Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-10-19
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Odmówiono przyznania prawa pomocy
Sędziowie:
Krzysztof Przasnyski /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Krzysztof Przasnyski po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. F. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na postanowienie Wojewody […] z dnia 21 lipca 2009 r. nr […] w przedmiocie podjęcia zawieszonego postępowania w sprawie wymeldowania z pobytu stałego postanawia odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
Uzasadnienie: Wnioskiem zawartym w skardze na opisane postanowienie Wojewody […], uzupełnionym na urzędowym formularzu PPF w dniu 16 listopada 2009 r. (data stempla pocztowego) P. F. zwrócił się o zwolnienie od kosztów sądowych w niniejszej sprawie.
Ze złożonego przez skarżącego oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku
i dochodach oraz dokumentów źródłowych przedłożonych w odpowiedzi na zarządzenie referendarza sądowego z dnia 18 listopada 2009 r. (zaświadczenia o wysokości zarobków, odpisu decyzji organu rentowego o przeliczeniu emerytury, dodatkowego oświadczenia z dnia 10 grudnia 2009 r., kopii dokumentów potwierdzających wysokość uiszczanych alimentów oraz wysokość składki ubezpieczeniowej, wyciągu z rachunku bankowego, odpisu zeznania podatkowego za 2008 r., dokumentów obrazujących stan zadłużenia z tytułu kredytów, pożyczek oraz miesięczną kwotę wydatków związanych z ich spłatą) wynika, że prowadzi on samodzielne gospodarstwo domowe, oprócz mieszkania o powierzchni 76,7 m2 wchodzącego w skład majątku wspólnego z byłą małżonką nie posiada innych nieruchomości, zasobów pieniężnych, przedmiotów o wartości powyżej 3 000 euro ani pojazdów mechanicznych, źródłem jego utrzymania jest emerytura w miesięcznej wysokości 1 611,99 zł netto oraz wynagrodzenie za pracę w kwocie 227,52 zł (średnia netto z ostatnich 3 miesięcy). Deklarowany dochód wnioskodawcy za 2008 r. wyniósł 40 080,46 zł.
Wnioskodawca oświadczył, iż koszty z tytułu najmu pomieszczenia mieszkalnego wynoszą 350 zł miesięcznie. Udokumentowane przez niego wydatki z tytułu alimentów oraz składki ubezpieczeniowej wynoszą 574,52 zł miesięcznie. Łączna kwota rat zaciągniętych kredytów wynosi około 900 zł miesięcznie. Wnioskodawca korzysta również z karty kredytowej z limitem 4000 zł.
Do wniosku o przyznanie prawa pomocy dołączono zawiadomienie komornika sądowego z dnia 29 października 2009 r. sygn. […] o zajęciu rachunku bankowego wnioskodawcy i zakazie wypłat.
W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zgodnie z brzmieniem art. 245 § 3 P.p.s.a., prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Przywołane przepisy regulujące instytucję prawa pomocy stanowią odstępstwo od generalnej zasady ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego zawartej w art. 199 P.p.s.a. Zatem to rzeczą wnioskodawcy jako zainteresowanego jest wykazanie, iż jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przytoczonych przepisach. Tym samym to na nim spoczywa ciężar dowodu, że znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z prawa pomocy, zaś rozstrzygnięcie w tej kwestii zależy od tego, co zostanie przez stronę udowodnione.
Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy, co oznacza, że może być stosowana tylko w przypadku osób charakteryzujących się trudną sytuacją materialną, do których zalicza się bezrobotnych bez prawa do zasiłku lub osoby, które pozbawione są środków do życia bądź których środki są bardzo ograniczone i zaspokajają tylko potrzeby egzystencjalnie niezbędne (postanowienie NSA z dnia 19 października 2005 r., I GZ 107/05, niepubl.). Przepis art. 246 § 1 P.p.s.a. co do zasady nie ma więc zastosowania do osób osiągających dochody z własnej pracy i posiadających jakikolwiek majątek, nawet jeśli koszty postępowania stanowią poważną kwotę w miesięcznym budżecie rodziny (por. postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2005 r., sygn. akt OZ 1099/04, niepubl.).
Tymczasem z danych zawartych we wniosku oraz przedłożonych na wezwanie dokumentów źródłowych wynika, iż skarżący posiada dwa źródła dochodów (emerytura, umowa o pracę), z których uzyskuje regularny miesięczny dochód w łącznej kwocie 1 839,51 zł netto. Ponadto wysokość deklarowanych kosztów utrzymania, a także fakt korzystania z kredytów konsumpcyjnych, w tym karty kredytowej z limitem 4000 zł nie pozwalają przyjąć, iż skarżący jest człowiekiem ubogim, pozbawionym majątku i środków do życia.
Uzyskiwane przez wnioskodawcę dochody (z uwzględnieniem udokumentowanych wydatków) pozwalają mu zabezpieczyć środki niezbędne do pokrycia kosztów sądowych w niniejszej sprawie, w tym wpisu od skargi, którego wysokość, stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.) wynosi 100 zł.
Odnosząc się natomiast do podnoszonego we wniosku faktu zajęcia rachunku bankowego zauważyć należy, że po wszczęciu postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. […], skarżący w listopadzie 2009 r. wpłacił do kasy komornika sądowego kwotę 3 766,75 zł. Podkreślenia również wymaga, że o zasadności wniosku o przyznanie prawa pomocy nie mogą przesądzać ponoszone przez stronę koszty kredytów, bowiem zobowiązania cywilnoprawne nie powinny mieć pierwszeństwa wobec zobowiązań względem Skarbu Państwa.
W konsekwencji na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.
Uzasadnienie wyroku