Sygnatura:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2007-10-31
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Halina Chitrosz /przewodniczący/
Krystyna Czajecka-Szpringer /sprawozdawca/
Małgorzata Fita

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz, Sędziowie WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (spr.),, Asesor WSA Małgorzata Fita, Protokolant Stażysta Kamil Rutkowski, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 stycznia 2008 r. sprawy ze skargi M. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […] nr […] w przedmiocie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki z o. o. P. z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące: listopad i grudzień 2003 r. wraz z kosztami egzekucyjnymi – oddala skargę.
Uzasadnienie: Decyzją z dnia[…] Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego, wydaną na podstawie art. 21 § 1 pkt 2, art. 47 § 1, art. 51 § 1, art. 53 § 1 i § 3, art. 55 § 1, art. 91, art. 107 § 1 i § 2, art. 108 § 1, art. 116, art. 133 i art. 207 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) orzekł o odpowiedzialności M. M. jako członka zarządu z tytułu ciążących na A spółce z o.o. zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług, wykazanych w deklaracjach VAT-7 za miesiąc listopad 2003 r. w kwocie 890 zł i miesiąc grudzień 2003 r. w kwocie 4.201 zł oraz kosztów postępowania egzekucyjnego w wysokości 311,90 zł.
Od powyższej decyzji strona skarżąca złożyła w dniu 1 lutego 2006r. odwołanie zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie art. 116 i 107 oraz art. 123 w związku z art. 200 i art. 21 ustawy Ordynacja podatkowa.
Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia […] Nr […] nie uznał zarzutów odwołania i na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
Na powyższą decyzję strona skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie podtrzymując argumentację zawartą w odwołaniu. Wyrokiem z dnia 13 października 2006r., sygn. akt: I SA/Lu 380/06 Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości. W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że nie wszystkie przesłanki uwalniające członka zarządu od odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe spółki przeanalizowane zostały z zachowaniem wymogów postępowania podatkowego, tj. art. 122, 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej. W odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący wskazał bowiem, że w czasie pełnienia przez niego funkcji prezesa zarządu, tj. do 16 grudnia 2003r. spółka regulowała wszystkie zobowiązania w terminie i była w dobrej kondycji finansowej, a więc na przesłankę wymienioną w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) Ordynacji podatkowej. Natomiast postępowanie egzekucyjne wobec spółki zostało wszczęte dopiero w 2004r. Powyższe okoliczności zostały pominięte przez organ odwoławczy, który nie ustosunkował się do nich w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji naruszając w ten sposób art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej.
Mając na uwadze wskazania, co do dalszego postępowania zawarte w uzasadnieniu wyroku sądu, organ podatkowy II instancji przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające. Po przeanalizowaniu całości zgromadzonego materiału dowodowego, Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia […] Nr[…], na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, że z materiału dowodowego wynika, że w okresie, w którym powstały zobowiązania podatkowe z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące listopad i grudzień 2003r. skarżący pełnił w A spółce z o.o. funkcję prezesa zarządu spółki, a został odwołany z tej funkcji uchwałą wspólników z dnia 12 stycznia 2004r. W ocenie organu II instancji z przepisu art. 116 § 1 i § 2 wynika, że dla przypisania odpowiedzialności członków zarządu spółki z o.o. za zaległości podatkowe spółki, istotny jest moment powstania zobowiązania podatkowego, a nie moment powstania zaległości podatkowej. Jeżeli zatem zobowiązanie powstało w okresie pełnienia funkcji członka zarządu, a po jego odwołaniu z funkcji zobowiązanie to przekształciło się w zaległość podatkową i jednocześnie nie ustały przesłanki egzoneracyjne określone w art. 116 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, to członek zarządu nie może uwolnić się od odpowiedzialności wynikającej z powołanego przepisu.
W świetle powyższego, nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, że zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za miesiąc grudzień 2003 r. powstało w dacie złożenia przez spółkę deklaracji podatkowej, w czasie kiedy nie pełnił funkcji członka zarządu spółki. Nieuprawnione jest również twierdzenie skarżącego, że jego więzi prawne ze spółką ustały z datą złożenia w dniu 16 grudnia 2003r. podania o rozwiązanie umowy o pracę, bowiem w podaniu tym zawarty jest wniosek o rozwiązanie umowy o pracę z dniem 31 grudnia 2003r.
Podobnie niezrozumiały jest zarzut dotyczący opieszałości organu I instancji w prowadzeniu egzekucji i poszukiwaniu majątku zobowiązanego. Postępowanie egzekucyjne prowadzone było zgodnie z obowiązującymi terminami określonymi w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Upomnienia dotyczące zobowiązań z tytułu podatku VAT za miesiące listopad i grudzień 2003r. zostały wystawione odpowiednio 9 stycznia 2004r. i 16 lutego 2004r., a tytuły wykonawcze w dniach 25 lutym 2004r. i 12 marca 2004r. Upomnienia i tytuły wykonawcze zostały doręczone w trybie zastępczym. Nie znajduje potwierdzenia zarzut strony, iż spółka posiadała środki trwałe pozwalające na zaspokojenie należności. Brak jest takich informacji w składanych przez spółkę deklaracjach podatkowych (VAT, PIT), ponadto mimo wezwań spółka nie złożyła bilansu za 2003r., z którego wynikałby stan środków trwałych spółki.
Zdaniem organu II instancji, nieprawdziwe jest również twierdzenie skarżącego, że od 16 grudnia 2003r. nie prowadził spraw spółki. Deklaracje PIT- 4 za okres listopad i grudzień 2003r. zostały podpisane przez skarżącego i złożone odpowiednio w dniu 22 grudnia 2003r. (za listopad 2003r.) i w dniu 20 stycznia 2004r. (za miesiąc grudzień 2003r.). Ponadto w dniu 14 lipca 2005r. skarżący dokonał wpłaty na konto urzędu skarbowego tytułem zobowiązania PIT- 4 za miesiące listopad i grudzień 2003r.
Niezasadny jest zarzut naruszenia przez organ podatkowy art. 123 w związku z art. 200 i art. 21 ustawy Ordynacja podatkowa przez niezapewnienie czynnego udziału w postępowaniu podatkowym. Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2005r., doręczonym 4 stycznia 2006r. powiadomiono skarżącego o wszczęciu postępowania w sprawie orzeczenia odpowiedzialności za zaległości podatkowe, a następnie postanowieniem z dnia 9 stycznia 2006r., doręczonym 12 stycznia 2006r. wyznaczono stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego. W dniu 10 stycznia 2006r., po zapoznaniu się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, skarżący nie wniósł żadnych zastrzeżeń. Zatem postępowanie organu podatkowego było prawidłowe, bowiem od dnia doręczenia postanowienia z dnia 9 stycznia 2006r. do dnia wydania decyzji przez organ I instancji tj. do 24 stycznia 2006r. upłynął dłuższy niż siedmiodniowy, termin do wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego.
Zdaniem organu nie zaistniała przesłanka określona w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) ustawy Ordynacja podatkowa wyłączająca odpowiedzialność członka zarządu spółki. Przeprowadzone dodatkowe postępowanie wyjaśniające wykazało, że spółka nie regulowała terminowo swoich zobowiązań już w maju 2003r. Z pism III Urzędu Skarbowego z dnia 8 marca 2007r. i 11 kwietnia 2007r. wynika, że spółka podatek dochodowy za miesiące: lipiec, sierpień, listopad i grudzień 2003r. wpłacała po terminie. Spółka nie regulowała również zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wobec ZUS począwszy od miesiąca maja 2003r. (pismo ZUS Oddział z dnia 13 lipca 2007r.). Podobnie spółka nie regulowała swoich zobowiązań finansowych wobec firmy, której zleciła prowadzenie ksiąg rachunkowych (pismo "B" Zespołu Doradców Finansowych spółka z o.o. z dnia 20 czerwca 2007r.). Ponadto z dokumentacji przesłanej przez "B" wynika, że A spółka z o.o. zamknęła rok 2003 stratą w kwocie 1.073,18 zł oraz posiadała nieuregulowane zobowiązania pieniężne wobec innych podmiotów gospodarczych oraz urzędów.
Spółka A począwszy od miesiąca sierpnia 2003r. nie regulowała również zwrotu kosztów delegacji służbowych, jak również nie wypłacała regularnie wynagrodzeń od miesiąca lipca 2003r. O złej kondycji finansowej spółki świadczą także deklaracje CIT-2 składane w okresie od stycznia do czerwca 2004r., gdzie za poszczególne miesiące wykazano straty.
Zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, w okresie pełnienia przez niego funkcji prezesa zarządu spółki, spółka A nie była w dobrej kondycji finansowej. Powyższe daje zdaniem organu podatkowego podstawy do uznania, iż nie została spełniona przesłanka określona w art. 116 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, co uzasadnia utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji.
W skardze na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […] skarżący zarzucił naruszenie zasad postępowania podatkowego określonych w art. 121 § 1, art. 122, art. 124 w związku z art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez prowadzenie postępowania w sposób stronniczy, ukierunkowany na zbieranie i ocenę dowodów, które umożliwią zaspokojenie Skarbu Państwa w wyniku realizacji przedmiotowej decyzji, a pomijanie dowodów na korzyść strony oraz pominięcie dowodu z dokumentów źródłowych dostarczonych przez Biuro Podatkowe "B", tj. bilansu, rachunku zysków i strat, ksiąg rachunkowych w zakresie strony przychodowej tzn. środków w kasie spółki, należności z tytułu dostaw oraz zapasu towarów. Ponadto skarżący zarzucił naruszenie art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) ustawy Ordynacja podatkowa poprzez niewskazanie, zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, sytuacji majątkowej spółki A oraz nieokreślenie kiedy wystąpiły przesłanki do zgłoszenia upadłości określone art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz. 535) i niewskazanie w decyzji winy strony w zakresie nie zgłoszenia do sądu wniosku o ogłoszenie upadłości.
Skarżący nie zgadza się z twierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jakoby prowadził sprawy spółki po dniu 1 stycznia 2004r. Odnośnie podpisania deklaracji podatkowych PIT-4 i deklaracji VAT-7 za miesiąc grudzień 2003r. skarżący podniósł, że odchodząc ze spółki uzgodnił z jej udziałowcem, że podpisze dokumenty podatkowe za ostatni okres urzędowania jako członek zarządu. Co do dokonania w dniu 14 lipca 2005r. opłaty kwoty tytułem zobowiązania wynikającego z PIT-4 za listopad 2003r. skarżący oświadczył, że wpłaty tej dokonał po otrzymaniu telefonu z III Urzędu Skarbowego informującym, że nie wpłacenie tej kwoty spowoduje przeniesienie odpowiedzialności na jego osobę.
Skarżący kwestionuje również twierdzenie zawarte w uzasadnieniu decyzji, iż postępowanie egzekucyjne nie było prowadzone opieszale i nieudolnie. Podnosi, że od wszczęcia egzekucji do próby zastosowania środków egzekucyjnych upłynęło ok. 9 miesięcy, a postępowanie egzekucyjne sprowadzało się do wystąpienia Naczelnika Urzędu III Skarbowego do Urzędu Miasta o udzielenie informacji o majątku spółki oraz do zajęcia rachunku bankowego spółki prowadzonego przez Kredyt Banku. Możliwe było zastosowanie innych sprawniejszych metod działania np. poprzez stwierdzenie stanu środków w kasie oraz ustalenie wierzycieli.
Skarżący nie zgadza się również z twierdzeniem o złej sytuacji finansowej spółki, zaznaczając, iż organ podatkowy przy określaniu kondycji spółki pominął bilans, rachunek zysków i strat oraz księgi handlowe.
Zarzucając naruszenie przez organ podatkowy zasad postępowania podatkowego tj. zasadę postępowania budzącego zaufanie do organów podatkowych oraz zasadę prawdy obiektywnej, skarżący podnosi, że w jego przypadku organy podatkowe zachowały się stronniczo. Ukierunkowały się na zbieranie i ocenę tych dowodów, które pozwalały przenieść odpowiedzialność na osobę skarżącego, natomiast pominęły dowody, które były dla nich niewygodne. Badając bilans spółki Dyrektor Izby Skarbowej pominął całkowicie w uzasadnieniu decyzji należności przypadające spółce i stan środków finansowych w kasie. Spółka zamknęła pierwszy rok swojej działalności stratą wysokości 1073,18 zł, ale "imponującym" wynikiem są przychody spółki, które wyniosły 86785,07 zł, przy kosztach sprzedawanych towarów 13883,36 zł. Zdaniem skarżącego strata z działalności gospodarczej nie naruszyła w istotny sposób kapitałów własnych (stanowiła zaledwie 2,1%), a tym samym nie było przesłanek do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcia postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości.
Analizując przepis art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) Ordynacji podatkowej określający przesłanki uwalniające członka zarządu od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki skarżący podnosi, że przesłanki te zachodzą w sytuacji gdy nie zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub nie wszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy. W ocenie skarżącego sytuacja spółki A była dobra, gdy był członkiem zarządu, nie wymagała wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Przesłanki uzasadniające wystąpienie z takim wnioskiem wystąpiły, gdy skarżącego "nie było" już w spółce i nie miał wpływu na dalsze jej losy. Skarżący podnosi, że nie ponosi winy za niezgłoszenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, a organ podatkowy nie określił daty, kiedy wniosek powinien być zgłoszony, ani nie stwierdził, że zaistniały przesłanki do wystąpienia z takim wnioskiem w okresie, gdy pełnił funkcję członka zarządu spółki.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie powołując się na argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem /art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych – Dz.U. Nr 153, poz.1269 oraz art. 3 ( 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm./zwanej dalej ppsa – stwierdzić należy, iż zaskarżona decyzja prawa nie narusza.
Odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi szczególny rodzaj odpowiedzialności podatkowej, której istota polega na tym, że na podmiotach, które ponoszą odpowiedzialność nie ciążył pierwotnie żaden obowiązek regulowany przepisami prawa podatkowego, podmioty te ponoszą skutki prawne niezgodnego z normą prawną zachowania podatnika, polegającego na niewykonaniu przez niego zobowiązania podatkowego. Przesłanki przeniesienia odpowiedzialności określone zostały w art. 116 Ordynacji podatkowej zgodnie, z którym za zaległości podatkowe spółki z o.o. odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu jeżeli egzekucja z jej majątku okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek jej zarządu nie wykazał, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy i nie wykazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowej spółki w znacznej części. Odpowiedzialność członków zarządu spółki obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu spółki.
Sąd rozpatrując sprawę niniejszą jest związany, na podstawie art. 153 ppsa, oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania przedstawionymi we wcześniejszym wyroku wydanym w sprawie w dniu 13 października 2006 r. sygn. akt I SA/Lu 380/06. Sąd w wyroku tym wyraził pogląd, iż organy podatkowe prawidłowo stwierdziły, że skarżący pełnił funkcję członka zarządu w czasie powstania zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za listopad i grudzień
2003 r., gdyż zgodnie z art. 5 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe to zobowiązanie podatnika do zapłacenia podatku w terminie oraz miejscu określonym w przepisach prawa podatkowego. Aby powstało zobowiązanie podatkowe na podatniku musi ciążyć obowiązek podatkowy, czyli zdarzenie, z którego zaistnieniem ustawa wiąże powinność przymusowego świadczenia pieniężnego (art. 4 Ordynacji podatkowej). W przypadku podatku od towarów i usług moment powstania obowiązku podatkowego (zapłaty podatku) wskazany jest w przepisach ustawy (art. 6 ustawy o VAT z 1993 r.), co oznacza, że w podatku VAT obowiązek podatkowy i zobowiązanie podatkowe powstają równocześnie.
We wskazanym wyżej wyroku Sąd uznał również za prawidłowe stanowisko organów podatkowych, stwierdzające bezskuteczności egzekucji prowadzonej w stosunku do A spółka z o.o.
W ocenie Sądu jedyną wymagającą wyjaśnienia kwestią w sprawie niniejszej pozostawało zbadanie, z zachowaniem zasad ogólnych postępowania podatkowego, wskazanych przez skarżącego okoliczności świadczących o istnieniu przesłanki egzoneracyjnej wskazanej w art. 116 § 1 pkt 1 lit a tj. braku przesłanek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcia postępowania układowego w czasie pełnienia przez skarżącego funkcji członka zarządu.
Przechodząc do oceny istnienia w sprawie niniejszej przesłanek ogłoszenia upadłości lub wszczęcia postępowania układowego wskazać należy, że zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60 poz. 535) upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Art. 11 tej ustawy zawiera definicję "niewypłacalności" i stanowi, iż dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań natomiast dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje.
W doktrynie przyjmuje się, że przez niewypłacalność rozumie się niewykonywanie przez dłużnika ciążących na nim wymagalnych zobowiązań, co stwarza podstawę ogłoszenia w stosunku do niego upadłości. Przy czym nieistotne jest czy nie wykonuje on wszystkich zobowiązań, czy też tylko niektórych z nich. Nieistotny jest również rozmiar, nie wykonywanych przez dłużnika zobowiązań, bowiem nawet niewykonywanie zobowiązań o niewielkiej wartości oznacza jego niewypłacalność. Niewypłacalność stanowiąca podstawę ogłoszenia następuje, gdy dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań bez rozróżnienia na zobowiązania o charakterze cywilno czy publicznoprawnym.
Stosując wskazane wyżej kryteria zgodzić się należy z prezentowanym w zaskarżonej decyzji stanowiskiem organu podatkowego, że twierdzenia skarżącego dotyczące dobrej kondycji finansowej firmy i braku podstaw do zgłoszenia wniosku o wszczęcie postępowania upadłościowego lub układowego, pozbawione są podstaw faktycznych. Ze zgromadzonego w trakcie dodatkowego postępowania wyjaśniającego materiału dowodowego wynika, że pierwsze trudności z terminowym regulowaniem zobowiązań przez Spółkę A sp. z o.o. pojawiły się już w maju 2003r.
Ze znajdującego się w aktach sprawy pisma Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego z dnia […] oraz pisma Działu Rachunkowości Trzeciego Urzędu Skarbowego z dnia […] wynika, że Spółka w roku 2003 kilkakrotnie naruszyła obowiązek terminowego regulowania zobowiązań w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za miesiące lipiec, sierpień, listopad i grudzień 2003 r. oraz podatku od towarów i usług za listopad i grudzień 2003 r. Zalegała również z płatnością składek za swoich pracowników na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego oraz Fundusz Pracy i fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za poszczególne miesiące 2003 r. – pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lipca 2007 r. Spółka nie wypłacała również pracownikom kosztów delegacji służbowych za miesiące sierpień, wrzesień, październik i listopad 2003 r. Ponadto A sp. z o.o. nie uregulowała zobowiązań wobec firmy "B" Zespół Doradców Finansowo – Księgowych sp. z o.o. wynikających z umowy nr 6/BR/2003 o prowadzenie ksiąg rachunkowych z dnia 7 kwietnia 2003 r., co doprowadziło do rozwiązania umowy w dniu 19 lutego 2004 r. z winy zleceniodawcy (pismo spółki "B" z dnia 4 czerwca 2007 r.). Z przedstawionej przez spółkę "B" dokumentacji finansowej wynika również, że na koniec roku 2003 r. B sp. z o.o. miała szereg zaległości wobec następujących podmiotów C, Masa Upadłości D sp. z o.o., E, F, Ministerstwo Sprawiedliwości, G, H, I, na łączną kwotę 10.462, 01 zł.
Dodatkowo wskazać należy, że na wniosek skarżącego do akt sprawy dołączono dokumentację dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych Spółki A za miesiące od stycznia do czerwca 2004 r. Z dołączonych deklaracji CIT -2 wynika jednoznacznie, że Spółka we wskazanym okresie ponosiła straty z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.
Podsumowując wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie w okresie, w którym skarżący sprawował funkcję członka zarządu Spółki A sp. z o.o. istniały przesłanki zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego, co organ wykazał w zaskarżonej decyzji.
Sąd nie podzielił również zarzutów skargi odnośnie naruszenia przepisów postępowania podatkowego, a mianowicie art. 121 § 1, 122, i 124 w związku z 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej. Jak wynika z akt sprawy, organy podatkowe wyjaśniły dokładnie stan faktyczny sprawy oraz zgromadziły materiał dowodowy niezbędny dla jej wyjaśnienia i wyczerpującego rozpatrzenia, uwzględniając przy tym wnioski dowodowe skarżącego. W ten sposób doszły do jednoznacznych ustaleń faktycznych i prawnych oraz uznały za udowodnione okoliczności podane w decyzji, powodujące konieczność jej wydania. Natomiast uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom określonym w art. 210 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu faktycznym organ podał wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonał na podstawie całego materiału dowodowego w toku postępowania oceny, czy dana okoliczność została udowodniona. Podał również wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem zastosowanych przepisów.
Z tych też względów i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) należało orzec jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku