Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatek od towarów i usług
Interpretacje podatkowe
Skarżony organ:
Minister Finansów
Data:
2009-04-10
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Żadne z wyżej wymienionych
Sędziowie:
Małgorzata Jużków /przewodniczący sprawozdawca/
Barbara Brandys-Kmiecik
Mirosław Kupiec

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik Sędzia WSA Mirosław Kupiec po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A SA w Z. na interpretację Ministra Finansów z dnia […] nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług (interpretacja podatkowa) postanawia: przedstawić wykładnię postanowienia z 28 maja 2009 r. sygn. akt III SA/GL 318/09
Uzasadnienie: Postanowieniem z 28 maja 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu na rozprawie odrzucił skargę A SA w Z. na interpretację Ministra Finansów z […] nr […] uznając ją za niedopuszczalną ze względu na zapis art. 52 § 3 w związku z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., p.p.s.a.). Zdaniem Sądu skarga okazała się przedwczesna, gdyż na skutek błędnego pouczenia strona nie wyczerpała przysługujących jej środków zaskarżenia.
Pismem z […] działający z upoważnienia Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w K. zwrócił się z prośbą w trybie art. 158 w zw. z art. 166 p.p.s.a. o wyjaśnienie wątpliwości co do jego treści. W szczególności organ wskazał na zapis na stronie 9 uzasadnienia dotyczący możliwości wniesienia skargi od spornego pisma, po wystąpieniu podatnika do organu z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o usuniecie naruszenia prawa.
Zgodnie z art. 158 p.p.s.a. Sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.
Z treści powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że rozstrzygnięcie dotyczące wykładni orzeczenia powinno być podejmowane w składzie, który wydał wyrok. Zaś art. 166 tej ustawy stanowi, że do postanowień stosuje się odpowiednio przepisy o wyrokach, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
W doktrynie wskazuje się, że wspomniana regulacja stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 16 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasady, że sąd na posiedzeniu niejawnym orzeka w składzie jednego sędziego (por. B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Zakamycze 2005, str. 369). Pogląd ten podziela skład orzekający w niniejszej sprawie.
Sąd orzekający w niniejszej sprawie reprezentuje również pogląd, że konieczność dokonania wykładni postanowienia zachodzi wówczas, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości, co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania (por. T. Ereciński (w:) Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, s. 581; post. NSA z dnia 26 lipca 2001 r., II SAB 57/98, LEX nr 75 533). Zaś w innym postanowieniu z 29 czerwca 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (LEX nr 299421) stwierdził, że celem wykładni jest usunięcie wątpliwości dotyczących nie tylko treści wyroku, ale także sposobu jego wykonania, a przede wszystkim skutków, jakie ten wyrok ma wywołać, co umożliwi podjęcie przez organ podatkowy dalszych czynności. Potrzeba wykładni może być wyłącznie wynikiem wadliwego lub nie dość precyzyjnego sformułowania orzeczenia (zobacz postanowienie NSA z 25 lutego 2005 r., sygn. akt OZ 1018/04,LEX nr 171312).
Wracając do meritum należy wyjaśnić, iż na stronie 7 uzasadnienia stwierdzono, że (..) "w sprawach interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1 – 2, art. 170 i art. 171 oraz rozdziału 5, 6, 10 i 23 Działu IV Ordynacji podatkowej (art. 14h)." Tym samym nie ma wątpliwości, że nie ma zastosowania w sprawie art. 162 Ordynacji podatkowej.
Natomiast w znajdującym się na stronie 9 akapicie zaczynającym się od słów "Ponieważ podatnik (…)" do słów "Do wniosku winien załączyć wezwanie stosowne (art. 162 § 2 O.p.)." zawarto stwierdzenie pozostające w logicznej sprzeczności ze wskazanym wyżej stwierdzeniem zawartym na stronie 7, co powoduje, że sporządzone uzasadnienie postanowienia zawiera w swej treści sprzeczność logiczną i spowodowało wystąpienie organu podatkowego pismem z […] o wyjaśnienie wskazanych wątpliwości.
W tym miejscu Sąd zauważa, iż wskazany wyżej akapit został objęty nieprawomocnym postanowieniem o sprostowaniu oczywistej omyłki z dnia 13 sierpnia 2009 r. Postanowienie to zostało jednak wyeliminowane z obrotu prawnego postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 listopada 2009 r. sygn. akt I FZ 413/09.
Sąd po zapoznaniu się z treścią powyższego wezwania uznał, iż istotnie treść uzasadnienia wydanego postanowienia w wersji przed sprostowaniem jest niejasna i może rodzić podniesione wątpliwości postanowił udzielić wyjaśnień w tym zakresie.
Należy również zauważyć, że w treści uzasadnienia w sposób jasny i jednoznaczny wskazano (strona 5 i 7 uzasadnienia), że wniosek o interpretację prawa podatkowego datowany […] wpłynął do organu […], a interpretacja prawa podatkowego dotyczącą stanu prawnego obowiązującego od […] do […]. została wydana 13 lutego 2009 r., a doręczona stronie skarżącej […]. Skarga datowana jest na dzień […] i została wniesiona w terminie zakreślonym prawem do jej wniesienia. W tej sytuacji skargę strony należy uznać za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dotyczącego interpretacji z […] z wszystkimi jego konsekwencjami.
Jeżeli chodzi o przywołanie w uzasadnieniu postanowienia (strona 7) art. 233 Ordynacji podatkowej, jako nie mającego zastosowania w sprawie, to Sąd wskazał go przykładowo, co powoduje, że nie ma podstawy prawnej do zmiany lub uchylenia wydanej interpretacji w związku z wniesieniem przez stronę wniosku o usuniecie naruszenia prawa i uznanie przedstawionej przez nią interpretacji za prawidłową. Tym samym Sąd uznał, że przedstawiona w piśmie z […] interpretacja prawa podatkowego zawarta w piśmie stanowiącym odpowiedź organu na wezwanie podatnika do usunięcia naruszenia prawa polegającym na udzieleniu interpretacji z wyłączeniem stanu prawnego obowiązującego od daty złożenia wniosku do […] jest pierwszą i jedyna interpretacją prawa wydaną przez organ w związku z ponowionym w wezwaniu wnioskiem strony skarżącej. Nie jest ona uzupełnieniem interpretacji, tych samych przepisów prawa podatkowego przedstawionej w interpretacji z […](doręczonej […]) obejmującej ich brzmienie po nowelizacji, która weszła w życie od 1 grudnia 2008 r., a wydanej na podstawie tego samego wniosku podatnika. Ustawodawca nie przewidział możliwości uzupełnienia wydanej interpretacji na etapie rozpatrywania wezwania do usunięcia naruszenia prawa.
Fakt zmiany stanu prawnego, a w szczególności przepisów ustawy o podatku od towarów i usług objętych wnioskiem o interpretację, który miał miejsce po jego wniesieniu powodował, że organ winien udzielić interpretacji obejmującej oba czasokresy lub wystąpić z pytaniem do wnioskodawcy o jego sprecyzowanie w tym zakresie. Organ tego nie uczynił i sam ograniczył czasowo okres przedstawionej interpretacji do stanu prawnego po 1 grudnia 2008 r., czyli po nowelizacji. Uznał w świetle tej regulacji przedstawioną we wniosku podatnika interpretację prawa za prawidłową. W piśmie z […], które Sąd uznał za interpretacje prawa podatkowego obowiązującego do 30 listopada 2008 r., a również objętą wnioskiem organ uznał przedstawioną przez podatnika interpretację prawa podatkowego za nieprawidłową. Powyższe spowodowało, że gdyby przyjąć za prawidłowy pogląd organu, iż możliwe jest wydanie interpretacji (i to niekorzystnej dla podatnika) na etapie wezwania do usunięcia naruszenia prawa to zostałaby naruszona fundamentalna zasada prawa administracyjnego, jaka jest dwuinstancyjność postępowania administracyjnego. Stąd też uznanie przez Sąd interpretacji zawartej w piśmie z […] za realizację wniosku z […] z wszelkimi następstwami prawnymi wydania interpretacji, w tym przysługującego stronie rozpatrzenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa zawartego w skardze. Dopiero po doręczeniu odpowiedzi na wezwanie stronie będzie przysługiwało prawo wniesienia skargi do tut. Sądu i poddanie interpretacji merytorycznej kontroli sądowej.
Udzielenie powyższych wyjaśnień jest zgodne z umocowaniem zakreślonym art.158 i art. 159 ustawy w związku z art. 166 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dokonana w trybie art. 158 wykładnia orzeczenia stanowi integralną część orzeczenia, którego dotyczy. Wykładnia taka ma moc wiążącą w stosunku nie tylko do stron i sądu, który wydał orzeczenie i dokonał jego wykładni, lecz także wiąże inne sądy i organy państwowe, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby (art. 170 p.p.s.a.). Po jej dokonaniu nie można przyjmować treści orzeczenia w sposób sprzeczny z dokonaną w tym trybie wykładnią (por. J. Świeczkowski, Wykładnia orzeczeń w sądowym postępowaniu cywilnym, Prob. Egz. 2002, nr 21, poz. 54).

Uzasadnienie wyroku