II GZ 198/08 – Postanowienie NSA


Sygnatura:
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne:
Odrzucenie zażalenia
Sygn. powiązane: VI SA/Wa 623/08
Skarżony organ:
Inspektor Transportu Drogowego
Data:
2008-08-13
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Odrzucono zażalenie
Sędziowie:
Czesława Socha /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Czesława Socha po rozpoznaniu w dniu 2 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej zażalenia A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej "[…]" na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 623/08 w zakresie odmowy zawieszenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym w sprawie ze skargi A. W. i A. W. – wspólników spółki cywilnej "[…]" na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] czerwca 2007 r. nr […] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym postanawia: odrzucić zażalenie
Uzasadnienie: Postanowieniem z dnia 14 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 623/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. odmówił A. W. i A. W. (wspólnikom spółki cywilnej "[…]") zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie z ich skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia […] czerwca 2007 r., nr […], w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji stwierdził, że złożenie przez Gminę L. do Trybunału Konstytucyjnego wniosku (sygn. akt Tw 10/08) o stwierdzenie niezgodności art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.) nie uzasadnia zawieszenia postępowania w przedmiotowej sprawie na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). W ocenie Sądu I instancji, zawieszenie postępowania nie jest celowe z uwagi na obowiązek podejmowania przez sąd administracyjny czynności zmierzających do szybkiego załatwienia sprawy i dążenia do jej rozstrzygnięcia na pierwszym posiedzeniu (art. 7 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) oraz prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności – Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.).
Sąd I instancji zaznaczył, że z urzędu jest mu wiadomym, że analogicznemu wnioskowi O. O. P. T. D. Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r., sygn. akt Tw 32/07, odmówił nadania dalszego biegu z uwagi na brak legitymacji podmiotu do złożenia niniejszego wniosku. Ponadto, Sąd I instancji podzielił stanowisko Sądu Najwyższego, że ze względów celowościowych nieuzasadnione jest zawieszenie postępowania, gdy można samodzielnie dokonać ustaleń potrzebnych do rozstrzygnięcia. Wskazał też na możliwość – w razie wątpliwości co do konstytucyjności przepisu – przedstawienia TK stosownego pytania prawnego w trybie art. 193 Konstytucji RP i art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
W zażaleniu na powyższe postanowienie A. W. i A. W. twierdzili, że na mocy art. 125 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi celowość zawieszenia postępowania podlega badaniu przez sąd, ale uznanie sądu w tym zakresie nie może być dowolne. Ich zdaniem – skoro powołany w sprawie wniosek Gminy L., dotyczący kluczowego w sprawie art. 18 ust. 5 ustawy o transporcie drogowym, stanowiącego materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji – rozstrzygnięcie sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zależy od wyniku postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym. Żalący wywodzili – powołując stanowisko komentatorów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – że za zasadnością zawieszenia postępowania z uwagi na postępowanie toczące się przed Trybunałem Konstytucyjnym przemawia ekonomia procesowa, bowiem zapobiega to późniejszym wznowieniom postępowania.
W pismach procesowym z dnia 23 czerwca 2008 r. i 24 lipca 2008 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o oddalenie zażalenia oraz zasądzenie kosztów postępowania, a także podał, że złożony w sprawie wniosek o zawieszenie postępowania zmierza do przedłużenia toczącego się postępowania sądowoadministracyjnego, zaś powołany w sprawie wniosek Gminy L. do Trybunału Konstytucyjnego został złożony przez osobę nieuprawnioną.
W piśmie z dnia 4 lipca 2008 r. żalący zakwestionowali twierdzenia organu co do prawidłowości złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie podlega odrzuceniu.
Zgodnie z treścią przepisu art. 194 § 1 powołanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego przysługuje na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przypadkach przewidzianych w ustawie, a ponadto na postanowienia wymienione enumeratywnie w punktach od 1 do 10 tego przepisu.
Przepis art. 194 § 1 pkt 3 powyższej ustawy stanowi, że zażalenie przysługuje na postanowienie, którego przedmiotem jest "zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania". Z treści powołanego przepisu a contrario można wyprowadzić wniosek, że na postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania i o podjęciu zawieszonego postępowania nie przysługuje zażalenie (por. postanowienie NSA z dnia 15 listopada 2007 r., sygn. akt I FZ 447/07, opubl: orzeczenia.nsa.gov.pl).
Zauważyć należy, że powołany przepis art. 194 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określa w sposób szczegółowy i wyczerpujący katalog przypadków, w których jest dopuszczalne zaskarżenie określonego postanowienia sądu I instancji. Zatem jeżeli ani powyższy przepis, ani inny przepis ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewiduje wprost prawa strony do wniesienia środka odwoławczego w postaci zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania sądowego, oznacza to, że zażalenie na to postanowienie nie jest dopuszczalne. Na marginesie należy także zauważyć, że na gruncie analogicznej regulacji art. 394 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), ukształtowało się jednolite stanowisko doktryny, zgodnie z którym postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania nie podlega zaskarżeniu – por. W. Siedlecki [w:] "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" pod red. Z. Resicha i W. Siedleckiego, Warszawa 1975, s. 648; S. Dmowski [w:] "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" Tom I, praca zbiorowa pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, s. 714; T. Ereciński [w:] T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska, "Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz" Tom 2, Warszawa 2006, s. 171.
Kwestia możliwości zaskarżenia postanowień dotyczących zawieszenia postępowania wydawanych w toku postępowania administracyjnego została odmiennie uregulowana na gruncie ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 22 maja 2000 r., sygn. akt OPS 4/00 (opubl. w: ONSA 2000/4/137), Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku zwrotu "w sprawie zawieszenia postępowania", którym ustawodawca posłużył się w art. 101 § 3 k.p.a. chodzi o następujące rozstrzygnięcia: o zawieszeniu postępowania administracyjnego, o odmowie zawieszenia postępowania administracyjnego, o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego oraz o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania administracyjnego.
Tego rodzaju zwrotu nie zastosowano jednak w art. 194 § 1 pkt 3 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ustawodawca wskazał wprost w treści tego przepisu na możliwość zaskarżenia zażaleniem tylko postanowienia, którego przedmiotem jest zawieszenie postępowania i odmowa podjęcia zawieszonego postępowania. Pozostałe przepisy powołanej wyżej ustawy nie przewidują również możliwości zaskarżenia innych rozstrzygnięć w obrębie zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego. Nie może budzić zatem wątpliwości, że wniesienie zażalenia na postanowienie odmawiające zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego nie jest dopuszczalne.
Ubocznie wypada zauważyć, że postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, na wniosek strony, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje jedynie w trybie art. 191 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. akt I FSK 1010/06, niepubl.).
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2008 r. nie podlegało zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a zatem w oparciu o przepis art. 180 w zw. z art. 197 cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi podlegało odrzuceniu jako niedopuszczalne.

Uzasadnienie wyroku