Sygnatura:
6321 Zasiłki stałe
Hasła tematyczne:
Pomoc społeczna
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2008-03-19
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Andrzej Przybielski
Krzysztof Ziółkowski /sprawozdawca/
Stanisław Nowakowski /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Nowakowski Sędziowie: Sędzia NSA Andrzej Przybielski Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski (spr.) Protokolant Referent Dorota Kotlarek po rozpoznaniu w Gdańsku na rozprawie w dniu 9 lipca 2008 r. sprawy ze skargi L. M. na decyzję S. K. O. w z dnia 29 listopada 2007 r., nr […] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zasiłku stałego i świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.
Uzasadnienie: Decyzją z dnia 23.08.2006 r., podjętą w wyniku uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny decyzji z dnia 7.10.2004 r. (Wyrok z dnia 25.04.2006 r., sygn. akt II S.A./Gd 73/05), Wójt Gminy, odmówił L. M. przyznania z tytułu konieczności opieki nad dzieckiem zasiłku stałego za okres od grudnia 2000 r. do 30 kwietnia 2004 r. oraz świadczenia pielęgnacyjnego za okres od 1 maja 2004 r. do 31 sierpnia 2005 r.
Uzasadniając swoje stanowisko organ I instancji stwierdził, że stan zdrowia córki A., nie powoduje konieczności sprawowania nad nią opieki w zakresie uniemożliwiającym L. M. podjęcia zatrudnienia i tym samym nie spełnia ona wymagań aby wskazaną powyżej pomoc otrzymać.
W wyniku rozpoznania odwołania od powyższej decyzji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, jako organ II instancji, decyzją z dnia 9.10.2006 r. utrzymało ją w mocy, podzielając w uzasadnieniu stanowisko organu I instancji, że ogólny stan zdrowia A. M. nie wymaga sprawowania przez L. M. opieki polegającej na stałej, bezpośredniej osobistej pielęgnacji i systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym oraz rehabilitacyjnym w sposób uniemożliwiający podjęcie pracy. Zdaniem Kolegium, wnioskodawczyni nie przedłożyła od grudnia 2000 r. dokumentów wskazujących na pogorszenie się stanu zdrowia córki, zatem rozstrzygnięcie organu I instancji jest zasadne.
Wnioskiem z dnia 02.08.2007 r., skarżąca L. M., zwróciła się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o stwierdzenie nieważności wskazanej powyżej decyzji organu II instancji. Powołując się na art. 156 § 1,2 Kpa, zarzuciła:
– naruszenie art. 6 Kpa w zw. z art. 104 Kpa poprzez naruszanie zasady praworządności, nakładającej na organy administracji publicznej obowiązek działania na podstawie przepisów prawa,
– naruszenie art. 7 Kpa poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i słusznego interesu obywateli RP;
– naruszenie art. 61 § 1 i 2 Kpa w zw. z art. 10 Kpa poprzez zaniechanie przeprowadzenia postępowania administracyjnego i umożliwienia czynnego udziału stron w postępowaniu;
– naruszenie art. 77 Kpa poprzez wydanie decyzji nieuwzględniającej prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25.04.2006 r., sygn. akt II S.A./ Gd 73/05 oraz wyroku z dnia 03.04.2004 r., sygn. akt II SA/Gd 826/01;
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
– naruszenie art. 35 § 3 Kpa w zw. z art. 36 Kpa, art. 57 Kpa oraz 12 Kpa poprzez wydanie decyzji z naruszeniem zasady terminowości oraz szybkości prostoty postępowania;
– naruszenie art. 107 Kpa w zw. z art. 27 oraz art. 43 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej z 1990 roku oraz art. 17, 24, 58 ustawy o świadczeniach rodzinnych, a nadto art. 6b ust. 3 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – jako decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu wniosku, skarżąca przytoczyła obszerne treści wskazanych powyżej wyroków wraz z elementami ich uzasadnień, wskazując na ignorancję zawartych w nich stwierdzeń przez organy obu instancji.
Decyzją z dnia 2.10.2007 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze odmówiło stwierdzenia nieważności przedmiotowej decyzji.
Uzasadniając decyzję Kolegium stwierdziło, że zarzuty mające stanowić podstawę do stwierdzenia nieważności są bezzasadne i nie mogą stanowić podstawy uwzględnienia żądania strony o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego i świadczenia pielęgnacyjnego wbrew obowiązującym w tym zakresie przepisom prawa. Decyzje organów obu instancji wydane zostały zgodnie z powołanymi w decyzjach przepisami prawa po wyjaśnieniu wszelkich wątpliwości organu I instancji co do wskazań dotyczących stanu zdrowia córki, mając na względzie interes społeczny oraz słuszny interes obywatela. Nietrafny zdaniem Kolegium jest także zarzut zaniechania prowadzenia postępowania administracyjnego i uniemożliwienie czynnego udziału w postępowaniu przed organem I instancji. Z pisma GOPS wynika bowiem, że organ przed wydaniem decyzji prowadził postępowanie – min. wyjaśniając sprawę podpisu przez jednego lekarza na opinii wydanej przez Powiatowy Zespół do spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności, zebraniu opinii pracownika socjalnego ośrodka. Skarżąca i jej mąż aktywnie brali udział w postępowaniu, kontaktując się bezpośrednio z kierownikiem GOPS. Kolegium nie stwierdziło również naruszenia zasady terminowości, szybkości i prostoty postępowania. Zarzut usunięcia dokumentacji medycznej po roku 2000 przez kierownika GOPS i działanie w zmowie organu I i II instancji nie są objęte postępowaniem Kolegium rozpatrującego zgodność decyzji
administracyjnej z obowiązującym prawem, które to w przedmiotowej sprawie nie zostało naruszone.
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
Mając powyższe na uwadze, skarżąca w dniu 7.11.2007 r. złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, ponieważ jej zdaniem decyzja Kolegium z dnia 2.10.2007 r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa i wyczerpuje znamiona czynu z art. 231 kk, poprzez niedopełnienie obowiązków przez Kolegium oraz art. 276 kk poprzez usunięcie z akt sprawy pliku dokumentów wnioskodawczyni załączonych do akt sprawy wraz z pismem z 10.09.2007 r., oraz do wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji. Dalej wnioskodawczyni podtrzymała swoje zarzuty zawarte we winsoku z dnia 02.08.2007 r. oraz ich uzasadnienie.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia 29.11.2007 r. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy, podając w uzasadnieniu, że nie dopatrzyło się podstaw do zmiany swej decyzji z dnia 2 października 2007r. Kolegium w całej rozciągłości podziela argumentację zawartą w powyższej decyzji. Odnosząc się do zarzutów dotyczących niewykonania wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Kolegium podkreśliło, że powyższe wyroki nie zawierały rozstrzygnięć merytorycznych a jedynie wskazywały, jakie czynności powinny wykonać organy w dalszym postępowaniu, by decyzje mogły być uznane za prawidłowe. W tym celu organ I instancji w dniu 13 sierpnia 2001r. uzyskał – tym razem prawidłowo wyrażoną opinię Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności , z której w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wynikało, że A. M. nie wymaga stałej opieki matki bądź innej osoby i że obowiązki związane z opieką nad chorą córką nie stanowią istotnej przeszkody w podjęciu zatrudnienia. W aktach sprawy znajdują się również zaświadczenia lekarskie wystawione przez lekarzy Centrum Zdrowia Dziecka, ale organ I instancji, podobnie jak Kolegium nie uznał za uzasadnione zawartych w tych zaświadczeniach zapisów o konieczności osobistej opieki nad chorą córką, gdyż z oświadczenia samej p. M. złożonego podczas wywiadu środowiskowego w aktach sprawy wynika, że zakres tej opieki nie uniemożliwiał podjęcia zatrudnienia. W ocenie Kolegium zebrany w sprawie materiał dowodowy upoważniał zarówno organ I instancji jak i Kolegium Odwoławcze do wydania w 2006r. kwestionowanych obecnie rozstrzygnięć. Decyzje te nie zostały zakwestionowane w normalnym trybie, w drodze skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Dalej Kolegium poczyniło rozważania prawne na temat stwierdzania nieważności decyzji
administracyjnej, powołując się przy tym na orzecznictwo sądowe i literaturę w tym zakresie.
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, skarżąca L. M., wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, domagając się w niej min. stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji pierwszoinstancyjnej. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie prawa oraz interesu skarżącej poprzez naruszenie:
– art. 32, 40, 69 Konstytucji poprzez pozbawienie prawa do obrony;
– art. 156 § 1 i 2 w zw. z art. 7 do 12 Kpa, art. 35, 36, 75, 76, 77, 80, 104 § 2, 107 § 3, 138 § 1 Kpa;
– art. 156 § 1 i 2 Kpa w zw. z art. 27 i 43 ustawy o pomocy społecznej z roku 1990;
– art. 156 § 1 i 2 Kpa w zw. z art. 17, 24, 58 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz przepisami art. 6b ust. 3 pkt 7 i 8 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych;
– art. 156 § 1 pkt 6 Kpa w zw. z art. 231 § 1 lub § 2 kk oraz 276 kk.
W uzasadnieniu skarżąca przywołuje swoją dotychczasową argumentację, podkreślając zarzut niewykonania przez organy administracji publicznej wiążących je orzeczeń sądowych. Skarżąca polemizuje także z ustaleniami faktycznymi dotyczącymi stanu zdrowia córki a także ze sposobem stosowania przepisów o pomocy społecznej i świadczeniach rodzinnych.
W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoją dotychczasową argumentację. Odnosząc się do zarzutów skargi Kolegium oświadczyło, że Pani L. M. nie spełniała warunków do otrzymania zasiłku stałego wymienionych w art. 27. ust. 1 ustawy o pomocy społecznej obowiązującej w latach 2000-2004. Zgodnie z tym przepisem zasiłek stały przysługuje osobie zdolnej do pracy, lecz nie pozostającej w zatrudnieniu ze względu na konieczność sprawowania opieki nad dzieckiem wymagającym stałej pielęgnacji, polegającej na bezpośredniej, osobistej pielęgnacji i systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym, rehabilitacyjnym oraz edukacyjnym, jeżeli dochód rodziny nie przekracza półtorakrotnego dochodu określonego zgodnie z art. 4, a dziecko ma orzeczoną niepełnosprawność wraz ze wskazaniami, o których mowa w art. 6b ust. 3 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.). Skarżąca nie spełniała także warunków do otrzymania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie
art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych. Przepis
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
ten stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem przysługuje matce lub ojcu dziecka albo opiekunowi faktycznemu dziecka, jeżeli nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad dzieckiem legitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji oraz konieczności stałego współudziału na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia, rehabilitacji i edukacji, albo orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że stan zdrowia niepełnosprawnej córki nie wymagał powstrzymania się matki od pracy zawodowej, co wynika wyraźnie z treści opinii i orzeczeń wydanych przez Powiatowy i Wojewódzki Zespół Orzekania o Niepełnosprawności jak i z oświadczeń skarżącej. Niepełnosprawna córka sama dojeżdżała do szkoły i we własnym zakresie, bez pomocy innych wykonywała czynności związane z utrzymaniem higieny osobistej. Dlatego ciągła i bezpośrednia opieka matki nie była konieczna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, sprawowaną pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.
Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej jako p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Na wstępie rozważań należy zaznaczyć, że przepis art. 16 § 1 Kpa ustanawia ogólną zasadę trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych. Zgodnie z nią decyzje, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, są ostateczne. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w wypadkach przewidzianych w kodeksie lub ustawach szczególnych. Zasada ogólna trwałości ostatecznych decyzji
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
ma podstawowe znaczenie dla stabilizacji opartych na decyzji stosunków prawnych, dlatego w świadomości społecznej zasada ta uchodzić będzie z pewnością za jedno z kardynalnych założeń całego systemu ogólnego postępowania administracyjnego. Zasada trwałości decyzji administracyjnej służy realizacji takich wartości, jak: ochrona porządku prawnego, ochrona praw nabytych, pewność, stabilność i bezpieczeństwo obrotu prawnego, zaufanie do organów państwa, zaufanie do prawa (M. Zdyb, J. Stelmasiak, Zasady ogólne…, s. 116). Trwałość decyzji nie jest równoznaczna z jej niezmienialnością. Oznacza ona taką stabilizację decyzji administracyjnej, która jest niezbędna dla pewności obrotu prawnego, z uwagi na interes publiczny i interes stron (zob. C. Martysz [w:] G. Łaszczyca, A. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-103, LEX, 2007, wyd. II).
Jednym z wyjątków od przywołanej powyżej zasady jest instytucja stwierdzenia nieważności decyzji określona w art. 156 § 1 Kpa. Obliguje ona organ administracji publicznej do stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej, w wypadkach enumeratywnie wymienionych w tym przepisie. W niniejszej sprawie, kwestią sporną jest czy zaistniała przesłanka określona w pkt 2 powyższego przepisu, tj. wydano decyzję z rażącym naruszeniem prawa, na co wskazuje skarżąca (żadna z pozostałych przesłanek stwierdzenia nieważności nie została przez skarżącą powołana, a ponadto z analizy akt sprawy nie wynika, aby któraś z kontrolowanych decyzji był taką wadą obarczona).
Podkreślić przy tym należy fakt, iż w orzecznictwie sądowym wskazuje się na konieczność ostrożnego korzystania z instytucji pozwalających na wzruszanie decyzji ostatecznych i ograniczenie jej stosowania tylko do sytuacji wyjątkowych i w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Wzruszenie takich decyzji może nastąpić jedynie wtedy, gdy ustawowe przesłanki określonej instytucji pozwalającej na odstępstwo od zasady trwałości, mają charakter bezsporny i oczywisty (zob. C. Martysz [w:] G. Łaszczyca, A. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-103, LEX, 2007, wyd. II).
Mając powyższe na względzie, należy dokonać analizy rozumienia przesłanki wydania decyzji "z rażącym naruszeniem prawa", a następnie dokonać oceny czy w przedmiotowym postępowaniu takie wydanie decyzji obarczonej taką wadą miało miejsce.
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
Zarówno w orzecznictwie sądowym jak i w doktrynie przyjmuje się, że rażące naruszenie prawa zachodzi w przypadku naruszenia przepisu, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu. Podstawą zastosowania tej przesłanki może być zatem niebudzący wątpliwości stan prawny. Rażące naruszenie prawa to naruszenie oczywiste, wyraźne, bezsporne. Można zatem mówić o nim tylko wówczas, gdy proste zestawienie treści rozstrzygnięcia z treścią zastosowanego przepisu prawa wskazuje na ich oczywistą niezgodność (wyr. NSA z 17 kwietnia 1996 r., III SA 565/95, Biul. Skarb. 1997, nr 2, s. 26). Oczywistość naruszenia prawa ma miejsce w szczególności wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew zakazom lub nakazom ustanowionym w przepisie, a także wtedy, gdy wbrew przesłankom przepisu nadano prawa lub obowiązki lub też odmówiono ich (wyr. NSA z 26 maja 1989 r., IV SA 339/89, ONSA 1989, nr 1, poz. 50) – (zob. A. Matan [w:] G. Łaszczyca, A. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom II. Komentarz do art. 104-269, LEX, 2007, wyd. II).
W ocenie sądu, kontrolowane w przedmiotowej sprawie decyzje nie zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa interpretowanym w sposób zaprezentowany powyżej, a co za tym idzie nie zaistniała przesłanka pozwalająca stwierdzić ich nieważność. Zarzuty podnoszone przez skarżącą są w istocie polemiką z ustaleniami faktycznymi organów administracyjnych, oraz dokonaną przez nie interpretacją prawa. Mogłyby zatem podlegać uwzględnieniu na korzyść skarżącej w trybie kontroli sądowej w postępowaniu zwyczajnym tzn. w wyniku rozpoznania przez sąd administracyjny skargi wniesionej w terminie 30 dni od otrzymania decyzji organu II instancji.
Na marginesie należy odnieść się do zarzutu skarżącej dotyczącego usuwania dokumentów z akt administracyjnych. Zarzut ten mógłby stanowić podstawę wznowienia postępowania z powodu wydania decyzji w wyniku przestępstwa, jednakże przestępstwo to musiałby być ustalone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu, jedynie kompetentnych do rozstrzygnięcia czy przestępstwa dokonano, czy też nie. Organy administracji publicznej nie są w tym zakresie kompetentne. Wyjaśnić trzeba, że w niniejszym postępowaniu o stwierdzenie nieważności Sąd nie może zajmować się rozpatrywaniem tego zarzutu, gdyż wyszedłby poza granice sprawy.
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
Po drugie, jednym z głównych zarzutów skrzącej jest rozstrzygnięcie organów wbrew wskazanym prawomocnym wyrokom sądu administracyjnego. Za błędne należy uznać stanowisko strony skarżącej, że sąd we wskazanych wyrokach rozstrzygnął,
o tym, że sporny zasiłek skarżącej się należy. I tak w wyroku z 25.04.2006 r., sygn. akt II SA/Gd 73/05, sąd zobowiązał organy do ponownego rozpoznania sprawy z uwzględnieniem zmiany ustawy o pomocy społecznej z 1990 r. dokonanej ustawą z 2003 r. o świadczeniach rodzinnych oraz nakazał uwzględnienie treści wskazanych przepisów powyższych ustaw, a następnie wydanie stosownego rozstrzygnięcia. Podobnie w wyroku z dnia 03.04.2004 r., sygn. akt II SA/Gd 826/01 sąd stwierdził naruszenie przepisów postępowania – art. 7 i 77 Kpa polegające na oparciu się przez organy na wadliwej opinii dotyczącej stanu zdrowia córki skarżącej, nakazując błąd ten naprawić w ponownym postępowaniu, podobne wskazówki dla organów zawiera także wskazany przez skarżącą w skardze do sądu wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego OZ w Gdańsku z dnia 4.04.2001 r., sygn. akt II SA/Gd 1326/00, kwestionujący prawidłowość opinii dotyczącej stanu zdrowia córki skarżącej.
Z powyższego wynika wprost, że sądy nie przyznały skarżącej zasiłku (nie mają zresztą takiej prawnej możliwości), a zakwestionowały postępowanie dowodowe oraz nakazały uwzględnić zmianę stanu prawnego. Uznać należy zatem, iż kontrola wykonania przez organy administracji publicznej powyższych wskazań sądu mogła odbyć się w ramach kontroli sądowej w postępowaniu zwyczajnym, dokonanej na wniosek skarżącej. Zdaniem sądu, naruszenie przez organy administracji publicznej powyższych wskazań sądu, nie może być uznane za rażące naruszenie prawa rozumiane jak we wcześniejszych rozumowaniach.
Konstytuując, podzielić należy pogląd Samorządowego Kolegium Odwoławczego wyrażony w zaskarżonej decyzji, że ani zarzuty skarżącej, ani ocena decyzji objętych granicami niniejszego postępowania nie pozwalają uznać, że decyzje te zwierają wadę prawną powodującą ich nieważność. Odnosząc się do dalszych zarzutów skarżącej zgłaszanych zarówno w skardze do sądu jak i we wcześniejszych wnioskach, uznać należy, że dotyczą one naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które wedle skarżącej miały wynik na treść rozstrzygnięcia w przedmiocie przyznania spornego zasiłku. Ponownie podkreślić należy, iż wady te mogłyby stanowić podstawę uchylenia zaskarżonej decyzji, gdyby zostały stwierdzone przez sąd, w wyniku kontroli dokonanej na wniosek skarżącej w postępowaniu zwyczajnym. Przedmiotem obecnego
Sygn. akt II SA/Gd 242/08
postępowania jest ocena czy zachodzą przesłanki nieważności decyzji administracyjnej
z art. 156 Kpa i tylko pod takim kątem sąd bada to postępowanie. Sąd nie dopatrując się wskazanych przesłanek, nie bada ewentualnej wadliwości postępowania z powodów innych niż pozwalające na stwierdzenie nieważności. W przeciwnym razie byłoby
to wyjście poza granice sprawy, czego sądowi zrobić nie wolno. Te same uwagi sądu, dotyczą zarzutu skarżącej odnośnie naruszenia przepisów ustawy o pomocy społecznej, ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Nie sposób uznać, aby organy administracyjne rażąco naruszyły przepisy powyższych ustaw. Co do oceny poprawności ich zastosowania i interpretacji, jak to już wyżej wspomniano, sąd nie jest w przedmiotowym postępowaniu uprawniony.
Mając na względzie całość poczynionych powyżej rozważań, sąd doszedł do przekonania, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w sposób prawidłowy wywiodło, że decyzja której stwierdzenia nieważności domagała się skarżąca, nie zawiera wady o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2.
Z tych też powodów, sąd uznając, że skarga nie podlega uwzględnieniu, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku