Sygnatura:
6192 Funkcjonariusze Policji
Hasła tematyczne:
Policja
Skarżony organ:
Komendant Policji
Data:
2008-08-25
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Małgorzata Walentek
Szczepan Prax /przewodniczący/
Teresa Kurcyusz-Furmanik /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant sekretarz sądowy Magdalena Nowacka-Brzeźniak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2009 r. sprawy ze skargi A. G. (G.) na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. z dnia […] nr […] w przedmiocie funkcjonariuszy Policji oddala skargę
Uzasadnienie: Rozkazem personalnym Nr […]r. z dnia […]r.,wydanym na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji ( Dz. U. Nr 43 poz. 277 ze zm.) Komendant Miejski Policji w M. zwolnił A.G. ze służby w Policji z dniem […]r. Decyzji tej, na mocy art. 108 k.p.a., nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
W uzasadnienie rozstrzygnięcia powołano się na fakt wydania przez sąd powszechny w P.T. wyroku skazującego funkcjonariusza Policji, A.G., za przestępstwo z art. […]
i art. […] k.k. Wyrok ten uprawomocnił się w […]r., o czym organ otrzymał zawiadomienie w dniu […]r.
Przywołując treść przepisu powołanego jako podstawa prawna decyzji oznaczonej jako rozkaz personalny, Komendant Miejski Policji wskazał, iż w przypadku skazania prawomocnym wyrokiem za […], policjanta zwalnia się ze służby.
Wskutek wniesionego przez A.G. odwołania sprawa rozpoznana została przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w K., który decyzją z dnia […]r. Nr […] uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Jako zasadny uznał zarzutu odwołującego, co do naruszenia procedury administracyjnej. Zdaniem organu odwoławczego, wyznaczając stronie dwu lub trzydniowe terminy na zapoznanie się z materiałami sprawy i na wypowiedzenie się co do nich, naruszono zasadę czynnego udziału strony w postępowaniu.
Nie ustosunkowano się także, według organu II instancji, przed wydaniem decyzji, do stanowiska A.G., przedstawionego Komendantowi Miejskiemu Policji w piśmie nadanym w dniu […]r., czym naruszono regulację zawarta w art. 7 k.p.a.
Ponad powyższe Komendant Wojewódzki Policji zwrócił uwagę, iż decyzja zwalniająca funkcjonariusza ze służby z dniem […]r. doręczona mu została w dniu […]r. Skutek wynikający z treści decyzji nastąpił więc zanim strona otrzymała tę decyzję, czyli przed wprowadzeniem jej do obrotu prawnego.
W dniu […]r. Komendant Miejski Policji w M. otrzymał pismo A.G. z dnia […]r. nazwane "Raport", zawierające wniosek funkcjonariusza o zwolnienie go ze służby z dniem […]r.
W dniu […]r. Komendant Miejski Policji poinformował A.G. o jego uprawnieniach do zapoznania się z materiałami sprawy, wyznaczając mu 7 dniowy termin biegnący od momentu doręczenia pisma zawierającego to pouczenie. Doręczenie to, do rąk osoby podpisującej się W.G., w miejscu zamieszkania adresata, nastąpiło w dniu […]r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki.
W odpowiedzi na wniosek o zwolnienie ze służby Komendant Miejski Policji poinformował A.G., iż nie wyraża zgody na proponowany w tym wniosku termin zwolnienia funkcjonariusza ze służby, ze względu na toczące się postępowanie w sprawie o zwolnienie na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji.
Organ wskazał jednocześnie, iż wniosek ten nosi datę […]r, a mając na względzie treść art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, policjanta zwalnia się ze służby w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby, czyli w tym wypadku, do dnia […]r.
W dniu […]r. funkcjonariusz wystąpił do organu z wnioskiem o wydanie mu uwierzytelnionych odpisów akt. Powołując się na treść art. 73 § 2 k.p.a. wniosek swój motywował stanem zdrowia, uniemożliwiający mu zapoznanie się z materiałami sprawy w inny sposób.
Uwzględniając stanowisko funkcjonariusza organ przekazał mu odpisy akt sprawy z pismem przewodnim nr L.dz. […] zawierającym pouczenie, iż materiał ten jest kompletny i pozwala na zakończenie sprawy, a w związku z tym wzywa się A.G. w terminie 5 dni od doręczenia pouczenia, do wypowiedzenia się w sprawie. W aktach sprawy, na karcie […] zamieszczono dokument z nagłówkiem firmy A określający status przesyłki o nr […] i datę oraz czas rejestracji ([…]r. godz. […]). Z dokumentu tego wynikało, iż przesyłka o podanym numerze została doręczona.
Pismem z dnia […]r. nazwanym "odpowiedzią na pismo nr L.dz. […]" A.G. potwierdził odbiór przesyłki w dniu […]r i wystąpił o zawieszenie postępowania do czasu polepszenia się jego stanu zdrowia. Wskazał, iż leczy się w Poradni […],[…]. Oświadczył, iż w obecnym stanie zdrowia nie ma możliwości ustosunkować się merytorycznie do sprawy. Załączył do wniosku kartę skierowania na badania lekarsko-specjalistyczne potwierdzającą odbyte w […]r. wizyty lekarskie i poszczególne diagnozy postawione przez lekarzy-specjalistów.
Postanowieniem Nr […] z dnia […]r. wydanym z powołaniem na art. 97§ 1 w zw. z art. 101 k.p.a. organ odmówił zawieszenia postępowania w sprawie zwolnienia A.G. ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji.
Jako przyczynę rozstrzygnięcia wskazano brak podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku, gdyż przyczyny w nim powołane nie były tożsame z żadną z przesłanek wymienionych w art. 97 § 1 k.p.a., pozwalających na zawieszenie postępowania administracyjnego.
Postanowienie doręczono stronie w dniu […]r., o czym świadczy zwrotne potwierdzenie jego odbioru znajdujące się w aktach.
A.G. wniósł na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania zażalenie zarzucając, iż jego stan zdrowia pozwala na przyjęcie, iż utracił zdolność do czynności prawnych, a postępowanie prowadzono stronniczo, gdyż dano mu pięciodniowe a nawet dwudniowe na zaznajomienie się z ponad 100 dokumentami i nakazano w tym terminie ustosunkować się do nich. Ponadto zarzucił, iż w trakcie postępowania popełniono wiele uchybień – nie otrzymał on świadectwa służby, nie przesłano dokumentacji służby do komisji lekarskiej, gdzie skierowano go w celu stwierdzenia przydatności do służby.
Postanowieniem Nr […] z dnia […]r., po rozpatrzeniu złożonego przez funkcjonariusza zażalenia, działając na mocy art. 138 § 1 w zw. z art. 144 k.p.a. Komendant Wojewódzki Policji w K. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
Odnosząc się do argumentów A.G. organ odwoławczy wskazał, iż utrata zdolności do czynności prawnych następuje w określonych ustawowo okolicznościach, do których nie należy zły stan zdrowia i złe samopoczucie. Aby utracić zdolność do czynności prawnych funkcjonariusz musiałby zostać ubezwłasnowolniony, co nie miało miejsca w sprawie. Pozostałe zarzuty dotyczące sposobu prowadzenia postępowania organ uznał za pozostające bez związku z instytucją zawieszenia postępowania, a mogące jedynie uzasadniać wniosek strony o wyłącznie organu administracji na mocy art. 25 k.p.a.
W dniu […]r. wydana została również decyzja – rozkaz personalny Nr […], którą Komendant Miejski Policji w M. na podstawie art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji ( Dz. U. z 2007r. Nr 43 poz. 277) zwolnił A.G. ze służby z dniem […]r.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia powołano się na fakt wydania przez Sąd Okręgowy w P.T. prawomocnego wyroku skazującego funkcjonariusza Policji, A.G., za […] z art. […] i art. […] k.k., co skutkować musi zwolnienie go ze służby w Policji zgodnie z brzmieniem art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji.
Organ opisał przebieg postępowania, zwracając uwagę, iż w jego toku, uwzględniając wniosek funkcjonariusza, przesłano mu uwierzytelniony odpis akt sprawy i pouczono o możliwości ustosunkowania się do zebranego materiału w terminie 5 dni od jego doręczenia stronie. Strona, w odpowiedzi na przesłane jej pouczenie, powołując się na stan zdrowia, a w szczególności leczenie w Poradni […] oraz skierowanie na […] oraz leczenie […] wniosła o zawieszenie postępowania, co zostało rozpoznane odmownie przez organy obu instancji.
Opisana decyzja, jak również postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania wydane przez Komendanta Wojewódzkiego Policji, zostały przekazane w dniu […]r. przez funkcjonariusza Policji na adres zamieszkania A.G., który, co wynika z notatek służbowych znajdujących się w aktach sprawy, po zaznajomieniu się z treścią przesyłek, odmówił pokwitowania ich odbioru.
W dniu […]r. A.G. skierował do organu odwołanie od decyzji o zwolnieniu go ze służby w Policji w trybie art. 41 ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji.
W odwołaniu tym wniósł o unieważnienie lub cofnięcie zaskarżonego rozkazu i zwolnienie go ze służby w Policji z uwzględnieniem jego raportu ze […]r.
Potwierdził odmowę odbioru zaskarżonej decyzji wskazując, iż została wydana po dniu […]r., w którym to terminie organ miał obowiązek zwolnić go ze służby na jego wniosek. Powołał się w tym miejscu na stanowisko Komendanta Miejskiego Policji zajęte w odpowiedzi na jego raport zawierający wniosek o zwolnienie ze służby. Zakwestionował formę doręczenia mu przesyłek uznając, iż doręczenie to miało charakter "wciskania" mu korespondencji.
Zdaniem odwołującego zaskarżona decyzja wydana została bez wyczerpania trybu administracyjnego, gdyż nie otrzymał dotychczas odpowiedzi na zażalenie, jakie złożył na czynności Komendanta Miejskiego Policji do Komendanta Wojewódzkiego. Ponadto wydano ją z powtórnym naruszeniem zasad procedury, a w tym zasady czynnego udziału stron postępowania, gdyż udzielono mu, jak poprzednio, 5dniowego terminu do zapoznania się z materiałami sprawy. Odwołujący zakwestionował również datę zwolnienia go ze służby twierdząc, iż skutek przewidziany w decyzji nastąpił zanim decyzja ta weszła do obrotu prawnego.
Wskutek złożonego odwołania uruchomione zostało postępowanie przed Komendantem Wojewódzkim Policji w K.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, organ odwoławczy, decyzją z dnia […]r. Nr […] wydaną na podstawie art. 138 § 1 k.p.a. w zw. z art. 6a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji ( tekst jednolity Dz. U z 2007r. Nr 43 poz. 277 ) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.
Po dokonaniu ustaleń w zakresie stanu faktycznego organ odniósł się do zarzutów odwołania i wskazał, iż złożony przez A.G. raport zawierający wniosek o zwolnienie go ze służby wpłynął do organu w dniu […]r, a zatem do tego dnia Komendant Miejski zobowiązany był do wydania decyzji. Jednakże w czasie 3 miesięcy od wpływu wniosku o zwolnienie ze służby organ mógł rozwiązać stosunek służbowy z A.G. na innej podstawie prawnej, co faktycznie nastąpiło w dniu […]r. Zarzuty, co do nieprawidłowości doręczenia decyzji z dnia […]r. organ uznał za niezasadne ze względu na uregulowanie prawne zawarte w art. 39 k.p.a. Organ skorzystał bowiem z możliwości doręczenia przesyłki przez swoich pracowników, co traktowane jest z mocy prawa, jako doręczenie skuteczne, a odmowa przyjęcie korespondencji doręczanej przez pracowników organu pozwala na uznanie przesyłki za doręczoną.
Przechodząc do postawionych w odwołaniu zarzutów proceduralnych, Komendant Wojewódzki Policji nie dopatrzył się naruszenia uprawnień strony wynikającej z zasady jej czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym.
Brak rozpatrzenia zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania do czasu wydania zaskarżonej decyzji pozostawał natomiast, zdaniem organu, bez wpływu na jej treść, gdyż wniesione zażalenie nie wstrzymało wykonania zaskarżonego postanowienia i organ mógł prowadzić sprawę w dalszym ciągu.
Decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji została zaskarżona przez A.G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.
We wniesionej skardze funkcjonariusz potwierdził wystąpienie w jego sprawie przesłanki opisanej w treści art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji, obligującej organ do zwolnienia funkcjonariusza ze służby, zauważył jednakże, iż prawomocny wyrok skazujący go za popełnienie […] został przez niego zaskarżony skargą kasacyjną.
Zwrócił uwagę, iż w odpowiedzi na jego raport z dnia […]r., w którym prosił o zwolnienie go ze służby, Komendant Miejski Policji w M. wyznaczył termin jego odejścia z Policji na dzień […]r. W konsekwencji tego Komendant Wojewódzki nie mógł zmienić tego terminu i wskazywać w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji innej daty, do której powinno nastąpić jego zwolnienie , ze względu na złożony raport.
Zakwestionował sposób doręczenia mu zaskarżonej decyzji, określając to zachowanie organu, jako "wciskanie mu" korespondencji, ze względu na upływ wskazanego przez Komendanta Miejskiego Policji terminu do zwolnienia go ze służby .
Zaznaczył, iż w okresie toczącego się postępowania cały czas przebywał na zwolnieniu lekarskim, a jego złe samopoczucie uniemożliwiło mu dochowanie pięciodniowego terminu, jaki został mu wyznaczony przez organ do wypowiedzenia się, co do zebranego materiału sprawy. Złożył w związku z tym faktem wniosek o zawieszenie toczącego się postępowania, a po uzyskaniu odmownego rozstrzygnięcia wystąpił z zażaleniem do organu odwoławczego, jednak nie uzyskał odpowiedzi do dnia wniesienia skargi.
W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji w K. wniósł o jej oddalenie i wskazał, iż raport skarżącego z dnia […]r. zawierający wniosek o zwolnienie go ze służby wpłynął do organu w dniu […]r., a decyzja w sprawie zwolnienia funkcjonariusza na podstawie art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji zapadła w dniu […]r., a zatem w terminie trzech miesięcy, o których mowa w art. 41 ust. 3 tego aktu prawnego. Jako bezzasadne wskazano także twierdzenie skarżącego o braku rozpoznania jego zażalenia na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania w sprawie, gdyż postanowienie organu odwoławczego otrzymał skarżący w dniu […]r., lecz odmówił jego przyjęcia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.
W ramach kontroli wydawanych przez organu administracji rozstrzygnięć sądy administracyjne oceniają zgodność działania tych organów z przepisami procedury, prawidłowość zastosowania prawa materialnego, a także słuszność dokonanej w sprawie interpretacji prawa materialnego.
Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1271) zwanej dalej p.p.s.a.
Ponadto, co wymaga podkreślenia, wojewódzkie sądy administracyjne rozstrzygają w granicach danej sprawy. (art. 134 § 1 P.p.s.a.).
W sprawach związanych ze zwolnieniem funkcjonariusza Policji przepisy zamieszczone w art. 41 ust.1, 2 i 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) stanowią odrębne normy prawne stanowiące odrębne podstawy materialnoprawne zwolnienia funkcjonariusza Policji ze służby. Sprawa wszczęta w oparciu o każdą z podstaw zwolnienia funkcjonariusza stanowi odrębną sprawę administracyjną. Konsekwentnie do powyższego zaznaczyć należy, iż sprawą wszczętą przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicach wskutek wniesienia przez A.G. skargi na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. jest sprawa w przedmiocie zwolnienie skarżącego ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji ( Dz. U. z 2007r. Nr 43 poz.277)., a nie sprawa w przedmiocie zwolnienia skarżącego wywołana jego raportem z dnia […]r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał jednak za konieczne rozważyć na wstępie, czy organ Policji był upoważniony do rozstrzygania w sprawie na mocy art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji, mimo złożonego przez funkcjonariusza raportu zawierającego wniosek o zwolnienie go ze służby w Policji.
Bezspornie wniosek skarżącego z dnia […]r. nazwany raportem zawierał jego oświadczenie woli, które doszło do organu w dniu […]r. Z tym faktem jednak ustawodawca nie wiąże bezpośrednich skutków prawnych, gdyż stosunek służbowy dla swego ustania wymaga oprócz oświadczenia woli funkcjonariusza również określonej aktywności ze strony zatrudniającego go organu. Aktywność ta przejawiać się musi w postaci wydania decyzji przez przełożonego policjanta. Stanowi o tym art. 41 ust. 3 w związku z art. 45 ust. 3 ustawy o Policji.
Biorąc pod uwagę przywołane przepisy należy również uznać, iż nawet upływ trzech miesięcy od daty skutecznego oświadczenie o wystąpieniu ze służby, bez wydanego w tym zakresie rozstrzygnięcia organu Policji, nie wywołuje skutku w postaci ustania stosunku służbowego.
Tym samym, w przypadku, gdy przed dniem wpływu do organu wniosku funkcjonariusza o jego zwolnienie ze służby toczyło się już na mocy innej podstawy prawnej, wszczęte wcześniej, postępowanie administracyjne o zwolnienie policjanta, organ był upoważniony do rozpoznawania tej sprawy w dalszym ciągu.
Z brzmienia art. 41 ust. 3 ustawy o Policji wynika bowiem tylko, iż w przypadku złożenia przez policjanta wniosku o zwolnienie ze służby, obowiązkiem organu jest wydanie decyzji w przedmiocie zwolnienia policjanta, nie później niż w terminie do 3 miesięcy od daty złożenia wniosku ( por. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2001r. sygn. akt II SA 1866/01 publ. LEX nr 121908). Przepis ten nie oznacza natomiast, iż z chwilą złożenia przez funkcjonariusza oświadczenia woli o wystąpieniu ze służby inne postępowania toczące się w przedmiocie jego zwolnienie z Policji stają się bezprzedmiotowe. Jak wynika z przywołanego przepisu art. 41 ust. 3 ustawy o Policji wystąpienie policjanta ze służby powoduje ograniczenie organu w zakresie daty skutku prawnego w postaci zwolnienia funkcjonariusza z innych przyczyn, niż zwolnienie na jego wniosek. W wydanej w związku z wnioskiem funkcjonariusza decyzji, ten skutek prawny nie może bowiem nastąpić później, niż trzy miesiące od daty zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby. Za datę zgłoszenia wystąpienia ze służby, o której mowa w art. 41 ust. 3 ustawy o Policji należy przyjąć dzień, w którym wniosek funkcjonariusza wpłynął do organu Policji, co słusznie stwierdził Komendant Wojewódzki Policji, a w konsekwencji zasadnie przyjął, iż w przedmiotowej sprawie był to dzień […]r.
Jako bezzasadne uznał zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny twierdzenia skarżącego, iż termin do zwolnienia go ze służby w trybie art. 41 ust. 3 ustawy o Policji upłynął w dniu […]r., a organ zajął w tej kwestii wiążące stanowisko, co miało według skarżącego wynikać z pisma Komendanta Miejskiego w M. z dnia […]r. (karta […] akt).
Zwrócić trzeba uwagę, iż pismo z dnia […]r. nie nosi cech decyzji, lecz ma charakter pisma informującego skarżącego, a jak wcześniej zauważa się, zwolnienie ze służby nastąpić musi w drodze decyzji organu. Wyłącznie przeto wydana w sprawie decyzja administracyjna mogłaby wiązać organ w zakresie wyznaczenia daty zwolnienia skarżącego ze służby.
Mając powyższe na względzie uznać należy, że organ Policji był upoważniony do prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy zwolnienia A.G. ze służby w Policji na mocy art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji, mimo złożonego przez niego raportu zawierającego wniosek o zwolnienie w innym trybie, pod warunkiem, że postępowanie to zostałoby zakończone przed upływem […]r. Przez pojęcie "zakończone" zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego należy rozumieć takie postępowanie, w którym zapadłaby wykonywalna, a więc wywołująca skutki prawne, decyzja.
Zważywszy na treść art. 130 § 1 i 2 kpa, stwierdzić należy, iż przed upływem terminu do wniesienia odwołania decyzja nie jest decyzją wykonywalną, gdyż wniesienie w terminie tego środka zaskarżenia od decyzji wstrzymuje jej wykonanie.
Jak wynika z materiału sprawy decyzją organu I instancji zwolniono skarżącego ze służby w Policji z dniem […]r., a rozstrzygnięcie to doręczono mu w dniu […]r. Decyzja ta, jako nieostateczna, nie wywoływała więc skutków prawnych, a zwolnionemu funkcjonariuszowi przysługiwało prawo złożenia środka odwoławczego.
Decyzji tej jednak nadano rygor natychmiastowej wykonalności, co zmienia obraz sprawy. Nadany rygor pozwalał bowiem na jej wykonanie bez względu na fakt wniesienia środka odwoławczego ( por. art. 130 § 3 k.p.a). Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności spowodowało nadto ten skutek, że ustanie stosunku służbowego nastąpiło z dniem określonym w tej decyzji, bez względu na datę wydania decyzji ostatecznej w trybie odwoławczym. Decyzja Komendanta Wojewódzkiego Policji w K. utrzymywała bowiem w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.
Tym samym stwierdzić należy, iż postępowania w sprawie zwolnienia A.G. ze służby na mocy art. 41 ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji zakończone zostało decyzją o jego zwolnieniu przed dniem […]r.
Konstatacja powyższa pozwala na potraktowanie, jako bezzasadnych, zarzutów skarżącego o konieczności rozpoznania jego Raportu zawierającego wniosek o zwolnienie z pierwszeństwem przed sprawą wszczętą w trybie art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji. Wniosek skarżącego o zwolnienie go ze służby miałby bowiem pierwszeństwo tylko w takiej sytuacji, gdyby skutek prawny w postaci zwolnienia funkcjonariusza ze służby w trybie art. 41 ust.1 pkt 4 ustawy o Policji nastąpić miał po upływie […]r., czyli po upływie 3 miesięcy, o jakich mowa w art. 41 ust. 3.
Odnosząc się do zarzutów skargi dotyczących przebiegu postępowania administracyjnego Wojewódzki Sąd Administracyjny nie znalazł również podstaw do ich uwzględnienia.
Bezspornie, po myśli art. 10 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Zarzut naruszenie tej procesowej zasady, zgodnie z uprawnieniami sądów administracyjnych, podlega badaniu w aspekcie regulacji zawartej w art. 145 § 1 pkt lit.c ustawy p.p.s.a. Nie każde bowiem uchybienie procesowe skutkuje uchyleniem decyzji administracyjnej poddanej kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a tylko takie, które realnie mogło mieć wpływ na wynik sprawy.
Skarżący, jako naruszenie jego uprawnień do czynnego udziału w postępowaniu, wskazywał zbyt krótki, bo 5 dniowy wyznaczony mu do wypowiedzenia się termin, a także nakazanie mu działania w sprawie, mimo jego stanu zdrowia.
Jednakże skarżący, ani w złożonym odwołaniu, ani też w skardze nie przedstawił, jakie konkretne, a nie hipotetyczne działania zostały mu uniemożliwione przez przyznanie pięciodniowego terminu do wypowiedzenia się w sprawie. Nie wyrażał on woli zgłoszenia nowych okoliczności czy dowodów na ich poparcie, które zostałyby zaniechane ze względu na zbyt krótki czas, jaki upłynął od jego zaznajomienia się z materiałami sprawy, a terminem wydania decyzji. Powoływał się wyłącznie na stan zdrowia, a to dolegliwości natury […], a także dolegliwości związane koniecznością konsultacji w Poradni […]. Poza kwestionowaniem stanu prawnego nie dał jednak do zrozumienia, iż dodatkowy czas konieczny jest mu w celu poszerzenia materiału sprawy i wykazania nowych, istotnych dla rozstrzygnięcia faktów, a w związku z chorobą nie jest w stanie przedstawić w wyznaczonym terminie istotnego w sprawie materiału dowodowego. Mając na względzie argumenty skarżącego Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszenia regulacji zawartej w art. 10 § 1 k.p.a przez wyznaczenie skarżącemu 5 dniowego terminu do zapoznania się z materiałami sprawy i wypowiedzenia się. Zważyć trzeba, iż materiał ten nie został wzbogacony o nowe dowody w ponownym postępowaniu toczącym się po uchyleniu decyzji organu I instancji, a zatem był już zasadniczo znany skarżącemu.
Terminu, jaki wyznacza organ w celu zapewnienie stronom postępowania ich wpływu na przebieg sprawy nie jest wyznaczony przepisami prawa, a jego długość zależy od okoliczności sprawy i powinna w sposób obiektywny pozwolić na zrealizowanie uprawnień wynikających z art. 10 § 1 k.p.a.
W opinii Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy, wyznaczony skarżącemu termin do zapoznania się z materiałami sprawy w całości dostarczonymi mu do jego miejsca zamieszkania i wypowiedzenia się w istotnych dla niego kwestiach, był terminem wystarczającym.
Złe samopoczucie skarżącego nie dawało także podstaw prawnych do zawieszenia toczącego się postępowania. Organ bowiem związany jest, zgodnie z zasadą praworządności wyrażoną w treści art. 6 k.p.a., nie tylko normami o charakterze materialnoprawnym, lecz także procesowym. Nie może zatem stosować instytucji procesowych w sposób dowolny. Zawieszenie postępowania w sprawie administracyjnej dopuszczalne jest wyłącznie w przypadkach opisanych w art.97 § 1 k.p.a. Zawieszając postępowanie bez podstawy prawnej organ doprowadziłby do niedopuszczalnej przewlekłości postępowania.
Skarżący kwestionował nadto sposób doręczenia mu zarówno decyzji organu I instancji, jak też postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania.
Prawidłowość wykonania obowiązku doręczenia rozstrzygnięcia organu administracji jego adresatowi ma ogromne znaczenie dla oceny skuteczności decyzji. Zgodnie z art. 109 k.p.a. decyzję doręcza się stronom na piśmie, a art. 110 kpa stanowi, że organ administracji publicznej, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili doręczenia lub ogłoszenia, o ile kodeks nie stanowi inaczej.
Decyzja procesowa, jako akt zewnętrzny, musi być zatem zakomunikowana stronie. Dopóki nie zostanie zakomunikowana stronie, dopóty jest aktem nie wywierającym żadnych skutków. Uzewnętrznienie decyzji w stosunku do strony stwarza nową sytuację procesową (np. możliwość wniesienia odwołania). Doręczenie lub ogłoszenie decyzji stanowi jej wprowadzenie do obrotu prawnego. Od tego dopiero momentu decyzja wiąże organ administracji publicznej i stronę. Do podstawowych warunków prawidłowości i tym samym skuteczności doręczenia należą przede wszystkim obowiązek dokonania tej czynności przez właściwy organ administracyjny oraz konieczność istnienia po stronie tegoż organu intencji doręczenia pisma (W. Klonowiecki, Kontrola wewnętrzna…, s. 118-119). Doręczenie w prawnym znaczeniu, musi mieć więc oficjalny, urzędowy charakter, nie może zaś mieć charakteru korespondencji prywatnej.
W procedurze administracyjnej instytucja doręczenia uregulowana została w art. 39-49.
Zgodnie z brzmieniem art. 39 k.p.a organ administracji publicznej doręcza pisma za pokwitowaniem przez pocztę, przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby lub organy.
Kolejność, w jakiej art. 39 k.p.a. wymienia podmioty doręczające, nie ma charakteru wiążącego. W wyroku z dnia 6 grudnia 1995 r. (SA/Ka 508/95, niepubl.) Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, iż "organy posłużyły się rzadko praktykowaną formą doręczenia decyzji osobiście przez pracownika urzędu zamiast zwykle stosowaną przesyłką pocztową, ale doręczenie takie jest zgodne z przepisami". Kodeks nie ogranicza organu administracyjnego w wyborze podmiotu doręczającego. Posłużenie się przez organ prowadzący postępowanie innym niż zwykle podmiotem doręczającym nie stanowi wadliwości postępowania i uzasadnione może być zarówno upływającym terminem załatwienia sprawy czy też zbliżającym się terminem przedawnienia możliwości nałożenia obowiązku.
Przywołany przepis nie ogranicza organu w wyborze "osoby" lub "organu", które uważa się za odpowiednie do powierzenia im doręczenia pisma.
W kontrolowanej sprawie decyzja organu I instancji doręczona została skarżącemu przez wyznaczonego do wykonania tej czynności funkcjonariusza Policji. Bez wątpienia doręczenie to miało więc charakter celowy i urzędowy, a osoba wykonująca tę czynność mieściła się w katalogu podmiotów uprawnionych do jej wykonania, o którym mowa w art. 39 k.p.a
Zarzuty skarżącego, co do nieoficjalności tego zdarzenia, nazwanym przez niego "wciskaniem korespondencji", były zatem całkowicie nie trafny.
Także trudno jest zgodzić się z argumentami skarżącego, co do przedwczesności zaskarżonej decyzji, wydanej przed doręczeniem mu rozstrzygnięcie w sprawie jego wniosku o zawieszenie prowadzonego postępowania.
Po pierwsze zarzut ten pozostaje w sprzeczności ze stanem faktycznym sprawy, gdyż w istocie, co wynika z notatki służbowej zawartej na karcie 137 akt, postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w sprawie odmowy zawieszenia postępowania zostało doręczone skarżącemu w trybie przywołanego wyżej przepisu art. 39 k.p.a. w dniu […]r.
Ponadto zgodzić się należy z wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji poglądem, iż postanowienie w sprawie odmowy zwieszenia postępowania nie miało wpływu na toczące się w dalszym ciągu postępowanie. W toku postępowania organ administracji publicznej wydaje bowiem postanowienia dotyczące poszczególnych kwestii wynikających w toku postępowania, które nie rozstrzygają o istocie sprawy (art. 123 § 1 i 2 k.p.a). Do postanowień tych nie ma zastosowania analizowana wyżej regulacja zawarta w art. 130 § 1 i 2 k.p.a.
Konsekwentnie do powyższego zarzuty zawarte w skardze nie mogły wywołać skutku w postaci uchylenia zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny nie znalazł także podstaw do uwzględnienia skargi w ramach dokonywania kontroli zaskarżonej decyzji ex officio, stanowiącej realizację obowiązków nałożonych na sądy administracyjne mocą art. 134 § 1 p.p.s.a
Z tych więc względów orzeczono na mocy art. 151 p.p.s.a, jak w sentencji.

Uzasadnienie wyroku