Sygnatura:
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2008-06-19
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Izabela Ostrowska /przewodniczący/
Małgorzata Miron /sprawozdawca/
Paweł Groński

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Asesor WSA Paweł Groński, , Protokolant Ewa Sawicka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 października 2008 r. sprawy ze skargi A. S.A. w P. na decyzję Wojewody […] z dnia […] znak […] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Wojewody […] na rzecz skarżącego A. S.A. w P. kwotę 760 (siedemset sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Decyzją Nr […] z dnia […] Prezydenta […] działając na podstawie art. 30 ust. 6 pkt. 1 oraz art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118) zwanej dalej Prawo budowlane i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwanej dalej kpa. wniósł sprzeciw do zgłoszenia złożonego przez K. W. – pełnomocnika A. S.A. dotyczącego robót budowlanych polegających na montażu konstrukcji wsporczej jednostronnego nośnika reklamowego typu BLW 18 o wymiarach 6,28 x 3,28 m usytuowanego na działce nr ew. […] w obrębie […] przy ul. […] w W.
W uzasadnieniu organ I instancji stwierdził, że zakres robót objętych zgłoszeniem wykracza poza dyspozycję art. 30 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane. Zdaniem organu, na tego typu zakres robót wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę poprzedzone decyzją o warunkach zabudowy. Przedmiotem zgłoszenia jest bowiem budowa konstrukcji stalowej wsporczej oraz posadowienie słupa na stopie fundamentowej trwale związanej z gruntem, a nie tablicy reklamowej.
Odwołanie od ww. decyzji wniosła A. S.A. wnosząc o uchylenie sprzeciwu i umorzenie postępowania organu I Instancji. Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie :
1) art. 30 ust. 5 ustawy – Prawo budowlane poprzez wniesienie przez organ I
instancji sprzeciwu po upływie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia,
2) art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane,
3) art. 7,77 i 107 kpa. poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania dowodowego
i niewłaściwe uzasadnienie decyzji.
Decyzją znak : […] z dnia […] Wojewoda […] po rozpatrzeniu odwołania A. S.A. w P. od ww. decyzji Prezydenta […], działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 kpa. oraz art. 82 ust. 3 ustawy Prawo budowlane utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy podzielił pogląd organu I instancji, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego, który dotyczy instalowania urządzeń reklamowych na istniejących obiektach budowlanych. Zdaniem organu, pojęcie instalowania nie jest równoznaczne z budowaniem, a zatem instalowaniem nie można określać budowy samodzielnej konstrukcji posadowionej na własnym fundamencie zagłębionym w gruncie.
Organ odwoławczy dodał, że dokonując kwalifikacji prawnej czy dany obiekt (urządzenie reklamowe) wymaga pozwolenia na budowę czy jedynie zgłoszenia, powinno się brać pod uwagę przepis art. 5 Prawa budowlanego, w świetle którego, nie jest obojętna jego wielkość oraz cechy konstrukcyjne. Organ dodał, że takie stanowisko zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 maja 2007r. sygn. akt II OSK 1509/06 w którym wskazał, iż wszystkie wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowle, w tym trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe wymagają pozwolenia na budowę, zaś o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem, czy też nie, nie decyduje metoda i sposób związania z gruntem, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają trwałego związania.
Odnosząc się zaś do kwestii niezachowania przez organ I instancji terminu do wniesienia sprzeciwu organ odwoławczy wyjaśnił, iż 30 – dniowy termin do zgłoszenia sprzeciwu jest zachowany jeżeli przed jego upływem decyzja, którą zgłoszono sprzeciw, została nadana np. w polskiej placówce pocztowej. Organ zaznaczył, że ustawodawca nie uzależnił skuteczności sprzeciwu od jego doręczenia lub ogłoszenia, ale od jego zgłoszenia, a nie są to pojęcia tożsame. W przedmiotowej zaś sprawie zgłoszenie zostało złożone do właściwego organu w dniu 19 grudnia 2007r, zaś zaskarżona decyzja została nadana na poczcie polskiej w dniu 8 stycznia 2008r.
Mając na względzie powyższe organ stwierdził, iż rozstrzygnięcie organu I instancji wnoszące sprzeciw do zgłoszenia montażu konstrukcji wsporczej jednostronnego nośnika reklamowego typu BLW 18 o wymiarach 6,28 x 3,28 jest zgodne z prawem.
Skargę na powyższą decyzję Wojewody […] z dnia […] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła A. S.A. w P. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.
Zaskarżonej decyzji strona skarżąca zarzuciła naruszenie:
1) art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez zaakceptowanie przez organ II
instancji, że organ I instancji wniósł sprzeciw po upływie 30 dni od dnia dokonania
zgłoszenia,
2) art. 30 ust. 6 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane poprzez
uznanie, że istnieje podstawa do wniesienia sprzeciwu z uwagi na to, że wykonanie
zgłoszonych robót budowlanych nie jest instalacją urządzenia reklamowego w
rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6,
3) art. 7, 77 §1 i 107 §3 Kpa poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania
dowodowego i niewłaściwe uzasadnienie decyzji.
W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Skarga A. S.A. w P. zasługuje na uwzględnienie aczkolwiek nie z powodu wszystkich podniesionych w niej zarzutów.
Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).
W rozpoznawanej sprawie tego rodzaju wady i uchybienia wystąpiły, wobec czego skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są słuszne. Badana decyzja organu II instancji jak i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego, tj. art. 30 ust. 6 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), które miało wpływ na wynik sprawy.
W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli sprawowanej przez Sąd była decyzja Wojewody […] z dnia […], utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta […] z dnia […] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia dokonanego przez A. S.A. z siedzibą w P., dotyczącego zamiaru instalacji nośnika reklamowego typu BLW 18 o wymiarach 6,28 x 3,28 m usytuowanego na działce nr ew. […] w obrębie […] przy ul. […] w W.
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28 Prawa budowlanego budowę można rozpocząć jedynie po uzyskaniu przez inwestora pozwolenia na budowę zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wyjątek od tej zasady stanowią przepisy art. 29 – 31 wymienionej ustawy, na mocy których możliwe jest wykonywanie obiektów budowlanych lub robót budowlanych na podstawie zgłoszenia zamiaru wykonania inwestycji.
Stosownie zaś do treści art. 29 ust.2 pkt 6 w/w ustawy, pozwolenia na budowę nie wymaga m.in. wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Wykonywanie robót, określonych w art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, obciążone zostało obowiązkiem zgłoszenia, stosownie do art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy.
Mając na względzie treść przywołanych przepisów stwierdzić trzeba, iż wynika z nich jednoznacznie, że instalacja tablic i urządzeń reklamowych nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Z treści przywołanych przepisów wynika również, że ustawodawca nie uzależnił wyjątku od zasady obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, wyrażonego w art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, ani od zakresu robót budowlanych, ani od wielkości tablic i urządzeń reklamowych, ani też od tego, czy są to tablice lub urządzenia wkopane w ziemię (a więc trwale związane z gruntem, które zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego można uznać za budowle), czy też są to tablice lub urządzenia reklamowe ustawione na konstrukcji naziemnej. Przepisy Prawa budowlanego w żaden sposób nie łączą tej kwestii z wymogiem uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Powyższy pogląd został wyrażony i ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 maja 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 1311/04; wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 maja 2005 r. sygn. akt VII SA/Wa 903/04, wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2007 r. sygn. akt VII SA/Wa 223/07, wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 88/08).
Za nieprawidłowe zatem należy uznać stanowisko prezentowane przez organy obu instancji, zgodnie z którym zakres robót budowlanych, wielkość nośnika reklamowego, jego masa całkowita oraz sposób jego osadzenia w gruncie powoduje, iż nie powinien mieć zastosowania przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane.
Jak już wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, instalacja urządzeń reklamowych, niezależnie od wielkości czy stopnia ich skomplikowania, niezależnie od tego, czy są umieszczane na budynkach, czy są to samodzielne obiekty na własnym fundamencie, nie powiązane w żaden sposób z innymi obiektami budowlanymi, jak również instalacja urządzeń trwale związanych z gruntem, stanowi przedmiot regulacji art. 29 ust. 2 pkt 6 znowelizowanej ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 101 7/05, z dnia 21 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1085/05, z dnia 18 stycznia 2006r. sygn. akt VII S.A./Wa 937/05 Lex nr 196413, z dnia 9 sierpnia 2005r. sygn. akt VII S.A./Wa 1722/04 Lex nr 190804, z dnia 30 maja 2005r. sygn. akt VII S.A./Wa 1311/04, z dnia 24 maja 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 903/04, z dnia 16 stycznia 2008r, sygn. akt VII S.A./Wa 1850/07, z dnia 12 lipca 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 546/06 Lex nr 258247, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII S.A./Wa 1083/05 Lex nr 206529, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 1048/05 Lex nr 206499 i in.).
Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd orzekający w niniejszym składzie nie podziela stanowiska reprezentowanego przez Naczelny Sąd Administracyjny a wyrażonego w wyroku z dnia 25 maja 2007r. sygn. akt II OSK 1509/06 a co do tego, że trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe wymagają pozwolenia na budowę, zaś o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem czy też nie, decyduje wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa. Jak zostało wyżej wskazane ustawodawca w art. 29 ust.2 pkt. 6 Prawa budowlanego nie dokonał rozróżnienia na tablice reklamowe trwale i nietrwale związane z gruntem co czyni uzasadnionym stanowisko, że instalacja tablic i urządzeń reklamowych podlega co do zasady jedynie zgłoszeniu.
Jeżeli ze względu na takie okoliczności jak np. wielkość urządzenia reklamowego, jego masę całkowitą, czy zakres robót budowlanych, właściwy organ uzna, iż realizacja inwestycji może spowodować m.in. zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich, może działając na podstawie art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie obiektu lub robót budowlanych, objętych obowiązkiem zgłoszenia. Organ dysponuje zatem instrumentem umożliwiającym powrót w konkretnym przypadku do zasady wyrażonej w art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego. Ze względu jednak na uznaniowy charakter tego uprawnienia wymaga ono szczegółowego uzasadnienia i wskazania kryteriów, którymi kierował się organ przy nakładaniu w/w obowiązku.
Odnosząc się zaś do zarzutu skarżącego dotyczącego naruszenia art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego poprzez wniesienie sprzeciwu przez organ I instancji po upływie 30-dniowego terminu do jego wniesienia stwierdzić należy, że nie zasługuje on na uwzględnienie.
"Wniesienie sprzeciwu" nie następuje bowiem, jak twierdzi strona skarżącą z chwilą doręczenia stronie stosownej decyzji. Ustawodawca połączył sprzeciw z "wniesieniem", odmiennie od zgłoszenia, które powiązano z koniecznością doręczenia organowi. Skuteczność sprzeciwu uzależniona jest więc od jego wniesienia, dlatego też – jak uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 grudnia 2006r. sygn. akt II OSK 79/06 (Lex nr 319177) – dla określenia daty, z jaką termin uważa się za zachowany, należy sięgnąć do zasad określonych w art. 57 § 5 kpa. Termin trzydziestodniowy, o jakim mowa w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego jest więc zachowany przez organ administracji architektoniczno-budowlanej, o ile w terminie 30 dni od daty doręczenia organowi zgłoszenia nastąpi wniesienie sprzeciwu zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 57 kpa, a więc jeżeli w tym terminie organ nada decyzję w urzędzie pocztowym.
W przedmiotowej sprawie zgłoszenia dokonano w dniu 19.12.2007r, a organ I instancji wydał decyzję wnoszącą sprzeciw w dniu 7 stycznia 2008r. Na podstawie nadesłanych akt administracyjnych można ustalić, iż decyzja została nadana w urzędzie pocztowym na adres zarówno A. S.A. z siedzibą w P. jak i na adres jej pełnomocnika – K. W. dnia 8 stycznia 2008r. Organ zachował zatem termin, o którym mowa w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego. Na marginesie jedynie wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 40§2 kpa jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika pisma doręcza się pełnomocnikowi. Doręczenie zatem sprzeciwu również Spółce było nieskuteczne. Uchybienie to pozostaje jednak bez wpływu na treść rozstrzygnięcia.
Reasumując, Sąd ocenia jako błędny, wyrażony w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji pogląd o bezwzględnej konieczności uzyskania pozwolenia na budowę na wykonanie przedmiotowych robót budowlanych, co skutkowało koniecznością wyeliminowania zaskarżonej decyzji jak i utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji z obrotu prawnego.
Dodać należy, że zgodnie z art. 7 kpa. w związku z art. 77 § 1 tej ustawy organ ma obowiązek podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli oraz w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Wskazać należy, że tylko realizując powyższe zasady organ prowadząc postępowanie administracyjne może trafnie ocenić istotne dla sprawy okoliczności faktyczne i prawidłowo rozstrzygnąć o prawach strony.
Rozpatrując sprawę ponownie, organ administracji publicznej zobowiązany będzie uwzględnić powyższe rozważania Sądu.
Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.).
Na mocy art. 152 w/w ustawy orzeczono jak w pkt II wyroku.
O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 200 ww. ustawy.

Uzasadnienie wyroku