Sygnatura:
6120 Ewidencja gruntów i budynków
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Prezydent Miasta
Data:
2009-11-24
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Treść wyniku:
Odmówiono przyznania prawa pomocy
Sędziowie:
Alina Dominiak /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alina Dominiak po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie z wniosku J. P. w przedmiocie ustalenia błędu w informacji z ewidencji gruntów i budynków i jego skutków prawnych odmówić wnioskodawcy przyznania prawa pomocy.
Uzasadnienie: Pismem z dnia 18 listopada 2009 r., zatytułowanym "pozew", J. P. wniósł o ustalenie, że zdarzeniem wywołującym błąd przy nabyciu działki było podanie błędnej informacji z ewidencji gruntów dotyczącej działki nr […], w zakresie jej powierzchni, przez Urząd Miejski.
Wskazał, że 2000 r. nabył działkę o pow. 272 m 2 , której powierzchnia okazała się być mniejsza o 8 m 2 niż wielkość wskazana wcześniej przez Urząd Miejski na podstawie danych z ewidencji gruntów. W tej sytuacji na skutek błędnej informacji udzielonej przez Urząd Miejski nabył nieistniejącą powierzchnię gruntu. Urząd Miejski twierdzi, że zdarzeniem wywołującym błąd był dokonany w 1970 r. podział terenu, w wyniku którego wyłoniono przedmiotową działkę, zaś wnioskodawca twierdzi, że zdarzeniem wywołującym jego działanie w błędzie była błędna informacja udzielona przez Urząd Miejski.
Ponadto, wnioskiem z dnia 9 grudnia 2009 r. złożonym na urzędowym formularzu PPF J. P. zwrócił się do tutejszego Sądu o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie go od kosztów sądowych. Wnioskodawca wyjaśnił, iż jest osobą bezrobotną, posiada udział w prawie do domu jednorodzinnego, nie posiada oszczędności, a jedyny przychód uzyskuje z najmu pokoju w domu, którego połowę zajmuje.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Instytucja prawa pomocy stanowi jedną z gwarancji realizacji konstytucyjnej zasady prawa do sądu, jako podstawowego standardu państwa prawnego. Celem tej instytucji jest zapewnienie dostępu do sądu administracyjnego osobom, którym brak środków finansowych dostęp ten uniemożliwia.
Przyznanie prawa pomocy jest możliwe w przypadku spełnienia jednej z pozytywnych przesłanek uregulowanych w przepisie art. 246 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) -dalej p.p.s.a. – oraz braku wystąpienia przesłanki negatywnej ujętej w przepisie art. 247 p.p.s.a., zgodnie z którego treścią prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
decyzje administracyjne;
postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Zgodnie z art. 3 § 3 p.p.s.a. sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Takie przepisy szczególne zawarte są np. w ustawie z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym, ustawie z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich, ustawie z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich.
Zgodnie natomiast z art. 4 p.p.s.a. sądy administracyjne rozstrzygają spory o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i miedzy samorządowymi kolegiami odwoławczymi (…) oraz spory kompetencyjne między organami tych jednostek a organami administracji rządowej.
Pismo J. P., które nie zawiera skargi na konkretny akt organów administracji zostało potraktowane jako wniosek złożony w trybie art. 63 p.p.s.a., który przewiduje, że jeżeli ustawy tak stanowią, postępowanie sądowe wszczyna się na wniosek.
Przepis art. 64 § 3 p.p.s.a. stanowi, że do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.
Zgodnie z wyrażonym w doktrynie poglądem oczywista bezzasadność skargi zachodzi, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (Jan Paweł Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, wydanie II, str. 603).
Sytuacja taka ma miejsce również w przypadku, gdy sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
W przedmiotowej sprawie wnioskodawca, jak wskazano powyżej, wniósł o ustalenie, że zdarzeniem wywołującym błąd przy nabyciu działki było podanie błędnej informacji z ewidencji gruntów dotyczącej działki nr […], w zakresie jej powierzchni, przez Urząd Miejski.
Innymi słowy wnioskodawca domaga się od sądu administracyjnego, by ten ustalił, że informacja z ewidencji gruntów była błędna, co spowodowało nabycie przez wnioskodawcę działki o innej powierzchni niż wskazywana w ewidencji.
Zdaniem Sądu już wstępna analiza przedmiotowego wniosku prowadzi jednoznacznie do stwierdzenia, że żądanie wnioskodawcy nie należy do katalogu spraw przekazanych na mocy art. 3 § 2 i 3 p.p.s.a. oraz art. 4 p.p.s.a. do rozpoznania sądom administracyjnym. W kontekście poczynionych wyżej rozważań uznać zatem należy, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością wniosku, która powoduje konieczność odmowy przyznania wnioskodawcy prawa pomocy.
Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 247 w zw. z art. 64 § 3 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.
Uzasadnienie wyroku