IV SA/Wa 268/09 – Postanowienie WSA w Warszawie


Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-02-16
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono wniosek …
Sędziowie:
Joanna Dziedzic /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – Joanna Dziedzic po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. S. z dnia 13 grudnia 2009 r. o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Wojewody […] z dnia […] grudnia 2008 r. Nr […] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego postanawia: oddalić wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Uzasadnienie: W dniu 13 grudnia 2009 r. A. S. złożył na urzędowym formularzu PPF wniosek o przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym ustanowienie radcy prawnego w celu sporządzenia skargi kasacyjnej od wydanego w niniejszej sprawie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 21 października 2009 r. wyroku oddalającego jej skargę na decyzję Wojewody […] z dnia […] grudnia 2008 r.
Rozpoznając wniosek należy zważyć co następuje:
Zgodnie z art. 243 § 1 zd. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej P.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Przyznanie prawa pomocy przed lub w toku postępowania rozpoznawczego obejmuje także postępowanie egzekucyjne (art. 243 § 2 P.p.s.a.).
Rozważając zasadność przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w niniejszej sprawie w dniu 4 kwietnia 2009 r., za pośrednictwem urzędu pocztowego, skarżący złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego. W wyniku rozpoznania przedmiotowego wniosku, referendarz sądowy postanowieniem z dnia 16 kwietnia 2009 r. przyznał skarżącemu prawo pomocy w zakresie całkowitym. Postanowienie to w dniu 6 maja 2009 r. uzyskało przymiot prawomocności. Należy zatem stwierdzić, że pozostaje ono w mocy, a możliwość jego uchylenia lub zmiany przez Sąd mogłaby zajść jedynie w przypadku wyznaczonym dyspozycją normy zawartej w art. 165 P.p.s.a., tj. wskutek zmiany okoliczności sprawy. W rozważanym przypadku sytuacja taka nie zachodzi.
Powyższe oznacza, że od dnia wydania postanowienia przyznającego wnioskodawcy prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych skarżący nie ma obowiązku uiszczania żadnych kosztów sądowych. Przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika z urzędu oznacza natomiast, iż ustanowiony w sprawie pełnomocnik, po udzieleniu mu pełnomocnictwa przez wnioskodawcę, obowiązany jest reprezentować stronę w postępowaniu sądowoadministracyjnym, aż do prawomocnego zakończenia sprawy, czyli również przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
W sytuacji wcześniejszego zwolnienia skarżącego od kosztów sądowych oraz ustanowienia radcy prawnego na mocy prawomocnego orzeczenia sądowego, nie jest on zobowiązana do ponownego ubiegania się o przyznanie prawa pomocy, jeżeli ma zamiar dokonać w postępowaniu czynności podlegającej opłacie oraz objętych przymusem radcowsko-adwokackim.
Należy mieć na uwadze, iż w niniejszej sprawie na mocy prawomocnego postanowienia referendarza sadowego z dnia 16 kwietnia 2009 r. Okręgowa Izba Radców Prawnych w W. wyznaczyła dla skarżącego pełnomocnika z urzędu w osobie r.pr. H. G., a następnie r.pr. R. K. Wobec trudności z uzyskaniem od skarżącego pełnomocnictwa do reprezentowania go w niniejszej sprawie, wyznaczeni pełnomocnicy zostali przez Okręgową Izbę Radców Prawnych zwolnieni z zastępstwa procesowego.
Należy jednak podkreślić, iż okoliczność, że skarżący nie udzielił pełnomocnictwa radcom prawnym wyznaczonym przez Okręgową Izbę Radców Prawnych nie stanowi podstawy do ponownego ustanowienia dla niego pełnomocnika z urzędu. Należy zauważyć, że ustawa procesowa – P.p.s.a. – nie zawiera przepisu, który uprawniałby stronę do żądania ustanowienia kolejnego radcy prawnego jeśli dotychczas wyznaczony pełnomocnik nie spełnił jej oczekiwań. Przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zob. art. 243-245, art. 253 P.p.s.a.) nie przewidują bowiem imiennego wyznaczenia przez Sąd radcy prawnego, należy to do kompetencji właściwego organu samorządu zawodowego, tj. właściwej Okręgowej Izby Radców Prawnych. Skoro zatem stronie zostało już przyznane prawo pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie radcy prawnego, to ponowny wniosek w tym przedmiocie jest bezzasadny i ustanowienie przez Sąd następnego pełnomocnika nie jest możliwe. W takiej sytuacji natomiast strona może zwrócić się do właściwej Okręgowej Izby Radców Prawnych o wyznaczenie innego pełnomocnika, wskazując na nienależyte wypełnienie obowiązków przez pełnomocnika uprzednio wyznaczonego. Ewentualne zarzuty dotyczące wadliwego działania wyznaczonego radcy prawnego mogą być zaś rozpatrzone w trybie skargowym przez Okręgową Izbę Radców Prawnych.
Konkludując należy stwierdzić, iż w rozpoznawanym przypadku skarżącemu przyznano prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmującym m.in. ustanowienie radcy prawnego, a zatem merytoryczne rozpoznawanie kolejnego wniosku o ustanowienie pełnomocnika (radcy prawnego) z urzędu poprzez dokonywanie oceny oświadczeń skarżącego odnoszących się do jego sytuacji majątkowej byłoby niecelowe.
W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych powyżej przepisów oraz art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., należało orzec jak w postanowieniu.

Uzasadnienie wyroku