Sygnatura:
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2008-06-19
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Bożena Więch-Baranowska
Ewa Machlejd /przewodniczący sprawozdawca/
Mirosława Kowalska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Bożena Więch-Baranowska, Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2008 r. sprawy ze skargi A. M. S. S.A. w P. na decyzję Wojewody […] z dnia […] marca 2008 r. znak […] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Wojewody […] na rzecz skarżącej A. M. S. S.A. w P. kwotę 740 zł (siedemset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: VII SA/Wa 1000/08
Uzasadnienie
Decyzją z dnia […] stycznia 2007 r. Nr. […] Prezydent Miasta […] na podstawie art.30 ust.6 pkt.1) oraz art.82 ust.1 i 2 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo Budowlane (Dz. U. Nr156 poz.1118 z 2006r. – jednolity tekst) i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwany dalej K.p.a. oraz art. 92 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (tj. Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1592 ze zm.) w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia […] marca 2002 r. o ustroju miasta […] ([…]) po rozpatrzeniu wniosku inwestora z dnia […] grudnia 2007r. wniósł sprzeciw do zgłoszenia K. W. pełnomocnika A. S.A. z siedzibą w P.; robót budowlanych polegających na montażu konstrukcji wsporczej jednostronnego nośnika reklamowego typu "B." […] o wymiarach 8,40×4,40 m usytuowanego na działce nr ew. […]w obrębie […] przy ul. P. w W.
Organ pierwszej instancji stwierdził, iż przedmiotem zgłoszenia jest budowa konstrukcji stalowej wsporczej, a nie tablicy reklamowej o wymiarach 8,80 x 4,40 m oraz posadowienie słupa na stopie fundamentowej trwale związanej z gruntem. Zdaniem organu zakres robót objętych zgłoszeniem wykracza poza dyspozycję art. 30 ust. 1 pkt. 2 w związku z art. 29 ust. 2 pkt. 6 ustawy Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. Z 2006r. nr 156, poz. 1118 ze zm.), a ponadto roboty budowlane zgłoszone we wniosku obejmują swym zakresem zmiany w zagospodarowaniu działki. Zgodnie z art. 30 ust. 6 pkt. 1 wyżej cytowanej ustawy Prawo budowlane właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę poprzedzonego decyzją o warunkach zabudowy.
Organ podniósł również brak umocowania prawnego w udzielonym pełnomocnictwie, gdyż w kserokopii złożonego KRS’u brak jest wiceprezesa Zarządu Pana P. M.
Od powyższej decyzji odwołanie złożyła A. S.A. zarzucając organowi pierwszej instancji naruszenie art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez wniesienie przez organ I instancji sprzeciwu po upływie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia; art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane, a także art. 7, 77 i 107 K.p.a. poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania dowodowego i niewłaściwe uzasadnienie decyzji.
Wojewoda […] decyzją z dnia […] marca 2008 r. znak: […] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy decyzję Prezydenta […] z dnia […] stycznia 2008 r. nr […].
Organ odwoławczy stwierdził, iż do omawianej sprawy nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego, który dotyczy instalowania urządzeń reklamowych na istniejących obiektach budowlanych. Organ wskazał, iż pojęcie instalowania nie jest równoznaczne z budowaniem, zatem instalowaniem nie można określać budowy samodzielnej konstrukcji posadowionej na własnym fundamencie zagłębionym w gruncie.
Organ podniósł, iż dokonując kwalifikacji prawnej czy danych obiekt (urządzenie reklamowe) wymaga pozwolenia na budowę czy jedynie zgłoszenia, powinno brać się pod uwagę przepis art. 5 Prawa budowlanego, w świetle którego, nie jest obojętna jego wielkość oraz cechy konstrukcyjne.
Organ odwoławczy powołał się również na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 25 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 1509/06) z którego wynika iż wszystkie wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowle, w tym trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, wymagają pozwolenia na budowę, zaś o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem, czy też nie, nie decyduje metoda i sposób związania z gruntem, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają trwałego związania.
Organ stwierdził, iż skoro planowane urządzenie reklamowe ma być trwale związane z gruntem to nie może mieć zastosowania art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła A. S.A zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie:
1. art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez zaakceptowanie przez organ II instancji, że organ I instancji wniósł sprzeciw po upływie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia;
2. art. 30 ust. 6 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że istnieje podstawa do wniesienia sprzeciwu z uwagi na to, że wykonanie zgłoszonych robót budowlanych nie jest instalacją urządzenia reklamowego w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6;
3. art. 7, 77 § 1 i 107§ 3 K.p.a poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania dowodowego i niewłaściwe uzasadnienie decyzji.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda […] wniósł o jej oddalenie podnosząc jak w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2002, Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej jedynie pod względem zgodności z prawem, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skarga jest zasadna, bowiem decyzja Wojewody […] z dnia […] marca 2008 r. znak: […] została wydana z naruszeniem art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego a także art. 138 § 1 pkt 1 Kpa.
Wskazać należy, iż ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane wprowadziła wyrażoną w art. 28 zasadę, iż budowę można rozpocząć po uzyskaniu przez inwestora pozwolenia na budowę zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Wyjątek od tej zasady stanowią przepisy art. 29-31 tej ustawy, na mocy których możliwe jest wykonywanie obiektów budowlanych lub robót budowlanych na podstawie zgłoszenia zamiaru inwestycyjnego.
Zgodnie z art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego, pozwolenia na budowę nie wymaga m.in. wykonywanie robót budowlanych polegających na (pkt. 6 w/w art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego) instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.
Wykonywanie robót, określonych w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, obciążone zostało obowiązkiem zgłoszenia (art. 30 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy). Z przytoczonych powyżej przepisów jednoznacznie wynika, iż instalacja tablic i urządzeń reklamowych nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, przy czym ustawodawca nie uzależnił wyjątku wyszczególnionego w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego ani od wielkości tablic i urządzeń reklamowych, ani też od tego, czy są to tablice lub urządzenia wkopane w ziemię, a więc trwale związane z gruntem, które zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego można uznać za budowle, czy też są to tablice lub urządzenia reklamowe ustawione na konstrukcji naziemnej. Powyższy pogląd został wyrażony i ugruntowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 maja 2005 r., sygn. akt VII Sa/Wa 1311/04; wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 maja 2005 r., sygn. akt VII Sa/Wa 903/04 niepubl.).
Należy jednakże podkreślić, iż jeżeli właściwy organ uzna, iż realizacja inwestycji może spowodować m.in. zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, wprowadzenie, utrwalenie bądź zwiększenie ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich, może on – działając na podstawie art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego – nałożyć na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na wykonanie obiektu lub robót budowlanych, objętych obowiązkiem zgłoszenia. Uprawnienie to ma charakter uznaniowy, zatem wymaga uzasadnienia przez organ podstaw do nałożenia ww. obowiązku.
W niniejszej sprawie organ nie wykazał istnienia jakiejkolwiek z przesłanek wskazanych w w/w art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego. W innym zaś przypadku, jak wskazano wyżej, montaż urządzenia reklamowego nie wymaga pozwolenia na budowę. W zupełności wystarczająca i odpowiadająca prawu jest w tym przypadku procedura związana ze zgłoszeniem zamiaru zainstalowania urządzenia reklamowego.
Odnosząc się do zarzutu skargi, polegającego na naruszeniu przez Wojewodę […] art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego poprzez zaakceptowanie sytuacji, w której organ I instancji wniósł sprzeciw po upływie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia, należy uznać go za nieuzasadniony.
Wykładania przepisu art. 30 Prawa budowlanego wskazuje, iż zgłoszenia, o którym mowa w ust. 1 art. 30 Prawa budowlanego, należy dokonać przed terminem zamierzonego rozpoczęcia robót budowlanych. Do wykonywania robót budowlanych można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie, w drodze decyzji, sprzeciwu.
Organowi, do którego wpłynęło zgłoszenie przysługuje, zatem termin 30 dni na zgłoszenie sprzeciwu.
Oznacza to, że jeżeli organ do końca 30-dniowego terminu nie wniesie sprzeciwu lub nie wyda postanowienia w przedmiocie uzupełnienia braków zgłoszenia, traci z tą chwilą kompetencję do działania w sprawie. Termin określony w art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego jest terminem prawa materialnego. Termin ten jest terminem do załatwienia sprawy, a nie do wydania decyzji. Jest terminem dla organu aby wniósł sprzeciw. Nie jest to termin dla strony ani dla doręczyciela.
Wniesienie sprzeciwu na podstawie art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego należy rozumieć jako sporządzenie i wysłanie decyzji przez organ, nie można utożsamiać tego terminu z doręczeniem decyzji o wniesieniu sprzeciwu albowiem od chwili wysłania pisma organ traci wpływ na dalsze losy pisma. Zatem nie można wymagać od organu aby wniesienie decyzji o sprzeciwie obejmowało zarówno działania organu jak i działania, np. poczty polskiej oraz stron, które również mogą wpływać na losy pisma chociażby w ten sposób, że pisma tego nie przetrzymuje się w placówce pocztowej.
Nie można więc podzielić stanowiska skarżącej Spółki, że "wniesienie sprzeciwu" stanowi data doręczenia decyzji stronie, takiego wymogu bowiem omawiany przepis na organ nie nakłada.
Dlatego też dla określenia daty z jaką termin uważa się za zachowany należałoby sięgnąć do zasad określonych w art. 57 § 5 K.p.a. W myśl art. 57 § 5 K.p.a. termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo, a tym w sprawie będzie decyzja wnosząca sprzeciw, zostało np. nadane w polskiej placówce pocztowej. Nawiązanie do treści art. 57 § 5 K.p.a. przy ocenie, czy organ zachował termin 30 – dniowy do wniesienia sprzeciwu z jednej strony zobliguje organ do terminowego podejmowania czynności, z drugiej zaś będzie niezależne od strony, która może podejmować starania, aby na przykład nie odbierać korespondencji, czy też czynić to ze zwłoką, która będzie z kolei skutkowała uchybieniem tegoż terminu przez organ.
Jednocześnie taki sposób obliczania terminu 30 – dniowego pozwoli na zachowanie dla organu stosownego czasu dla podjęcia określonej decyzji, a inwestorowi nie przedłuży to ponad dopuszczalną miarę okresu oczekiwania dla ewentualnego wniesienia sprzeciwu przez organ, a tym samym nie wpłynie na przedłużenie procesu inwestycyjnego, co jest zresztą podstawowym celem, dla którego wprowadzono w ogóle możliwość dokonywania zgłoszenia w sytuacjach ustawą przewidzianych (zob. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006r., sygn. akt II OSK 79/06, Nr Lex 319177).
W przedmiotowej sprawie zgłoszenie złożone zostało do właściwego organu w dniu […] grudnia 2007 r. zaś decyzja Prezydenta Miasta […] z dnia […] stycznia 2007 r. Nr. […] została nadana na poczcie polskiej dnia […] stycznia 2008 r. (dowód w aktach sprawy).
Na marginesie zaznaczyć należy, że Sąd orzekający w niniejszym składzie nie podziela przytoczonego przez organ odwoławczy stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w wyroku z dnia 25 maja 2007r. sygn. akt II OSK 1509/06 co do tego, że wszystkie wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowle, w tym trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe wymagają pozwolenia na budowę, zaś o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem czy też nie, decyduje wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa.
Z tych przyczyn, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.
Na podstawie art. 152 w/w ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w pkt II wyroku.
Orzeczenie o kosztach znajduje podstawę w art. 200 powołanej wyżej ustawy.

Uzasadnienie wyroku