Sygnatura:
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-06-24
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Przyznano prawo pomocy w całości
Sędziowie:
Grzegorz Antas /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Referendarz sądowy Grzegorz Antas Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. J. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi A. J. na decyzję Wojewody M. z dnia […] kwietnia 2009 r. nr […] w przedmiocie uchylenia czynności materialno-technicznej zameldowania postanawia: przyznać prawo pomocy w zakresie całkowitym przez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, o którego wyznaczenie zwrócić się do Okręgowej Rady Adwokackiej w W.
Uzasadnienie: Wnioskiem z 2 listopada 2009 r. A. J. wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w postępowaniu sądowym prowadzonym w sprawie z jego skargi na decyzję Wojewody M. z […] kwietnia 2009 r. w przedmiocie uchylenia czynności materialno-technicznej zameldowania.
W uzasadnieniu wniosku oraz w oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżący podał, że jest osobą samotną i jedynym jego źródłem utrzymania jest świadczenie rentowe nieprzekraczające kwoty 500 zł brutto oraz środki uzyskiwane z podejmowanych drobnych prac dorywczych (kwota ok. 500 zł miesięcznie). Skarżący ponosi koszty pobytu w ośrodku dla bezdomnych (kwota 400 zł miesięcznie) oraz inne koszty koniecznego utrzymania (zakup żywności, lekarstw, odzieży). Ze względu na zły stan zdrowia skarżący, jak podał, ma ograniczone możliwości zatrudnienia.
W związku z tym, że oświadczenie zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy okazało się niewystarczające do oceny aktualnego stanu majątkowego oraz możliwości płatniczych skarżącego, został on wezwany do uzupełnienia złożonego wniosku, stosownie do art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., poprzez przedłożenie między innymi zaświadczenia wystawionego przez podmiot prowadzący ośrodek dla bezdomnych poświadczającego przebywanie w nim oraz odpisów zeznań podatkowych za ostatnie dwa lata.
W skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie piśmie z 7 grudnia 2009 r. wnioskodawca poinformował, że nie może przedstawić zeznania podatkowego za 2007 r. z powodu jego zaginięcia (wraz z innymi dokumentami zeznanie podatkowe zostało zabrane z mieszkania przez siostrę, z którą pozostaje w sporze). Do pisma skarżący załączył zeznanie podatkowe za 2008 r. oraz zaświadczenie z 4 grudnia 2009 r., wystawione przez […] w W., stwierdzające, że A. J. jest mieszkańcem […] od 5 stycznia 2009 r., gdzie pracuje jako wolontariusz.
Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy zważyć należało, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Powyżej określony warunek zasadności przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym został spełniony w niniejszej sprawie, albowiem skarżący wykazał, że nie jest w stanie zgromadzić jakichkolwiek oszczędności, które mogłyby zostać wykorzystane na prowadzenie sprawy przed sądem administracyjnym. Zestawienie kwoty, jaką miesięcznie dysponuje składający wniosek z tytułu otrzymywanych świadczeń oraz wykonywanych drobnych prac dorywczych ze stałymi wymienionymi we wniosku niezbędnymi wydatkami dowodzi, że posiadane środki finansowe mogą wystarczyć skarżącemu jedynie na pokrycie podstawowych, bieżących kosztów utrzymania. Zadeklarowane przez składającego wniosek wydatki nie zostały ocenione jako nierzeczywiste albo nadmierne. Przyznany został im charakter "koniecznego utrzymania", co wynika z faktu, że wydatki wymienione w złożonym wniosku, obejmując koszty pobytu w ośrodku dla bezdomnych, czy też zakup żywności lub podstawowej odzieży, niewątpliwie należą do kosztów wymaganych do zaspokojenia wyłącznie elementarnych potrzeb bytowych.
Ponieważ wnioskujący o przyznanie prawa pomocy nie posiada przedmiotów wartościowych, ani zgromadzonych oszczędności, nie jest możliwe, by w ten sposób pozyskane być mogły środki potrzebne na prowadzenie sprawy przed sądem. Tak rozumiane względy nakazywały przyjąć, że składający wniosek nie ma możliwości samodzielnego wywiązania się z obowiązku poniesienia jakichkolwiek kosztów postępowania sądowego.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w związku z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Uzasadnienie wyroku