Sygnatura:
6113 Podatek dochodowy od osób prawnych
Hasła tematyczne:
Prawo pomocy
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-05-22
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Pozostawiono wniosek bez rozpoznania
Sędziowie:
Lidia Ciechomska-Florek /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Sędzia WSA Lidia Ciechomska Florek po rozpoznaniu w dniu 9 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. K. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia […] marca 2009 r. Nr […] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki w podatku dochodowym od osób prawnych za poszczególne miesiące 2003 r. postanawia wniosek o przyznanie prawa pomocy pozostawić bez rozpoznania

Uzasadnienie wyroku

Skarżący P. K. zwrócił się na urzędowym formularzu PPF o przyznanie prawa pomocy. Z uwagi na to, że nie wypełnił on rubryki 4 formularza, a nadto nie podpisał go własnoręcznie, referendarz sądowy wezwał Skarżącego do uzupełnienia braków formalnych wniosku.
W odpowiedzi pełnomocnik Skarżącego poinformował, że ze względu na nieobecność mocodawcy w Polsce – zadośćuczynienie wezwaniu jest niemożliwe. Zapewnił jednak że wniosek zostanie dostarczony niezwłocznie po powrocie Skarżącego do kraju. Wyjaśnił ponadto, że wniosek dotyczył zwolnienia od kosztów sądowych. Odniósł się także do pozostałych zawartych w wezwaniu żądań.
Referendarz sądowy zarządził pozostawienie bez rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy z uwagi na brak własnoręcznego podpisu skarżącego na wniosku.
Pełnomocnik skarżącego wniósł sprzeciw od zarządzenia referendarza sądowego uzasadniając, iż w ustawie o postępowaniu przed sądami administracyjnymi brak jest przepisów odnoszących się wprost do składania podpisu na wniosku o przyznanie prawa pomocy jedynie przez wnioskodawcę. Wobec powyższego oraz w związku z nieobecnością skarżącego w kraju wniosek mógł zostać podpisany także przez pełnomocnika.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
W myśl art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Skuteczne wniesienie sprzeciwu powoduje więc usunięcie z obrotu prawnego wcześniejszego orzeczenia, w tym przypadku zarządzenia z dnia 23 lipca 2009 r.
Jak wynika z art. 252 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), dalej: "p.p.s.a.", wniosek o przyznanie prawa pomocy składa się na sformalizowanym druku – w tym przypadku PPF. Wniosek ten zawiera oświadczenie strony obejmujące dokładne dane o stanie majątkowym i dochodach, a jeżeli wniosek składa osoba fizyczna, ponadto dokładne dane o stanie rodzinnym.
Wniosek o przyznanie prawa pomocy zawiera zatem oświadczenie wiedzy, które może pochodzić jedynie od osoby, której dotyczy. Ponadto wskazuje się, że składając podpis pod takim formularzem, strona oświadcza również, iż znana jest jej sankcja karna grożąca za podawanie nieprawdziwych danych lub zatajanie prawdy. Jest to pogląd dominujący w orzecznictwie sądów administracyjnych, wyrażony m.in. w postanowieniu NSA z 1.08.2006 r. sygn. akt II FZ 466/06, postanowieniu NSA z 23.04.2007 r. sygn. akt I FZ 121/07 oraz postanowieniu NSA z 10.09.2008 r. sygn. akt II GZ 214/08. Stąd też wyłącznie uprawnionym do podpisania wniosku jest Skarżący. Podpis ten musi być własnoręczny, z wyjątkiem przypadku (który nie zachodzi w niniejszej sprawie), o którym mowa w art. 46 § 4 p.p.s.a. stanowiącym, iż za stronę, która nie może się podpisać, podpisuje pismo osoba przez nią upoważniona, z wymienieniem przyczyny, dla której strona sama się nie podpisała.
Mimo wezwania Skarżący nie podpisał formularza PPF, a przez to nie uzupełnił braków formalnych wniosku.
W tym stanie rzeczy jego wniosek należało pozostawić bez rozpoznania na podstawie art. 257 p.p.s.a., zgodnie z którym wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania.
Bez wpływu na powyższe rozstrzygnięcie pozostaje informacja pełnomocnika o nieobecności Skarżącego w kraju. Sposób ułożenia stosunków łączących stronę z reprezentującym jej interesy pełnomocnikiem jest bowiem ich indywidualną sprawą. Takie zaś ich ułożenie, które – jak w niniejszej sprawie – uniemożliwia wzajemny kontakt, nie może obciążać Sądu.
Biorąc powyższe pod uwagę, na podstawie art. 260 w związku z art. 257 P.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.