może być wykorzystana do innych celów niż realizacja celu określonego w decyzji o wywłaszczeniu. Ta podstawowa zasada prawa wywłaszczeniowego zawarta w przepisie art. 136 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi gwarancję, że instytucja wywłaszczenia nieruchomości nie będzie wykorzystywana w sposób sprzeczny z jego ratio legis, np. do przebudowy stosunków własnościowych w społeczeństwie lub nadużywana ponad potrzeby wynikające z celów społecznych, które nie mogą być zrealizowane w inny sposób jak przez odjęcie lub ograniczenie prawa własności do nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Jeżeli wywłaszczona nieruchomość stała się zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu tej nieruchomości lub jej części – art. 136 ust. 3 ustawy. Stosownie do przepisu art. 137 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy nieruchomość uznaje się za zbędną na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu, jeżeli pomimo upływu 7 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, nie rozpoczęto prac związanych z realizacją tego celu albo pomimo upływu 10 lat od dnia, w którym decyzja o wywłaszczeniu stała się ostateczna, cel ten nie został zrealizowany. Zgodnie z ust. 2 art. 137 w przypadku, gdy cel wywłaszczenia został zrealizowany tylko na części wywłaszczonej nieruchomości, zwrotowi podlega pozostała część. Z dyspozycji art. 136 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami wynika, że materialnoprawną przesłanką zwrotu wywłaszczonej nieruchomości na rzecz byłego właściciela lub jego następcy prawnego jest zbędność nieruchomości na cel wywłaszczenia, chyba że nieruchomość ta przed dniem 1 stycznia 1998 r., została sprzedana albo ustanowiono na niej prawo użytkowania wieczystego na rzecz osoby trzeciej i prawo to zostało ujawnione w księdze wieczystej – art. 229 ustawy.
W rozpoznawanej sprawie organy administracyjne, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 7 kpa dotyczącego dokładnego wyjaśnienia sprawy, nie zgromadziły materiału dowodowego i nie przeprowadziły postępowania wyjaśniającego w celu jednoznacznego określenia zbędności nieruchomości nr 4005/1 na cel wywłaszczenia. Materiał dowodowy sprawy, jak słusznie wskazał Naczelny Sąd Administracyjny nie potwierdza jednoznacznie istnienia bądź nieistnienia przesłanek zwrotu części wywłaszczonej nieruchomości.
Rozpoznając ponownie sprawę organy administracji, kierując się regułami postępowania określonymi w art. 7, art. 77 § 1 i art. 80, obowiązane są zebrać materiał dowody i dokonać jego oceny w celu bezspornego ustalenia czy działka nr 4005/1 stała się zbędna na cel wywłaszczenia. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego z zachowaniem reguł określonych w/w przepisach organy dokonają prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod mający w sprawie zastosowanie przepis prawa materialnego.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny, związany wykładnią prawną dokonaną przez NSA, rozpoznając sprawę ponownie, uchylił kwestionowane decyzje administracyjne, uznając, że zostały one wydane z naruszeniem prawa procesowego mającego istotny wpływ na wynik postępowania, tj. art. 7, art. 77 §1 i art. 80 kpa w zw. z art. 145 §1 pkt c – ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Konsekwencją uwzględnienia skargi było stwierdzenie, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku, a także orzeczenie o obowiązku zwrotu przez organ na rzecz skarżącego poniesionych przez niego kosztów postępowania sądowego – art. 152 i art. 200 w zw. z art. 210 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Uzasadnienie wyroku