Sygnatura:
6151 Lokalizacja dróg i autostrad
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Sygn. powiązane: IIOZ 410/09
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2008-11-21
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Przyznano prawo pomocy w całości
Sędziowie:
Monika Stępkowska-Bigiej /przewodniczący sprawozdawca/
Sentencja
Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie – Monika Stępkowska -Bigiej po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi W. T. na decyzję Wojewody […] z dnia […] września 2008 r., nr […] w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi postanawia: 1) przyznać skarżącej W. T. prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych, 2) przyznać skarżącej W. T. prawo pomocy w zakresie ustanowienia adwokata.
Uzasadnienie: W toku postępowania w sprawie ze skargi W. T. na decyzję Wojewody […] z dnia […] września 2008 r. w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi, skarżąca zwróciła się do Sądu z prośbą u przyznanie jej prawa pomocy, tj. o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
We wniosku z dnia 11 listopada 2009 r. (sporządzonym na urzędowym formularzu PPF), skarżąca podniosła, że jest emerytką, we wspólnym gospodarstwie domowym przebywa wraz z wnuczką J. S., którą utrzymuje ze względu na jej zły stan zdrowia (wnuczka przebyła […]). Z emerytury w wysokości 1651,72 zł netto skarżąca opłaca wnuczce czesne w […] Wyższej Szkole […] w W. w wysokości 360,00 zł miesięcznie, koszty utrzymania mieszkania w wysokości ok. 500 zł. Rodzice J. S. nie mogą zapewnić jej pomocy, ze względu na nadużywanie alkoholu. Skarżąca posiada – działki o pow. 531 m2 w W. i mieszkanie o pow. 43,5 m2 w domu wielorodzinnym położonym na ww. działce. Oprócz wymienionych nieruchomości nie posiada jakiegokolwiek majątku. Jedyny dochód skarżącej oraz jej wnuczki stanowi – o czym już była mowa – emerytura w wysokości 1988,70 zł brutto (1651,72 zł netto). Do wniosku skarżąca dołączyła m. in. karty informacyjne leczenia szpitalnego J. S., kserokopie legitymacji studenckiej, kserokopię potwierdzenia zameldowania na pobyt czasowy wnuczki w lokalu skarżącej, kserokopię decyzji ZUS o waloryzacji emerytury.
Rozpoznając wniosek W. T. należy stwierdzić, że zasługuje on na uwzględnienie.
Zasadą postępowania sądowoadministracyjnego jest, stosownie do art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) ponoszenie przez stronę kosztów sądowych związanych ze swym udziałem w sprawie. Tak więc podmiot wnoszący skargę do sądu administracyjnego powinien partycypować w kosztach związanych z prowadzeniem postępowania. Instytucja prawa pomocy ma charakter wyjątkowy i jest przyznawana osobom charakteryzującym się trudną sytuacją materialną. Do osób tych zaliczyć można bezrobotnych, którzy nie pobierają zasiłku lub osoby, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są środków do życia bądź środki te są bardzo ograniczone i zaspakajają tylko podstawowe potrzeby. Przyznanie prawa pomocy, ma na celu zapewnienie dostępu do sądu stronie, której brak środków finansowych dostęp ten uniemożliwia
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Mając na względzie sytuację skarżącej opisaną we wniosku o prawo pomocy uznano, że skarżąca nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zatem istnieją przesłanki do przyznania jej prawa pomocy w zakresie całkowitym. Przede wszystkim, mając na uwadze, że – jak wynika z oświadczenia skarżącej – jedynym źródłem dochodu jest emerytura w wysokości 1651,72 zł netto. Kwota ta musi wystarczyć na zaspokojenie potrzeb życiowych skarżącej oraz jej wnuczki.
W tej sytuacji, mając na uwadze aktualny poziom cen i opłat za dobra i usługi utrzymania koniecznego należało przyjąć, że skarżąca nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych oraz kosztów ustanowienia profesjonalnego pełnomocnika we własnym zakresie.
W świetle powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 wyżej cytowanej ustawy, należało postanowić jak w sentencji
Uzasadnienie wyroku