Sygnatura:
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2008-06-19
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Agnieszka Wilczewska-Rzepecka /sprawozdawca/
Krystyna Tomaszewska
Leszek Kamiński /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka (spr), Protokolant Joanna Piątek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 września 2008 r. sprawy ze skargi A. S.A. w P. na decyzję Wojewody […] z dnia […] marca 2008 r. znak […] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Wojewody […] na rzecz skarżącego A. S.A. w P. kwotę 750 (siedemset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Decyzją z dnia […] stycznia 2008r. nr […] Prezydent Miasta W. na podstawie art. 30 ust. 6 pkt. 1 oraz 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118) i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 92 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001r. Nr 142 poz. 1592 ze zm.) w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. Nr 41 poz. 361 ze zm.) wniósł sprzeciw do zgłoszenia robót budowlanych polegających na montażu konstrukcji wsporczej jednostronnego nośnika reklamowego typu BLW18 o wymiarach 6,28×3,28 m usytuowanego na działce nr ew. […] w obrębie […] przy ul. […] […] w W..
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, iż w dniu 28 grudnia 2007r. inwestor – A. . S.A. w P. zgłosił zamiar wykonania robót budowlanych polegających na montażu konstrukcji wsporczej jednostronnego nośnika reklamowego typu BLW18 o wymiarach 6,28 x 3,28 m usytuowanego na działce nr ew. […] w obrębie […] przy ul. […] […] w W.. Przedmiotem zgłoszenia jest zatem budowa konstrukcji stalowej wsporczej, a nie tablicy reklamowej o wymiarach 6,28 x 3,28 m oraz posadowienie słupa na stopie fundamentowej trwale związanej z gruntem.
W ocenie organu zakres robót objętych zgłoszeniem wykracza poza dyspozycję art. 30 ust. 1 pkt. 2 w związku z art. 29 ust. 2 pkt. 6 ustawy Prawo budowlane. Ponadto roboty budowlane zgłoszone we wniosku obejmują swym zakresem zmiany w zagospodarowaniu działki. Zgodnie z art. 30 ust. 6 pkt. 1 ww. ustawy właściwy organ wnosi sprzeciw, jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę poprzedzonego decyzją o warunkach zabudowy.
Ponadto w zgłoszeniu stwierdzono brak umocowania prawnego w udzielonym pełnomocnictwie, gdyż w kserokopii złożonego odpisu z KRS brak jest Wiceprezesa Zarządu P. M.
Decyzją z dnia […] marca 2008r. Wojewoda […] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98 poz. 1071 ze zm.), oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 156 poz. 1118 z 2006r. ze zm.) po rozpatrzeniu odwołania A. . S.A. w P. utrzymał w mocy decyzję nr […] z dnia […] stycznia 2008r. Prezydenta W..
Organ odwoławczy podniósł, iż jedną z podstawowych zasad przyjętych w ustawie Prawo budowlane jest prewencyjny zakaz wykonywania robót budowlanych bez uzyskania pozwolenia na budowę. Od zasady tej są wyjątki wymienione w art. 30 ust. 1 ustawy obejmujące budowy (art. 29 ust. 1) i inne roboty budowlane ( art. 29 ust. 2 ), które wymagają zgłoszenia.
Zgodnie z art. 30 ust. 6 pkt 1 Prawa budowlanego właściwy organ wnosi sprzeciw jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.
W przedmiotowej sprawie organ I instancji wniósł sprzeciw, stojąc na stanowisku, że zgłoszony zakres robót wykracza poza dyspozycję art. 30 ust. 1 pkt. 2 w związku z art. 29 ust. 2 pkt. 6 ustawy Prawo budowlane. Pogląd powyższy podziela organ II instancji.
W ocenie organu odwoławczego do omawianej sprawy nie ma zastosowania art. 29 ust. 1 pkt 6 Prawa budowlanego, który dotyczy instalowania urządzeń reklamowych na istniejących obiektach budowlanych. Pojęcie instalowania nie jest równoznaczne z budowaniem. A zatem instalowaniem nie można określać budowy samodzielnej konstrukcji posadowionej na własnym fundamencie zagłębionym w gruncie .
Dokonując kwalifikacji prawnej czy danych obiekt (urządzenie reklamowe) wymaga pozwolenia na budowę czy jedynie zgłoszenia, powinno brać się pod uwagę przepis art. 5 Prawa budowlanego, w świetle którego, nie jest obojętna jego wielkość oraz cechy konstrukcyjne. Organ w uzasadnieniu powołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2007r., sygn. akt II OSK 1509/06 zgodnie, z którym wszystkie wymienione w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego budowle, w tym trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, wymagają pozwolenia na budowę, zaś o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem, czy też nie, nie decyduje metoda i sposób związania z gruntem, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają trwałego związania z gruntem.
Z akt sprawy wynika, iż urządzenie reklamowe składa się ze następujących elementów konstrukcyjnych: stopy fundamentowej owymiarach 2.4 x 3.5 x 1.15 m posadowionej 1,1m poniżej poziomu terenu, trwale związanej z gruntem, słupa stalowego wysokości 6,0m, stanowiącego podstawą kasetonowego nośnika reklamowego wym. 6.28 x 3.28m, wysokość całego obiektu wynosi ponad 9,20 m powyżej poziomu terenu. Stąd też do zgłoszonych przez A. S.A w P. robot budowlanych nie może mieć zastosowania art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego.
Organ w odniesieniu do zarzutu przekroczenia terminu do wniesienia sprzeciwu wyjaśnił, iż termin ten zostanie zachowany jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej. W przedmiotowej sprawie zgłoszenie złożone zostało do właściwego organu w dniu 28 grudnia 2007r. zaś skarżona decyzja została nadana na poczcie polskiej w dniu 22 stycznia 2008r.
Skargę na decyzję Wojewody […] z dnia […] marca 2008r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła A. S.A. w P. wnosząc o jej uchylenie.
W skardze zarzucono naruszenie:
1) art. 30 ust. 5 ustawy Prawo budowlane poprzez zaakceptowanie przez organ II instancji, że organ I instancji wniósł sprzeciw po upływie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia,
2) art. 30 ust. 6 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że istnieje podstawa do wniesienia sprzeciwu z uwagi na to, że wykonanie zgłoszonych robót budowlanych nie jest instalacją urządzenia reklamowego w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6,
3) art. 7, 77 i 107 kpa poprzez niewłaściwe prowadzenie postępowania dowodowego i niewłaściwe uzasadnienie decyzji.
W opinii strony skarżącej sprzeciw został doręczony po upływie 30 dnia od dnia zgłoszenia zamiaru instalacji urządzenia reklamowego. W postępowaniu administracyjnym obowiązuje zasada, zgodnie z którą akt administracyjny wywiera skutki prawne dopiero od dnia jego doręczenia bądź ogłoszenia stronie, a znajduje ona podstawę w art. 110 kpa. Prawny byt decyzji na zewnątrz rozpoczyna się z chwilą jej doręczenia lub ogłoszenia i dopiero od tej chwili organ, który decyzję wydał, jest nią związany. Do terminów ustanowionych dla organu nie stosuje się przepisu art. 57 § 5 kpa, ani też przepisów o przywracaniu uchybionego terminu, ponieważ są to przepisy dotyczące terminów obowiązujących strony i innych uczestników postępowania. W żadnym razie nie jest więc możliwe uznanie, że za wniesienie sprzeciwu w terminie wystarczające jest wydanie decyzji przez organ I instancji, ponieważ dopóki taka decyzja nie zostanie doręczona pełnomocnikowi wnioskodawcy, dopóty nie wywołuje ona żadnych skutków prawnych.
Zgodnie z konstrukcją art. 30 ust. 5 Prawa budowlanego niewniesienie sprzeciwu przez organ budowlany w ww. terminie jest również formą rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, gdyż kończy to sprawę w danej instancji. Niewniesienie w terminie sprzeciwu oznacza więc w praktyce milczące udzielenie zgody na realizację zgłoszonego zamierzenia inwestycyjnego. W niniejszej sprawie doręczenie inwestorowi postanowienia nakładającego obowiązek uzupełnienia zgłoszenia nastąpiło po upływie czasu przewidzianego w art. 30 Prawa budowlanego na stosowną reakcję właściwego organu na dokonane zgłoszenie. Taki stan wykluczał możliwość skutecznego wniesienia sprzeciwu w związku z niezastosowaniem się inwestora do nałożonego obowiązku, skoro cała reakcja organu była od początku spóźniona.
W skardze podniesiono ponadto, iż skarżąca dokonała zgłoszenia zamiaru montażu urządzenia reklamowego w trybie art. 29 ust. 2 pkt 6 ww. ustawy. Ten przepis stanowi, że pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Z takiej treści cyt. przepisu wynika, że dopuszczalne jest instalowanie tablic i urządzeń reklamowych nie tylko na obiektach budowlanych, ale i na gruncie.
W skardze powołano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2005r., który stwierdza, iż instalacja tablic i urządzeń reklamowych nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, przy czym ustawodawca nie uzależnił wyjątku wyszczególnionego w art. 29 ust. 2 pkt 6, ani od wielkości tablic i urządzeń reklamowych, ani też od tego czy są to tablice lub urządzenia wkopane w ziemię, a więc trwale związane z gruntem, które zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego można uznać za budowle, czy też są to tablice lub urządzenia reklamowe ustawione na konstrukcji naziemnej. Nie do zaakceptowania są stwierdzenia organów administracyjnych, iż budowa konstrukcji nośnika reklamowego, do której zamontowana ma być tablica reklamowa, wymaga pozwolenia na budową ze względu na skalę i charakter. Prawo budowlane nie przewiduje możliwości formalnego podziału zamierzenia inwestycyjnego i stosowania do tak podzielonych części odmiennych przepisów ustawy. Ponadto art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego zwalnia od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę nie tylko tablice reklamowe, ale również urządzenia reklamowe, co niewątpliwie oznacza całość urządzenia reklamowego, a więc także elementów konstrukcyjnych koniecznych do montażu samej tablicy reklamowej. Strona skarżąca podniosła, iż powyższe stanowisko potwierdzone zostało w licznych orzeczeniach sądu administracyjnego.
Art. 30 ust. 6 pkt. 1 ustawy Prawo budowlane stanowi, że właściwy organ wnosi sprzeciw jeżeli zgłoszenie dotyczy budowy lub wykonywania robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. Organ błędne zastosował w/w przepis nakładając obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt. 6, pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.
Ponadto w ocenie strony skarżącej Wojewoda […] w ogóle nie zbadał i nie wyjaśnił, kiedy nastąpiło doręczenie pełnomocnikowi skarżącej, K. W., sprzeciwu zawartego w decyzji organu I instancji i czy faktycznie nastąpiło to po 30 dniach od dnia dokonania zgłoszenia. Powyższe stanowi o naruszeniu przez organ administracji zasad zawartych w art. 7 i art. 77 kpa. Organ II instancji nie wyjaśnił poza tym, dlaczego uznaje, że zgłoszenie Skarżącej nie jest zgłoszeniem w rozumieniu art. 30 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, a jednak do tego zgłoszenia wnosi sprzeciw. Jeżeli zgłoszenie Skarżącej nie jest zgłoszeniem, to decyzja organu II instancji jest wydana bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 6 kpa.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda […] wniósł o jej oddalenie, podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega uwzględnieniu.
Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego obowiązującymi w dacie jego wydania.
Uwzględniając powyższe kryteria Sąd uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy.
Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Wykonanie robót określonych w art. 29 ust. 2 pkt 6 obciążone zostało obowiązkiem zgłoszenia (art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy).
Z powołanych przepisów wynika jednoznacznie, iż instalacja tablic i urządzeń reklamowych nie wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, przy czym ustawodawca nie uzależnił wyjątku wyszczególnionego w art. 29 ust. 2 pkt 6 ani od wielkości tablic i urządzeń reklamowych, ani od stopnia skomplikowania urządzenia, ani też od tego, czy są to tablice lub urządzenia trwale związane z gruntem (które zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego można uznać za budowlę) czy też są to tablice lub urządzenia reklamowe ustawione na konstrukcji naziemnej czy też wykonane na istniejącym obiekcie budowlanym. Zauważyć trzeba, że ustawodawca określając warunki formalne, jakich winien dopełnić inwestor przed przystąpieniem do określonego zamierzenia inwestycyjnego ustalił, że co do zasady wszystkie roboty budowlane wymagają uzyskania pozwolenia na budowę, natomiast roboty wymienione w art. 29-31 jako wyjątek od tej zasady objęte są trybem uproszczonym polegającym na dokonaniu zgłoszenia zamiaru wykonania robót. Ustawodawca nie wprowadził przy tym żadnych dodatkowych reguł, według których należałoby rozstrzygać, jaki tryb uzyskiwania zgody organów architektoniczno-budowlanych jest wymagany dla konkretnych robót, w szczególności nie zawarł w ustawie zastrzeżenia, że wszystkie budowle czy wszystkie obiekty trwale związane z gruntem objęte są zawsze obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.
Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że wadliwy jest pogląd prawny wyrażony w decyzji organu II instancji o konieczności uzyskania pozwolenia na budowę dla przedmiotowego urządzenia reklamowego zgłoszonego przez A. S.A.
Nie można podzielić stanowiska Wojewody […], iż zakwalifikowanie danego urządzenia reklamowego do kategorii budowli, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy pociąga za sobą obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, taki wniosek nie znajduje oparcia w przepisach Prawa budowlanego. Gdyby ustawodawca zamierzał wyłączyć wszystkie budowle, bądź też tylko urządzenia reklamowe trwale powiązane z gruntem spod działania art. 29-30 Prawa budowlanego, zawarłby w ustawie stosowną normę prawną. Nie można zgodzić się również z argumentacją organu jakoby przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 dotyczył jedynie instalowania urządzeń reklamowych na istniejących obiektach budowlanych i nie można nazywać instalowaniem budowy samodzielnej konstrukcji posadowionej na własnym fundamencie zagłębionym w gruncie. Wojewoda […] i zdaje się nie zauważać, że takie brzmienie przepis ten miał w swej pierwotnej wersji w 1994r., został on jednak zmieniony na mocy ustawy z 22 sierpnia 1997r. w ten sposób, że wykreślono w nim zapis dotyczący miejsca wykonywania robót ("na istniejących obiektach budowlanych"). W konsekwencji tej zmiany z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę zwolniono roboty budowlane polegające na instalowaniu wszelkich tablic i urządzeń reklamowych, niezależnie od miejsca, gdzie są one realizowane.
Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela wielokrotnie wyrażane wcześniej w orzecznictwie sądowoadministracyjnym i przeważające stanowisko, iż instalacja urządzeń reklamowych, niezależnie czy umieszczanych na budynkach czy bezpośrednio na gruncie, niezależnie od wielkości czy stopnia ich skomplikowania stanowi przedmiot regulacji art. 29 ust. 2 pkt 6 znowelizowanej ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1017/05, z dnia 21 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1085/05, z dnia 18 stycznia 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 937/05 Lex nr 196413, z dnia 9 sierpnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1722/04 Lex nr 190804, z dnia 30 maja 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1311/04, z dnia 24 maja 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 903/04, z dnia 16 stycznia 2008r. sygn. akt VII SA/Wa 1850/07, z dnia 12 lipca 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 546/06 Lex nr 258247, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 1083/05 Lex nr 206529, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 1048/05 Lex nr 206499). Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2007r. sygn. akt II OSK 1509/06 wyrażający odmienny pogląd (zgodnie z którym wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe wymagają pozwolenia na budowę) jest odosobniony i skład orzekający w niniejszej sprawie go nie podziela.
Odnosząc się do zarzutu wniesienia sprzeciwu po terminie, należy uznać iż jest on niewątpliwie niezasadny.
Zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym (por. wyrok NSA z 12 grudnia 2006 r. sygn. akt II OSK 79/06) termin zostaje zachowany (w myśl art. 57§5 kpa), gdy przed jego upływem pismo, a tym w niniejszej sprawie będzie decyzja o sprzeciwie, zostało nadane np. w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego
Odnosząc powyższe uwagi do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż 30 dniowy termin na wniesienie sprzeciwu rozpoczął swój bieg z dniem 29 grudnia 2007 roku (zgłoszenie miało miejsce w dniu 28 grudnia 2007 roku), decyzję nadano na poczcie w dniu 22 stycznia 2008 roku a koniec biegu terminu przypadał na 29 stycznia 2008 roku. Tym samym należy uznać, iż wniesienie przez organ sprzeciwu nastąpiło z zachowaniem określonego prawem terminu.
Zauważyć trzeba, że Prawo budowlane przewiduje w art. 30 ust 7 uprawnienie organu do nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na wykonanie obiektu objętego obowiązkiem zgłoszenia. Uprawnienie to ma charakter uznaniowy, jednakże nie oznacza to dowolności w podejmowaniu takiego rozstrzygnięcia. Organ nakładając na inwestora w oparciu o wskazany przepis obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę zobowiązany jest w sposób szczegółowy i wyczerpujący wykazać, z jakimi konkretnie zagrożeniami (w zakresie przewidzianym w tym przepisie) może wiązać się podjęcie realizacji zgłoszonych robót budowlanych.
Konkludując wszystkie powyższe spostrzeżenia należy uznać, iż w przedmiotowej sprawie ustawienie przez skarżącą spółkę przedmiotowego urządzenia reklamowego wymagało jedynie zgłoszenia w trybie art. 30 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, a więc dokonana przez organ odwoławczy wadliwa ocena prawa materialnego uzasadnia w konsekwencji uchylenie zaskarżonej decyzji.
Ujawnione naruszenie prawa materialnego powoduje uchylenie zaskarżonej decyzji z mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Na podstawie art. 152 powołanej ustawy orzeczono jak w punkcie II wyroku

Uzasadnienie wyroku